Już za kilka godzin finał. Zanim dowiemy się, jak wszystko się skończyło, będę narzekać. I nie tyle na to, jak kończą nasi bohaterowie (choć za dwa wątki jestem strasznie zła, ale o tym później), a na to, jak leniwie jest to wszystko napisane. Tym bardziej, gdy weźmiemy jeszcze pod uwagę, jak wielką pracę wykonali wszyscy na planie, wraz z dosłownym wybudowanemu Królewskiej Przystani i obróceniem jej w popiół.

Ale może zacznę od pozytywów (i na pozytywach wpis też spróbuję skończyć). Podoba mi się pierwsza połowa odcinka czwartego. Żegnanie zmarłych i uczta, gdzie bohaterowie świętują zwycięstwo. To jest ta Gra o Tron, jaką kocham.

Ubawiłam się także niezmiernie na nieporadności podrywu Jaimego. To jak udaje, że mu gorąco i stara się nieporadnie rozebrać – myślałby ktoś, że Lannister powinien mieć bardziej wyszukane metody. To tylko pokazywało, jak zależy mu na Brienne i jak stresuje go wykonanie kroku „dalej”. Znęcać się nad pozostałą częścią tego wątku będę później.

Zachwycona jestem przedstawieniem, że Dany na uczcie jest tak naprawdę sama. Jak widzi, że każdy ma z kim pogadać, cieszyć się, świętować. Jak Tyrion siedzi razem z bratem i znajomymi. Jak Dzicy wychwalają dzielność Jona. Wraz z krzykiem Tormunda: na smoku siada tylko szaleniec lub król! 

Dany jest sama. Czuje się jej izolację i jej zrozumienie, że nigdy nie będzie przez lud Westeros tak bardzo kochana. A przecież przed chwilą straciła osobę, która kochała ją nad życie. I okazuje się, że Jorah był w jej życiu ważniejszy, niż kiedykolwiek chciałaby przyznać.

Jestem również niezmiernie zachwycona efektami specjalnymi i zdjęciami. To wszystko naprawdę wygląda pięknie. Więc nawet gdy nie ma sensu, jest na co popatrzeć.

Nie mogę też pominąć gry aktorskiej. Wszyscy, którzy narzekali, że Emilia grać nie umie, muszą swoje słowa odszczekać. Nawet jeżeli jej bohaterka robi rzeczy bezsensowne, Emilia doskonale ilustruje to zmianami na twarzy. Jestem zachwycona.

Pozytywnie zaskoczył mnie także Jacob Anderson (Szary Robak). W momencie śmierci Missandei piękne pokazał rozpacz, bezsilność i wściekłość.

A cały odcinek piąty należy tak naprawdę do Petera Dinklage. Pokazanie nadziei, niedowierzania, trwogi i głębokiego rozczarowania było fenomenalne w jego wykonaniu. To dzięki jego grze, tak intensywnie czekałam na usłyszenie dźwięku dzwonów.

I to… na razie tyle z moich zachwytów.

Nie będę zachowywać szczególnej kolejności. Ani komentować obu odcinków osobno, bo wydaje mi się to niepotrzebne – wiemy, co się stało. A skomentowanie tych odcinków razem, pokazuje tylko, jak wielkie są dziury fabularne.

Zacznijmy od smoków. I ja nie należę do grona osób narzekających, że smoka zabiły trzy strzały ze skorpiona. Nie. Już w siódmym sezonie jedna trafna strzała, którą wystrzelił Bronn, potrafiła na tyle smoka uszkodzić, że posadziła go podczas walki na ziemi. Więc, czy większy skorpion na statku może trzema celnymi strzałami smoka zabić?

Może.

Problem robi się wtedy, gdy od siódmego sezonu budujemy zagrożenie, jakim są skorpiony dla smoków. W sezonie ósmym zabijamy w ten sposób smoka. Tylko po to, by za chwilę pokazać, jak inny smok robi uniki niczym z Matrixa i omija wszystkie strzały wystrzelone przez całe wojsko na murach i na morzu.

To się nazywa leniwe pisarstwo. Bo wiecie, co wystarczyłoby napisać? Dwie małe sceny, gdzie strzały ranią Drogona. Nie jakoś poważnie. Jedna może uszkodzić mu łapę, druga drasnąć bok. Trzeba pokazać, że one są dla niego zagrożeniem. Nie tylko sprawia to, że istnieje ciągłość fabularna, ale trzyma też nas, widzów w napięciu. Bo to Gra o Tron. Smok nie musi przeżyć do końca.

Tymczasem dostajemy pięć minut, podczas których Danka radzi sobie ze wszystkimi bez problemu.

Nie do końca pasuje mi również rozwiązanie, w którym Cersei spokojnie wysłuchuje Tyriona na murze. Ja wiem, że to są negocjacje i w teorii powinny przebiegać pokojowo, ale na litość Bloga, to Cersei. Jej rozsądne zachowanie skończyło się kilka sezonów temu. Z całą moją miłością do Tyriona, powinien skończyć przeszyty tuzinem strzał.

Inna sprawa, że mam poważne podejrzenia, że ona Tyriona nie słyszała. Mur wysoki, Tyrion mały, a i jakoś głosu szczególnie nie podnosił. No, chyba że mają tam wybitną akustykę.

Czas na pierwszy wątek, którego nienawidzę. To, jak rozwiązała się sytuacja pomiędzy Brienne a Jaimem. Nie cierpię go, bo z jednej strony, Jaime przeczy wszystkiemu, co zrobił. Wychodził z Cersei z tego samego miejsca, ale każde zawędrowało gdzie indziej. Jeszcze kupiłabym go, gdyby został jakoś delikatnie nakreślony – gdyby była choć mała scena, gdzie Jaime mówi Tyrionowi, że myśli o tym, by Cersei ratować. Ma w końcu jego dziecko. Ale nie. Po co.

Jaime nie tylko ot tak zmienia swój charakter, budowany przez ostatnie 7 sezonów, ale sprowadza wątek Brienne do okropnego miejsca.

Widzicie, serial i książka w przypadku Brienne zaznacza dwie rzeczy. Nie może być rycerzem, bo jest kobietą. I jest dziewicą, bo nikt jej nie chce. Wątek Wielkiej Kobiety nie kończy się jednak na pasowaniu na rycerza (i może jakąś honorową śmiercią w walce?), a kończy się na jej rozdziewiczeniu i porzucenia przez mężczyznę, którego pokochała.

Jeżeli finałowy odcinek niczego do jej historii nie doda (a nie umiem sobie wyobrazić, co można by jeszcze z nią zrobić), to cała historia Brienne sprowadza się do znalezienia rycerza, który zechce ją rozdziewiczyć. To jest jej finałowa scena. Jej przeznaczenie. Gdy o tym myślę, wiele niecenzuralnych słów ciśnie mi się na usta.

Bo jeżeli Brienne utożsamiała coś, to było to niedopasowanie się do społeczeństwa i próba życia na własnych zasadach. I jej finał całkowicie to rujnuje.

I może czas na drugi wątek, którego nie cierpię. Jaime i Cersei. Jak pisałam wyżej, cała historia Jaimego prowadziła do tego, by od Cersei się odsunąć. A nie dość, że bezsensownie do niej wraca, gadając jakieś kretyńskie rzeczy do Brienne, to jeszcze walczy o Cersei z Euronem.

Znowu zawodzi całe prowadzenie historii. I w tym miejscu porzućmy wątek Jaimego. A skoncentrujmy są na samej Cersei. Była budowana przez lata na tę najgorszą królową, zagrożenie, które trzeba zwalczyć. I umiera, bo sufit spada jej na głowę. Tak się nie robi. Tak się nie prowadzi historii.

Cersei powinna była zabić Arya, Jon albo skończyć tragicznie w smoczych płomieniach. Dlaczego? Bo my czekaliśmy na jej śmierć. Tak samo, jak czekaliśmy na śmierć Joffreya. Ona swoją śmiercią miała zapłacić za to, co zrobiła bohaterom, którym przez lata kibicowaliśmy.

Nie zapłaciła. Cały wątek rywalizacji pomiędzy Starkami a Lannisterami został zasypany gruzami.

Wszystkie krzywdy, jakie Starkowie ponieśli, zostały zasypane gruzami.

To jest zwykłe leniwe pisarstwo, nastawione na „nie możecie się domyślić, jak to wszystko się skończy”. Tyle że to nie jest kwestia, by skończyło się, tak jak chcemy. A o to, by rozpoczęte wątki zostały zamknięte. Już naprawdę lepiej by było, żeby Jaime wyprowadził Cersei i odpłynęli na łódce w siną dal.

To by przynajmniej pasowało do jej umiejętności zachowania życia.

Wszyscy czekaliśmy również na Cleganebowl. I nie mam na ten temat za dużo do powiedzenia. No odbył się. Był ładnie nakręcony. Dał nam przekomiczną scenę uciekającej Cersei. I… tyle.

Nie odebrałam go emocjonalnie, nie siedziałam na skraju krzesła. Myślę, że fakt, iż Góra stał się bardziej chodzącym zombie niż realnym przeciwnikiem, którego można zabić, sprawił, że nie potrafiłam się w to wszystko wczuć. Zakończenie walki w ogniu było ładną klamrą i warto o niej pamiętać, bo był to chyba jedyny naprawdę poprawnie zamknięty wątek w tym sezonie. Sandor żył po to, by zemścić się na bracie, nawet kosztem własnego życia. Dobrze, że choć o tym scenarzyści pamiętali.

Mam z tym duży problem, ale nie dlatego, że mam coś przeciwko kierunkowi, w jakim to poszło. Dany nigdy nie była łaskawą władczynią, choć zarówno ona, jak i my, chcieliśmy ją taką widzieć. Ale nie była też władczynią, która paliła bezbronnych ludzi.

Dlatego systematyczne palenie miasta – bo ono nie było szalone, ono było systematyczne, ulica po ulicy, mi strasznie nie leży. Już pomijając tempo, w jakim oszalała, można było to rozegrać trochę inaczej. Bo jak tłumaczą sami scenarzyści, Dany patrząc na Czerwoną Twierdzę, poczuła pustkę. Niby dostała to, co chciała, ale nie było w tym ani trochę satysfakcji. I patrząc na Czerwoną Twierdzę, poczuła wściekłość, za wszystkie krzywdy, jakie jej rodzina tam doznała.

I wiecie co – podoba mi się ta argumentacja. Do momentu, w którym Dany nie leci do Czerwonej Twierdzy, a pali otaczające ją miasto. Powtórzę, systematycznie, ulica po ulicy. Zupełnie inaczej wszystko by wyglądało, gdyby najpierw poleciała do Czerwonej Twierdzy. Gdyby zaczęła palić najpierw ją. Gdyby twierdza runęła. I w szale niszczenia, Dany zaczęła palić miasto na oślep.

To nie jest duża zmiana. Pozwala zagrzebać Cersei w objęciach Jaimego (jeżeli naprawdę musiało się to tak skończyć), pozwala, by Cleganebowl odbyło się na zgliszczach i skończyło w ogniu. Jednak pokazałoby dużo lepiej, że Dany straciła nad sobą panowanie. Że nic nie może jej zatrzymać.

Że Varys miał rację i Tyrion popełnił ogromny błąd, wydając go na śmierć.

Zamiast tego, no cóż, dostaliśmy skrupulatnie przeprowadzoną rzeź, którą nazywamy szaleństwem – bo każda rzeź jest szaleństwem. Ale równocześnie, nie ma za tym żadnego uzasadnienia charakterologicznego Danki.

Jeżeli miałabym wskazać jeszcze jedną rzecz, jaka mnie naprawdę urzekła, to pokazanie bezsensowności wojny. I tego, jak trudno jest zapanować nad żołnierzami. Zaraz po odcinku mówiłam, że choć część wojska powinno Jona posłuchać – teraz myślę, że w sumie niekonieczne. Agresja Dany i niszczenia miasta było pozwoleniem od samej królowej: róbcie, co chcecie.

A nasza własna historia pokazała niejednokrotnie, że zwycięskie wojsko często nie ma litości. I jak się straci nad nim panowanie, to nie idzie go odzyskać. Co ma też uzasadnienie w socjologii – gdy wszyscy coś robią, znika poczucie odpowiedzialności jednostki. Jak 20 osób bije jednego człowieka, znika u nich poczucie, że są osobiście odpowiedzialni za to, co się dzieje. Przecież nie byli w tym sami, inni też tak robili.

Czy chcemy, czy nie, jesteśmy zwierzętami stadnymi i robimy to, co robi reszta stada. Tak zbudowany jest nasz mózg. W większości sytuacji umiemy nad tym zapanować, jednak sytuacje skrajne, do których nikt nas nie może przygotować, potrafią wywołać właśnie takie reakcje.

Nikt więc Jona nie posłuchał. On sam, musząc się bronić w tym szale, zabija kilka osób. Ale przede wszystkim, nie wierzy w to, co widzi. Bo pomimo stania bezczynnie na środku ulicy, to on przewodzi wojsku, które morduje, grabi i gwałci. Z wyzwoliciela, stał się tyranem i złoczyńcą. A jeżeli ktoś ma sztywny kręgosłup moralny, to jest to Jon.

Jestem pod wrażeniem, jak pokazano bezsensowność wojny. Gdy kamera przeniosła się na ulice, najpierw po prostu pokazując bezimiennych ludzi, a później podążając tropem Aryi. Seriale i filmy rzadko to robią. Z reguły oglądamy, jak nasi bohaterowie toczą wielkie bitwy o wielkie sprawy, pokazujemy ich wojsko, ale cywile w tych opowieściach nie istnieją.

Tym razem było inaczej. Ten odcinek w dużym stopniu należał właśnie do cywili. Ci, którzy cudem uniknęli płomieni, byli gwałceni i mordowani. To nie nasze wojsko próbowało ich ratować, a wojsko Cersei Lannister.

Wybranie Aryi na główną bohaterkę ucieczki z miasta dało jeszcze jedną możliwość. Maisie Williams jest osóbką dość niską, nie ma nawet 160 cm. Dzięki temu większość statystów dookoła niej była wyższa. Kamera musiała być nisko, w tłumie, by móc pokazać twarz Maisie. Co pięknie potęgowało uczucie zamieszania, bezsilności i walki o życie.

Równocześnie, choć nie cierpię zakończenia wątku Cersei, ciągle liczę na udane zakończenie wątku Aryi. Odpuściła mszczenie się za okrucieństwa Cersei, by za chwilę zobaczyć jeszcze gorsze rzeczy. Bo jestem przekonana, że po tym, co zobaczyła, po tym, jak poznała okrucieństwo Dany, będzie próbowała ją zabić. Albo przekonywać Jona, by to zrobił. Cicho liczę, że po Nocnym Królu, to Dany będzie kolejną ofiarą Aryi.

Zostało tylko kilka godzin. Jeżeli finał sezonu będzie słaby (a trochę nam to grozi), przeżyję. Widziałam w swoim życiu wiele słabych finałów, które nie sprawiły, że mniej kochałam serial. To, czego się boję, to tego, że finał Gry o Tron wprowadzi jakieś kosmiczne wątki, cudownie tłumaczące całość. Problem z tymi wątkami jest taki, że one się nigdy nie sprawdzają. Są pisane po to, by zaskoczyć widza, ale nigdy nie mają nic wspólnego z logiką.

Takie zakończenie dał nam Sherlock, który dosłownie nadpisał przez to wszystkie wcześniejsze wydarzenia. Sprawiając, że do serialu już nigdy nie wróciłam. Takie zakończenie zaserwowało nam How I Met Your Mother, gdy okazało się, że wcale nie chodzi o tytułową matkę.

I tego się boję.

Bo ze słabym zakończeniem mogę żyć. GoT dało mi wiele wspaniałych odcinków, bohaterów, których kocham, wiele zaskoczeń i masę emocji. Nijakie zakończenie mi tego nie odbierze.

Finał zmieniający wydźwięk wszystkich wcześniejszych sezonów zrobi to z łatwością.

Zacznę bez owijania w bawełnę: to ten wpis chwalący The long night. To ten wpis, gdzie napiszę „naprawdę NIC nie widzieliście?”. To ten wpis, który pochwali finał. Dużo o tym myślałam. Przedyskutowałam to na wszystkie strony na SerialConie. Wysłuchałam wielu opinii. I będę bronić własną piersią, nawet jak nie wszystko jest cacy i można się czepiać choćby taktyki wojennej.

Stawiam też dość odważną tezę, że Arya wcale nie musi przeczyć legendzie o Azorze Ahai.

Będę szczera. Oglądałam The Long Nigt w nocy. Na maksymalnie rozjaśnionym ekranie monitora niezbyt drogiego laptopa, który ma trzy lata. To mój zwyczaj, jak sceny dzieją się w nocy, rozjaśniam ekran. I we wtorek z zaskoczeniem odkryłam, że nikt nic nie widział.

Ten odcinek był specyficznie nakręcony, kamera goniła, była chaotyczna, ale mam ochotę przychylić się do tego, co napisali twórcy. Zerknijcie na ustawienia monitorów. Być może nie wszystkie faktycznie dadzą radę. Ale duży kontrast i mała jasność monitorów sprawiają, że po ekranie biegają ciemne postacie na tle ognia. Ich regulacja nie sprawi, że będzie oglądać sceny walki, jakby toczyły się za dnia i znikną wszystkie niedoświetlone sceny, ale postacie powinny przestać wyglądać jak bezimienne cienie.

I oczywiście, odcinek powinien być nakręcony tak, by nie trzeba było bawić się w rozjaśnienie ekranu. Ale jeżeli naprawdę nic nie widzieliście, to warto sprawdzić, czy ta zmiana nie zrobi różnicy.

Chcę też obronić niedoświetlenia i chaotyczną pracę kamery. Bo tak wygląda prawdziwa walka. Nie ogarniasz, co się dzieje i starasz się nie zabijać przyjaciół, a wrogów. Dzięki temu zabiegowi czułam się faktycznym uczestnikiem bitwy. Łatwiej mi było zrozumieć strach bohaterów, ogrom beznadziei, panikę, chęć poddania się.

Kto spodziewał się, że pierwsze minuty tego odcinka to będzie szalona szarża hordy nieumarłych? Bo ja tak myślałam. Zamiast tego, dostaliśmy sceny pełne napięcia, oczekiwania. I ten mrok, który zasłania wszystko. Jest tam pięciu nieumarłych czy pięćdziesiąt tysięcy? Jest tan Nocny Król, czy może poleciał do Królewskiej Przystani? Czy tam ktokolwiek jest? Może róg to był fałszywy alarm?

Nadjeżdżająca Melisandre w pierwszej chwili wywołała u mnie atak paniki. TO JUŻ! A nie chwila, to tylko jeden jeździec. Jej spokojne nadjechanie od strony wroga, które blog wie, jak zrobiła, szalenie mi się podoba. Jest Kapłanką Światła, czyniącą dziwne rzeczy i mającą chyba z tysiąc lat. Jak ktoś ma przejść przez chordy nieumarłych niepostrzeżenie, o właśnie ona.

Przedwojenne oczekiwanie było pozbawione wielkich mów. Nikt nie próbował podbudowywać morali żołnierzy. Tę pracę wykonała Melisandre podpaleniem broni dothraków. Moc, jaką dostali, miała podnieść na duchu wszystkich. Widzów również. Miała także stworzyć jedną ze scen, którą chyba na zawsze zapamiętamy.

Galopujący w mrok oddział dothraków obserwowany z góry robił wrażenie. Równie wielkie, jak szybko gasnące światła.

Podbudowane morale szybko wróciły do pierwotnego poziomu. Albo spadły jeszcze niżej.

Przed odcinkiem zastanawiałam się, jak będzie przebiegać bitwa. Czy bohaterowie będą mieli jakieś szanse?

Okazuje się, że niewielkie. Pomimo kilku dobrych pomysłów, jak rozpalanie ostrokołów, umocnienia nie zdały egzaminu. Tym bardziej że Nocny Król zdawał się wszystkim swoim nieumarłym puścić film War World Z, gdzie jest przecież dokładny instruktaż, jak pokonywać wysokie mury.

Co ciekawe, przy wielu doniesieniach, jak bardzo ekipa wzorowała się na bitwie o Helmowy Jar, ja nie widziałam podobieństw. Nie liczyć ogromu pracy, wydaje mi się, że odniesienia widoczne były bardziej w odcinku drugim, niż w trzecim.

Natomiast nie mogę wyjść z podziwu poświęcenia ekipy – 55 nocy zdjęciowych, w śniegu, deszczu, na wietrze, bez przerwy. I to widać. Zmęczenie aktorów, ich rezygnacja, złość, że to ta 40 noc i jeszcze końca nie widać, a oni nadał w błocie, zimnie i nieszczęściu. I dokładnie tacy są nasi bohaterowie – zmęczeni i rozgoryczeni, że na każdego zabitego zombie, przypada 10 następnych.

Fala nieumarłych się nie kończy.

Bitwa była jednostronna i widać to od pierwszych do ostatnich minut. Gdyby Nocny Król nie pojawił się w Bożym Gaju, Winterfell by padło. I Cersei bardzo by się zdziwiła, bo padłaby też Królewska Przystań i to w tempie jeszcze szybszym – Cersei nigdy nie przywiązywała wagi do informacji o nieumarłych. Nie miałaby pojęcia czym ich zabić, a nawet gdyby wygrzebali informacje czym, to valyriańska stal nie leży obłogiem w skarbcu królewskim, a do smoczego szkła jest bardzo daleka droga.

Zapewne rody północy w końcu uklękną przed Dany, jednak na chwilę obecną została ona bez swojej wielkiej armii. Na pierwszy ogień poszli dothrakowie, a zaraz za nimi nieskalani, którzy poświęcili się, by reszta wojska mogła się schować za murami. Oczywiście, na pewno jakieś niedobitki obu oddziałów zostały (jak choćby Szary Robak), ale nie jest to wojsko, z którym Smocza Królowa pojawiła się u bram.

Co w sumie sprowadza nas do ciekawego miejsca. Snow ma teraz wielką przewagę, mając pod sobą przeważającą ilość ludzi chcących służyć jemu. Gdyby był mądry, zapewne by to wykorzystał i zepchnął Dany z bycia królową jeszcze w Winterfell. A że sam na smoku lata, jej przewaga pod tym kątem również jest żadna. Smok przeciwko smoku.

Jon to jednak Jon i na pewno tego nie wykorzysta.

Jedyna rzecz, która mnie naprawdę ubodła podczas oglądania to to, jak mało przydatne były smoki. Albo kręciły się w chmurach bez celu, albo np. Jon siedział sobie na smoku na murach Winterfell, gdy tuż obok próbowano rozpalić ostrokoły. Ja wiem, że chodziło głównie o walkę między smokami oraz o pokazanie odporności Nocnego Króla na smoczy ogień, ale brak ich większego udziału w samej bitwie wydaje mi się dużym niedopatrzeniem.

Zaskoczyło mnie także to, jak bardzo Dany nie radzi sobie z mieczem. I ja rozumiem, że Jorah miał zginąć w jej obronie, jednak miałam jakieś przeświadczenie, że żyjąca długi czas wśród dothraków Dany nie panikuje, mając w ręku oręż. I nie mówię o jakiejś popisowej walce, jednak gdzieś w głębi oczekiwałam, że umie coś więcej, niż machanie na ślepo. Tym bardziej że brała udział w każdej bitwie, odkąd pojawiła się w Westeros. Ale tu wychodzi jej arogancja i przekonanie, że skoro ma smoki, to nie musi mieć niczego więcej. Widać utrata smoka lub spadnięcia z niego było dla niej nie do pomyślenia (choć zdobycie smoka przez Nocnego Króla powinno dać jej do myślenia).

A ja spokojnie widzę scenę, w której Dany walczy u boku Joraha, który ginie osłaniając ją przed nagłym ciosem nieumarłego.

Z kolei Sam tak bardzo chciał walczyć, zapominając, że walczyć nie umie. I stając się postacią, którą trzeba chronić i umierać w jej obronie. I w pierwszej chwili miałam zamiar trochę się nad tym wątkiem wyżywać, jednak potem trafiła do mnie argumentacja twórców. Którzy umieścili Sama w walce po to, by pokazać także perspektywę zwykłego człowieka, który trafia na front. Tego gościa, którego werbują, bo jest w sile wieku i musi sobie radzić, pomimo że nie ma żadnych umiejętności. I watek sama rzeczywiście taki był. A że Sam nie może zginąć, bo jeszcze musi poświadczyć o pochodzeniu Jona, to ginęli inni w jego obronie.

Za to bardzo rozbawiła mnie początkowa przemowa Tyriona złoszczącego się, że zamknęli go w kryptach. Przecież mógłby pomóc u góry i jak ostatnim razem, zauważyć coś, czego nikt inny nie zauważył. Krzyknęłam wtedy do ekranu „zauważ, że stoisz w KRYPTACH, a Nocny Król WSKRZESZA UMARŁYCH!”. No, ale nie zauważył. Co skończyło się dokładnie tak, jak przewidzieli fani – choć bez bezgłowego Neda biegającego po korytarzach.

Bardzo podoba mi się ciągłe wracanie scenarzystów do małych momentów z początkowych sezonów. Tym razem była to Arya, która wręczając Sansie sztylet, powiedziała „dźgaj ostrym końcem” i była do dokładnie ta sama instrukcja, jaką usłyszała od Jona będąc małą dziewczynką.

W krypach narodziła się także pewna więź między Sansą a Tyrionem. Gdy w końcu oboje stanęli po tej samej stronie barykady, odkryli, że w innych okolicznościach może ich małżeństwo nie byłoby taką porażką. Obydwoje inteligentni, byliby dla siebie świetnym wsparciem. Jednak ze związkami często bywa tak, że muszą powstać w dobrym momencie. Przerażona młoda Sansa i zirytowany na swojego ojca Tyrion to nie było coś, co mogło kiedykolwiek zadziałać.

Co innego, teraz gdy Sansa jest już dorosła i pewna siebie, wiele przepracowała i przeżyła, podobnie jak Lannister. Może nigdy by się w sobie nie zakochali (ale bądźmy szczerzy, rzadko które małżeństwo w czasach kojarzenia par w oparciu o posag i stan społeczny doszło do momentu, w którym się w sobie zakochali), ale z pewnością mogłaby to być głęboka przyjaźń i szacunek. Co czasem oznacza dużo więcej niż miłość.

Odkupienia zaznał też Theon, któremu Bran na koniec powiedział, że jest dobrym człowiekiem. Problem z Branem jest jednak taki, że mówi rzeczy, a potem wywraca oczy, pokazując białka i w sumie nie wiadomo, co się dzieje. Theon zginął walecznie, rzucając się na Nocnego Króla, bo powiedzmy sobie szczerze, nic więcej mu w tamtej sytuacji nie zostało. Mógłby uciec, ale nie chciał już uciekać. Chciał zmyć swoje winy, swoją smutną i tragiczną historię zdrad i strachu. Finalnie umarł jak bohater.

Ciekawa jestem wizji Brana, bo mieliśmy dokładnie pokazane, jak zamienia się we wrony. Czy wiedział, że musi patrzeć na coś innego, niż samą walkę? A może to była próba przyciągnięcia do siebie Nocnego Króla? Mam nadzieję, że ten temat wróci, bo mam trochę dość Brana, który rzuca hasła w powietrze, ale nikomu nie raczy powiedzieć, co robi. I czekam, aby dowiedzieć się, po co mu dokładnie te moce, bo bycie samą przynętą na Nocnego Króla mnie nie satysfakcjonuje. Bran potrzebuje jakieś domknięcia i wytłumaczenia.

Ja wiem, że masa osób nie zgadza się z tym, że to Arya zabiła Nocnego Króla. Znam głosy, że to powinien być Jon lub Danka. Nasłuchałam się argumentów, że skoro Jon nie zabił króla, to po co zmartwychwstał. Tyle że jeżeli Arya nie zabiłaby Nocnego Króla, to po co byłby jej ten cały trening asasyński?

Cała jej droga, niezależnie, czy w książkach, czy w serialu, zmierzała właśnie do tego punktu.

Była na zamku jedyną osobą, która jest w stanie się bezszelestnie podkradać, co było w serialu pokazane nie raz. I nie radzi sobie z hordą zombie, uciekając w panice, bo nie z takim zagrożeniem uczyła się walczyć. Arya była trenowana do zabijania konkretnego, wyznaczonego celu. Nie będę ukrywać, że w tym przypadku trochę książki mieszają mi się z serialem, więc nie dam głowy, czy w ekranizacji wyraźnie to zaznaczono, ale w książkach tak – cały trening Aryi polegał na wyszkoleniu jej na skrytobójcę.

Kolejnym z dowodów na to, że to Aria była wyznaczona na tą, która ma zabić, jest sztylet, którym to zrobiła. Ten sam, który był własnością Littlefingera.  Na samym początku historii, sztylet ten miał zostać wykorzystany do zamordowania Brana. Gdy Lady Stark powstrzymała zabójcę i zaczęła szukać właściciela sztyletu, Peter przyznał, że kiedyś był jego, jednak potem przegrał go i broń stała się własnością Tyriona. To od tego oskarżenia zaczęły się problemy na linii Lannisterowie-Starkowie.

Później sztylet powrócił do rąk Baelisha, który przekazał go Branowi w geście dobrej woli uwawanej przyjaźni. Jak to Peter miał w zwyczaju, myślał, że jest najmądrzejszy. Nie przywidział, że Bran podaruje go Aryi, która zamorduje Littlefingera właśnie tą bronią.

Gdzie powiązanie? Jeszcze nie skończyłam wyliczać! Bran nie widzi przyszłości, ale z pewnością wiedział, jaki sztylet znalazł się w jego posiadaniu. Bo ten sam sztylet widzi Sam, gdy wertuje księgę w poszukiwaniu sposobu na zabicie białych wędrowców. Twórcy od początku pokazali nam, że ten, kto ma sztylet, ten będzie mógł zabić Nocnego Króla. Bran dał do Aryi z tego jednego, konkretnego powodu.

Dlaczego jednak nikt z obstawy Nocnego Króla nie próbował Aryi powstrzymać? Myślę, że z dokładnie tego samego powodu, z którego żaden nie ruszył się, gdy na Nocnego Króla biegł Theon. Kto mógł przypuszczać, że mała dziewczynka ma pod pazuchą coś, co faktycznie mogło mu zaszkodzić? Gdyby Arya miała jakąkolwiek inną broń, Nocny Król bez problemu by ją zabił.

Podobała mi się także teoria, która wypłynęła w Internecie od razu po finale trzeciego odcinka. Przywołuje ona hasło, które padło w serialu: no one can kill the Night King. Co tłumaczy się na: nikt nie może zabić Nocnego Króla. Ale w polskim tłumaczeniu ginie pewna gra słów. Kim Arya była przez cały swój asasyński trening? Nikim. Miała się wyrzec swojej osobowości. Arya to no one. A ponieważ w języku angielskim nie mamy podwójnego zaprzeczenia, to usuwając je również z języka polskiego, dostaniemy frazę: Nikt może zabić Nocnego Króla – co pokazuje podwójne znaczenie tej wypowiedzi. A także przeznaczenie Aryi.

Co jednak z Azorem Ahai i legendarnym księciem, czy też księżniczką? Czy jest nią Arya? Od pewnego czasu po Internecie krąży kolejna ciekawa teoria, że Azor wcale nie musi być jedną osobą. Jest ona zbudowana na podstawie cytatu:

„Jest księciem, którego obiecano, a jego pieśń to pieśń lodu i ognia – gdy to powiedział, spojrzał na Dany. Wydawało się, że ją zobaczył, chociaż stała za drzwiami – Potrzebne jest jeszcze jedno – rzekł. Nie wiedziała, czy do niej, czy do kobiety leżącej na łożu – Smok ma trzy głowy”.
„Starcie Królów” – wizja Dany z Domu Nieśmiertelnych, w której Rhaegar Targaryen rozmawia z Elią Martell

Jeżeli scenarzyści nie porzucili oczywiście wątku przepowiedni, może się okazać, że Arya jako asasynka sybmolizująca odnogę pieśni lodu zabija Nocnego Króla. Dany, to część przepowiedni, która jako symbol ognia, sprowadza z powrotem do Winterfell smoki i armię potrzebą, by powtrzymać hordy zombie. Ale to Jon, który łączy w sobie oba żywioły, finalnie musi zasiąść na tronie, by zapanować na chaosem Siedmiu Królestw i zaprowadzić pokój.

Być może jest to bardzo naciągana teza, ale przecież do niedawna bardzo naciąganą tezą było również pochodzenie Jona Snow.

Nie będę się rozpisywać nad tym, kto umarł, bo ku mojemu zaskoczeniu, prócz Joraha i Theona, zginęły postacie mocno drugoplanowe. Tu zgodzę się z głosami, że to trochę mało grotoronowe, tym bardziej że część postaci w odcinku drugim dostawała domykanie swoich wątków.  Ale zobaczymy, jak to wszystko się potoczy.

Trudno na koniec dywagować, co stanie się dalej, bo o ile twórcy w miarę chętnie mówili o trzech pierwszych odcinkach, tak milczą, jak zaklęci o drugiej części sezonu. Miejmy nadzieję, że jest to spowodowane nagromadzeniem wszystkich niespodzianek, rozwiązań i odpowiedzi, nad którymi dyskutujemy od lat.

Jeden ze scenarzystów powiedział, że gdy pisał ten odcinek, to pisał „list miłosny do bohaterów, bo tak bardzo ich wszystkich kocha”. I to było w tym odcinku czuć. Zamykaliśmy niektóre wątki, ale przede wszystkim, daliśmy postaciom ze sobą porozmawiać.

I to było coś, co Gra o Tron robiła zawsze dobrze. Ten serial nie jest zbudowany na smokach i bitwach – choć im bliżej końca, tym ich więcej. Zbudowany jest na ciekawych bohaterach, ich relacjach, rozmowach i naszym uwielbieniu do nich. I to właśnie dlatego, każda nagła śmierć bohatera wywoływała tak wielkie poruszenie. To dlatego, baliśmy się później kogoś polubić, bo nie chcieliśmy mieć złamanego serca.

Od tego odcinka minął prawie tydzień, a im dłużej o nim myślę, tym bardziej jestem w nim zakochana.

A Night of the Seven Kingdoms jest prawie klasycznym odcinkiem butelkowym. Co to oznacza? Bottle episode to odcinek w całości rozgrywający się w jednym miejscu. Najczęściej to mieszkanie czy pokój, ale w tym przypadku było to po prostu Winterfell.

Scenarzyści mogli sobie na to pozwolić bez większych strat, bo w końcu mieliśmy prawie wszystkich bohaterów w jednym miejscu. W Królewskiej Przystani została tylko Cersei, która obecnie nie ma za wiele do roboty. No i nie ukrywajmy, odcinek ten miał także za zadanie oszczędzić budżet przed nachodzącą w odcinku trzecim wielką bitwą.

Ciekawostką jest to, że na potrzeby tego sezonu powiększono i wybudowano całe Winterfell, co też mogliśmy sobie w tym odcinku dokładnie pooglądać, bo nasi bohaterowie emocjonalnie żegnali się z życiem w różnych częściach zamku.

Spotkanie Jaime i Brana z końca odcinka pierwszego, płynnie przeszło do spotkania z Dany. Ta, choć doskonale wiedziała, kim był jej ojciec i że w sumie śmierć to mu się należała, nie kryła rozgoryczenia i ochoty nakarmienia smoków.

Ale w sumie nie ma się co dziwić. Gdyby się zastanowić co przeszła, na początku ze swoim bratem, potem gwałty, tułaczki, ataki na jej życie – kto by się nie wkurzył, widząc przed sobą przyczynę tego wszystkiego. Na szczęście jesteśmy w Winterfell, a w Winterfell słucha się Starków.

Tyrion nieporadnie próbował się za Jaimem wstawić, co jeszcze bardziej zachwiało jego pozycją królewskiego namiestnika. Natomiast w roli ratunku pojawiła się Brienn. Brien, której w tej roli się nie spodziewałam, bo życie zawsze łajało ją, gdy próbowała stanąć w pierwszym szeregu.

Jej ratunek jest wyrazem albo głębokiej przyjaźni, albo miłości do Lannistera. Które z uczuć przemówiło, zależy od preferencji. Sama długo nie wiedziałam, ku której z wersji się przychylam, ale naprawdę długo wałkowałam ten odcinek w głowie. I przychylam się do miłości. Która zresztą jest między tą dwójką ciekawie rozegrana, bo nigdy nie padły żadne słowa, deklaracje. Wytworzona między nim więź, w sytuacji pokoju i dobrobytu, nie miałaby szansy zaistnieć.

Cytat, jaki widzicie w podtytule, to słowa Brana skierowane do Jaimego na zakończenie obrad. Ale w rzeczywistości, Bran parafrazuje Złotego Lwa z pierwszego odcinka. Gdy ten, patrząc na jeszcze ukochaną siostrę, tuż przed zepchnięciem Brana mówi: The things I do for love.

Możemy sobie tylko wyobrazić, jak blisko Jaime był padnięcia na kolana i błagania o przebaczenie,

Potwierdziły się jednak moje przeczucia z odcinka pierwszego i Bran jest przekonany, że jego kalectwo było niezbędne do stania się Trójoką Wroną. Co ciekawe, twierdzi, że czyn Jaimego był potrzebny również Lannisterowi, by ten mógł się zmienić na lepsze.

Dany ma ciężko w Winterfell, jeżeli chodzi o totalną i pewną władzę nad wszystkimi. Piękna jest scena, jak zaraz po ułaskawieniu Jaimego, Sansa wstaje i wychodzi, to samo robi Jon. Żadne z nich nie czeka, co zrobi królowa. Dany zostają na środku sama, niezdecydowana, gdzie ma pójść i co zrobić.

To samo odbyło się po przybyciu Theona. Niby klęknął przed Dany, ale to Sansę zapytał, czy może walczyć za Winterfell. Nie zapytał Dany, gdzie chce jego i jego ludzi w walce z Nocnym Królem, zapytał Brana, czy może go chronić.

Ale największą porażkę musiała poczuć, rozmawiając z Sansą. Już mogłoby się wydawać, że wszystko będzie dobrze. Wyznała miłość do Jona, szukała cech, które je łączą (powiedzenie, że obie sprawnie rządzą w świecie, gdzie kobiet u władzy nie chce się widzieć, było mądrym posunięciem). Ale Dany, jak wiele osób przed nią, nie doceniła Sansy.

Trochę nie wierzę, że to piszę, bo długo nie lubiłam tej bohaterki. Zawsze wolałam Daenerys. Prawdopodobnie dlatego, że Martin uczynił Sansę w książkach strasznie nudną. Na chwilę obecną, to serial miał na nią dużo lepszy pomysł. I sprawnie mnie do Lady of Winterfell przekonał (co w przypadku GoT oznacza, że chyba powinniśmy się z Sansą żegnać).

Sansa ma gdzieś komplementy i miłosne igraszki brata. Ją interesuje tylko Północ. A Północ nie ma ochoty już nigdy więcej klękać. Co dla Dany z oczywistych względów jest nie do przyjęcia. Pozwolenie Winterfell na niezależność oznacza, że inne królestwa również zechcą takie być.

Cios jednak uderzył Daenerys z mało oczekiwanej strony. Jon nie wytrzymał i w mało odpowiednim momencie postanowił podzielić się rewelacjami o swoim pochodzeniu. W przeciwieństwie do wszystkich widzów chyba nie przewidział reakcji Dany.

Ta SŁUSZNIE zauważyła, że rewelacje o pochodzeniu Jona poznał jego brat i najlepszy przyjaciel (któremu Dany przy okazji wybiła całą rodzinę). Nie powinniśmy się dziwić, że nie chce tym wiadomościom zaufać. Jon nie posiada również żadnych cech, które na pierwszy rzut oka czyniłyby go Targaryenem. Brak blond włosów, jasnych (a najlepiej fioletowych) oczu. Wszystko zabrały geny Starków.

To, co powinno jej dać do myślenia, to reakcja smoków na Jona. Ale jak widać ani w pierwszym odcinku, ani w tym, temat smoków w tym kontekście się nie pojawił.

Nie wiem jak inni, ale ja czekam w końcu, aż do któregoś z nich dojdzie, że sypia z rodziną. Dla Dany może to być normalne. Targaryenowie od wieków żenili się między sobą i w takim kulcie została na pewno wychowana, ale Jon to inna sprawa. Jak na razie chyba wyparł tę część rewelacji.

Albo scenarzyści postanowili się nad tym nie pochylać.

Nie będę ukrywać, Internet zaskoczył mnie swoją reakcją na szybki romans Aryi i Gendry’ego. Co prawda, też się zdziwiłam, bo nie sądziłam, że scenarzyści zdecydują się ich jednak połączyć, ale to, że ich do siebie ciągnie, wydawało mi się jasne – pisałam o tym tydzień temu.

Zrozumiałe było dla mnie także podejście Aryi do seksu. Za kilka godzin prawdopodobnie zginie. Nigdy tego nie robiła. Jeżeli coś jej w życiu zostało odebrane, to była to bliskość fizyczna. Nauczono ją mordować, żyć w skrajnych warunkach, ale nie nauczono jej kochać. Jak więc inaczej miałaby do tego podejść?

A Gendry? Gendry to ktoś, kogo zna od dawna. Zjawa z dawnego życia. Idealny kandydat, by ostatnią noc spędzić w łóżku.

Co zabawne, na początku GoT, król Robert mówił do Neda, żeby połączyli swojego rody. On ma syna, Ned ma córkę, idealnie. Żaden wtedy nie pomyślał, że rody mogą się połączyć, ale zrobią to zupełnie inne dzieciaki.

Scena przy kominku jest jedną z moich ulubionych w tym odcinku. Począwszy od popisującego się Tormunda i minę Jaimego pt. „co tu się odwala?”, przez piosenkę Podricka, aż do pasowania Brienne.

Jest coś urzekającego w oglądaniu, jak bohaterowie, którzy byli po wielu różnych stronach, mogli się wiele razy pozabijać, siedzą w jednym pokoju, wspominają bitwy, które cudem przeżyli i przygotowują się na śmierć. Bo możemy być pewni, że większość z nich zginie. Ten odcinek był prawdziwym, spokojnym pożegnaniem.

Grzebiąc za informacjami do wpisu, z zaskoczeniem odkryłam, że piosenka Podricka jest ukłonem w stronę fanów książek – jej część pochodzi bowiem z powieści. Tego, czego scenarzyści nie mieli, dopisali. Piosenka Jenny of Oldstones w pewien sposób opowiada o tym, jak rozpoczął się cały łańcuch zdarzeń, który doprowadził wszystkich do miejsca, w którym są.

Mówi ona o Jenny, która była ukochaną Duncana Targaryena, który dla niej zrzekł się tronu. Przez jego decyzję, na Żelaznym Tronie usiadł Szalony Król, który był następny w kolejce. Piosenka jest smutna, bo zakochanym nie było dane być razem. Duncan zginął w pożarze letniej rezydencji Summerhall. Przyczyny pożaru nie są znane.

Scena przy kominku miała jednak jeszcze inne zadanie. Cudownie zamknąć wątek Brienne, która nigdy nigdzie nie pasowała na rycerkę. Nie była damą, bo nie umiała i nie chciała nią być, a wszelkie próby zachowywania się jak dama dworu kończyły się dla niej brutalnymi żartami. Nie była rycerzem, choć bezsprzecznie była najbardziej rycerską postacią w całych Siedmiu Królestwach.

Możemy się śmiać z maślanych oczek Tormunda, ale to właśnie on, wolny człowiek z kultury, która traktuje wszystkich jednakowo, był potrzebny, by złamać tradycje. Tormund widzi przed sobą kobietę, która zachowuje się jak rycerz, mówi jak rycerz i walczy jak rycerz.

Nielogiczne jest, że nie jest rycerzem.

Jaime, który przypomina, że to on jest rycerzem i on może pasować innego rycerza, był piękny. A jeszcze piękniejsze było skinięcie głowy Podricka, który, chyba jak nikt inny wiedział, o czym marzy Brienne. I jak bardzo się boi, że to koleiny głupi żart.

Oczy mi się zaszkliły. Bo w końcu Brienne dostała to, czego od zawsze pragnęła. I, dlatego że jestem przekonana, że jej pasowanie na rycerkę było tylko po to, by mogła jak rycerka bohatersko zginąć.

W końcu poznaliśmy, choć częściowo, zamiary Nocnego Króla. Chce sprowadzić na ludzi zagładę, zapomnienie i wieczną noc. I zabicie Trójokiej Wrony, która jest chodzącą historyczną encyklopedią, jest pierwszym krokiem do zagłady.

I ma to sens. Nawet bohaterowie mówią, że bez pamięci o tym, kim jesteśmy, stajemy się zwierzętami. Wydaje mi się jednak, że możemy założyć, że Bran przeżyje.

Pytanie, co zrobi Nocny Król? Nie widać go było w zwiastunie trzeciego odcinka. Ciekawa teoria mówi, że wybierze się on samotnie na smoku do Królewskiej Przystani, by tam wszystkich zabić i zwiększyć liczebność armii.

Nie będę jednak ukrywać – jeżeli chęć niesienia bezsensownej zagłady jest jedynym motorem napędowym Nocnego Króla, to poczuję lekkie rozczarowanie.

Przed nami bitwa, którą kręcili 53 noce. I rozwiązanie zagadki czy Krypty są na pewno takim bezpiecznym miejscem, gdy przeciwnik może ożywiać trupy.

Czeka nas też dużo łez. I emocji. I zapewne przegranych zakładów (wcale nie założyłam się ze znajomym, kto zginie).

Ten odcinek dał nam czas na pożegnanie się z ulubionymi postaciami, na pożegnanie się z trójkątami miłosnymi i prawdopodobnie z Winterfell, które może zostać zrównane z ziemią.

Na koniec zostawiam Was z kolejnym filmem od HBO, gdzie opowiadają o budowie Winterfell i nagrywaniu drugiego odcinka.

Pierwszy odcinek ósmego sezonu był taki, jak wiele innych pierwszych odcinków GoT. W teorii nic się nie działo. Dużo spojrzeń, wymiany zdań, przypominania widzom, gdzie zakończyli oglądać, jaki bohater opowiedział się za kim, gdzie się znajduje i dlaczego.

W praktyce, jak zawsze, pod płaszczykiem milczenia i uśmieszków, pionki na szachownicy ustawiają się na nowo, pokazując zarzewia do kolejnych konfliktów, podczas gdy jeszcze nie rozwiązaliśmy tych starych. Odcinek ten jest także pewnego rodzaju hołdem dla pierwszego odcinka Gry o Tron.

Gdy jeszcze nie wiedzieli, czy robią hit, czy odejdą w niepamięć.

Kto nigdy nie ogląda czołówki GoT, ten dużo traci. Zawsze należy, choć na początku sezonu zerknąć, co zmienili, co nowego się pojawiło, a co zniknęło. Tym razem, zmiany nie były delikatne. Na sam koniec zmieniono wszystko i zamiast oglądać Westeros z lotu ptaka, przenieśliśmy się do środka.

Czy to oznacza, że sezon będzie bardziej… intymny? Będzie się kręcił wokół stołów narad wojennych? A może jest po prostu czymś, co twórcy dawno chcieli zrobić? Trudno powiedzieć, ale nie da się zaprzeczyć – jak zawsze czołówka jest świetna. Jeżeli jej nie obejrzeliście, przyzwyczajeni, żeby ją przeskakiwać, koniecznie to nadróbcie!

Ten odcinek jest pełen odniesień do pierwszego odcinka GoT – jest ich tak wiele, że dla pewności, aż go obejrzałam ponownie. Po tylu latach i ze świadomością, co wydarzy się dalej, jest to zabawne uczucie i dziwne uczucie widzieć jak bohaterowie beztrosko się śmieją. Jak Sansa martwi się, że Joffery jej nie polubi. Jak Arya jest znudzona haftowaniem i marzy o strzelaniu z łuku. Jak Jon desperacko chce trafić na mur. Jak młoda Dany siedzi przerażona na swoim weselu i jej brat niecierpliwie czeka, aż Drogo da mu armię. I ci aktorzy, tacy młodzi!

W ciągu tylko kilku lat, tyle się zmieniło. Nawet ich gra. Naprawdę widać mocne postępy u wielu z nich.

Ale wracając do wątku głównego, co mają ze sobą wspólnego oba, tak odległe w czasie odcinki?

ü  Przyjazd do Winterfell – 9 lat temu oglądaliśmy, jak to Cersei przyjeżdża z Robertem w obstawie ogromnej świty. Teraz patrzymy dokładnie na to samo, w wykonaniu Dany i Jona otoczonych wojskiem.

ü  Wspinaczka – mamy małego chłopca wspinającego się po drzewie, tak jak przed laty wspinał się Bran tuż przed swoim wypadkiem. W obu przypadkach wspinaczka również dotyczyła wypatrywania królewskiego przejazdu. Bran wypatrywał czy już nadchodzą, mały chłopiec próbował ogarnąć rozmach armii. Co ciekawe, wiele głosów mówi, że to mały Umber się wspinał – co nie jest prawdą. Chłopcy są do siebie podobni, ale wspinał się zdecydowanie młodszy, bezimienny dzieciak. Lorda Umbera spotkał gorszy los.

ü  Gdzie jest Arya? – w pierwszym odcinku Catelyn Stark, czekając z rodziną, na przyjazd królewskiej świty która pyta, gdzie podziała się Arya. W 8 sezonie również nikt nie wie, gdzie jest. W obu odcinkach pytanie to zadane jest Sansie. A Arya, podobnie jak na samym początku, stoi w tłumie ludzi przyglądając się paradzie. Po 9 latach jednak nie czuła się już w obowiązku pojawić na powitaniu królowej.

ü  Znak pierwszych ludzi – znów widzimy znak pierwszych ludzi / Nocnego Króla. Nie tylko znowu jest zrobiony z trupów i części ciał, ale po raz kolejny mamy przy tym zabite dziecko. W pierwszym odcinku była do mała dziewczynka (GoT szybko przełamał lody i przeszedł do zabijania dzieci), a w ostatnim sezonie to mały Umber. I oboje radośnie ożywają. Co oznacza? Jesteśmy pod sam koniec i nikt z całą pewnością nie umie odpowiedzieć na to pytanie. Co ciekawe – znak pierwszych ludzi rozpoczyna odcinek pilotażowy, z kolei teraz umieścili go prawie na samym końcu. Jakby domykając pewien rozdział.

ü  Krypta – ważne rzeczy odbywają się w krypcie. To tam Ned Stark słyszy propozycję króla, który proponuje mu objęcie posady namiestnika królewskiego, tuż przed grobem swojej siostry. Matki Jona Snow. Co jest znamienne, bo to tu, przy grobie Neda Starka, Jon dowiaduje się, kim w rzeczywistości jest.

ü  Jaime i Bran – pierwszy odcinek kończy się tym, jak Jaime zrzuca Brana z wieży, chcąc chronić swój kazirodczy związek z Cersei i tym samym ustanawiając przyszłość Brana, jako Trójokiej Wrony. Ósmy sezon w pierwszym odcinku również żegna nas dokładnie tym zestawieniem, choć teraz Jaime nie stoi naprzeciwko dziecka, a mężczyzny. I jest blady ze strachu.

ü  Dany przedstawiana jest trochę jak jej brat – zwróćcie uwagę na to, że Viserys w pierwszym odcinku oczekiwał, że Khal natychmiast da mu wojsko, a najlepiej jakby przed nim klęknął. Tak samo zachowuje się Dany, przyjeżdżając do Winterfell. Oczekuje pełnego poddania i choć, w przeciwieństwie do brata, stoi za nią cała armia Nieskalanych, daleko jej do tej, która walczy o prawa ludzi z pierwszych sezonów. Teraz jest tą, która grozi i pali.

Mamy także mrugnięcia do widza:

ü  Kusza – Cersei uwielbia „poetycką sprawiedliwość”, daje więc Bronnowi dokładnie tę samą kuszę, którą Tyrion zabił Tywina. Przyznam jednak, że nie martwiłabym się przyszłością braci. Tyrion powiedział Bronnowi, że przebije dwukrotnie każdą cenę, jaką ktoś wyznaczy za jego życie. Poza tym Bronn doskonale dogadywał się z oboma z nich. Jest zabójcą na zlecenie, ale trudno mi uwierzyć, by naprawdę wykonał rozkaz. Cersei źle wybrała.

ü  Ed Sheran – dziwna rozmowa prostytutek w burdelu odnosiła się do nikogo innego, jak do postaci grającej przez Eda, którą fani szczerze znienawidzili. Już wiemy, co się z nim stało. Przeżył, ale spaloną twarz, pozbawioną powiek.

Mamy morze powitań i wiem, że wielu się na nich wynudziło. Ale pamiętać musimy, że był to odcinek konieczny, część z tych postaci nie widziała się od pierwszego sezonu. Nie będę omawiać ich wszystkich, jednak część po prostu muszę.

Po raz pierwszy spotykają się Sansa i Dany. Sansa z oczywistych powodów nie jest zachwycona przybyciem blond królowej. Jon jechał zdobyć sojuszników, nie padać na kolana. I czy można się jej dziwić? Od dziecka marzyła o wielkich tytułach i zaszczytach. Sama miała zostać królową, los jednak chciał inaczej i trafiła na Joffreya. A powiedzmy sobie szczerze, będąc córką Neda Starka, najlepszego przyjaciela Roberta, drogę na tron miała czystą i jasną. Przez resztę swojego życia, była pomiatana, wykorzystywana i musiała posłusznie schylać głowę, co w większości przypadków, kończyło się dla niej źle. Nawet Littlefinger, który miał o nią dbać, wydał ją za gwałciciela i psychopatę (Sansa ma prawdziwego pecha do takich).

Nie dziwię się, że ucieszyła ją myśl, bycia siostrą Króla Północy, a kto wie, może w przyszłości i całych Siedmiu Królestw. Doskonale poradziła sobie jako Pani Winterfell, pokazała, że wiele się nauczyła i… znowu każą jej klękać. Między wierszami grożąc smokami. Sansa potrzebuje wysokich tytułów i zaszczytów. Chce ich, bo to jej tarcza ochronna. Będąc wysoko postawioną, nikt nie będzie mógł już jej niczego kazać i skazywać na kolejne okropieństwa.

A przynajmniej tak jej się wydaje.

Daenerys z kolei zapomina, że nie jest już za morzem. Za morzem, gdzie ustanowiła swoje rządy, miała przyjaciół i wrogów, i gdzie się z nią liczyli. Gdyby zapytała mnie o zdanie, powiedziałabym jej, zapomnij o Westeros. Tam musisz zaczynać wszystko on nowa, a nawet jak jest kilku ostatnich wiernych Targaryenom, to nikt nie zna ciebie. Nie zapracowałaś sobie na szacunek. To, co zrobiłaś dla Nieskalanych, tu się nie liczy. Dany miała co prawda trochę czasu, by się o tym przekonać, ale ewidentnie nie ma ochoty uczyć się na błędach. Jest wyraźnie zaskoczona niechęcią mieszkańców Winterfell i wyraźnie usatysfakcjonowana ich reakcją na smoki.

Może to moje wrażenie, ale ten odcinek wyraźnie pokazywał Dany w złym świetle. Czyżby Dany miała być na sam koniec tą złą, nieodrodną córką swojego ojca, Szalonego Króla?

Arya i Jon z kolei nie widzieli się przez lata. Od pierwszego sezonu ich drogi nie przecięły się ani razu, a Jon z pewnością długo myślał, że jego mała siostrzyczka nie żyje. Nie mam tu dużo do powiedzenia, poza tym, że lekko oczy mi się spociły. No i poza tym, że jak Jon dobrze to rozegra – i w oczach Aryi nie zdradzi rodziny – to ma za sobą prawdopodobnie najbardziej wykwalifikowaną skrytobójczynię w Westeros. Kieruj chłopie wojska na Nocnego Króla, a do Królewskiej Przystani wyślij samą Arię. Konflikt z Cersei zażegnamy w drugim odcinku.

Arya spotyka też w końcu Ogara. A jak pamiętamy z jego rozmowy z Brienn, trochę traktuje ją jak córkę (w 7 sezonie wymieniali się uwagami o niej, jak dwójka dumnych rodziców). Ogar zachowuje duży dystans i lekką wrogość, nie można mu się jednak dziwić, w końcu dziewczyna zostawiła go na śmierć. Ale nie wmówi mi nikt, że nie było tam podszytej lekkiej dumy z tego, jaka wyrosła. I że ciągle żyje.

Z kolei spotkanie Aryi z Gendrym, było takim uroczym przypomnieniem, w kim się kochała, jaka kiedyś była. Gendry też nie do końca wie, jak się zachować, ale wydaje mu się, że widzi przed sobą ciągle tę samą małą dziewczynkę, która nie lubi sukienek. Ale to jest GoT, więc zamiast uroczego romansu, któreś z nich zapewne zginie.

Sansa spotyka Tyriona. I jest to moje drugie, ulubione spotkanie w tym odcinku. Ta dwójka wymieniła się złośliwościami, ale równocześnie widać, że niezwykle się szanuje. Sansa doskonale pamięta, że jeżeli ktoś jej nie skrzywdził w całym jej życiu, to był to między innymi Tyrion. Ten z kolei, może ma lekkie pretensje, że zostawiła go z tym całym burdelem samego, ale z drugiej strony widać w jego słowach podszytą dumę i radość, że dziewczyna jednak pokonała wszystkie przeciwności losu. To, co mi się niezwykle podobało, to powiedzenie przez Sansę „uważałam cię za inteligentnego”. Co tylko pokazuje, że lata temu mogła go nienawidzić. Ale to było lata temu, teraz rozumie wiele z jego decyzji.

Jaime spotyka w końcu Brana. I to jest mój ulubiony moment. Nie padły żadne słowa. Bran przyglądał się z tym swoim wyrazem twarzy „wiem wszystko”. Jaime z kolei, zdecydowanie pobladł. Ale nie wydaje mi się, by miało tu dojść do jakiegokolwiek konfliktu. Bran nie jest już Branem, ma gdzieś ludzkie zwady, co więcej, może nawet myśli, że musiał stracić władzę w nogach, by stać się Trójoką Wroną.

Ale ta chwila milczenia, te ostatnie sekundy odcinka, miały w sobie ogromną moc. Upadek Brana był jednym z powodów, przez które Ned podjął śledztwo. Pierwszym było oskarżenie przez siostrę Catelyn, że Lannisterowie zabili jej męża, lorda Arryna, ówczesnego namiestnika. Podrzuciła również myśl, że planują oni morderstwo samego króla Roberta. A na to wszystko (gdyby sprawa nie była już dla Neda wystarczająco osobista), doszło podejrzenie, że Tyrion zlecił morderstwo nieprzytomnego po upadku Brana.

Jedno wypchnięcie małego chłopca z okna i dosłownie cały świat rozpada się na kawałki.

Nie zapomniałam o spotkaniu Dany i Sama, ale celowo przeniosłam to tutaj. Dany paląc wszystkich dookoła, bardzo sukcesywnie narobiła sobie wrogów, nawet tam, gdzie myślała, że ma sojuszników. Sam może jeszcze przeżyłby śmierć ojca (nie lubili się w końcu za bardzo), ale świadomość, że został ostatnim męskim potomkiem rodu? Wiedza, że jego rodzina została tam sama, bez żadnego obrońcy? To musiało być jak cios w serce. A Sam może nie wygląda, ale przeciwnikiem jest niebezpiecznym.

Nie mogę też pominąć cudownej gry aktorskiej Johna Bradley-Westa. To, co pokazał na ekranie, było niesamowite. Widać było, jak na początku dosłownie przełyka informacje o swoim ojcu, jak wieść o losie brata powoli go rozkleja, jak nie chce więcej patrzeć na Dany.

To właśnie Sam wprost mówi, jaki konflikt czeka całe Siedem Królestw. Jon może nie chcieć tronu i mieć gdzieś władanie, ale ludzie stoją za nim. To w niego są wpatrzeni. To on jako męski potomek, ma pierwszeństwo. I nie ważne, że to Dany jest córką byłego władcy, w Westeros władzę najpierw dziedziczy linia męska. Ogłoszenie rewelacji kim jest, od razu postawi go ponad nią. Co więcej, jest połączeniem krwi Starków i Targaryenów. I nie jest synem Szalonego Króla, a jego wnukiem, co może dać mu dużo większe zaufanie społeczeństwa.

A patrząc na nastawienie Dany „klękajcie albo was spalę”, nie odpuści ona Żelaznego Tronu tak łatwo. Jej wielka miłość może natychmiast obrócić się w nienawiść. Tym bardziej że wychowywana była całe życie, jako ta wybrana, dziedziczka, ostatnia z Targaryenów.

A Jon? Jon nigdy nie kazał nikomu klękać. Zawiera pakty i sojusze, które tego nie wymagają. I właśnie dlatego ludzie sami uginają przed nim kolana. Dlatego Dzicy walczą u jego boku. Sam zadał właściwe pytanie. „Czy zabiłbyś ich, za to, że nie ugięli kolan?”. Oboje znają odpowiedź. Jon by tego nie zrobił.

Inną sprawą jest, że strasznie zadziwiła mnie nierozwaga Dany. Nie zastanowiło jej ani trochę, dlaczego smoki tak dobrze reagują na Jona. Dlaczego pozwoliły mu na sobie lecieć. Może myśli, że jej sympatia do niego wystarczy. Może ma mniejszą wiedzę o smokach niż chciałaby przyznać. Ale wszystkie podania i legendy o jej rodzinie mówią, że to ich krew uprawnia do bycia smoczym jeźdźcą. Powinna więc choć przez chwilę się nad tym zastanowić.

Konfliktem, który zaraz się narodzi, to będzie nadchodzące spotkanie Dany i Jaimego. Bo to on zabił jej ojca. On jest królobójcą. Trudno będzie Tyrionowi coś wskórać w tym przypadku, bo każde słowo za bratem, może zostać odebrane jako zdrada. Co może narodzić kolejne nieporozumienie na tej linii, tym większe, że Tyrion obiecał jej armię od siostry. A Jaime powie, że on jest tą armią, w składzie jednoosobowym. I bynajmniej, nie za zgodą Cersei.

Powinnam jeszcze omówić to, co działo się w Królewskiej Przystani, ale… powiedzmy sobie szczerze, że tam nie działo się nic. Poza uwolnieniem Yary przez Theona i oświadczeniem, że Złota Kompania jest na miejscu, żadne z tamtych wydarzeń nie miało większego znaczenia. Cersei przekonuje się tylko raz po raz, że może sobie być królową, ale nadal mężczyźni chcą robić jej dzieci i nawet jak są jej podwładnymi, to mają nad nią władzę. Nie dowiadujemy się za to niczego, co z jej kolejną, domniemaną ciążą z Jaimem.

Odcinek pełen był również nieoczekiwanego humoru, miej lub bardziej udanego, ale wydaje mi się, że serial dość rzadko wygrywał żarty na takich nutach, jak dwa gapiące się smoki. Fanów mocno rozbawił Bran, który wyglądał, jakby koła przymarzły mu do błota, a wszyscy inni go olali. Jednak powiedział on w serialu wyraźnie, że czeka na „przyjaciela” i doczekał się w końcu przyjazdu Jaimego. Szkoda tylko, że serial tak niefortunnie to rozegrał (fani zbierają obecnie pieniądze na rampy dla Brana, żeby mógł się swobodnie poruszać po Winterfell).

Odcinek pierwszy nie był porywający, ale równocześnie dał mi satysfakcję, bo czekałam trochę na te wszystkie spotkania. Być może było ich za dużo na raz. Być może, momentami były za szybko zagrane. Ale pamiętajmy, że ten sezon to tylko 6 odcinków, a musimy w nim rozegrać co najmniej dwie ogromne wojny.

A na sam koniec zostawiam Wam smaczek. Jeżeli lubicie podglądać plany filmowe (i np. zerknąć, jak żywcem palono człowieka na planie), to HBO umożliwiło nad zajrzenie za kulisy pierwszego odcinka ósmego sezonu.