Byłam sobie niczego nieświadoma na wczasach, gdy nagle w internecie rozpętała się burza. Ciri prawdopodobnie nie będzie biała! Netflix szuka kogoś z mniejszości etnicznej! TRAGEDIA!

Tylko, czy... na pewno?

Jedną z kluczowych cech buntu, jest silne przywiązanie do obsadzanych w serialach i filmach postaci. Doskonałym przykładem jest tutaj... Rowling, która w jednym z wywiadów wyznała, że bardzo się cieszy, iż najpierw z Emmą Watson porozmawiała przez telefon. A nie w cztery oczy. Dlaczego? Hermiona w wyobrażeniach pisarki różniła się bardzo, od ślicznej Emmy. Była pospolitą dziewczynką, z za dużymi zębami i burzą włosów.

Emma w rozmowie telefonicznej z podekscytowania traciła oddech, chciała powiedzieć za dużo naraz i Rowling czuła, że rozmawia z Hermioną. Ale już na żywo, Hermiony nie zobaczyła. W wywiadzie wyznała, że czuła, że Emma się nadaje, ma Hermiony charakter i sposób bycia, ale z pewnością, nie wygląd.

Książki, ale i gry, narzucają nam to, jak powinna postać wyglądać. O ile gry robią to bardzo wizualnie i każdy z nas ma po nich dokładnie do samo wyobrażenie, tak książki pozwalają na totalną dowolność. Założę się, że mój Geralt i moja Ciri wyglądają zupełnie inaczej, niż Wasze. Czy to źle? Nie, to doskonale – ta sama powieść przeżywa multum wersji i w każdej jest tak samo dobra.

Przywiązanie do wyobrażonego wyglądu sprawia jednak, że jakiekolwiek odstępstwo od tego, będzie nas bolało. Nawet, jeżeli wyobrażamy sobie postaci błędnie.

Daleko nie trzeba szukać, by znaleźć w internecie opinie, iż wiedźmińska Zerrikania to odpowiednik naszej Afryki, a Zerrikanki odpowiadają wyglądem Afrykaczykom. Tylko, że... to nie prawda.

„Wyciągnięte w szaleńczym galopie, powiewając jasnymi warkoczami, gwiżdżąc przenikliwie, otoczone migotliwymi błyskami szabel, z wąwozu wypadły...

- Zerrikandki! - krzyknął wiedźmin bezsilnie szarpiąc powrozy.”

Wszyscy zgodnie zmienili dziewczynom przynależność rasową, ale dziwnym trafem, nikomu to nie przeszkadza.

Warto zaznaczyć, że pewne jest tylko i wyłącznie obsadzenie w roli Geralta Henryka Cavilla. Plotka o Ciri jest... tylko plotką. Nie mamy żadnych potwierdzonych informacji, jak naprawdę ma wyglądać i jakie wyobrażenie mają twórcy. I jaki zamysł mają. Bo choć sama nie bardzo cieszę się na obsadzenie znanego aktora w roli głównej (wyglądałam za jakimś nowym i świeżym nazwiskiem), wyboru samego Cavilla ocenić nie umiem. Jest trochę za ładny, ale z drugiej strony, po komputerowej obróbce, wygląda jak Geralt.

A co z Ciri? Co jeżeli będzie innego koloru, niż białego? Otóż, może. I wcale nie musi być to osoba czarnoskóra, bo internet zapomniał o istnieniu mulatek i całej gamy kolorów raz narodowości. I myślę, że ciekawie wyglądałaby mulatka z mysimi włosami. A gdy tak uparcie przykładamy naszą mapę do wiedźmińskiego świata, okaże się, że o dziwo byłaby taka możliwość. Skoro upieramy się, by Zerrikania była odpowiednikiem Afryki (bo tak), to chciałam tylko przypomnieć, że Nilfgaard leży bardzo wysunięty na południe. A im dalej na południe, tym ciemniejszy kolor skóry. A tata Ciri pochodzi właśnie z Nilfgaaru, więc nasza księżniczka jak najbardziej mogłaby być mulatką, z pomieszania krwi obu narodowości.

W całym zamieszaniu pojawia się także mała nutka hipokryzji. Zanim ogłoszono, kto wygrał casting na wiedźmina, marzeniem wielu fanów była kandydatura Zacha McGowana. Który zdecydowanie nie wygląda jak Geralt, i nie chodzi o kolor włosów, a skóry właśnie. Więc, skoro kandydatem na główną postać, z białymi włosami o bladym kolorze skóry mógł być ktoś, kto całkowicie przeczy temu schematowi, dlaczego Ciri nie mogłaby być właśnie taka?

Ale wiemy, że Zach ma to coś, to niepokojące spojrzenie, ten uśmieszek, tę urodę, która nie jest oczywista, a jednak magnetyczna. I grał w wystarczająco wielu produkcjach każących mu machać mieczem, czy inną szablą, by pokazać nam, że się nadaje.

Ale skoro on może, to dlaczego Ciri nagle nie może?

Ale najważniejsze na koniec. Adaptacja, to nic innego, jak pokazanie dzieła według konkretnej interpretacji. Co doskonale pokazuje przedstawienie Frankensteina, gdzie śnieżnobiały Benedict został obsadzony wśród czarnoskórej rodziny, jako syn i brat. Czarnoskóra Hermiona na deskach teatru też nikogo nie zabiła. Hamilton zdecydowanie nie był obsadzony według „prawidłowości pochodzenia”. I stał się jednym z największych, międzynarodowych hitów.

Żadna z wersji adaptacji nie przekreśla ani książek, ani gier, ani naszych wyobrażeń. Ten serial to po prostu wyobrażenie kogoś innego. Może nam się podobać, może nie, ale najlepiej byłoby ocenić całość dopiero po obejrzeniu choć jednego odcinka.

Daleko nie szukając, Olivia Colman w Nocnym recepcjoniście, gra postać, która oryginalnie była mężczyzną. I gra ją, będąc w zaawansowanej ciąży. Co tylko dodało więcej ciekawych elementów do historii.

Bo finalnie, okazuje się, że dobrze dobrana rola do aktora, sprowadza na daleki plan to, czy ma skórę białą, czarną, czy zieloną. Rola podarowana utalentowanemu aktorowi pozwala nie tylko na nowe interpretacje, ale na wczucie się w historię. Osobiście wolę czarnoskórą, utalentowaną aktorkę w roli Ciri, niż dziewczynę, która nie będzie miała za grosz talentu, za to będzie wyglądała tak jak trzeba.

I taki świat mi się marzy. Abyśmy wzięli przykład ze szkoły brytyjskiej, gdzie obsadzają według talentu i tego czegoś, czego nie da się nauczyć, a nie po kolorze skóry czy włosów.

Gdy wszystko w Universum Marvela zmierza do Wielkości, Ratowania Świata i robienia Naprawdę Ważnych Rzeczy, Ant-man pozostał kinem kameralnym, dziejącym się w konkretnym miejscu, z małymi, prywatnymi problemami. Bez konieczności ratowania połowy galaktyki. Czy też tego, co z tej galaktyki zostało.

Co ważne – fabuła Ant-mana rozgrywa się tuż przed wydarzeniami z Infinity War, więc dostajemy odpowiedź na nurtujące pytanie: gdzie byłaś mróweczko, gdy losy świata zależały od tej jednej wojny?

Ant-man do jednych trafi, a do innych zupełnie nie. Doskonałym przykładem będzie moja wyprawa do kina, gdy ja przez cały seans chichotałam, a momentami nie powstrzymywałam głośnego śmiechu, a Michał siedział przez większość czasu z kamienną twarzą. Nasze odczucia po seansie były całkowicie odmienne. I nie dziwi mnie to ani trochę – Marvel przecież przed chwilą zaserwował nam wielkie kino, udowadniając, że da się stworzyć coś naprawdę dobrego, nawet gdy ma się na planie praktycznie każdego aktora, który kiedykolwiek grał u nich superbohatera. I nagle wrzuca nas w film rozrywkowy, mały, omijający z daleka wielkie tematy.

Bo problemy, jakie znajdziemy w filmie, są malutkie. Rodzinne. Nasz tytułowy bohater, Scott ma bowiem jeden dylemat – jak przetrwać ostatnie dni aresztu domowego, aby znów móc cieszyć się wolnością, a równocześnie pomóc swoim przyjaciołom, Hope i Hankowi w walce o odzyskanie ukochanej matki i żony, która zaginęła przed laty w mikroświecie. A przy tym wszystkim biegać po mieście z pomniejszonym budynkiem i być w domu zawsze na czas, gdy FBI wpada z kontrolą.

Ant-man ma coś szczególnego – bardzo lubię jego bohaterów. Od odważnych i zabawnych mrówek, po głównego bohatera, który zwyczajnie jest przesympatyczny. Ma dobrze dobranego, trochę głupawego, przyjaciela, uroczą córeczkę, nawet była żona i jej partner w swoich kilku krótkich scenach wywołują mój uśmiech. A to wszystko sprawia, że z łatwością przejmuję się ich losem.

Druga część wprowadziła także ciekawe rozwiązanie, jeżeli chodzi o czarny charakter. Bo jest on nie do końca taki czarny, ma swoje racje i trudno mu nie współczuć. To, jak postrzegamy głównego przeciwnika, zmienia się z minuty na minutę, by w końcu złapać się na tym, że nie jesteśmy pewni, czy chcemy, by przegrał.

I to jest coś, co w Marvelu często kulało. Przeciwnicy nie mieli wielkich racji, zachowywali się bezsensownie, byleby nasi bohaterowie mieli z kim walczyć. Thanos to zmienił, a teraz Ant-man pokazał, że w filie kameralnym też da się to zrobić.

I mam nadzieję, że ten kierunek zostanie utrzymany, bo charyzmatyczny zły jest naszym superbohaterom bardzo potrzebny.

Jeżeli podobał się Wam pierwszy Ant-man, drugi też powinien trafić do Waszych serduszek.

Zapowiedzi, czy to kolejnych odcinków seriali, czy programów, są czymś normalnym. Przywykliśmy nawet do tego, że talk showy nagrywane są z dużym wyprzedzeniem, choć ich prowadzący bardzo starają się udawać, że nadają na żywo. Ale zaprezentowanie co dalej, nie powinno dziwić nikogo. Gdy trzeba czekać tydzień na następny odcinek, musimy dostać powód, by o nim w ogóle pamiętać.

Potem nadeszły czasy kaset i płyt, które niespostrzeżenie wprowadziły binge watching, choć sami wtedy nie wiedzieliśmy, że go uprawiamy. Wraz z Internetem pojawiła się możliwość nielegalnego nadrobienia wszystkiego, co było poza zasięgiem. A potem pojawił się Netflix, który wywrócił sposób myślenia o serialach do góry nogami. Już nie trzeba było czekać, aż ktoś coś wrzuci do sieci, ani odliczać dni tygodnia do kolejnego odcinka. Całe sezony wrzucane naraz zmieniły nasz sposób oglądania tak bardzo, że w końcu ktoś musiał to nazwać.

Co więcej, Netflix po jakimś czasie wprowadził możliwość przeskoczenia czołówek seriali – bo te oglądane któryś raz z rzędu, stały się tylko irytującym elementem. Część z Netflixowskich produkcji w ogóle ma dwie wersje czołówek – skrócone, które uruchamiają się, gdy oglądami odcinek za odcinkiem, i pełne, które widzimy oglądając po kilkugodzinnej przerwie.

I wydawać by się mogło, że w przy kilku/kilkunastu sekundowych przerwach pomiędzy odcinkami, zapowiedź następnego jest zbędna. W końcu, nie dość, że sam się uruchamia, to małe wredne pięć sekund, czasem jest za krótkie, by się podnieść i wyłączyć, zanim uruchomi się dalsza część. Ale ludzie przecież przyzwyczajają się do wszystkiego.

Hype minął – i ja sama to czuję. Zniknęła potrzeba zobaczenia wszystkiego naraz w środku tygodnia. Czas na oglądanie mam założony z góry, zaszaleć zdarza mi się tylko w weekendy. I patrząc po wypowiedziach znajomych – nie jestem w tym odosobniona. To wszystko tam jest, nie ucieknie, a w dodatku rozsądnie dawkowane, sprawa, że rozrywki zwyczajnie wystarcza na dłużej. I Netflix też to wie. I też to widzi.

Oglądając kolejne show o gotowaniu (o mojej najnowszej miłości do programów kulinarnych muszę napisać osobny wpis), w pewnym momencie uderzyło mnie coś, czego jeszcze przed chwilą w nich nie było. Zapowiedź kolejnego odcinka. Informacja od prowadzącego, który ładnie się z nami żegna, dziękuje za uwagę i zaprasza na odcinek, który wyświetli się za kilka sekund. Netflix robi trochę to, co muszą robić osoby prowadzące programy YouTubie. Powiedzieć o tym, że trzeba polubić i subskrybować, i zostawić komentarz - bo jak wskazują doświadczenia, jasna informacja, co zrobić, sprawia, że częściej to robimy. Na dokładnie tej samej zasadzie Netflix informuje nas, że zaraz, dosłownie zaraz, będzie kolejny odcinek. Ta informacja sprawia, że na chwilę się wahamy – a może jednak zostać na kolejny? TYLKO JEDEN?

Przyznam, że ciekawi mnie, jak bardzo będziemy się wstanie uodpornić na łatwość oglądania. Czy będzie trzeba nas za chwilę zachęcać skrótem kolejnego odcinka?