Już przy pierwszym sezonie You miałam w duże wątpliwości, czy potrzebny jest sezon drugi. Z jednej strony potrzebny nie był, a z drugiej całkowicie minął się z idealnym finałem.

Cóż, może on da finał, który uważam za jedyny dobry? Od premiery 2 sezonu minęło już trochę czasu, dlatego omówienie jest ze spoilerami.

Jeżeli ktoś po pierwszym sezonie miał jakiekolwiek wątpliwości – drugi sezon nie pozostawia złudzeń. Joe doskonale gra osobę, która chce się zmienić i nawet widza przez chwilę oszukuje, by z uśmiechem wyznać, że nic w poznaniu Love nie było przypadkowe.

Joe mocno powtarza, że chce być inny – i może faktycznie chce. Ale działania, które podejmuje, od wybudowania więzienia, przez uwięzienia Willa, za którego się podaje, po morderstwo gwiazdora pedofila temu przeczy. I jasne, można tu próbować bronić Joe – to trzecie to był nieszczęśliwy wypadek!

Był? Joe naćpał i związał gościa. Może nie przyszedł z zamiarem morderstwa, ale on nie umie inaczej rozwiązywać problemów. Ciekawy jest sam fakt, że jak na kogoś, kto zakrywa za sobą tropy, Joe nie ma zupełnie pojęcia, co potrzebne jest policji, by ta mogła kogoś aresztować.

Mamy także wątek biednej Delilah, zamordowanej wyjątkowo przez Love. Joe nie dowierza, wcale nie chciał jej przecież zabić! Tylko, co by zrobił z osobą, która wie o nim za dużo, a on postanawia spędzić życie z Love? Delilah skończyłaby martwa prędzej czy później, innego rozwiązania nie było – Joe w każdym razie by go nie znalazł.

Jednak mam poważne problemy z tym, jak prowadzone są jego czyny. Bo jednak powinien się czegoś uczyć. Powinien umieć przewidywać konsekwencje, uczyć się na błędach, które ułatwiłyby mu same morderstwa czy pozbywanie się ciał. Joe nie uczy się niczego od pierwszego sezonu – nie umie nawet przełożyć karty SIM do nowego telefonu, żeby móc odpisywać małe Ellie. Za to denerwuje się ciągle, że telefon nie działa.

Równocześnie serial kontynuuje tłumaczenie zachowania Joego smutnym dzieciństwem. O ile w pierwszym sezonie dostaliśmy brutalnego i bezkompromisowego księgarza, który zamykał na klucz bezbronnego chłopca, jak w tym idziemy jeszcze dalej.

Mamy więc matkę, która spała za pieniądze z innymi. Ojca, który ją regularnie bił. I w końcu samego Joego, który w wieku około 10 lat zabija ojca.

Czy to nie za dużo? I tak, oczywiście – prawdziwe życie może być pasmem takich nieszczęść (i często jest), ale to nie jest prawdziwe życie. To jest serial, który w pewien sposób próbuje swojego psychopatę wybielić. Podtrzymuję moje przekonanie z sezonu pierwszego, że nieszczęśliwe dzieciństwo Joego jest niepotrzebne. A jego pogłębianie o tak tragiczne wątki jest bardzo nietrafionym pomysłem.

Bo naprawdę, są w społeczeństwie ludzie, którzy stają się tacy jak Joe bez pasma nieszczęśliwych wydarzeń w dzieciństwie. I jest masa osób, które takie dzieciństwo miały i nigdy nie stały się mordercami.

Problem z prowadzeniem trudnego dorastania do takiego serialu trochę wykrzywia nasze spojrzenie na bohatera. Joe, jakiego znamy na co dzień, ma być przykrywką dla psychopaty i mordercy. 

Mordercy, który z zimną krwią i planem potrafi zabić drugą osobę. Zła przeszłość sprawia jednak, że jesteśmy w stanie mu współczuć. Wręcz mamy ochotę powiedzieć: on nie mógł być inny, to nie jego wina!

Przy serialu o stalkerze, nie jest to współczucie, jakie chcę poczuć.

Równocześnie dostajemy stare i znane z sezonu pierwszego zagrania. Czyli dziecko w opałach. Tym razem Ellie jest trochę starsza i trochę bardziej zaradna. A równocześnie, na tyle naiwna, by znaleźć się w niebezpieczeństwie. I Joe oczywiście musi ją ratować przez złym, dorosłym mężczyzną.

I mam z tym problem. Bo o ile jeszcze mogło to zagrać w pierwszym sezonie dość ciekawie, to już nie potrzebujemy tego wątku. Wiemy, że Joe jest na swój sposób opiekuńczy i ma na tyle kodeksu moralnego, by nie krzywdzić dzieci – wręcz przeciwnie. Jedynym plusem tego wątku jest to, jak Ellie finalne widzi Joego i słusznie uważa, że zniszczył jej całe życie.

Jednak o ile oglądało się to ok, tak nie był to wątek, który wniósłby coś nowego do charakteru Joe.

W tym sezonie dostaliśmy zupełnie inną bohaterkę. O ile Beck nie spotkała się z przychylnością widzów, bo widzowie nie lubią, gdy żeńska bohaterka nie wie, czego chce i kim w życiu jest – tak Love jest jej zupełnym przeciwieństwem.

Ma bardziej wyrazisty charakter i trudne przeżycie, które ją ukształtowało, a równocześnie, z którym całkiem nieźle sobie radzi. Ma równocześnie brata narkomana i dość specyficznych rodziców. Love jest zupełnie inna niż Beck.

Na marginesie, Joe wydaje się nie mieć „typu” kobiety czy charakteru. I Beck i Candance i Love są zupełnie od siebie inne. Co jest dość nietypowe jak na stalkera.

Love jednak gra po prostu lepiej niż Joe. Sama ma na swoim koncie morderstwo w młody wieku. I ma równie nienormalne podejście do miłości jak Joe. Wierzy, że ochroniła Forty’ego, dając mu tylko traumę na całe życie i przekonanie, że to on jest mordercą, co wpędziło go w uzależnienia i narkotyki.

Siostrzana miłość.

Co ciekawe, widać jak bańka miłości Joego do Love pęka. Ona pokochała go za to, że mają podobną tajemnicę przed światem. On dokładnie za to przestał ją kochać. Love przestała być delikatną dziewczynką, którą należy chronić i otaczać miłością. I prawda jest taka, że gdyby Joe mógł, pewnie uciekłby od niej daleko.

Wątek Candance rzucił dużo światła na to, co się z nią stało. I choć w serialu przedstawiana jest trochę, jak Beck – pod kątem wywoływania pozytywnych uczuć w widzu – tak jej historia wniosła jedną, bardzo ciekawą rzecz.

Scena na komisariacie pięknie podkreśliła, jak bezradni jesteśmy w kontekście przemocy wobec nas samych. Brak świadków? Dowodów? Poprzednich zgłoszeń? Przykro mi, nic nie możemy zrobić.

Gdy wyszło, że Love rozumie miłość dokładnie tak jak Joe, ucieszyłam się. Bo oto stało przede mną idealne zakończenie serialu.

Bo nagle Joe stał się Beck. Love mordująca go przypadkiem ze szczerej miłości i dla jego dobra, byłaby fantastycznym podsumowaniem całej tej historii. A jak bardzo chcemy sezon trzeci, mógł się kręcić wokół Love.

Jednak ostatecznie wszystko dobrze się kończy i Joe zostaje nagrodzony domem i ciężarną dziewczyną. Czyli ma wszystko, co chciał. I to w dodatku w rodzinie, która zatuszuje każde przestępstwo.

I o ile na samym początku zareagowałam na finałową scenę negatywnie – Joe podglądający sąsiadkę i informujący widza, że to TA jedyna – po zastanowieniu się myślę, że to nie jest głupi pomysł.

Nie uważam, by sezon trzeci był potrzebny, bo serial spokojnie mógłby być tą sceną zakończony. Bo ma ona ciekawy wydźwięk.

Joe szukający tej wielkiej miłości, szuka jej tylko w swojej głowie. Dostał przecież wielką miłość. Love go rozumie, jest taka jak on i w dodatku nosi jego dziecko. Joe jednak w rzeczywistości nie jest zainteresowany takim związkiem.

Związek, w którym wszyscy wszystko wiedzą, jest nudny. Związek, w którym Joe musi odkryć, kim jest tajemnicza dziewczyna, w którym może ją idealizować, w którym on dla niej może być ideałem (a nie mordercą) – to jest coś, czego Joe szuka.

Bo to nie o związek w rzeczywistości chodzi, a o adrenalinę.

Love nie jest już godna jego uczucia. Bo choć z boku wygląda na dziewczynę idealną dla niego, nie jest już dziewczyną bez skazy. Joe był zafascynowany obrazem, jaki sobie wymyślił i z tym obrazem chciał być. Okrutna Love jest tak daleka od wizji, w jakiej się zakochał, jak tylko może.

Liczę jednak na to, że w 3 sezonie Joe przestanie być dzieckiem w czepku urodzonym. I Love zrobi to, co on sam robił za każdym razem. Zabije obiekt swoich uczuć.

Drugi sezon You z jednej strony stara się dalej eksplorować rejony brutalnej miłości, z drugiej, za dużo wątków się powtarza. Zabrakło chyba tylko zazdrosnej przyjaciółki głównej bohaterki. Przez to, choć serial pochłania się praktycznie przy jednym posiedzeniu, trudno nie myśleć, że oglądamy jeszcze raz to samo, tylko w innych dekoracjach.

Więc jeżeli scenarzyści nie dodadzą jakiś ciekawych wątków, sezon 3 może okazać się odgrzanym po raz 3 daniem. A mało które smakuje wtedy dobrze.

Nie ma co ukrywać, Cats wywołało mnóstwo kontrowersji. Już sam zwiastun sprawił, że część osób odmówiła oglądania tego filmu. Inni z kolei poszli do kina, zastanawiając się, co dostaną. Należałam do tych osób. Wiedziałam, że albo film mnie odrzuci, albo kupi w 100%. I choć cały Internet po premierze krzyczał: o boże, kto dał na to pieniądze i dlaczego, mi… mi się podobało.

Bardzo.

Nie trzeba oglądać filmu, by wiedzieć, dlaczego tak wiele osób ma z nim problemy. I choć, ja to wiem, i widzę, to… nie do końca rozumiem.

Bo wizualna strona Kotów jest dla mnie fenomenalna. Ani przez pół sekundy nie zastanawiałam się, czy ludzie odpowiednio udają koty? Dlaczego koty noszą buty? O co chodzi ze zdolnością ściągania futra przez jedną z bohaterek?

Nie myślałam o tym zupełnie.

Bo dla mnie ta filmowa wersja musicalu pokazała mi świat, nie ludzi przebranych za koty ani nie samych kotów. A przynajmniej nie w wersji mruczków, jakie widujemy na co dzień.

Mnie film przeniósł do równoległego świata, gdzie koty wyglądają właśnie tak. A przynajmniej wyobrażają sobie siebie właśnie w ten sposób. Nie widziałam więc ludzi robiących dziwne rzeczy ani kotów robiących rzeczy, których robić nie powinny. A fascynujące stworzenia. Stworzenia, które wykreowały sobie swój własny, hipnotyzujący świat, w którym żyją.

A do tego doszli aktorzy, którzy naprawdę dobrze grali i mieli świetne głosy. Słuchając Jennifer Hudson, wzruszałam się. Ubawiłam się syczącym Jamesem Cordenem. Poruszył mnie Ian McKellen śpiewający o przeszłości. Rozczulała Judi Dench leżąca w koszyku. A za serce chwyciła mnie fantastyczna chemia pomiędzy Francescą Hayward i Laurie Davidsonem.

Ja naprawdę słyszę te wszystkie uwagi i kpiny z wizualnej części filmu. Ale ich nie rozumiem.

Czy coś bym w tym filmie zmieniła? Tak. Sceny taneczne były zdecydowanie za długie. O ile zupełnie nie dłużyły mi się śpiewane partie (bo utalentowanych ludzi zwyczajnie dobrze się słucha), tak niestety nie zastanowiono się, czy długie sekwencje taneczne mają sens.

Bo o ile na scenie coś takiego ogląda się niesamowicie, tak w filmie zachwyt nad tancerzami jest trudniej uzyskać. Przede wszystkim kręcenie tych scen bywało zbyt porwane, by móc przyjrzeć się, co aktorzy umieją. Z drugiej strony, nawet jeżeli kamera w pełni to pokazywała, to jednak jest to taniec w filmie, który wizualnie uzyskał niesamowity efekt – więc ile z tego jest umiejętności tanecznych aktorów?

Dopóki cała piosenka była śpiewana i bohaterowie opowiadali swoje historie, było to interesujące – gdy opowieść milkła i bohaterowie po prostu tańczyli przez kilka minut, całość zaczynała się dłużyć.

Bardzo podobała mi się za to scenografia i zmieniająca się wraz z nią perspektywa. W zależności od tego, co kocurki robiły, taka była wielkość otaczającego ich świata. Dzięki temu moja wiara w to, co oglądam, była jeszcze większa i z łatwością kupiłam przedstawiony świat.

Nie mam zamiaru wmawiać Wam, że ten film jest cudowny – bo rozumiem, że estetyka może całkowicie przestrzelić Wasze oczekiwania. Ale równocześnie, podeszłam do tego filmu z otwartą głową, bez analiz na temat realizmu i zastanawiania się, ile kota w kocie. I myślę, że dzięki temu bawiłam się doskonale.

Dałam podsumowaniu trochę czasu na napisanie. Z jednej strony dlatego, że trochę się zastanawiałam, czy chcę go pisać. Nie dlatego, że ten rok był zły (przeciwnie), ale dlatego po zrobieniu bardzo prywatnych podsumowań, trochę nie czułam już potrzeby robienia innych.

Jednak potem zerknęłam na wcześniejsze i uznałam, że jest to jednak bardzo fajny zapis – do którego w ciągu roku wracam. Szkoda by było zrobić tu dziurę.

Tak naprawdę 2019 był dla mnie rokiem rozkręcania firmy. I celowo piszę rokiem, bo w 2020 nadal czuję, że jestem na początku – choć równocześnie w całkowicie innym miejscu, niż 12 miesięcy wcześniej.

Wielu rzeczy nie zrobiłam (nie mam nadal loga firmy, czy szczegółowo opracowanej strony), a równocześnie mam dla kogo pracować. I choć mam duże wyrzuty sumienia, że wizualnie nie jest, tak jakbym chciała – stronę robiłam bardzo na czuja, nie do końca wiedząc, co chcę, a czego nie – to okazuje się, że brak strony nie jest przeszkodą w znalezieniu dobrych klientów.

(Przy czym ustalmy jedno – piszę teksty, więc równie dobrze mogę pokazać tego bloga. Ale gdybym robiła strony internetowe, to jednak posiadanie własnej i to porządnej strony jest priorytetem).

Po roku czasu mogę też śmiało powiedzieć, że zadowolona jestem z finansów, jednak nie odbierzcie tego przewrotnie: nie zarabiam grubych tysięcy i mam za sobą chude miesiące. Dużo się dzięki nim nauczyłam i liczę, że już mnie tak nie zaskoczą.

I nadal nie mogę wyjść ze zdziwienia, że udaje mi się to robić.

Rok 2019 z jednej strony nie był przełomowy dla Bałaganu (gdybyście poprosili o jakieś liczby, myślę, że było nawet trochę gorzej niż w 2018), ale… równocześnie, był bardzo zaskakujący.

Bo, zaskakując sama siebie, zgodziłam się poprowadzić pierwszą własną prelekcję na SerialConie, a nie jak co roku zgłosić się na (dużo bezpieczniejsze psychicznie) panele dyskusyjne. Komfort paneli jest taki, że gdy człowiek się zatnie, zawsze jest osoba obok, która poratuje (chyba że jest się osobą dany panel prowadzącą. Wtedy to dość stresująca rola). Jak mówi się samemu, to no cóż – nie ma kto ratować.

Cieszy mnie też, że sala była pełna w 1/3. Z jednej strony miałam publiczność i nie czułam, że nikt nie chciał mnie słuchać, z drugiej – ilość osób na sali nie była onieśmielająca.

Zaraz po SerialConie wylądowałam w podcaście radia TokFM i nadal jestem tym niezwykle zaszczycona. Tym bardziej że z jednego odcinka, zrobił się drugi, a później i trzeci. Być może wizyty w radiu powszednieją – ale daleka jestem od tego miejsca. Fantastycznie było znaleźć się w profesjonalnym studiu.

2019 był także rokiem, w którym odświeżyłam logo Bałaganu (dzięki niezawodnej Asi z Websellent). I choć byłam bardzo przywiązana do starego, jestem totalnie zakochana w tym, jak wygląda teraz.

2019 był mocnym rokiem w popkulturze. Finał Gry o Tron, zakończenie sagi Skywalkerów, premiera Wiedźmina. Zakończenie III fazy Marvela, z premierą Kaptan Marvel, End Game i Pajączka. Tuż obok zakończenie The Big Bang Theory. Król Lew, który podobno miał niszczyć dzieciństwo. Zapowiedzenie zakończenia Supernatural na ostatnim 15 sezonie (czy ktoś myślał, że tego dożyjemy?). Bardzo głośna premiera Tylko nie mów nikomu.

Tak naprawdę, niezależnie od tego, co się w kulturze popularnej uwielbia, najpewniej każdy z nas miał choć jedno wydarzenie, które bardzo przeżywał.

W tym roku zachwyciły mnie filmy (kolejność nie ma znaczenia): Green Book, Faworyta, Vice, Kapitan Marvel, End Game, Rocketman, Klaus.

Za to za totalne rozczarowanie uważam Pewnego Razu w Hollywood oraz Alita: Battle Angel (nie wrzucam tu filmów świątecznych, nie ma to sensu 😉)

 Z seriali totalnie zakochałam się w Sex Education, Russian Doll i The Umbrella Academy. Między czasie odkryłam i zakochałam się Dark oraz w Jane the Virgin. Doceniłam, jak Netflix odratował Lucyfera, równocześnie mając ogromne pretensje, że zrezygnował z One Day at a Time.

O dziwo, tragicznych seriali nie widziałam. Raczej wzruszenie ramion na kolejny, dużo słabszy sezon. (Tu pewnie pojawia się wiele pytań: a ostatni sezon Gry o Tron?!).

W 2020 wkroczyłam w przebraniu Eltona Johna (echo fascynacji Rocketmanem).

2020 rok tak naprawdę zaczął się od nowego, dużego projektu, jakim jest podcast (a może powinnam powiedzieć, że 2019 się na nim zakończył – w końcu przygotowania jednak trochę trwały). FANtropię prowadzę razem z Asią z Wanny Pełnej Zombie.

Więc jaki jest rozkład jazdy? Ambitny i mam nadzieję, że uda mi się go połączyć. Bo wcale nie mam zamiaru rezygnować z blogowania, na rzecz podcastów – wręcz przeciwnie, chcę to sprawnie połączyć. Nie mam także zamiaru rezygnować z tematów na bloga, bo będą w podcaście i na odwrót.

W tej decyzji pomogła mi ankieta (dziękuję, że poświęciliście czas i ją wypełniliście), bo widziałam w niej jasno – że zainteresowanie wstępne podcastem było, jednak równocześnie w żaden sposób nie przekładało się to na wskazanie, że formuła bloga się wypaliła.

Więc jeżeli wolicie czytać niż słuchać – nie martwcie się, nigdzie nie idę!

Wszystkiego dobrego w Nowym Roku!

Skłamałabym, gdybym powiedziała, że międzynarodowy szał na Wiedźmina mnie nie cieszy. Już trochę czasu minęło od premiery na Netflixie i bałam się, że po 3 dniach temat Wiedźmina ucichnie, ale nie – moja bańka internetowa to przede wszystkim memy z Geraltem i Jaskrem, śpiewanie piosenek i pojawiające się artykuły o sukcesie serialu.

I trudno mi przestać się z tego powodu uśmiechać.

Uśmiecham się też dlatego, że choć nie z każdą decyzją serialową się zgadzam to… serial mi się podobał. Spędziłam miło czas w świecie, który jako pierwszy porwał moje czytelnicze serce. I był jednym z powodów, który skłonił mnie do swoich pierwszych prób pisarskich.

Zacznę od zachwytów, zanim przejdę do… nie tyle krytyki, co bardziej wątpliwości.

Przede wszystkim jestem naprawdę zadowolona z wyboru obsadowego. Nie będę ukrywać – potrzebowałam trzech odcinków, żeby docenić Cavilla (na początku miałam wrażenie, że za bardzo wziął sobie do serca brak emocji i wiedźminów).



W pierwszych odcinkach wybijał mnie też trochę jego głos – podczas gdy inni mówili normalnie, miałam poczucie, że jego barwa żyje jakby obok.

Ale po trzech odcinkach, gdy Henry w końcu zaczął przywoływać na twarz leki uśmieszek i jego dialogi wyszły poza głębokie wiedźmińskie przemyślenia – zakochałam się bez pamięci. I tak, to nie jest „mój” Geralt, ale z przyjemnością oglądam taką interpretację. I nie będę miała za złe, jak za jakiś czas moja wyobraźnia przejmie wizerunek Cavilla (podobnie, jak przejęła wygląda Snape’a, jako Alana Rickmana).

Ciri najtrudniej mi ocenić, bo jednak mamy rozstrzał wiekowy. W książkach była to mała dziewczynka, tu mamy prawie dorosłą nastolatkę. W mojej głowie, nastoletnia Ciri jest już po dramatycznych przejściach. Nie mam więc żadnych zarzutów do interpretacji tej postaci, bo siłą rzeczy zmiana wieku wymusiła dalsze zmiany i Ciri nie jest małą smarkulą, tupiącą w złości nogą na Geralta.

To co mnie jednak zdziwiło, to brak intensywnie zielonych soczewek – bo sama aktorka ewidentnie jakieś nosi, ale nie jest to kolor oczu Ciri z książek (choć w ostatnich odcinkach jest scena, w której ma oczy zielone i są do zdecydowanie inne soczewki niż te, które nosi na początku). Moje zdziwienie jednak wynika tylko z faktu, że zarówno Geralt jak i Yen mają utrzymany kolor oczu z sagi – bardziej się więc zastanawiam, dlaczego zapadła taka decyzja.

Inna sprawa, że ciemna obwódka wokoł jasnych tęczówek jest hipnotyzująca.

Najbardziej bałam się Yen. Bo miałam ogromne obawy, czy tak młoda aktorka (Anya Chalotra ma dopiero 23 lata) udźwignie rolę, w której musi grać prawie 100-letnią czarodziejkę po przejściach. W swoich wyobrażeniach miałam bardziej wybór około 30-letniej aktorki, która nawet jeżeli nie doświadczeniem życiowym, to doświadczeniem aktorskim, pokaże co trzeba.

I z przyjemnością odszczekuję wszystko – Anya pokazała, że nie ocenia się książki po okładce. Gdy trzeba, jest niewinna i naiwna. By zaraz pokazać pazur, czy rozczarowanie życiem. Gdy serial mi mówi, że Yen jest cudowną manipulantką, wierzę w to. Gdy mówi mi, że jest zagubiona i nieszczęśliwa, wierzę w to.

Nie mogę pominąć sponsora tytułu tego wpisu – Jaskra. I choć nie jest to Jaskier książkowy (przynajmniej miałam takie wrażenie, że Jaskier z książek nie był aż tak naiwny), to jest to Jaskier cudowny. Joey skradł moje serce i sprawił, że „Toss a coin to your Witcher” towarzyszy mi nieprzerwanie.

A przy tym wszystkim, jak on cudownie gra. Jego mimika to jest jakieś dobro międzynarodowe.

Wiedźmin oprócz tego, że adaptował opowiadania (o czym później), wprowadził także wiele wątków, których w książce nie było. Albo inaczej.

One wszystkie były, ale nigdy jako czytelnik nie braliśmy w nich udziału.

Więc tak – bardzo dobrze znamy bitwę o Cintrę, jednak tylko z koszmarów malutkiej Ciri i plotek rozsianych po świecie. Sapkowski nigdy nie zabrał nas w sam środek wojny.

Znamy bitwę pod Sodden, ale tylko z opowieści Triss, tylko z plotek, tylko z wieści, jak była ważna i jak wiele zrobili magicy, którzy ginęli tam gromadnie.

Znamy przeszłość Yennefer – ale tylko z domysłów Geralta. Wiedźmina, który swoim wyostrzonym wzrokiem zauważył, gdzie przebiegły magiczne poprawki. Yen nigdy o przeszłości nie myśli, nie mówi, nie wspomina o niej. Wiemy, że magiczki były poprawiane, ale tylko z narracji ogólnej, przybliżającej nam świat czarodziei. Nigdy nie obserwowaliśmy jako czytelnicy, jak to faktycznie wygląda.

Niezmiernie mnie więc ucieszyło, że dostaliśmy to wszystko. Bo była to dla mnie, osoby która zna wiedźmińską historię na wylot, rzecz, która przykuła do ekranu i oderwała od porównań jak było w książce. W końcu nie da się porównywać czegoś, co nigdy nie zostało opisane.

Tak naprawdę jedynym z wyżej wymienionych wątków, który mnie poniekąd rozczarował była końcowa bitwa pod Sodden – bo wydaje mi się, że zabrakło w niej dramatyzmu i tego poczucia, że walczymy o wszystko. Nie do końca przemówiło do mnie również użycie Yen jako swoistego wytrychu, który wyrównywał szanse w bitwie. Mam też wątpliwości, czy przy ograniczonym budżecie (to druga bitwa w serialu, który tak naprawdę dopiero badał teren – GoT w pierwszym sezonie nie miało żadnej bitwy), opłacało się tworzyć drugie tak ogromne starcie.

Czy nie byłoby ono mocniejsze, gdyby nie zostało niedopowiedziane?

Zupełnie nie podoba mi się jednak wprowadzony wątek Cahira. Bo dla mnie mocą tej postaci było to, że przez długi czas był on najgorszym koszmarem sennym Ciri, która pamiętała tylko jego zbliżającą się sylwetkę – ale nie była pewna, co jej zrobił.

By po czasie okazało się, że Cahir to zwykły młodzieniec, który po prostu wyniósł ją z pola walki – i jasne, chciał dostarczyć, gdzie trzeba, jednak nie był nawet w połowie tak przerażający, jak Ciri myślała.

Tu nie dość, że zupełnie nie rozegrali tego, jak straszny jest Cahir w oczach Ciri, to w dodatku siedzi on na czele wojsk i obsesyjnie jej szuka. Być może dużą rolę robi też to, że ja totalnie nie kupuję Eamon Farren w tej roli.

Za to bardzo ucieszyło mnie wprowadzenie Istredda – bo w opowiadaniach pojawił się raz i mieliśmy uwierzyć, że Yen z jakiegoś powodu darzy go uczuciem. Serial za to pięknie pokazuje historię tych dwojga, co jest świetną podwaliną pod opowiadanie Okruch Lodu – które dzięki temu nabiera sensu. Nie zmienia to jednak faktu, że nie jest to dobre opowiadanie i trzeba je porządnie przepisać, żeby nie wyszło "tanio" na ekranie.

Bardzo podobał mi się też zabieg trzech linii czasowych – bo dzięki niemu mieliśmy okazję oglądać wydarzenia wszystkich postaci i dostaliśmy szansę na zrozumienie ich działań. Bez tych przeskoków narracyjnych ukazanie przeszłości Yen byłoby praktycznie niemożliwe.

Z jednej strony, jestem pełna podziwu, że opowiadania, które się ze sobą nie łączą (poza postacią Wiedźmina i dopisanego pomiędzy nie meta-opowiadania), zostały splecione w jedną całość.

Z drugiej, jest masa zabiegów, których nie rozumiem, bo nie zadziałały one na korzyść historii.

Nie podoba mi się kompletnie, jak potraktowano opowiadanie Kraniec Świata, z naszym Diabłem/Silvanem. Bo to opowiadanie jest mocno osadzone w tym, jak muszą sobie radzić rasy (choć powinnam raczej pisać o gatunkach), które są na skraju wymarcia. Samo opowiadanie było też pewnego rodzaju comic reliefem, na które składały się początkowe potyczki z Diabłem. Bardzo, bardzo mnie to rozczarowało.

W historii ze Strzygą, nie rozumiem po co pałęta się tam Triss – zupełnie niepotrzebna i zbędna. I jasne, pewnie scenarzyści chcieli ją jakoś wprowadzić, ale równie dobrze mogli ją pokazać w Aretuzie.

Z kolei totalnie nie podoba mi się przeinaczenie historii ze złotym smokiem z Granicy Możliwości. Bo nie widzę najmniejszego sensu w tym, że Trzy Kawki namawia Wiedźmina do polowania na smoka. Było wręcz przeciwnie, Trzy Kawki dołączył do polowania na smoka by powstrzymac karawanę - ale nie miał najmniejszego zamiaru targać ze sobą Wiedźmina.

Ich znajomość rozegrała się całkowicie naturalnie, bez podtekstów o zatrudnianiu na polowanie. Trzy Kawki nie szedł raźnie obok, mając nadzieję, że Wiedźmin stanie po stronie smoka, gdy inni rzucą się z siekierami.

Zabrakło mi także walki między smokiem, a wojownikami. Bo jego niezwykłość kryła wiąże właśnie w tym – nie tylko mówił, ale też preferował honorowe pojedynki i z pewną satysfakcją rozwalał kręgosłupy atakującym.

Te powyższe zmiany moim zdaniem nie tylko nie poprawiły narracji serialu, ale trochę ją pogorszyły. Sprawiły, że niektóre wątki są potraktowane powierzchownie lub na opak, co zmienia ich wydźwięk.

Zastanawiam się również, jak traktowana jest w serialu moc Ciri i Pavetty. Bo jednak obie były Źródłem, czyli osobami, które nam mocą nie panują i potrzebują ogromnego treningu magicznego, by cokolwiek świadomie zdziałać. Za to nieświadomie mogły rozwalić pół królestwa. Pavetta jednak bardzo świadomie kierowała w serialu tym, co się dzieje – nie było tam miejsca na utratę kontroli.

A nie mogła być magicznie wytrenowana, bo Calanthe była w głębokim szoku, że jej córka ma magiczne zdolności.

Zastanawiam się przez to, czy zmieniona zostanie sama Ciri? Czy będą się trzymać jej braku kontroli?

I może to tylko moje dawne wspomnienie, ale tak jak Agata Buzek krzyczała w polskim Wiedźminie, nikt krzyczeć nie potrafi. Jest to jedyna scena, podczas której pomyślałam: hmmm... w polskiej wersji chyba zrobili to lepiej.

Z kolei bardzo podobał mi się mały detal, którego Sapkowski nigdy otwarcie nie wprowadził. To, że miłość Geralta i Yen nie jest do końca naturalna.

Bo tak, w książkach mamy, że Yen rzuca na Wiedźmina urok, a ten później wypowiada życzenie, chcąc ją uratować. Opowiadanie jest jednak poprowadzone tak, że zastanawiamy się, co Geralt w tej niemiłej Yennefer widzi.

Wydaje mi się, że serial mocniej podkreśla, że Wiedźmin wypowiada życzenie, bo raz, że jeszcze trochę jest pod mocą obsesyjnego zaklęcia, a dwa, bo nie do końca ma wybór, jeżeli chce, by ta historia zakończyła się bez szwanku.

W Ostatnim Życzeniu Yen rzuca co prawda słowa „o przywiązaniu się przeznaczeniem”, jednak Sapkowski nigdy potem do tego nie wraca.

Serial z kolei ładnie podkreśla wątpliwość Yen, co do naturalności uczucia jakie ich łączy. Bo tych dwoje jest właśnie symbolem takiej miłości niemożliwej – i mam wrażenie, że połączenie magicznym uczuciem dwojga tak różnych ludzi, jest najlepszym wytłumaczeniem, dlaczego nie mogą bez siebie żyć.

Bardzo żałuję, że Emma Appleton dostała rolę Renfri i więcej się już nie pojawi. Bo ma doskonałą charyzmę i w mojej głowie jest idalną Triss.

Jednak pomimo moich wątpliwości i pewnych rozczarowań, bardzo czekam na sezon 2 i liczę, że powstanie także 3.

Wiedźmin dał mi wiele radości, pozwolił na spojrzenie na znanych mi bohaterów od innej strony, czy też na nowo rozmyślanie nad poruszonymi wątkami.

Zakochałam się także w humorze serialu, który z jednej strony wprowadza swoje żarty, a z drugiej z radością korzysta z żartów wymyślonych przez Sapkowskiego. Dawno nie śmiałam się na głos, oglądać jakichś serial.

Więc finalnie, jestem na tak. I mam nadzieję, że zalew wiedźmińskich memów będzie trwał i trwał.

Jestem zakochana w Przebudzeniu Mocy, rozczarował mnie Ostatni Jedi (choć podobno po ponownym obejrzeniu zyskuje), więc jak zareagowałam na Skywalker Odrodzenie?

Nie będę Was trzymać w niepewności. Podobało mi się – choć uważam, że ma wiele problemów, nie przeskoczył w moich oczach Przebudzenia, ale dla mnie jest lepszy niż The Last Jedi.

Omówienie obejmuje fabułę, bo od premiery już trochę czasu minęło.

Jest to bardzo proste. Ostatni Jedi zraził mnie usilnym łamaniem konwencji serii. I choć zakochana jestem w totalnie innym i będącym poza schematami Łotrze 1, to przy The Last Jedi oczekiwałam tych schematów.

Bo to jest historia, która na tych schematach się opiera, dając nam nie niepowtarzalne opowieści, a historie, które znamy opakowane w nowy papierek i okraszone ciekawymi bohaterami.

Bo nie ukrywajmy, tworzenie z Vadera ojca Luka, a z Lei bliźniaczkę Luka i zagranie, że żadne się nie zna, to... jest dosłownie wzięte ze scenariusza telenoweli i najbardziej leniwe pisarstwo ever. Ale jednak właśnie ten schemat, osadzony w niezwykle fascynującym świecie się sprawdza.

Dlatego, gdy dostaję go z powrotem, czuję się jak w domu. I choć mam pewne pretensje (o tym zaraz), to nie mam za złe odgrzebania Palpatine, nie mam za złe, kto jest czyim dziadkiem i wnuczką. Bo to jest dokładnie taka historia, jaką chciałam otrzymać.

A której Last Jedi mi nie dało.

Sam pomysł wprowadzenia na nowo Palpatine szalenie mi się podoba. Bo to od niego wszystko się zaczęło. To on postanowił wykorzystać burzliwy i podatny charakter Anakina, by móc ciągle pozostać w cieniu, a równocześnie realizować swój plan. Gdyby nie Palpatine Anakin być może nigdy nie przeszedłby na Ciemną Stronę Mocy (choć z jego charakterem, pewnie by jej skosztował).

To Palpatine sterował działaniami Vadera. Choć to Vader był tym złym i brutalnym, wszystko wykonywał na rozkaz Mistrza. To w końcu Palpatine postanowił sprawdzić Moc Luke, choć milion razy mógł rozkazać go po prostu zabić, bez testowania. Miał już przecież wiernego sługę.

Sam fakt, że Palpatine nadal żyje, jest dla mnie wspaniały. Bo w końcu miał być najpotężniejszy. A nie oszukujmy się, Vader wrzucił go tylko do szybu, tam nie było niezwykle imponującej walki, w której Palpatine zostaje rozpruty mieczem świetlnym.

Jednak nie jest to wątek doskonały. Bo o ile gra na przestrzeni jednego filmu, wpisuje się dla mnie wspaniale w całą historię, to niestety w nowej trylogii nie jest on dobrze rozegrany.

Nie ma do niego żadnego, najmniejszego podprowadzenia. Żadnej sugestii, niczego. Nie jestem więc zupełnie zaskoczona, że większość widzów zareagowała z wielkim WTF – i uznała, że wciska się im coś wymyślonego na kolanie.

Bo takie rozwiązania powinny mieć podpowiedź. Jakąkolwiek. Choćby rzuconą gdzieś w trzecim planie. Żadnej nie było. A zaplanowanych historii w ten sposób się nie pisze.

I tak, można by tu teraz wyciągać, że nie było szczególnego podprowadzenia pod to, kim jest Vader, czy kim jest Leia. Ale tam mieliśmy rozwijanie historii (a wiadomo, że Lucas chciał w oryginale stworzyć 9 filmów, nie 6). Tu jednak mamy nie tylko kontynuowanie rozpoczętych wątków, ale i ich domknięcie. W świecie, w którym istnieje masa historii pobocznych.

Foreshadowing jest więc już obowiązkowy.

Chciałabym powiedzieć, że jej wątek jest poprowadzony wspaniale, ale mam problem, by go obronić. Bo choć Rey od Przebudzenia Mocy kocham całym sercem, to czegoś po drodze zabrakło. Rey niby pląta się pomiędzy dobrem a złem, trafia nawet na ten sam test, jakiemu poddany był Luke i musi zmierzyć się sama ze sobą.

Jednak równocześnie, wcale to nie wybrzmiewa. I choć po wyjściu z kina, próbowałam jej wątku bronić, gdy znajomy określił, że jest straszliwie nijaka, to… z bólem serca muszę przyznać, że niestety jej dylematy wypadają bardzo blado na tle innych postaci. I trudno powiedzieć, w jakim stopniu jest to wina scenariusza, a w jakim aktorki.

Bo już sam Kylo wypada w filmie fenomenalnie. Pamiętam, że miałam straszliwie mieszane uczucia i wcale Kylo nie pokochałam, wręcz przeciwnie, nie rozumiałam zachwytów reszty świata. Widziałam w tej roli każdego aktora, tylko nie Adama.

Ale lata minęły, Kylo się rozwijał wraz z filmami, a ja ostatecznie doceniłam całą postać i wysiłek, jaki Adam wkłada w jego zagranie. Inną sprawą jest, że widać gołym okiem, jak ogromny ma on warsztat aktorski. Kylo rozegrany jest na małych gestach, minach detalach. Widać jego wątpliwości, jego wewnętrzną walkę.

Adam na przestrzeni trzech filmów zbudował najbardziej realistyczną postać, jaka kiedykolwiek po filmowym świecie Gwiezdnych Wojen chodziła.

Nie ukrywam jednak, że od pierwszego filmu to Poe jest moim ulubieńcem. I w końcu dostałam go na ekranie tyle, ile chciałam. I tak jak podejrzewałam już w Przebudzeniu, Poe ma świetną chemię ze wszystkimi pozostałymi bohaterami.

Fantastycznie wypada, prychając z irytacją na Rey, widać, że z Finnem ma prawdziwy bromans (a wiele fanfików wskazuje, że i dużo, dużo więcej).

Ucieszył mnie bardzo fakt, że jego wątek został mocno rozwinięty. Dzięki Last Jedi wiemy, jaka była jego relacja z Leią, więc po jej śmierci wydaje się naturalne, że przejmuje dowodzenie. Jednak aż do tego filmu nie mieliśmy możliwości dowiedzenia się, kim był przed rebelią.

Jego spotkanie z przeszłością sprawiło mi masę frajdy i mam ochotę skandować o jakiś serial z Poe. Albo jakiś film poboczy. Cokolwiek.

Poe!

Tak jak Poe wyszedł na pierwszy plan, tak Finn osunął się trochę w cień – ale nic to nie przeszkadzało jego postaci. Bo już wiemy, kim jest, znamy jego relacje z Poe i Rey, a wszystko, co robi dla Rebelii, utwierdza nas tylko w przekonaniu, że to dobry chłopak ze skomplikowaną przeszłością.

Bardzo podoba mi się wątek spotkania z osobami takimi jak on – byłymi szturmowcami, którzy postanowili zdezerterować. To, co mnie też zachwyciło to sprawne podprowadzenie pod fakt, że Finn również czuje Moc. Z pełną wiarą mówi o niej przez cały film, by w końcu wyczuwać, co dzieje się z Rey.

Nie będę też ukrywać — nie jedna łza mi poleciała podczas śmierci Lei. Gdy wszyscy zebrali się wokół jej łóżka. Gdy Trójka głównych bohaterów dowiedziała się z opóźnieniem o jej śmierci. Gdy Wookiee zawył z bezsilności — pozostając jako ostatni żyjący z tej legendarnej drużyny.

Co ciekawe, podobno żadna inna aktorka w sceny Lei się nie angażowała. Wykorzystano stare zdjęcia, które oryginalnie miały znaleźć się w filmie w całkowicie innym kontekście.

Jednak oprócz złego podprowadzenia wątku Palpatie, film ma również okropny problem z tempem. Po pierwszym akcie potyka się i jakby staje w miejscu. I jasne, potrzebujemy czasu na oddech pomiędzy szybkimi scenami, ale jest to film kończący całą wielką sagę. Rzeczy powinny dziać się bez przerwy.

Mam także pewne problemy z finałem. I o ile jestem w mniejszości, bo podoba mi się sprowadzenie dawnych Jedi, bo trzyma się to tego, co wiemy o świecie Gwiezdnych Wojen, tak nie do końca rozumiem, jak interpretować te tłumy podczas przemówienia Palpatine.

Czy to były zjawy? Hologramy? Faktyczne osoby? Jaki był ich cel obecności? Bo Jedi dodali Rey siły. Tamte tłumy zdawały się nie dodawać niczego, oprócz klaskania, gdy trzeba (dobra, przesadzam z tym klaskaniem, ale niedużo im brakowało).

Nie ucieszył mnie także pocałunek Rey i Kylo. Bo o ile sam fakt złączenia się ich Mocy jest fascynujący i wyjaśnia to, co działo się w Last Jedi – to ich romans jest z kolei jednym z tych, wpisujących się we frazę: jak go będę kochać, to on się zmieni.

Moim kolejnym, wielkim rozczarowaniem są rycerze Ren. Już się prawie w kinie rozpiszczałam na ich widok. W końcu jakichś zakon Sithów! Więcej się o nich dowiemy! W końcu na dużym ekranie!

Tyle że rycerze Ren oprócz plątania się to tu, to tam, nic nie robią. Aż trudno sobie wyobrazić, dlaczego w ogóle inni mają się ich bać. Nie wydają się groźniejsi od zwykłych szturmowców.

Na sam koniec przyczepię się do… tytułu filmu. Bo Skywalker Odrodzenie, nie ma najmniejszego sensu w kontekście całości. Ród Skywalkerów się nie odradza, przyjęcie nieswojego nazwiska (trudno, żeby Rey przedstawiała się jako Palpatine), nie jest odrodzeniem rodu. Przykro mi, że tytuł ostatniej części jest bardzo, bardzo przestrzelony.

Mimo to finalnie wyszłam z kina zadowolona. I zatykam uszy na jęki krytyki. Bo siedzi we mnie ta kilkuletnia dziewczynka, która oglądała w TV pierwszą trylogię plus Mroczne Widmo. I która strasznie zazdrościła tacie, że mógł te filmy widzieć w kinie.

Później z radością poszła na Atak Klonów i Zemstę Sithów, i znów ze smutkiem pożegnała sagę. Z wiedzą, że filmów miało być 9, a nie 6. I że nigdy się tych 9 filmów nie doczeka.

Więc fakt, że właśnie siedziałam na 9 filmie sagi Skywalkerów, jest dla mnie tak wielkim przeżyciem, że zamykam oczy na wady. Cieszę się możliwością oglądania, cieszę się sentymentem i mam ochotę powiedzieć tej małej Agacie, że jeszcze będzie o Gwiezdnych Wojnach mówić. I pisać. I siedzieć w kinie.

I będzie oglądać dziewczynę Jedi, a nie słuchać kolegów, że dziewczyny Jedi być nie mogą.