Nigdy nie pisałam tutaj o moich rodzicach. A przecież to, kim dziś jestem, zawdzięczam przede wszystkim im. Pozwólcie więc, że dziś opowiem Wam o mojej Mamie.

Gdy byłam mała, czytała mi Ptasie Radio z podziałem na głosy. Żałuję, że tego nie pamiętam. Dziś, gdy pokazuje, jak to robiła, za każdym razem robi na mnie ogromne wrażenie. Miałam swoje prywatne słuchowisko, zanim w ogóle byłam w stanie zrozumieć, co to jest słuchowisko.

Ma świetny gust. Jak byłam nastolatką, śmiałam się, że gdy zostanę sławna, to ona będzie moją stylistką. Ciągle podtrzymuje to zdanie.

Zawsze ufała w moją ocenę znajomych. Gdy w gimnazjum wychowawczyni próbowała ją namówić, żeby zakazała mi kontaktów z moją najlepszą przyjaciółką, moja mama stanęła po naszej stronie. I na szczęście. Gimnazjum dawno minęło, a przyjaciółkę mam do dziś.

Pozwalała mi się rozwijać. Nigdy nie usłyszałam, że siedzę za dużo przed komputerem. Dzięki czemu pisałam, tworzyłam kolejne blogi, zawierałam znajomości.

Ma niezwykłą kondycję i radość z życia. Gdy ja umieram po przebiegnięciu 2 km, moja mama robi 10. Gdy ja po kilkunastu kilometrach już nie mogę wysiedzieć na rowerze (i pedałować), ona 4 lata temu przejechała spod Krakowa na Suwałki. Po 100 km dziennie. Do spółki z tatą, ale o nim opowiem Wam kiedy indziej 😉 Gdy mi nogi się plątają podczas jazdy na rolkach, ona po 40-stce nauczyła się na nich doskonale jeździć. Wspominałam już, że wymiata na łyżwach?

Nikt nie gotuje i nie piecze tak jak ona. To, że potrafi po przepisie ocenić, że placek będzie za słodki, zadziwia mnie bez przerwy. A jeszcze bardziej, że umie zebrać kilka przepisów w jeden, eliminując rzeczy, które uważa za zbędne i zastępując je idealnymi składnikami.

Od zawsze wiedziała, co chce robić. I to marzenie spełniła. Co więcej, rzeczywistość pokryła się z jej wyobrażeniami. Gdy patrzę, jak pracuje z dziećmi w przedszkolu, mam nadzieję, że znajdę w życiu, choć połowę tej satysfakcji z pracy, jaką znalazła ona.

Zdarza się, że obcy ludzie zaczepiają mnie na ulicy i każą pozdrowić mamę. Nigdy nie wiem od kogo, ale zawsze pozdrawiam. I pękam z dumy, że dorośli ludzie zatrzymują mnie, by pozdrowić swoją panią z przedszkola.

Jest doskonale zorganizowana. Gdy ja ledwo staczam się na śniadanie i kawę słodzę solą, moja mama zdążyła już zrobić połowę zaplanowanych na ten dzień rzeczy. Nie mam pojęcia JAK. Ale już się pogodziłam z tym, że tej umiejętności chyba nigdy nie opanuję.

Dzięki niej nie wiem, co to znaczą ciche dni. Darłyśmy koty, gdy byłam nastolatką. Zapewne jak każda matka i córka. Ale gdy tylko kurz i emocje opadły, wszystko wracało do normy. Nauczyła mnie, że ciche dni, to strata czasu i energii. Lepiej porozmawiać.

Gdy w szkole nauczycielka mylnie oskarżyła mnie o popisane krzesła i nie chciała słuchać żadnych tłumaczeń, mama uwierzyła mi, nie jej. Do dziś pamiętam upokorzenie i brak możliwości obrony, gdy rzucano fałszywe zarzuty w moją stronę przy całej klasie. I nie słuchano żadnych wyjaśnień. Mama słuchała. Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby mi nie uwierzyła.

Nie zgadzamy się we wszystkim. Jestem przekonana, że doprowadziłam ją wielokrotnie na skraj wytrzymania. Ale z radością i dumą mogę powiedzieć, że nie jest tylko moją mamą. Jest moją przyjaciółką, moim oparciem, moją doradczynią. I mogę mieć tylko nadzieję, że daję jej równie duże wsparcie, jakie ona oferuje mi.

Dziękuję mamo. Za wszystko.

Wbrew zdjęciu głównemu, nie będzie to post o strachu w czasie pandemii. Za to będzie o kłamstwie, w którym żyłam bardzo długo i które sprawiło mi wiele wyrzutów sumienia w dorosłym życiu.

Dorastając, byłam przekonana, że dorośli posiadają jakąś tajemniczą umiejętność. Nie boją się.  Nie boją się wykonywać telefonów, załatwiać spraw w urzędach, żadna przeszkoda ich nie blokuje. Jasne, nie są wszystko wiedzący (to chyba jedno z największych rozczarowań dzieci, odkrycie, że rodzice mogą się mylić). Ale to opanowania osób dorosłych sprawiało, że byłam przekonana o ich wiedzy jak żyć.

A potem zderzyłam się z rzeczywistością, w której nie wiedziałam, co robić. Nikt nie był w stanie odpowiedzieć na pytanie, czy zostać w pracy, czy ją zmieniać. A z żadnym kolejnym rokiem nie spadało na mnie objawienie człowieka dorosłego. Nie klarowały się żadne widoczne ścieżki. Nie było znaku: ta decyzja jest dobra, a ta zła.

Za to towarzyszył stres i strach, przez zwykłymi, prostymi rzeczami. Daleko szukać wypełniałam pod koniec kwietnia pisma w związku z tarczą kryzysową. Kilka razy na głos musiałam sobie powiedzieć, że nic się nie stanie, jak się pomylę. Najwyżej je cofną, odrzucą.

A i tak z drżącym sercem i ogromnym wahaniem wcisnęłam wyślij.

Jako nastolatka i młoda dorosła byłam przekonana, że dorośli się nie boją. Nie zastanawiałam się, że część rzeczy robią, bo muszą. I pewność siebie nie ma tu nic do rzeczy. Nie wiem, dlaczego, przez długi, długi czas, nawet po zakończeniu studiów, towarzyszyło mi przekonanie, że nie powinnam się bać i stresować zadaniami do wykonania.

A przecież to zwyczajnie głupie. Skoro na co dzień nie wysyłam dokumentów urzędowych, a wszystko zdaje w ręce księgowej, to dlaczego oczekuję, że będą dla mnie jasne? Przecież nie mam doświadczenia i nawet podążając krok po kroku za instrukcją, mogę mieć obawy i wątpliwości, czy dobrze wszystko rozumiem.

Przyznam, że chciałabym, żeby ktoś mi to kiedyś powiedział. Żebym nie traciła czasu na samobiczowanie się. Żebym nie czekała na oświecenie i przyjęła do wiadomości prosty fakt: dorośli się boją.

I boją się bardzo często, bo biorą na siebie pełną odpowiedzialność za masę rzeczy. I tak jak każdy, działają na wyczucie. Intuicyjnie. Mając nadzieję, że ich decyzje będą dobre, a przynajmniej nietragiczne.

Tak się zastanawiam, czy czasem nie warto powiedzieć dzieciom, że czegoś się boimy? Jasne, mamy być dla nich opieką i ostoją, zapewnić im poczucie bezpieczeństwa. Ale z drugiej strony czy pozostawianie wrażenia, że się nie boimy wcale, jest takim dobrym rozwiązaniem?

Nie wiem, czego się spodziewałam po Black Sails. Bardzo dużo o nim słyszałam, to na pewno. Był wspominany zawsze, minimum raz, na każdym SerialConie. Jako serial przedwcześnie skończony, jako serial, który pokazuje, że czasem trzeba dać historii trochę czasu. Bo choć jest dobry już od początku, to każdy kolejny odcinek, każdy kolejny puzzel układanki sprawia, że coraz lepszy i lepszy.

Prawda jest taka, że włączyłam Black Sails, bo skończyłam bieżące tytuły z listy i potrzebowałam czegoś nowego. Gdy serial się zaczął, nie spodziewałam się niczego odkrywczego. Fabuła rozpoczyna się od polowania na ogromne, legendarne złoto. Można powiedzieć: piracki standard.

Nie spodziewałam się tego, co dostanę. A otrzymałam serial, który natychmiast wylądował z topce moich najukochańszych, o którym mam ochotę opowiadać, pisać, wciskać go wszystkim dookoła, a mój algorytm na YT zna tylko dwa słowa: Black Sails.

Recenzja nie zawiera spoilerów, opisuje tylko ogólny zarys fabuły.

Historia miesza się z fikcją

Serial bardzo sprawnie wplata prawdziwe wydarzenia pomiędzy te fikcyjne. Nawet jeżeli wyglądają one w serialu inaczej, lub mają inny przebieg, to sam fakt ich zajścia jest prawdziwy.

I nie mówię oczywiście o całej historii, bo ta mocno nawiązuje do powieści Wyspa Skarbów Roberta Louisa Stevensona. Wydarzenia z Piratów dzieją się na około 20 lat wcześniej i serial kończy się sugerując, jak do wydarzeń z powieści mogło dość – nie łączy się z nią w jedną linię fabularną.

Historia Black Sails kręci się wokół niehistorycznego kapitana Flinta, jednak wiele wydarzeń i postaci, które na swojej drodze napotyka, są historyczne. Jak to, że Jack Rackham, Bonny i Charles Vane pływali na jednym statku. Czy to, że Vane był przez jakiś czas towarzyszem Czarnobrodego.

Zgadza się również to, że Nassau – gdzie toczy się akcja – była zniszczona i splądrowana przez Hiszpanów. W serialu tego nie widzimy, bo akcja dzieje się już po odbudowaniu wyspy, ale sami bohaterowie panicznie boją się powrotu Hiszpanów i tego, co mogliby na tej wyspie znów zrobić. Bo z Anglikami mają zamiar sobie poradzić.

Ta dobra cywilizacja, ta zła cywilizacja

Black Sails bardzo ciekawie podchodzi do tematu cywilizacji. Oczywiście, sami piraci cywilizacją nie są, są jej zaprzeczeniem. To ich cywilizacja wypluła z obrzydzeniem.

A równocześnie, z punktu widzenia widza, ci piraci są bardziej cywilizowani od cywilizowanych Brytyjczyków. Może i nie mają bieżącej wody w kranie i śpią pod namiotami, może i nie mają wyszkolonego wojska, ale mają coś, czego nie posiadają ówcześni Brytyjczycy.

Coś na kształt demokracji.

Zresztą, to fascynujące, ile mniejszej i większej polityki znalazło się w serialu. Od kontroli nad samym Nassau, przez staranie się o zostanie kapitanem lub walkę o zatrzymanie kapitańskiej władzy. A to wszystko poprzez zdobywanie głosów wśród załogi. Najlepsze politycznie seriale nie powstydziłyby się tego, jak pokazano zbieranie głosów i walkę o wpływy.

Cywilizacja jest z kolei zagrożeniem. To odebranie wolności, odebrania prawa do bycia sobą. To nawet zagrożenie dla kobiet, które jeżeli są wystarczająco sprytne, w Nassau mogą mieć duże wpływy bez chowania się za mężczyznami. W Anglii mogłyby rządzić, tylko sterując mężem. Oczywiście, jeżeli mąż w ogóle dopuściłby swoją żonę do głosu.

To w końcu zagrożenie dla każdego z mieszkańców Nassau. Cywilizacja ich nie chciała. Zmusiła do ucieczki, do ratowania swojego życia i wolności. Cywilizacja uznała, że ktoś taki jak oni nie mogą w niej żyć. Nawet ci, którzy spędzili w nowoczesnym i postępowym świecie większość swojego życia, robiąc obiecujące kariery. W każdym z nich cywilizacja znalazła coś, co wykreślało ich z bycia odpowiednimi obywatelami.

O nadchodzącym zagrożeniu bohaterowie mówią bardzo dużo, a najwięcej wspomniany już Flint, który się w niej wychował. I choć groźba na początku jest daleko, wydaje się wręcz dziwnym majaczeniem przewrażliwionego kapitana, z każdym kolejnym odcinkiem jest coraz bliżej i bliżej. A gdy nadchodzi, okazuje się równie okrutna, co piraci. Nie jest bardziej litościwa. Dopuszcza się dokładnie tych samych czynów. Z małą różnicą: wymierzone są one w piratów, a więc zgodne z prawem.

Jednak nie dajmy się zwieść. Nasi piraci nie są święci i serial w żaden sposób nie próbuje ich tłumaczyć. Nie tworzy romantycznego obrazu pirata. To złodzieje, mordercy, gwałciciele. Nawet jeżeli uciekli od cywilizacji z innych powodów, chcąc przeżyć w Nassau, musieli stać się bezwzględni. I tacy też są.

Bohaterowie z krwi i kości

Naprawdę rzadko się zdarza, żebym tak bardzo rozumiała wszystkie postacie. Każda z nich została napisana od początku, do końca. I co ciekawe, nawet jeżeli kogoś nie lubiłam na początku, po czasie zmieniałam o nim zdanie. Lub nie lubiłam go dalej, ale w rozumiałam motywacje. W końcu dobrze napisany bohater to nie taki, z którym zawsze należy się zgadzać czy darzyć jakąkolwiek sympatią.

Co więcej, decyzje bohaterów wynikały z tego, jacy oni są. W co wierzą i czego pragną. A wszystko poparte było ich czynami.

I choć – szczególnie na początku – serial nie uciekał od ekspozycji pojawiającej się w dialogach, to równocześnie na tym się nie kończy. Bardzo często scenarzyści (i pisarze) wychodzą z założenia, że wystarczy wsadzić do dialogu, że Iksiński jest porywczy i to wystarczy. Podczas gdy cała fabuła pokazuje nam, że Iksiński to w sumie ułożony typ i muchy nie skrzywdzi.

W Black Sails tego nie ma. Gdy słyszymy, że kapitan Flint był postrachem na morzu, zobaczymy dlaczego. Gdy słyszymy, że jest doświadczonym żeglarzem, zobaczymy masę dowodów to potwierdzjaących. Gdy inni bohaterowie będą wymieniać jego wady, je również zobaczymy w jego zachowaniu. I tak jest z każdą kolejną osobą.

I ja wiem, wydaje się to logiczne, ale wbrew pozorom, takie napisanie postaci nie jest aż tak częste.

Równocześnie, Black Sails nie zapomina o bohaterach drugoplanowych. Są oni równie przemyślani, co stający w pierwszym rzędzie. Za każdym z nich stoi jakaś historia i każdy z nich ma w serialu swoją rolę do odegrania. A gdy część z nich z czasem z drugiego planu przechodzi do pierwszego, już wiemy czego się po nich spodziewać. Znamy ich.

Nie mogłabym także pominąć kobiet Black Sails. Bo tak łatwo było z nich zrobić ładne tło, z cyckami na wierzchu, czy użyć jako lalki w wystawnych sukniach. I na początku właśnie tak jest, ale niech pozory was nie zmylą. Nie zdziwię się, jednak jeżeli część osób odpadła właśnie przez to. Sezon pierwszy może spokojnie konkurować z Grą o Tron, jeżeli chodzi o wrzucanie jak największej ilości nagich kobiet na odcinek.

Doskonałe zdjęcia

Nie będę ukrywać, nie spodziewałam się wiele. Black Sails miało premierę w 2014 roku, czyli w czasach, w których dopiero odkrywaliśmy, że w seriale warto władowywać duże pieniądze. A mówimy przecież o historii o piratach. Większość scen rozgrywa się na morzu i statkach.

Dostałam jednak plan firmowy, który zaparł mi dech w piersiach. Statki realnych wielkości, które wybudowano specjalnie na potrzeby serialu.  Nassau, które naprawdę stanęło i plażę, na którą zwieziono tony piasku.

A nie studio, zielony ekran i makiety.

Black Sails postawił także na tak duży realizm walk, jak to tylko możliwe. To nie są piraci, którzy radośnie do siebie strzelają, a potem robią siup na drugi statek. To piraci, którzy jeżeli nie zginą od kuli armatniej, to posiekają ich drzazgi rozpadającego się statku. To piraci, którzy muszą być ostrożni podczas abordażu, bo biała flaga może oznaczać nie szybki łup, a pułapkę.

To nie jest romantyczna wizja. To krew, pot i łzy, a podczas ostrzału statki nie są ochroną, a śmiertelną pułapką.

Jednak to nie wszystko. Dostajemy również masę tak pięknych kadrów, że mam ochotę z każdego zrobić sobie tapetę telefonie. I laptopie. I wytapetować nimi mieszkanie.

Definicja charyzmy

Kapitan Flint i John Silver powinni być przedstawieni przy każdej definicji charyzmy, jako idealny przykład. Black Sails bardzo trafnie pokazuje ten typ osobowości, który potrafi pociągnąć za sobą tłumy. I nikt tak naprawdę nie umie dokładnie określić, dlaczego ludzie za nimi idą. Ale znów, ich charyzma nie wynika z powietrza.

Obaj bohaterowie są tak sportretowani, że nie ma wątpliwości, że trzeba za nimi iść. Ba, nie mamy wątpliwości, że sami podążylibyśmy za ich wizjami i planami. Że słuchalibyśmy każdego ich słowa. Nawet gdyby ogarnęły nas wątpliwości.

Serial poświęca zresztą temu zagadnieniu bardzo dużo czasu. Rozważa to, jak sprzedaje się opowieść, by pokierować ludźmi tak, jak chcemy. Pokazuje nam to z różnych perspektyw.

Z jednej strony, obserwujemy Flinta i Silvera. Parzymy na brzemię, które niosą, jaką odpowiedzialność odczuwają i że nie zawsze mogą powiedzieć wszystko. Co z kolei prowadzi ich do wykorzystywania swojego talentu do przywództwa tak, by uzyskać realizację swoich celów.

Z drugiej strony, patrzymy na całą sytuację z perspektywy osób, które ulegają tym manipulacjom i ślepo wierzą w każde słowo.

Z trzeciej strony, poznajemy punkt widzenia tych, którzy widzą, co się dzieje. Którzy przejrzeli sztuczki i wielkie słowa. A równocześnie nie są w stanie nic z tą wiedzą zrobić.

I nie dałoby się tego osiągnąć, gdyby nie doskonałe aktorstwo. Toby Stephens jako Flint sprawia, że mamy ciarki na plecach. Możemy się z nim nie zgadzać, a równocześnie pójdziemy za nim wszędzie. Luke Arnold jako John Silver najpierw zwodzi nas wielkimi niebieskimi oczami i walką o przetrwanie, by zarzucić na nas sieci. I zanim się obejrzymy, słuchamy każdego polecenia, jakie wydał.

A tuż obok fenomenalny Toby Schmitz jako Jack Rackham, potrafiący wygadać się z każdej sytuacji. I Jessica Parker Kennedy jako Max, która spokojnie mogłaby ich wszystkich położyć na kozetce jako psycholog. A że nie to miejsce i nie te czasy, to okręca nas wokół palca i zanim zorientujemy się, o co chodzi, jest już za późno. A to przecież tylko kilka, z kilkunastu wspaniałych postaci.

Właśnie kończę pisać 4 stronę i mam poczucie, że nie udało mi się przelać całej miłości do tego serialu. Nie wiem nawet, czy udało mi się w pełni wytłumaczyć, jak ważne miejsce zajmuje w moim sercu i jak mocno przywiązałam się do tej historii.

Ale to chyba jest najpiękniejsze w kulturze popularnej. Uruchamiamy kolejny serial, by czymś zabić wieczorną nudę. A odkrywamy perełkę, która kradnie serce, wyobraźnię, a po zakończeniu pozostawia niewypowiedzianą pustkę, której długo nic nie jest w stanie zapełnić.

Od czasu ogłoszenia przerwy na blogu minęły dwa miesiące i były mi one bardzo potrzebne, by nabrać dystansu to pisania. Ale gdy zapowiadałam blogowy urlop, nie spodziewałam się, że w środku marca zastanie nas lockdown. W lutym wszystko wydawało się bardzo odległe.

Muszę przyznać, że chyba nie mogłam sobie wybrać lepszego momentu na niemyślenie o pisaniu. Zamiast tego mogłam się spokojnie stresować całą 😉 Zastanawiałam się, ile tu o lockdownie pisać, ale stwierdziłam, że nie mam do powiedzenia nic nowego. Jest, jak jest i na szczęście na razie wszyscy i w rodzinie, i wśród znajomych zdrowi. Choć nie ukrywam, nie wiem, kto mnie przeraża bardziej: ludzie, którzy w wirusa nie wierzą, czy ci, którzy bawią się w lokalnych policjantów i szczują jednych na drugich.

Także przez cały marzec o blogowaniu nie myślałam i w zamknięciu świętowałam swoją 30-stkę. Za to z dwoma tortami, więc ilość cukru w organizmie zdecydowanie nadrobiła brak hucznej imprezy 😊

W samym wyglądzie zaszły drobne zmiany. Z początku myślałam nawet o wymianie całego szablonu, ale nie znalazłam nic, co spełniałoby moje założenia. A zmienianie na szablon łudząco podobny do tego, mija się całkowicie z celem. Więc zamiast wielkiej rewolucji, małe sprzątanie 😊

Pierwsza zmiana zaszła w kategoriach. Choć nazwy zostały te same, całkowicie wyrzuciłam ich ogólne tytuły „Popkulturalny Bałagan” oraz „Miszmasz Kontrolowany”. Uznałam, że choć w pewien sposób wyróżniało to bloga na tle innych, to niestety dla nowych osób opisy mogły być niejasne. A może i Wam, stałym czytelnikom, nie chciało się w nich grzebać. Wydaje mi się, że z obecnym podziałem, który od razu mówi, co znajdziecie na blogu, jest dużo, dużo lepiej.

Zmieniłam także górny pasek, wyrzucając z niego linki społecznościowe, a dodając informacje o sobie, przewodnik dla nowych czytelników, a także przeredagowałam całą politykę prywatności.

Z kolei do menu wrzuciłam w końcu swoje aktualne zdjęcie i znajdziecie w nim również bieżące odcinki FANtropii.

Tak jak pisałam, małe detaliczne zmiany. Jednak wydaje mi się, że blog zrobił się dzięki nim czytelniejszy 😊

Chciałabym wrócić do cyklu, który próbowałam zacząć, a który dziś właśnie czytacie, czy Bałaganiarskie Podsumowania. Oczywiście, kolejne nie będą o tym jak blog wygląda 😊

Uwielbiam je czytać u innych blogerów (np. u Riennahery czy Marty Hennig). Parę lat temu nawet podjęłam się ich pisania, ale oczywiście, szybko o projekcie zapomniałam. Nie dam sobie ręki uciąć, że tym razem będzie inaczej, ale postaram się, by nie było 😊

Chcę do nich wrócić, bo chciałabym, by na bogu było więcej mnie. Nie stanie się to nagle blog life-stylowy, jednak podczas przerwy doszłam do ważnej konkluzji, która przez lata mi umykała. Ze wszystkich blogerów, których lubię i cenię, śledzę konkretną osobę, a nie stricte ich blogi. Znaczy, tak czytam ich blogi, ale dlatego, że jestem zainteresowana ich opinią, a nie po prostu kolejną recenzją czy artykułem.

I mam dziwne podejrzenie, że macie tak samo 😊 Postaram się więc, żebyśmy mogli się lepiej poznać.

Jak widzicie po samych kategoriach, główna oś popkultury oczywiście zostaje i nie traci na ważności. A przód dałam m.in. Popkulturalne Zapiski, bo bardzo chciałabym wrócić do regularnych rozważań na bardziej ogólne tematy niż tylko recenzje. Są to jedne z moich ulubionych wpisów na blogu i mam zamiar mocno tę kategorię rozwijać.

Dałam sobie też przyzwolenie niebycia na bieżąco ze wszystkim. Oczywiście, jak w końcu kina się otworzą i powrócę do chodzenia na filmy, to będę recenzować nowości. Jednak moje wypalenie polegało głównie na tym, że biegałam za nowościami na oślep, pomimo że w głębi duszy wolałam oglądać Black Sail. Który w tym roku nadrobiłam. I mam na jego punkcie małą obsesję.

I chciałabym się dzielić z Wami właśni takimi obsesjami. Które niekoniecznie dotyczą seriali, jakie wypuszczono wczoraj. Kultura popularna jest tak pojemna i tak szybko powstają nowe rzeczy, że chyba warto się zatrzymać i pogadać o tym, co już było. A na co zabrakło czasu. A może odkryć przeoczone tytuły?

Od razu uprzedzę – możecie się nastawić na wpisy o Harrym Potterze, bo właśnie powtarzam wszystkie książki. Dość spontanicznie sięgnęłam po część pierwszą, przed nagraniem odcinka o Harrym do podcastu i zanim się obejrzałam, zaraz będę sięgać po tom trzeci. I chyba mam ochotę kilka rzeczy skomentować i tutaj 😊

Ten wpis został opublikowany w bólach i z opóźnieniem. Jak na złość, Blogger postanowił akurat teraz unowocześnić wygląd panelu publikacji postów, który oczywiście nie działa, jak powinien. Wczoraj byłam w stanie opublikować tylko zdjęcia, bo Blogger w ogóle nie widział wrzucanego tekstu... Dziś udało mi się puścić wpis tylko dlatego, że jeszcze można wrócić do starego wyglądu Bloggera. Ech, te emocje 😉

No. To chyba wszystko na dziś.

Tak że ten.

Wróciłam 😊

Zacznę od razu: to nie jest tekst zamykający bloga. Za bardzo lubię to miejsce, żeby odchodzić. Muszę za to zrobić sobie przerwę i oczyścić głowę.

Bo o ile pisane bloga zawsze jest pewnego rodzaju obowiązkiem, to musi się za tym kryć przyjemność i pasja. Ostatnio jej nie czuję. Bardziej nakręcam się na to, że nie mam czasu pisać tak dużo, jak bym chciała. Co jest zabawne, biorąc pod uwagę, że zawodowo nic innego w życiu nie robię, tylko piszę.

Jak na ironię, myśl o publikacji tego postu i samo jego pisane, wywołuje we mnie ból brzucha. Bloguję w sumie od 13 roku życia. Czyli 17 lat. Na różne tematy, pod różnymi adresami. Wizja, że choć przez chwilę mam tego nie robić — choć podjęta po wielu przemyśleniach i wiem, że jak opublikuję ten wpis, poczuję ulgę — jest dla mnie trochę, jak zrobienie sobie przerwy od oddychania.

Złapałam się jednak na tym, że za bardzo nakręciłam się na czas publikacji. Jeżeli choć przez chwilę staraliście się komentować popkulturę, wiecie zapewne, że albo publikujesz od razu, albo jutro jest już 100 recenzji opublikowanych przed tobą, a dwa dni później już nikt nie chce czytać o danym dziele. A ja tak zwyczajnie nie potrafię.

Raz, że czas mi na to nie pozwala, a dwa, takie tempo zabija we mnie przyjemność z konsumowania popkultury. Gdy przejrzałam bloga, złapałam się na tym, ilu seriali i filmów nie skomentowałam, bo w mojej głowie było już na to za późno.

I to nie jest moje narzekanie na system, bo nie siedzę w popkulturze od wczoraj i wiem, jak to działa. Tyle że ja nie założyłam Bałaganu z myślą pisania na bieżąco o każdym filmie i serialu, a prawie 6 lat później wylądowałam w tym miejscu, katując się codziennie, że tego nie robię.

Bałagan miał być w zamyśle blogiem, mieszającym popkulturę z komentarzami społecznymi, niekoniecznie fiksującym się na recenzjach i nowościach, a bardziej na tekstach około kulturalnych. Recenzje filmów i seriali nie miały być pisane na szybko, byle były. I gdy patrzę na pierwsze teksty na blogu, to właśnie w ten sposób pisałam. Nie przejmowałam się, że komentuję serial sprzed nastu lat.

Równocześnie, bardzo zmęczył mnie stres, z jakim obecnie wiąże się pisanie recenzji. Ostatnimi czasy ludzie mało sympatycznie reagują na takie treści. Zmęczyłam się byciem krytykowaną za to, że nie lubię nowego Tarantino, czy że podobały mi się 2 sezony Sabriny. Choć miałam czas napisać recenzję Jokera, to tego nie zrobiłam — bo moja opinia o tym filmie nie jest zbyt przychylna. I sama wizja zostania za to zaatakowaną mnie odwiodła od pisania.

Bo to nie są komentarze, które odnoszą się do krytykowanego, czy chwalonego przeze mnie filmu, tylko do mnie osobiście. Najczęściej wcale to nie są stali czytelnicy, a ludzie z zewnątrz, który nigdy wcześniej, ani później się nie pojawili. Ale muszą mi wyjaśnić moją głupotę.

I od tego też muszę odpocząć.

Próbowałam się z tego wyrwać, nie robiąc przerwy na blogu, ale już wiem, że w ten sposób nie dam rady. Muszę wziąć głęboki oddech i się zdystansować.

Nie znaczy to jednak, że całkowicie znikam z Internetu. Ciągle będę się udzielać na fanpage Bałaganu (z jakiegoś powodu wrzucanie postów tam mnie nie stresuje i nie czuję przy tym presji, że muszę), a także posłuchać w podcaście FANtropia i znaleźć na tamtejszym fanpage.

Przyznam, że nie wiem, ile czasu zajmie mi ta przerwa. Mam zamiar wziąć go tyle, ile potrzebuję, żeby odnaleźć z powrotem fun z pisania. Może będzie to tydzień, a może pół roku. A może dwa dni?

Kto wie. Ale wrócę. Bo co jak co, ale pisać lubię, a bez popkultury żyć nie potrafię 😊

Przyznam, że nie spodziewałam się, że napiszę rozczarowany wpis o 3 sezonie Sabriny. Taki jednak będzie, bo serial zdecydowanie porzucił wątki, które w nim najbardziej lubiłam, aby wyciągnąć na wierzch wszystkie bolączki seriali paranormalnych. Omówienie spoilerowe.

Tak naprawdę, za jedyny plus całości uznaję pojawienie się Pogan, którzy przedstawili całkowicie nową i ciekawą magię. Jednak równocześnie gdzieś z boku zadaję ciche pytanie, dlaczego wiedźmy boją się ich bardziej niż Lucyfera.

Jednak odkładając Lucyfera na bok, Poganie byli ciekawi i roznieśli naszych bohaterów na sam koniec. Wciągnęłam się i z zaskoczeniem patrzyłam, jak wszyscy po kolei umierają. Ale jak to w każdym serialu fantasy, to by było na tyle z wielkości zagrożenia, bo zostało nam ostatnie 50 minut i trzeba przecież całość odkręcić.

Mój problem z obecnym sezonem wiąże się ściśle z tym, że poszedł tym głupim utartym schematem. Tak jak dobrze oglądało się wydarzenia, w których stawka jest naprawdę wysoka, tak szybkie rozwiązanie wszystkiego w ostatnim odcinku nasuwa śmiałe pytanie: z czym konkretnie mieliście problem, skoro wszystko, czego potrzebowaliście, było pod ręką?

Im dłużej o tym myślę, tym lepsze wydaje mi się zakończenie 3 sezonu na powrocie Sabriny do świata żywych i znajdywaniu kolejnych szkieletów. A 4 sezon poświęcić w całości na odkręcanie tej historii, w której Poganie nie uciekają w popłochu przed czarownicami. Są silni i potężni. Tak jak serial próbował nam wmawiać przez cały czas, aż do finału, gdy okazało się, że jednak ich magia aż tak zniewalająca to nie jest.

Problemu nie mam z poszukiwaniem Nieświętych Artefaktów, ale już z zapowiedzeniem, że nikt nie wie, gdzie się znajdują, tak. Znowu, cierpi na to każdy serial paranormalny: nikt nie wie, ale w sumie wystarczy pójść do biblioteki i otworzyć dwie książki. Lub nikt nie wie, ale jednak każdy potrafi wskazać drogę.

Naprawdę czekam z utęsknieniem, aż scenarzyści z tego zrezygnują, wstawiając po prostu hasło, że tak, wiadomo, gdzie są, ale trudno się do nich dostać, ponieważ to i tamto. Obchodzenie pułapek przez bohaterów nabiera wtedy większego realizmu.

Bardzo liczyłam na ciekawy wątek Ambrose i Prudence marząc, że choć trochę oprowadzą nas po świecie czarownic. Ktoś jednak źle przeliczył pieniądze i okazało się, że jednak nie da się sfilmować wyprawy tej dwójki. Serial skraca ją więc do dwóch lokacji, opisując w rozmowach, co się im przydarzyło.

A już na sam koniec zupełnie nie rozumiem zachowania Prudence, bo to nie Faustus zaczarował i zabił jej siostry, tylko Poganie. I to, że on je finalnie wykorzystał, nie zmienia faktu, że Poganie i tak doprowadziliby do tego samego finału. To oni pomieszali zmysły Agacie, by wpadła w szał zabijania. Obwiniając Ambrose, że nic z tego by się nie wydarzyło, gdyby zabiła Faustusa, jest… głupie i nielogiczne. Ale znowu, leniwe pisarstwo, a scenarzyści potrzebowali jakiegoś konfliktu.

I ja wiem, zaraz podniosą się głosy: ale powyżej opisałaś także 1 i 2 sezon Sabriny. Tyle że nie do końca, bo dwa poprzednie sezony miały coś jeszcze: omawiały konkretne problemy społeczne. To, co mnie rozczarowało najbardziej, to brak mocnych wątków feministycznych, brak fajnego rozwijania Theo z jego świeżo uzyskaną tożsamością.

We wcześniejszych sezonach przymykałam oczy na te luki scenariuszowe, ponieważ serial komentował coś więcej. Dodawał cegiełkę do dyskusji, w przejaskrawiony, ale równocześnie ciekawy sposób przedstawiał hierarchie kościelne. Podobało mi się podejście do Theo, które jednak powinno być dalej rozwijane, bo serial trochę za bardzo założył, że wszyscy dookoła są już super tolerancyjni. Ale czy Theo bierze hormony, czy jeszcze nie? Jak się czuje? Jak reagują na niego dalsi znajomi?

W trzecim sezonie wątki te zostały potraktowane totalnie po macoszemu. Niby problematyczna zmiana zwierzchnictwa w kościele zostaje załatwiona w jednej scenie, zmiana wyznawanego bóstwa też rozwiązuje się bez żadnej większej dramy, choć serial próbował sugerować, że jest to trudne do przeprowadzenia. A Theo ot tak znajduje chłopaka. To przecież takie proste znaleźć miłość swojego życia.

Równie byle jak został potratowany Nick, który ewidentnie cierpiał na zespół stresu pourazowego i cierpi na to dalej. Nikt jednak nie przejął się tym, poza wmawianiem mu, że będzie lepiej. Naprawdę, macie przed sobą gościa, który był w Piekle z Lucyferem w środku. Czekanie aż zaćpa się do nieprzytomności, nie było konieczne.

A na koniec zostawiłam samą Sabrinę. Bo jako bohaterka nie irytowała mnie, aż do tej pory. Nie denerwowałam się na nią, bo miała być dla mnie głupiutką nastolatką, która ma się nauczyć, że wszystkiego mieć nie można. Problem jest taki, że scenarzystom nie chce w żaden sposób ewoluować charakteru Sabriny. Sabriny, która zrobiła już tyle rzeczy, że powinna wiedzieć doskonale, jak działają prawa magiczne i że ich złamanie niesie za sobą konsekwencje. Nawet jeżeli nie ma wiedzy jakie, powinna mieć świadomość ich istnienia.

Sarina jednak nadal śmieje się konsekwencjom w twarz, a scenarzyści sprawiają, że widzowie, którzy Sabrinę lubili, dołączają to tych, których irytowała. Ile razy można zmieniać zasady magii i liczyć, że tym razem się upiecze?

Jak całość dobrze mi się oglądało, bo zżyta jestem z bohaterami i ich lubię, tak nie podoba mi się droga, w jaką serial skręca. Kojarzy mi się to zarówno z The 100, jak i Supernatural, gdy pewnego dnia człowiek zadaje sobie pytanie: zaraz, zaraz, jak myśmy się tutaj znaleźli?

Pozostaje mi mieć tylko nadzieję, że Sabrina w kolejnym sezonie wróci na właściwe tory. I że w ogóle wie, dokąd zmierza.

Już przy pierwszym sezonie You miałam w duże wątpliwości, czy potrzebny jest sezon drugi. Z jednej strony potrzebny nie był, a z drugiej całkowicie minął się z idealnym finałem.

Cóż, może on da finał, który uważam za jedyny dobry? Od premiery 2 sezonu minęło już trochę czasu, dlatego omówienie jest ze spoilerami.

Jeżeli ktoś po pierwszym sezonie miał jakiekolwiek wątpliwości – drugi sezon nie pozostawia złudzeń. Joe doskonale gra osobę, która chce się zmienić i nawet widza przez chwilę oszukuje, by z uśmiechem wyznać, że nic w poznaniu Love nie było przypadkowe.

Joe mocno powtarza, że chce być inny – i może faktycznie chce. Ale działania, które podejmuje, od wybudowania więzienia, przez uwięzienia Willa, za którego się podaje, po morderstwo gwiazdora pedofila temu przeczy. I jasne, można tu próbować bronić Joe – to trzecie to był nieszczęśliwy wypadek!

Był? Joe naćpał i związał gościa. Może nie przyszedł z zamiarem morderstwa, ale on nie umie inaczej rozwiązywać problemów. Ciekawy jest sam fakt, że jak na kogoś, kto zakrywa za sobą tropy, Joe nie ma zupełnie pojęcia, co potrzebne jest policji, by ta mogła kogoś aresztować.

Mamy także wątek biednej Delilah, zamordowanej wyjątkowo przez Love. Joe nie dowierza, wcale nie chciał jej przecież zabić! Tylko, co by zrobił z osobą, która wie o nim za dużo, a on postanawia spędzić życie z Love? Delilah skończyłaby martwa prędzej czy później, innego rozwiązania nie było – Joe w każdym razie by go nie znalazł.

Jednak mam poważne problemy z tym, jak prowadzone są jego czyny. Bo jednak powinien się czegoś uczyć. Powinien umieć przewidywać konsekwencje, uczyć się na błędach, które ułatwiłyby mu same morderstwa czy pozbywanie się ciał. Joe nie uczy się niczego od pierwszego sezonu – nie umie nawet przełożyć karty SIM do nowego telefonu, żeby móc odpisywać małe Ellie. Za to denerwuje się ciągle, że telefon nie działa.

Równocześnie serial kontynuuje tłumaczenie zachowania Joego smutnym dzieciństwem. O ile w pierwszym sezonie dostaliśmy brutalnego i bezkompromisowego księgarza, który zamykał na klucz bezbronnego chłopca, jak w tym idziemy jeszcze dalej.

Mamy więc matkę, która spała za pieniądze z innymi. Ojca, który ją regularnie bił. I w końcu samego Joego, który w wieku około 10 lat zabija ojca.

Czy to nie za dużo? I tak, oczywiście – prawdziwe życie może być pasmem takich nieszczęść (i często jest), ale to nie jest prawdziwe życie. To jest serial, który w pewien sposób próbuje swojego psychopatę wybielić. Podtrzymuję moje przekonanie z sezonu pierwszego, że nieszczęśliwe dzieciństwo Joego jest niepotrzebne. A jego pogłębianie o tak tragiczne wątki jest bardzo nietrafionym pomysłem.

Bo naprawdę, są w społeczeństwie ludzie, którzy stają się tacy jak Joe bez pasma nieszczęśliwych wydarzeń w dzieciństwie. I jest masa osób, które takie dzieciństwo miały i nigdy nie stały się mordercami.

Problem z prowadzeniem trudnego dorastania do takiego serialu trochę wykrzywia nasze spojrzenie na bohatera. Joe, jakiego znamy na co dzień, ma być przykrywką dla psychopaty i mordercy. 

Mordercy, który z zimną krwią i planem potrafi zabić drugą osobę. Zła przeszłość sprawia jednak, że jesteśmy w stanie mu współczuć. Wręcz mamy ochotę powiedzieć: on nie mógł być inny, to nie jego wina!

Przy serialu o stalkerze, nie jest to współczucie, jakie chcę poczuć.

Równocześnie dostajemy stare i znane z sezonu pierwszego zagrania. Czyli dziecko w opałach. Tym razem Ellie jest trochę starsza i trochę bardziej zaradna. A równocześnie, na tyle naiwna, by znaleźć się w niebezpieczeństwie. I Joe oczywiście musi ją ratować przez złym, dorosłym mężczyzną.

I mam z tym problem. Bo o ile jeszcze mogło to zagrać w pierwszym sezonie dość ciekawie, to już nie potrzebujemy tego wątku. Wiemy, że Joe jest na swój sposób opiekuńczy i ma na tyle kodeksu moralnego, by nie krzywdzić dzieci – wręcz przeciwnie. Jedynym plusem tego wątku jest to, jak Ellie finalne widzi Joego i słusznie uważa, że zniszczył jej całe życie.

Jednak o ile oglądało się to ok, tak nie był to wątek, który wniósłby coś nowego do charakteru Joe.

W tym sezonie dostaliśmy zupełnie inną bohaterkę. O ile Beck nie spotkała się z przychylnością widzów, bo widzowie nie lubią, gdy żeńska bohaterka nie wie, czego chce i kim w życiu jest – tak Love jest jej zupełnym przeciwieństwem.

Ma bardziej wyrazisty charakter i trudne przeżycie, które ją ukształtowało, a równocześnie, z którym całkiem nieźle sobie radzi. Ma równocześnie brata narkomana i dość specyficznych rodziców. Love jest zupełnie inna niż Beck.

Na marginesie, Joe wydaje się nie mieć „typu” kobiety czy charakteru. I Beck i Candance i Love są zupełnie od siebie inne. Co jest dość nietypowe jak na stalkera.

Love jednak gra po prostu lepiej niż Joe. Sama ma na swoim koncie morderstwo w młody wieku. I ma równie nienormalne podejście do miłości jak Joe. Wierzy, że ochroniła Forty’ego, dając mu tylko traumę na całe życie i przekonanie, że to on jest mordercą, co wpędziło go w uzależnienia i narkotyki.

Siostrzana miłość.

Co ciekawe, widać jak bańka miłości Joego do Love pęka. Ona pokochała go za to, że mają podobną tajemnicę przed światem. On dokładnie za to przestał ją kochać. Love przestała być delikatną dziewczynką, którą należy chronić i otaczać miłością. I prawda jest taka, że gdyby Joe mógł, pewnie uciekłby od niej daleko.

Wątek Candance rzucił dużo światła na to, co się z nią stało. I choć w serialu przedstawiana jest trochę, jak Beck – pod kątem wywoływania pozytywnych uczuć w widzu – tak jej historia wniosła jedną, bardzo ciekawą rzecz.

Scena na komisariacie pięknie podkreśliła, jak bezradni jesteśmy w kontekście przemocy wobec nas samych. Brak świadków? Dowodów? Poprzednich zgłoszeń? Przykro mi, nic nie możemy zrobić.

Gdy wyszło, że Love rozumie miłość dokładnie tak jak Joe, ucieszyłam się. Bo oto stało przede mną idealne zakończenie serialu.

Bo nagle Joe stał się Beck. Love mordująca go przypadkiem ze szczerej miłości i dla jego dobra, byłaby fantastycznym podsumowaniem całej tej historii. A jak bardzo chcemy sezon trzeci, mógł się kręcić wokół Love.

Jednak ostatecznie wszystko dobrze się kończy i Joe zostaje nagrodzony domem i ciężarną dziewczyną. Czyli ma wszystko, co chciał. I to w dodatku w rodzinie, która zatuszuje każde przestępstwo.

I o ile na samym początku zareagowałam na finałową scenę negatywnie – Joe podglądający sąsiadkę i informujący widza, że to TA jedyna – po zastanowieniu się myślę, że to nie jest głupi pomysł.

Nie uważam, by sezon trzeci był potrzebny, bo serial spokojnie mógłby być tą sceną zakończony. Bo ma ona ciekawy wydźwięk.

Joe szukający tej wielkiej miłości, szuka jej tylko w swojej głowie. Dostał przecież wielką miłość. Love go rozumie, jest taka jak on i w dodatku nosi jego dziecko. Joe jednak w rzeczywistości nie jest zainteresowany takim związkiem.

Związek, w którym wszyscy wszystko wiedzą, jest nudny. Związek, w którym Joe musi odkryć, kim jest tajemnicza dziewczyna, w którym może ją idealizować, w którym on dla niej może być ideałem (a nie mordercą) – to jest coś, czego Joe szuka.

Bo to nie o związek w rzeczywistości chodzi, a o adrenalinę.

Love nie jest już godna jego uczucia. Bo choć z boku wygląda na dziewczynę idealną dla niego, nie jest już dziewczyną bez skazy. Joe był zafascynowany obrazem, jaki sobie wymyślił i z tym obrazem chciał być. Okrutna Love jest tak daleka od wizji, w jakiej się zakochał, jak tylko może.

Liczę jednak na to, że w 3 sezonie Joe przestanie być dzieckiem w czepku urodzonym. I Love zrobi to, co on sam robił za każdym razem. Zabije obiekt swoich uczuć.

Drugi sezon You z jednej strony stara się dalej eksplorować rejony brutalnej miłości, z drugiej, za dużo wątków się powtarza. Zabrakło chyba tylko zazdrosnej przyjaciółki głównej bohaterki. Przez to, choć serial pochłania się praktycznie przy jednym posiedzeniu, trudno nie myśleć, że oglądamy jeszcze raz to samo, tylko w innych dekoracjach.

Więc jeżeli scenarzyści nie dodadzą jakiś ciekawych wątków, sezon 3 może okazać się odgrzanym po raz 3 daniem. A mało które smakuje wtedy dobrze.

Nie ma co ukrywać, Cats wywołało mnóstwo kontrowersji. Już sam zwiastun sprawił, że część osób odmówiła oglądania tego filmu. Inni z kolei poszli do kina, zastanawiając się, co dostaną. Należałam do tych osób. Wiedziałam, że albo film mnie odrzuci, albo kupi w 100%. I choć cały Internet po premierze krzyczał: o boże, kto dał na to pieniądze i dlaczego, mi… mi się podobało.

Bardzo.

Nie trzeba oglądać filmu, by wiedzieć, dlaczego tak wiele osób ma z nim problemy. I choć, ja to wiem, i widzę, to… nie do końca rozumiem.

Bo wizualna strona Kotów jest dla mnie fenomenalna. Ani przez pół sekundy nie zastanawiałam się, czy ludzie odpowiednio udają koty? Dlaczego koty noszą buty? O co chodzi ze zdolnością ściągania futra przez jedną z bohaterek?

Nie myślałam o tym zupełnie.

Bo dla mnie ta filmowa wersja musicalu pokazała mi świat, nie ludzi przebranych za koty ani nie samych kotów. A przynajmniej nie w wersji mruczków, jakie widujemy na co dzień.

Mnie film przeniósł do równoległego świata, gdzie koty wyglądają właśnie tak. A przynajmniej wyobrażają sobie siebie właśnie w ten sposób. Nie widziałam więc ludzi robiących dziwne rzeczy ani kotów robiących rzeczy, których robić nie powinny. A fascynujące stworzenia. Stworzenia, które wykreowały sobie swój własny, hipnotyzujący świat, w którym żyją.

A do tego doszli aktorzy, którzy naprawdę dobrze grali i mieli świetne głosy. Słuchając Jennifer Hudson, wzruszałam się. Ubawiłam się syczącym Jamesem Cordenem. Poruszył mnie Ian McKellen śpiewający o przeszłości. Rozczulała Judi Dench leżąca w koszyku. A za serce chwyciła mnie fantastyczna chemia pomiędzy Francescą Hayward i Laurie Davidsonem.

Ja naprawdę słyszę te wszystkie uwagi i kpiny z wizualnej części filmu. Ale ich nie rozumiem.

Czy coś bym w tym filmie zmieniła? Tak. Sceny taneczne były zdecydowanie za długie. O ile zupełnie nie dłużyły mi się śpiewane partie (bo utalentowanych ludzi zwyczajnie dobrze się słucha), tak niestety nie zastanowiono się, czy długie sekwencje taneczne mają sens.

Bo o ile na scenie coś takiego ogląda się niesamowicie, tak w filmie zachwyt nad tancerzami jest trudniej uzyskać. Przede wszystkim kręcenie tych scen bywało zbyt porwane, by móc przyjrzeć się, co aktorzy umieją. Z drugiej strony, nawet jeżeli kamera w pełni to pokazywała, to jednak jest to taniec w filmie, który wizualnie uzyskał niesamowity efekt – więc ile z tego jest umiejętności tanecznych aktorów?

Dopóki cała piosenka była śpiewana i bohaterowie opowiadali swoje historie, było to interesujące – gdy opowieść milkła i bohaterowie po prostu tańczyli przez kilka minut, całość zaczynała się dłużyć.

Bardzo podobała mi się za to scenografia i zmieniająca się wraz z nią perspektywa. W zależności od tego, co kocurki robiły, taka była wielkość otaczającego ich świata. Dzięki temu moja wiara w to, co oglądam, była jeszcze większa i z łatwością kupiłam przedstawiony świat.

Nie mam zamiaru wmawiać Wam, że ten film jest cudowny – bo rozumiem, że estetyka może całkowicie przestrzelić Wasze oczekiwania. Ale równocześnie, podeszłam do tego filmu z otwartą głową, bez analiz na temat realizmu i zastanawiania się, ile kota w kocie. I myślę, że dzięki temu bawiłam się doskonale.

Dałam podsumowaniu trochę czasu na napisanie. Z jednej strony dlatego, że trochę się zastanawiałam, czy chcę go pisać. Nie dlatego, że ten rok był zły (przeciwnie), ale dlatego po zrobieniu bardzo prywatnych podsumowań, trochę nie czułam już potrzeby robienia innych.

Jednak potem zerknęłam na wcześniejsze i uznałam, że jest to jednak bardzo fajny zapis – do którego w ciągu roku wracam. Szkoda by było zrobić tu dziurę.

Tak naprawdę 2019 był dla mnie rokiem rozkręcania firmy. I celowo piszę rokiem, bo w 2020 nadal czuję, że jestem na początku – choć równocześnie w całkowicie innym miejscu, niż 12 miesięcy wcześniej.

Wielu rzeczy nie zrobiłam (nie mam nadal loga firmy, czy szczegółowo opracowanej strony), a równocześnie mam dla kogo pracować. I choć mam duże wyrzuty sumienia, że wizualnie nie jest, tak jakbym chciała – stronę robiłam bardzo na czuja, nie do końca wiedząc, co chcę, a czego nie – to okazuje się, że brak strony nie jest przeszkodą w znalezieniu dobrych klientów.

(Przy czym ustalmy jedno – piszę teksty, więc równie dobrze mogę pokazać tego bloga. Ale gdybym robiła strony internetowe, to jednak posiadanie własnej i to porządnej strony jest priorytetem).

Po roku czasu mogę też śmiało powiedzieć, że zadowolona jestem z finansów, jednak nie odbierzcie tego przewrotnie: nie zarabiam grubych tysięcy i mam za sobą chude miesiące. Dużo się dzięki nim nauczyłam i liczę, że już mnie tak nie zaskoczą.

I nadal nie mogę wyjść ze zdziwienia, że udaje mi się to robić.

Rok 2019 z jednej strony nie był przełomowy dla Bałaganu (gdybyście poprosili o jakieś liczby, myślę, że było nawet trochę gorzej niż w 2018), ale… równocześnie, był bardzo zaskakujący.

Bo, zaskakując sama siebie, zgodziłam się poprowadzić pierwszą własną prelekcję na SerialConie, a nie jak co roku zgłosić się na (dużo bezpieczniejsze psychicznie) panele dyskusyjne. Komfort paneli jest taki, że gdy człowiek się zatnie, zawsze jest osoba obok, która poratuje (chyba że jest się osobą dany panel prowadzącą. Wtedy to dość stresująca rola). Jak mówi się samemu, to no cóż – nie ma kto ratować.

Cieszy mnie też, że sala była pełna w 1/3. Z jednej strony miałam publiczność i nie czułam, że nikt nie chciał mnie słuchać, z drugiej – ilość osób na sali nie była onieśmielająca.

Zaraz po SerialConie wylądowałam w podcaście radia TokFM i nadal jestem tym niezwykle zaszczycona. Tym bardziej że z jednego odcinka, zrobił się drugi, a później i trzeci. Być może wizyty w radiu powszednieją – ale daleka jestem od tego miejsca. Fantastycznie było znaleźć się w profesjonalnym studiu.

2019 był także rokiem, w którym odświeżyłam logo Bałaganu (dzięki niezawodnej Asi z Websellent). I choć byłam bardzo przywiązana do starego, jestem totalnie zakochana w tym, jak wygląda teraz.

2019 był mocnym rokiem w popkulturze. Finał Gry o Tron, zakończenie sagi Skywalkerów, premiera Wiedźmina. Zakończenie III fazy Marvela, z premierą Kaptan Marvel, End Game i Pajączka. Tuż obok zakończenie The Big Bang Theory. Król Lew, który podobno miał niszczyć dzieciństwo. Zapowiedzenie zakończenia Supernatural na ostatnim 15 sezonie (czy ktoś myślał, że tego dożyjemy?). Bardzo głośna premiera Tylko nie mów nikomu.

Tak naprawdę, niezależnie od tego, co się w kulturze popularnej uwielbia, najpewniej każdy z nas miał choć jedno wydarzenie, które bardzo przeżywał.

W tym roku zachwyciły mnie filmy (kolejność nie ma znaczenia): Green Book, Faworyta, Vice, Kapitan Marvel, End Game, Rocketman, Klaus.

Za to za totalne rozczarowanie uważam Pewnego Razu w Hollywood oraz Alita: Battle Angel (nie wrzucam tu filmów świątecznych, nie ma to sensu 😉)

 Z seriali totalnie zakochałam się w Sex Education, Russian Doll i The Umbrella Academy. Między czasie odkryłam i zakochałam się Dark oraz w Jane the Virgin. Doceniłam, jak Netflix odratował Lucyfera, równocześnie mając ogromne pretensje, że zrezygnował z One Day at a Time.

O dziwo, tragicznych seriali nie widziałam. Raczej wzruszenie ramion na kolejny, dużo słabszy sezon. (Tu pewnie pojawia się wiele pytań: a ostatni sezon Gry o Tron?!).

W 2020 wkroczyłam w przebraniu Eltona Johna (echo fascynacji Rocketmanem).

2020 rok tak naprawdę zaczął się od nowego, dużego projektu, jakim jest podcast (a może powinnam powiedzieć, że 2019 się na nim zakończył – w końcu przygotowania jednak trochę trwały). FANtropię prowadzę razem z Asią z Wanny Pełnej Zombie.

Więc jaki jest rozkład jazdy? Ambitny i mam nadzieję, że uda mi się go połączyć. Bo wcale nie mam zamiaru rezygnować z blogowania, na rzecz podcastów – wręcz przeciwnie, chcę to sprawnie połączyć. Nie mam także zamiaru rezygnować z tematów na bloga, bo będą w podcaście i na odwrót.

W tej decyzji pomogła mi ankieta (dziękuję, że poświęciliście czas i ją wypełniliście), bo widziałam w niej jasno – że zainteresowanie wstępne podcastem było, jednak równocześnie w żaden sposób nie przekładało się to na wskazanie, że formuła bloga się wypaliła.

Więc jeżeli wolicie czytać niż słuchać – nie martwcie się, nigdzie nie idę!

Wszystkiego dobrego w Nowym Roku!