Kiedy
rok temu przeżywaliśmy objęcie przez Franka prezydentury (do tej pory jestem pod wrażeniem tego, jak ją zdobył. To jest definicja
dyplomacji. Kopnij kogoś w tyłek, ale tak, żeby ci jeszcze za to podziękował),
zastanawialiśmy się zgodnie: i co teraz? Frank
zdobył władzę, rządzi imperium. Jaki smak będzie miało to zwycięstwo? Gorzki?
Słodki? A przede wszystkim, jak ktoś taki jak on, idący po trupach do celu (i to nie tych z przysłowia), może
rządzić sprawiedliwie i rozsądnie krajem?
Zanim
Wasz wzrok przeskoczy dalej, muszę Was ostrzec: wpis zawiera spoilery, masę
spoilerów. Wiem, że większość z Was jest już dawno po seansie, część obejrzała
wszystko na raz, część – tak jak ja – dawkowała przyjemność, ale pewnie są i
tacy, którzy jeszcze nie mieli okazji obejrzeć wszystkiego. Jesteście
ostrzeżeni, możemy przejść dalej.
Polityka i dyplomacja na najwyższych szczeblach
Jako
osoba, która do polityki podchodzi bardzo ostrożnie, a nawet stara się w nią
zbytnio nie mieszać, bo to dziedzina niepotrzebnie podnosząca ciśnienie,
uwielbiam seriale, książki i filmy polityczne. Taka ciężka do zrozumienia
przypadłość. House of Cards sprawia mi tym większą frajdę, że przedstawia
zupełnie mi obcy system polityczny, zmusza więc do nieustającej koncentracji i
myślenia. Serial wymagał tego już w poprzednich sezonach, gdy obserwowaliśmy
działanie kongresu, a w trzecim uwydatnił politykę jeszcze bardziej. Nasi
bohaterowie wchodzą do świata, w którym podjęte decyzje nie mają już odbicia w
sferze lokalnej, a przychylności nie można sobie, tak po prostu, kupić
obietnicą odpowiedniego stanowiska.
Szczególnie
spodobał mi się zabieg, którym twórcy pokazują obecny stan rzeczy w polityce
międzynarodowej (oczywiście obecny
podczas kręcenia serialu), bez komentowania go. Widzimy więc przywódcę
Rosji – prezydenta Petrova, śledzimy jego działania, poznajemy pobudki, ale
znikąd nie ma komentarza, czy jest to dobre czy złe. Frank oczywiście nie
popiera zagrywek Petrova, godzą bowiem w interesy Ameryki, a może szczególnie
samego Franka, ale serial na tym poprzestaje. Moment samobójstwa przetrzymywanego
w Rosji Amerykanina walczącego o prawa homoseksualistów mógłby być jawnym
oświadczeniem na temat tego, co producenci myślą o polityce rosyjskiej w tej
kwestii. Mógłby być, gdyby nie wcześniejsza scena, w której Petrov tłumaczy
Frankowi, dlaczego prawo w Rosji jest takie, a nie inne i czym różni się
rządzenie Rosją od rządzenia Ameryką. Nawet pojawienie się członkiń zespołu Pussy
Riot, które otwarcie mówią, co myślą o Rosji i jej prezydencie niszcząc przy
tym na chwilę kolację, zostaje pozostawione bez komentarza – posiłek trwa
dalej, wszyscy udają, że nic się nie stało, gra polityczna musi trwać! Pomimo
tego, że Claire każe Frankowi uważać, nazywając Petrova inteligentnym bandytą,
to nam, widzom, pozostawiony jest osąd sytuacji.
Wbrew
pozorom twórcy nie uciekli jednak od polityki lokalnej. Oprócz podglądania
decyzji o tym, czy ostrzelać miejsce ukrycia terrorystów czy nie, obserwujemy
także malejące poparcie dla Franka. Underwood bowiem nie został wybrany przez
naród, niejako odziedziczył fotel prezydencki, a teraz musi udowodnić, że na
niego zasługuje. Jest to o tyle trudne, że Amerykanie nie widzą najmniejszego powodu,
by popierać kogoś, kto jest tam tylko chwilowo, na zastępstwo. Frank zupełnie
inaczej to sobie wyobrażał.
Trzeci
sezon pokazał również, jak bardzo różni się dyplomacja od polityki, choć
mogłoby się wydawać, że stanowią jedność. ONZ, którego ambasadorką, wbrew
wszystkim, staje się Claire, stoi często przeciwko Frankowi i choć ich cele
niejednokrotnie są zbieżne, to już sposób ich osiągania diametralnie się różni.
Scena, w której Frank mówi Claire, że jej dyplomacja na nic się nie zdała i
teraz on podejmuje takie kroki, jakie uważa za słuszne, była wystarczająco
wymowna. Serial wyraźnie obrazuje, że dla polityka nie liczy się to, jakie
działania będzie musiał obrać, liczy się tylko to, czy będą one skuteczne.
Claire staje na rozdrożu między swoim mężem a tym, co uważa za słuszne.
Gdy władza dochodzi do głosu, ludzie przestają się liczyć
W
trzecim sezonie po raz pierwszy widzimy Franka przypartego do muru,
popełniającego błędy. Widzimy, jak gardzi każdą – nawet najlepszą – radą,
byleby zostać przy swoim, pokazać, że to on tu rządzi. Widzimy, jak osoby,
które jeszcze nie tak dawno skoczyłyby za nim w ogień dziś same go w niego
popychają. Frank całkowicie zapomniał, że nie może pozostać sam, nie może się
od wszystkich odwrócić, bo to inni pracują na to, żeby był tam, gdzie jest. Nie
jest zaskoczeniem to, jak gardzi ludźmi, zawsze to robił, teraz jednak
zapomniał, że pogarda ta powinna być głęboko ukryta. Zaczął od Douga, o którego
owszem, może i się martwił, ale jednocześnie odstawił na bok, gdy tylko stał
się nieporadny i zbędny. Zapomniał, że to właśnie Doug jest w stanie zrobić dla
niego wszystko - głównie przez to, że są dokładnie tacy sami. W tym sezonie
Doug potwierdził, że wspomniane przeze mnie wcześniej „wszystko”, to nie jest
pusta metafora. Myślę jednak, że Frank jeszcze się na nim przejedzie, a Doug
wrócił na swoje stanowisko z odpowiednim planem i nie mogę się już doczekać, by zobaczyć z jakim!
Frank
wystawia do wiatru wszystkich po kolei, jak choćby Jackie, która zgodziła się
być jego rottweilerem. Scena debaty, w czasie której Frank nagle odwraca się
przeciwko niej, a zarówno sama
bohaterka, jak i my nagle rozumiemy, że planował to od samego początku. To
wszystko sprawiło, że po raz pierwszy miałam ochotę podejść i z całej siły
uderzyć go w twarz. Może mnie sobie wprowadzać w brudne gierki, ale na Bloga!,
nie topi się swoich własnych ludzi. Po raz pierwszy także ucieszyłam się z jego
porażki, jak choćby wtedy, gdy Jackie postanowiła się od niego odwrócić.
Największą
przegraną jest tu jednak Claire Underwood - zawsze wspierająca męża, robiąca
dla niego wszystko, wracająca jak bumerang, choć boleśnie świadoma, że
szczęśliwsza byłaby gdzie indziej. Charakterologicznie jest jednak bardzo
podobna do Franka, ma zbyt duże aspiracje, by odpuścić. Czujemy więc jej ból,
gdy najpierw Frank odkłada jej nominację na dyplomatkę ONZ oraz rozgoryczenie,
gdy, ot tak, ją odwołuje, bo wymagały tego jego plany. I choć Frank w tych
momentach jest widocznie rozdarty, to jednak zbyt często stawia na samego
siebie, jakby w tym związku tylko on się liczył. Może Claire trwałaby przy nim
dalej, może brnęłaby w to głębiej, gdyby nie pisarz.
Tom
Yates ma napisać powieść o American Workers, ambitnym programie Franka. Zamiast
tego bacznie obserwuje małżeństwo Underwoodów, spisuje wszystko i... otwiera
Claire oczy. Może oni wcale nie są zgraną drużyną? Może to, że nie mogą bez
siebie żyć i funkcjonować wcale nie znaczy, że wszystko działa tak, jak
powinno? I choć obserwowaliśmy od początku sezonu, jak ich małżeństwo
przechodzi coraz większy kryzys, to właśnie ten rozdział sprawił, że Claire
przejrzała na oczy, a Frank z wielkim ego i ślepym zapatrzeniem na swój wielki, życiowy
cel sam jej w tym pomógł, krzycząc, że bez niego byłaby nikim.
Domek z kart
Powoli
wszystkie elementy układanki wskakują na miejsce, choć jeszcze trudno
spekulować, jak wszystko się skończy. To już nie delikatny podmuch, który
poruszył domkiem z kart, a zabranie jednej karty z samego domu i oglądanie, jak
wszystko zaczyna się sypać.
Zakończenie
sezonu nikogo nie zaskoczyło, bo od samego początku budowano pod nie
fundamenty. Ja sama obstawiałam dwie wersje: albo tą, która się wydarzyła,
czyli odejście Claire albo jej samobójstwo. Przyznam, że o ile ta druga wersja
byłaby bardziej spektakularna, to jednak cieszy mnie, że twórcy nie poszli w tę
stronę.
Kampania
Franka właśnie legła w gruzach. Żona, która mogła wszystkich do niego
przekonać, która od miesięcy wmawia Amerykanom jaki on jest dobry, nagle
odchodzi. Na ostatniej prostej.
Ten
sezon zmienił bardzo dużo, nie tylko u jego bohaterów, ale i u mnie. Sprawił,
że nagle moja chęć wspierania Franka zmalała. Pod koniec kibicowałam Claire i
choć nie wiem, co twórcy wymyślą w czwartym sezonie, to wiadomym jest, że
zacznę go oglądać będąc już w zupełnie innym obozie.
Ps.
Jak Wasze wrażenia po HoC? Trzeci sezon był lepszy czy gorszy od pozostałych?
Ps2.
Czy dotarły do mnie prawdziwe informacje i Sherlock jest przełożony na 2017
rok? Liczę na to, że jednak ktoś mi to zdementuje...
*te
tytułowe dwa tygodnie to oczywiście czas, jaki poświęciłam na oglądanie
serialu, a nie czas trwania fabuły.
0 Komentarze