Jak mam kogoś obwinić za nałogowe oglądanie programów kulinarnych, to ten gość jest winny. Australijski cukiernik, Adriano Zumbo.

Tak, to jeden z TYCH wpisów. Kolejne urodziny bloga, pozwólcie mi ukradkiem obetrzeć łezkę wzruszenia, bo innego dziecka jeszcze nie mam. A to, gdyby nie byłoby internetowe, pewnie właśnie siedziałoby cicho w pokoju malując kredkami po ścianach.

Cztery lata trochę kazały mi się zastanowić po co to wszystko. Bo obecnie prowadzenie bloga, to już nie tylko klepanie tekstów, a upiększenie ich zdjęciami, by ładniej wyglądały. Prowadzenie Social Mediów, pokazywanie swojej twarzy, nazwiska, dzielenia się mniej lub bardziej życiem prywatnym. Blogowanie zmieniło się na przestrzeni ostatnich lat ogromnie i zmienia się nadal. Jeszcze nie tak dawno, nawet nie myślałabym o płaceniu Facebookowi za promocję postów. Dziś to robię, bo widzę, jak wpisy nie docierają nawet do tych, którzy regularnie się udzielają. Zaprzyjaźniam się z kamerą, próbuję wymyślić ciekawą formułę na InstaStory. Blogowanie przestało być samym blogowaniem, jest zajęciem, które czasem aż prosi się o sztab pomocników. I choć nie zawsze rozumiem, nie zawsze umiem, nie zawsze mam ochotę, to... nie wyobrażam sobie bez tego życia.

Gdyby nie to, że za tym wszystkim nadal jest tworzenie - pisanie, kręcenie filmów, czy robienie zdjęć, to blogowanie byłoby celebryctwem. I może trochę jest? Ale myli się ten, komu się wydaje, że to robota dla ekstrawertyków, którzy muszą stać na podium. Blogowanie, i w ogóle twórczość internetowa, sprzyja introwertykom bardzo mocno. Mogą robić to co kochają, nie potrzebując przy tym bezpośredniej relacji z odbiorcami.

Sama bloguję od bardzo dawna. Blogowałam na platformach, które już nie istnieją. Pamięta ktoś jeszcze myloga? I pierwsze próby promocji, poprzez wysłanie PŁATNEGO SMSA, by baner bloga mógł się wyświetlać od 24 do 48 godzin. Korzystałam. Co pisałam? Opowiadania. Zalewałam sieć swoją twórczością, od fanficków Harry'ego Pottera, po własne pomysły wielkich powieści fantasy. Żadna się oczywiście nie spełniła, bo najpierw trzeba taką skończyć. A ja miałam za dużo pomysłów na raz, za dużo na raz chciałam napisać. Jedno z opowiadań zachowało się przez te wszystkie lata. Inne niestety przepadły wraz ze śmiercią komputera. Za to pamiętam tytuł jednego z moich ulubionych: Medalion Duszy. Historia działa się równolegle do wydarzeń z piątej części HP, jeszcze przed wydaniem szóstego tomu. To, co było w niej istotne - akcja rozgrywała się w Polsce i była zgodna z kanonem. Och, miałam nawet pomysły i nazwy na wszystkie Ministerstwa Magii, charakterystyczne style walki, i całą resztę.

Opowiadania oczywiście nigdy nie ukończyłam.

Nie do końca pamiętam, co pchnęło mnie w kierunku recenzji, za to pisać je zaczęłam na studiach i koncentrowałam się tylko wokół książek. Może ktoś tu z obecnych czytał i pamięta Agatonistkę? Nie? Nie dziwię się, nie był to popularny blog. Ale zaczęłam go prowadzić tuż przed najtrudniejszym okresem w moim życiu, i jeżeli zastanowiłabym się, co dało mi blogowanie, to na pewno utrzymało mnie na powierzchni, nadawało jakiś cel i pozwoliło uciec.

Ale dość o mało przyjemnych rzeczach.

Tegoroczna konferencja Blog Conference Poznań. Gdyby ktoś, cztery lata temu, powiedział mi, że połowę z niej spędzę ze Zwierzem (który do tej pory wyznacza, jak powinno się o popkulturze pisać dobrze), to bym nie uwierzyła. Cztery lata temu, to ja czytałam cichaczem bloga Kasi, ucząc się, jak pisać ciekawe o filmach i serialach.

Bałagan powstał w mojej głowie, gdy znudziła mi się monotonia pisania tego samego. Potrzebowałam nowego miejsca, które w założeniu będzie pozwalało mi opublikowanie dosłownie wszystkiego, co zechcę. I jak przejdziecie po wpisach, to zobaczycie, jak różne potrafią być. Od recenzji, po teksty motywacyjne, przemyślenia, popkulturalne rozważania. Bo tak, oczywiście, że kultura nadal jest w centrum tego wszystkiego - nigdy nie próbowałam od niej uciec, choć skłamałabym mówiąc, że nie miałam myśli "jak obejrzę jeszcze jeden serial pod recenzję, to się potnę". No dobra, może nie aż tak. Ale długi okres czasu cierpiałam na próbę nadążenia za każdą nowością. Aż dojrzałam do momentu, w którym czytam i oglądam to co chcę, nie przejmując się zbytnio, jak bardzo na czasie jestem.

Cztery lata blogowania otworzyły mnie także na społeczność blogową. To tu poznałam bliskie mi obecnie osoby. To tu przekonałam się, że zagadać można do każdego - od blogera, który opublikował dopiero jeden wpis, po twórców, którzy już nie tyle mają bloga, co całe doskonale prosperujące firmy. I oni wszyscy są niesamowicie przyjaźni, serdeczni, chętni zarówno do wygłupów, jak i dobrej rady.

W końcu, to blogowanie pokazało mi, że jeżeli faktycznie coś kocham robić, to nie umiem tego rzucić. Mogę być okropnie nieregularna, leniwa, bez pomysłów i wizji co dalej, ale równocześnie bez przerwy wracam i nie umiem odejść.

I blogowanie spełniło jedno z moich nieśmiałych marzeń. Jak każdy twórca, chciałam być czytana. I ku mojemu zaskoczeniu, znalazły się na tym świecie osoby, które to robią. Z którymi odbywam w komentarzach fenomenalne rozmowy, które podrzucają mi nowinki, wspierają dobrą radą i są. Choć nigdy nie spotkały mnie poza blogiem, to są tu dla mojego pisania. I to jest niezwykłe. I oni są niezwykli. I choć pewnie nie mają najmniejszego pojęcia, ile dla mnie znaczą, to jest mi smutno, że jedyną rzeczą, jaką mogę dla nich zrobić, to tylko kolejny tekst.

Cztery szalone lata za Bałaganem. Powstawał w zupełnie innym miejscu, niż teraz jestem. Zaczynała go pisać zupełnie inna Agata, niż ta, która teraz to robi. I nie mogę się doczekać, by poznać tą, która będzie go pisać za kolejne cztery lata.

Nie ukrywam, mam spory problem z bajkami, gdzie dziewczęta tylko czekają na księcia z bajki. Bo bez tego jedynego nie mogą być szczęśliwe, są nic nie warte. W dodatku zakochują się w swoich wybrankach w tempie ekspresowym, a śluby biorą tak szybko, że czasem aż chce się sprawdzić, czy ci młodzi nie znają się przypadkiem tylko 24 godziny. Bella na pierwszy rzut oka wydaje się inna. Oczytana, poświęca się, by ratować ojca. I zakochuje się w gościu, który ją więzi.

W niedzielę usiadłam nadrobić zeszłoroczną ekranizację z Emmą Watson, korzystając z okazji, że pojawiła się na Neflixie. I byłam bardzo, bardzo ciekawa, jak rozwiązali sobie z problemem syndromu sztokholmskiego, na który Bella cierpi. Tym bardziej, że Emma opowiadała dookoła, jaką Bella jest feministką, wśród księżniczek Disney'owskich.

I faktycznie, dużo do Belli Emma wywalczyła. Wywalczyła, by dziewczyna była innowatorką, ułatwiającą sobie życie np. tworząc coś w rodzaju pralki. Próbuje uczyć czytać dzieci, stara się coś zmienić w wiosce, lub chociaż w swoim życiu, by nie być zdana na któregoś z tutejszych kawalerów - a już szczególnie na Gastona. Udało się Bellę przedstawić jako inteligentną, a nie tylko ładną i nadal naiwną dziewczynkę, zakochującą się w Potworze.


Niestety, największy minus tej bajki, nawet ułagodzony, pozostał. Bo, co prawda, twórcy bardzo mocno starają się pokazać, jak dużo czasu mija, by Bella z Bestią mieli czas się lepiej poznać. To dobrze wiemy, po wydarzeniach z wioski, że wcale aż tak wiele czasu minąć nie może. I pomimo przecudownych scen pomiędzy tą dwójką, filmowa Bella nadal cierpi na syndrom sztokholmski - choć już nie tak bezmyślny, jak ta bajkowa.

To, co mnie zachwyciło, to cudowne wytłumaczenie, dlaczego mieszańcy wioski nie pamiętają o zamku, księciu i członkach swoich rodzin, zamienionych w rzeczy. Było to coś, czego jednak brakowało animacji. Nawet jeśli dzieci się nad tym nie zastanawiały (choć co dociekliwsze pewnie pytały - a dlaczego nikt o nich nie pamięta?), to z czasem człowiek zachodził w głowę, jakim cudem takie zamczysko w środku lasu stoi, a okoliczni mieszkańcy jakoś nim zainteresowani nie są.

Zajęto się także wątkiem matki Belli. Bo jak każda porządna bohaterka Disney'a, Bella przecież nie mogła mieć aż dwóch kochających rodziców. W rozdaniach są dwie możliwości: albo jeden, albo zero. Wątek został fajnie zarysowany, by finalnie, nie do końca się rozwinąć. Brakowało mi tu czegoś jeszcze, jakieś ładniejszej klamry, mocniejszego wypełnienia opowieści.


Filmowa Piękna i Bestia poprawia także niedopowiedzenie co do seksualności LeFou. Nie trzeba było być szczególnym Sherlockiem, żeby widzieć, jak patrzy a Gastona, jak wzdycha i marzy, ale bajka nigdy nie odważyła się wprost powiedzieć - tak, LeFou jest homoseksualny. Film to robi, nie zostawiając ani trochę miejsca na wątpliwości. W ogóle cudna scena jest, gdy wszyscy w karczmie śpiewają na cześć Gastona, a kamera tylko śledzi LeFou, pokazując, jak przekupuje wszystkich po kolei.

Grzech byłoby nie wspomnieć o obsadzie, która sprawiła, że pół internetu zemdlało z nadmiaru wrażeń, a drugie nie mogło uwierzyć, że to co widzi, to prawda. Bo faktycznie - Emma, cudownie wizualnie pasująca do Belli, Josh Gad jako LeFou, Ian McKellen jako Trybik, czy Evan McGregor w roli Lumière. I wszyscy grali ładnie, zgrabnie, śpiewali ślicznie (choć mam jedno małe ale), lecz ten, kto wszedł i ukradł cały film to bez wątpienia Luke Evans. Jego Gaston, to Gaston kompletny. Zadufany, odpowiednio głupawy i bezczelny tak bardzo, że aż się ma ochotę podejść i mu przyłożyć. Gdy tylko się pojawił, reszta aktorów nie miała już najmniejszych szans. Filmowa Piękna i Bestia, to w rzeczywistości Piękna i Bestia, o o mój Boże, GASTON!



Niestety, prócz tego, że Emma naprawdę pasuje do roli Belli, tak trochę nie pasował mi jej śpiew. I nie mogę powiedzieć, że ma zły głos, ale mam wrażenie, że zbyt... delikatny? Nie mogłam odpędzić się od myśli, że Emmę trochę za bardzo wokalnie podkręcili w postprodukcji, brzmiała dużo mniej naturalnie, niż reszta aktorów. A kto mnie zna, ten wie, że pannę Watson uwielbiam i fanką wielką jestem od lat. Dlatego trochę boli mnie ta myśl, a równocześnie, wrażenie nie zniknęło przez cały seans.

Nowa odsłona Pięknej i Bestii jest bardzo wierną adaptacją bajki, tak mocną, że aktorzy odgrywają konkretne sceny z baśni, śpiewają dobrze znane piosenki. Równocześnie, stara się dodać coś od siebie, wypełnić kilka luk, puścić do widza oko. Nie stara się jednak w żaden sposób zmieniać tej historii - co można uznać zarówno za wadę, jak i zaletę. W Pięknej syndrom sztokholmski nadal jest silny. Może już nie tak bardzo, jak w oryginalnej bajce, ale ciągle tam jest.

Finalnie, dostajemy bardzo przyjemny, śliczny wizualnie i satysfakcjonujący film. Lubiący historię, powinni czuć się usatysfakcjonowani tą adaptacją, bo nie tylko nie próbuje ona zniszczyć swojego pierwowzoru, a stara się naprawić jego niedoskonałości.

Chyba wszyscy fani zadają sobie to pytanie. Czy potrzebowaliśmy nowego filmu o Solo? W końcu znaliśmy Hana, gdy był młody, więc wiem jaki jest.

Nie ukrywam, że sama podchodziłam do tego filmu, jak do jeża. Bo przy całej rozciągłości Gwiezdnych Wojen, jest tylu pobocznych bohaterów, tylu nowych można wymyślić, że naprawdę, nie trzeba ruszać legendy. Bo przyznajmy, Han Solo grany przez Harrisona Forda, jest ikoną popkultury.

Z drugiej strony, czy się nam to podoba, czy nie, w świat Star Wars wchodzi pokolenie nowe, które będzie miało zupełnie inny związek emocjonalny z serią. Bardzo prawdopodobne, że widzieli Przebudzenie Mocy jako pierwszy film z serii. Bardzo prawdopodobne, że nie oglądali filmów w kolejności kręcenia, a chronologicznie. Bardzo prawdopodobne, że od starych części może odrzucić ich sposób kręcenia, tak różny od dzisiejszego. Trochę gorsze efekty specjalne. I z dużą dozą prawdopodobieństwa, dla nich ten czy tamten aktor grający Solo różnicy nie zrobi. I możemy się złościć i tupać nogami, ale zamiast tego, lepiej się cieszyć, że Gwiezdne Wojny zdobywają nowych fanów :)

Ale, wracając do głównego pytania...

Czy film o młodym Hanie Solo był potrzebny?

Nie był. Niestety fabularnie film nie wnosi nic, ani do uniwersum, ani do postaci. Skomplikowanie fabuły jest... no niestety widać, bardzo mocno, że były zmiany na stanowiskach osób odpowiadających za film. Z drugiej strony, dostajemy kino przygodowe, w centrum którego po raz pierwszy, nie ważą się losy całej galaktyki. Zamiast tego oglądami garstkę przemytników, których celem jest napad i wykaraskanie się z długów. I właśnie z tego powodu, film i fabuła byłyby lepsze, gdybyśmy oglądali w głównej roli Lando, albo jakiegoś całkowicie nieznanego przemytnika, dodając w tle smaczki z na temat Hana Salo, rzucane jakby od niechcenia w dialogach.

Lando wybroniłby się doskonale, bo tak naprawdę nasze wyobrażenie o tej postaci siedzi bardziej w naszych głowach (lub w książkach, jeżeli należycie do fanów, którzy wszystkie je pochłonęli. Ale nawet wtedy, Lando ciągle jest wyobrażeniem fanów). A odtwarzający rolę Lando, Donald Glover, spisał się w niej wyśmienicie. Jego obecność na ekranie natychmiast odciągała uwagę widza od innych aktorów.

Zobaczcie, wyglądało to właśnie tak!

Z drugiej strony, sceny takie jak, poznanie Chewbaccy, czy zdobycie Sokoła Millenium były bardzo fajnie wymyślone i wygrane. Trudno było się na nich nie uśmiechnąć. Niestety, kilka scen, przybliżających nam wydarzenia, o których i tak wiemy, to zdecydowanie za mało, by zapełnić film fabularnie.
W dodatku, całość, a wstęp szczególnie, cierpi na mocną ekspozycję, zarówno świata jak i samych bohaterów. Dialogi brzmią dosłownie "jesteśmy tutaj, robimy to, żeby móc zrobić tamto!". Naprawdę, widz by zrozumiał następstwo zdarzeń, bez tak nachalnego tłumaczenia, czego będziemy światkiem przez kilka następnych minut.

Przepraszamy, ale nie napisaliśmy wam ról

Jest mi bardzo, ale to bardzo przykro, że postać Emilii została napisana na zasadzie: Han musi mieć jakieś love interest oraz zrobiona na chodzącą encyklopedię. Bo pomysł na jej historię i to, kim się finalnie stała, miał dobre podwaliny. Tylko, trzeba było napisać postać i dać Emilii cokolwiek do zagrania.

W dodatku zakochanie pomiędzy tym dwojga, jest całkowicie przekreślone przez brak jakiejkolwiek chemii pomiędzy aktorami. Pasują do siebie, jako para przyjaciół z dzieciństwa, ale dwojgiem zakochanych w sobie młodych osób, to nigdy nie byli.

Emilii nie napisano roli, więc nie miała czego grać i grała po prostu poprawnie. Z równie nienapisanej roli bardzo dużo starał się wyciągnąć Dryden Vos. I jego postać boli tym bardziej, że naprawdę aktor miał na nią pomysł, dodał jej maniery, pewien niepokojący sposób zachowania, mówienia, ogromną pewność siebie. Ale znów, gdyby wyciąć jego rolę i po prostu w dialogi wrzucić opowieść o przerażającym handlarzu, który dla dłużników nie ma litości, to wyszłoby na to samo.

Film ma oczywiście fajnego i charakternego robota, który dla odmiany, nie tylko pyskuje, ale i walczy prawa robotów. Dodając wątek, jakoby roboty miały uczucia i były zniewolone. I za nic nie umiem się do niego odnieść, tym bardziej, że dotychczas roboty były traktowane, no... jak były.

Drogi Disney'u proszę, ucz się od Marvela

I na koniec mała dygresja. Od razu ostrzegam, że może być przez niektórych uznana za SPOILER, więc w tym momencie możecie od razu przejść do podsumowania wpisu lub komentarzy. Na samym końcu pojawia się pewna postać, która w mojej wiedzy, powinna być postacią martwą. Planowałam nawet post, w którym miałam rozważać, ile w takim razie Han Solo ma lat, podsunięty pomysł, że może podróżne w nadprzestrzeni mogą trzymać jego ciało młodym dłużej, poszperać za jakimiś fajnymi fanowskimi teoriami. Problem jest jednak taki, że... w obecnie lecącym serialu animowanym, ten bohater został przedstawiony jako nadal żywy.

Ale dlaczego ja się właściwie buntuję?

Bo wrzucanie wątków serialowych do filmów, nie jest dobrym pomysłem. Tak jak Lucasowe filmy gwiezdno-wojenne nie wymagały, byśmy się zaczytywali w książkach i komiksach, żeby rozumieć fabułę, jak obecne lepiej, żeby wzięły z tego przykład. Nie można bowiem wymagać, by ktoś oglądający filmy, leciał oglądać serial, aby móc zrozumieć o co chodzi.

I na przykład taki Marvel, choć ma od groma wszystkiego, to do filmów nie wrzuca fabuły, która będzie znana tylko osobom oglądających Agentów Tarczy. Co innego w drugą stronę, wrzucać do seriali wątki filmowe, jako mrugnięcie oka do widza - bo jak ktoś zabrał się za serial to mamy dużą dozę pewności, że filmy też widział. A jeżeli nie, to kinowe hity łatwiej i szybciej nadrobić, niż 6 sezonów serialu.

Pomimo że w Solo pojawienie się tej postaci nie było dużym wątkiem, tak jednak nie można powiedzieć, że nie było kompletnie bez znaczenia. A jako, że mamy do czynienia z filmem pobocznym, to trudno powiedzieć, czy na dużym ekranie doczekamy się wyjaśnienia sytuacji.

Mimo wszystko - nawet dobrze się bawiłam  

Film o Hanie Solo to taki poprawny film przygodowy. Bez skomplikowanej fabuły, który sam nigdy nie zbudowałby wielomiliardowej franczyzy. Jednak, podczas seansu dość szybko przyjęłam tryb oglądania - jakiś przemytnik gania po kosmosie (bo nie udało mi się za nic przestawić, że oto przede mną Han Solo), to bawiłam się całkiem nieźle - biorąc pod uwagę, że byłam bardzo negatywnie nastawiona. Oglądało się go trochę jak kosmiczną wersję Indiany Jonesa.

Solo jest filmem, który może się przyjemnie oglądać, ale równocześnie nie zmienia on niczego - ani w Star Wars, ani w postrzeganiu kina, ani nie stanie się najukochańszym filmem. Ot, jest i człowiek nie cierpi, gdy go ogląda.

Tylko, chyba nie na takie filmy Star Wars czekamy.

David Letterman jest osobowością amerykańskiej telewizji. Można wręcz powiedzieć, że jest amerykańską telewizją. Gdy w 1993 roku zaczął prowadzić na kanale CBS swój program, Late Show with David Letterman, chyba nikt się nie spodziewał, że aż tak zmieni to format talk show. Pomimo że, nie można powiedzieć, że był on pierwszą osobą w USA prowadzącą tego typu program – i w dodatku nie był to jego pierwszy talk show.

Zaskoczę Was, ale nie tylko serialami i filmami żyje człowiek - tak wiem, to dziwne - ale przeczytać trzeba coś regularnie. W podsumowaniu zeszłego roku wspominałam, że moim celem jest przeczytać minimum jedną książkę miesięcznie. To taki realny cel, dzięki czemu nie biczuję się, gdy przez dwa tygodnie nie mam czasu lub ochoty czytać. Bo przyznajmy szczerze, na czytanie też można nie mieć ochoty.

Mnie najczęściej zraża, gdy trafię na bardzo złą książkę, wtedy trudno mi się przemóc, żeby zacząć jakąś inną. Na szczęście jednak w ten rok obfituje w książki, które tylko popychają mnie do kolejnych. I znów, obiecałam sobie wyjść poza swój komfort i czytać różne rzeczy. Jak na razie i to się udaje. Zobaczymy, jak będzie dalej ;)

Przejdźmy jednak do meritum i poniżej książki, które przeczytałam na początku tego roku.

1. Ściana Sekretów. Wiem, kto go zabił. Tana Frech

Książkę dostałam pod Choinkę, więc nie miałam żadnych oczekiwań, nie znałam także autorki, ani nigdy nie słyszałam o tym tytule. Jedno było pewne - to kryminał. Często dostaję ten gatunek w prezencie, co bardzo mnie cieszy, bo lubię czytać kryminały, choć sama rzadko je kupuję.

Ściana Sekretów opowiada o niewyjaśnionym morderstwie Chrisa Charpera, którego ciało znaleziono na terenie prywatnego liceum dla dziewcząt. Po roku czasu, gdy śledczy nadal nie mają żadnego sensownego wyniku śledztwa i sprawa zaczęła być wstydliwie zamiatana pod dywan, jedna z uczennic liceum przynosi na policję kartę, przypiętą do tytułowej Ściany Sekretów. Na kartce jest zdjęcie Chrisa i jedno zdanie: Wiem, kto go zabił.

Od tego momentu, młody ambitny policjant i doświadczona detektyw mają 24 godziny na odnalezienie sprawcy na własną rękę.

Książka napisana jest bardzo przyjemnym stylem, a narracja przeskakuje pomiędzy teraźniejszością i śledztwem, a przeszłością, w której poznajemy bliżej dziewczęta z liceum oraz Chrisa, na kilka miesięcy przed jego tajemniczą śmiercią.

Trzeba przyznać, że książka trzyma w napięciu i, co ważne, do samego końca ciężko powiedzieć, kto naprawdę odpowiada za śmierć chłopaka.

2. Nielegalny. Moje dzieciństwo w RPA. Trevor Noah

Wspominałam już o biografii Trevora na Facebooku oraz Instagramie, jednak jest to książka, której nie sposób tu pominąć.
Dla tych co Trevora nie znają, szybkie wprowadzenie. Trevor to komik, stad-uper oraz prowadzący Daily Show with Trevor Noah, popularny amerykański program. Jak domyśliliście się z tytuły książki, Trevor pochodzi z RPA. Komik koncentruje się w swojej biografii tylko na tej części życia, która jest ściśle z Afryką związana - dzieciństwie, szkole, wczesnej dorosłości.

Ale nie znajdziemy tam po prostu zabawnych historyjek - choć trzeba przyznać, że nawet najbardziej przerażające rzeczy umie opisać z przymrużeniem oka - Trevor opisuje społeczeństwo podzielone przez prawo Apartheidu, systemu opartego na segregacji rasowej tak głębokiej, że wykraczający poza prosty podział biali vs czarni. I obecny aż do połowy lat 90.

Trevor w tym wszystkim był tytułowym nielegalnym dzieckiem - owocem miłości czarnoskórej kobiety i białego mężczyzny. W latach, gdy takie związki karano więzieniem. A samego Trevora kolor skóry i wychowanie stawiało poza nawias społeczny - odgórnie był bowiem zaliczany do kolorowych, wychowany przez czarnych, wielojęzyczny, więc umiejący złapać kontakt zarówno z białymi, jak i różnymi kulturami, które go otaczały. Co nie było takie oczywiste w świecie, w którym nie chciano, by poszczególne rasy umiały porozumiewać się ze sobą nawzajem. Finalnie Trevor nie należał więc do żadnej grupy, bo żadna nie umiała w pełni go zaakceptować. Ale dzięki temu poznał każdą z nich, a gdy dodamy do tego niezwykły zmysł obserwacji, wyciągania wniosków oraz poczucie humoru, to dostajemy niesamowitą biografię, pełną wydarzeń, które z perspektywy europejczyka wychowanego w wolnym świecie bez ograniczeń, wydają się niczym z filmu.

I choć Trevor dużo mówi o swoim ojcu, to niekwestionowaną bohaterką tej książki jest jego mama. Kobieta nieustraszona, żyjąca po swojemu w świecie, w którym zabronione było praktycznie wszystko. Pokazująca synowi potęgę mówienia w wielu językach, którą wykorzystuje przez całe swoje życie. I przede wszystkim, ucząca go jak ważne jest bycie niezależnym.
Nawet jeżeli nie znacie Trevora, to jest to ten rodzaj biografii, który trzeba przeczytać. Bo mimo młodego wieku, Trevor ma do powiedzenia wiele mądrych i ważnych rzeczy.

"Apartheid, przy całej swojej potędze, miał kilka nieusuwalnych wad. Przede wszystkim: od początku nie miał sensu. Rasizm jest pozbawiony logiki. Weźmy ten przykład: Chińczycy w RPA byli zaklasyfikowani jako czarni. Nie oznaczało to wcale, że zachowywali się jak czarni. Wciąż byli sobą, Chińczykami. Po prostu, w odróżnieniu od Hindusów, było ich za mało, aby specjalnie dla nich tworzyć całą odrębną kategorię. Apartheid, mimo swej zawiłej precyzji, nie wiedział, co z nimi zrobić, więc rząd stwierdził, że najprościej będzie nazwać ich czarnymi. 

Co ciekawe, Japończyków potraktowano jako białych."

3. Jedyny Pirat na imprezie Lindsey Stirling

Książkę Lindsey kupiłam na dużej promocji, o której dowiedziałam się dzięki przesłanej wiadomości prywatnej, przez jednego z czytelników. I choć bawiłam się naprawdę nieźle, to myślę, że Lindsey swoją autobiografię napisała zdecydowanie za wcześnie. Przeplata w niej wnioski i trudne przeżycia, jak anoreksja, problemy z akceptacją siebie, z których Lindsey sama nie wyszła, co podkreśla na każdym kroku. Była i jest wspierana przez rodzinę i przyjaciół, którzy nadal zwracają szczególną uwagę na tę stronę jej osobowości. Co jest ważne, w świecie, gdy otaczają nas poradniki krzyczące "myślcie pozytywnie, a wszystko będzie dobrze!". Młoda skrzypaczka nie ukrywa, że przez chorobę straciła kontakt z bliskimi przyjaciółmi, raniła swoją rodzinę, traciła kontrolę nad swoim życiem. A tuż obok tego wszystkiego, są rozdziały typowo zapychające miejsce, jak informacje jak przetrwać w samolocie.

Książkę na pewno warto podsunąć fanom skrzypaczki, jednak mam spore wątpliwości, czy może zainteresować kogoś spoza tego kręgu - właśnie przez wielość tych nic nie znaczących rozdziałów. Myślę, że gdyby Lindsey poczekała kilka lat, miała jeszcze inne spojrzenie na wszystko oraz wiele nowych doświadczeń, którymi warto by się podzielić, książka byłaby dużo, dużo lepsza.

"-Musisz być pewna siebie, musisz być sobą! - Podobał mi się kierunek tej odpowiedzi, ale była zbyt lakoniczna. Nie można po prostu powiedzieć niepewnej siebie osobie, żeby była pewniejsza siebie, tak samo jak nie można powiedzieć człowiekowi cierpiącemu na depresję, żeby był szczęśliwy, albo komuś, kto chodzi powoli, żeby chodził szybciej. Chciałabym, żeby to było takie proste, ale każdy proces ma określone etapy."

Kolejne tytuły, które mam już przeczytane, wrzucę w następnym podsumowaniu za jakiś czas. A w śród nich jest książka osadzona w realiach historycznych oraz dwie książki fantasy, jednak różniące się od siebie jak ogień i woda oraz jedna książka psychologiczna. Przecież pisałam, że staram się postawić na różnorodność? ;)

A Wam co ciekawego udało się ostatnio przeczytać?