Bałagan Kontrolowany

Myślę, że tytuł nie pozostawia złudzeń. Zbrodnie rozczarowały mnie mocno, a im więcej czasu minęło od seansu, tym gorzej. Zaraz po opuszczeniu kina, nie wiedziałam co myśleć. Zakończenie wstawiło mnie w stupor, a choć na samym filmie bawiłam się całkiem nieźle, to nie umiałam nie widzieć braków i wad już na sali kinowej.

A jeszcze więcej widzę ich teraz. Ale żeby nie było, to nie jest film tragiczny. Przez wielu został okrzyknięty strasznie nudnym. Osobiście się z tym nie zgadzam, choć bywają w nim niepotrzebne dłużyzny.

Jednak, Zbrodnie Grindelwalda mają ogromny problem i to nie tylko dlatego, że wywalają do góry nogami cały znany nam do tej pory kanon Harry’ego Pottera. I choć kanon mam ochotę omówić, to w tym wpisie spoilerów brak.

Zacznijmy od wizualnego wrażenia

Efekty specjalne momentami są super, by w innych miejscach trącić latami dwutysięcznymi, ale jednak filmy z uniwersum Pottera zawsze dobrze się oglądało wizualnie. I tak było też tym razem. Fajne nowe zaklęcia, przyjemne efekty, czego można chcieć więcej?

Ano może lepszej pracy kamery i zmniejszenia ilości cięć. Bo gdy tylko na ekranie zaczyna się dużo dziać, kamera skacze jak szalona, ciemny ekran rozświetlają co chwilę oślepiające błyski i w sumie to nie wiadomo co, kto i dlaczego. Nie ogląda się tego ani dobrze, ani przyjemnie.

Irytuje mnie też niesamowicie ta cała moda, właśnie na takie rytmiczne błyski, gdy pozostałe sceny są ciemne i mało widoczne. Jasne przykrywa to idealnie niedorobione efekty specjalne (oślepiony widz nie jest w stanie ich zauważyć), ale równocześnie ciekawa jestem, ile ataków epilepsji tym wywołano.

Rowling wróć do pisania książek

I nie zrozumcie mnie źle – uwielbiam Aśkę. Dała mi uniwersum, na którym wyrosłam, do którego regularnie wracam, ba, jestem dumnym Puchonem. Ale równocześnie, Aśka nie ma pojęcia o pisaniu scenariuszy. Ten film ma tak bardzo niedopowiedziane i porwane wątki, jakby ktoś postanowił zekranizować albo szkic książki, albo zmieścić do jednego filmu tysiąc-stronicową powieść i 90% historii mu się tam nie zmieściło.

Aśka jest świetną pisarką, ale powieści rządzą się całkiem innymi prawami, niż scenariusze. Niech napisze komuś szkic pomysłu i niech dobry scenarzysta sam to przełoży na scenariusz. Bo niestety, ale to, co w powieściach sprawdza się świetnie – jak wprowadzanie dużej ilości postaci, przez co świat wydaje się tętnić życiem, w filmach wprowadza tylko dużo zamieszania.

Albo niech ktoś ją wyśle na kurs pisania scenariuszy. Trzyletni.

Niby pomiędzy braćmi jest jakiś konflikt. Ale zapomniano go napisać.

Zbędne postacie

W Zbrodniach Grindelwalda pojawiają się postaci, które mają albo dwie linijki tekstu na krzyż, albo żadnej i tak naprawdę można by je wywalić z korzyścią dla całej opowieści. Ale kamera usilnie się ich trzyma i stara się nam wmówić, że są istotne.

I może miałoby to jakiś sens, gdybyśmy jakąkolwiek z nich wcześniej spotkali. Gdyby pojawili się też w części pierwszej, mieli jakąś rolę. Ale nie. Nic o nich nie wiemy, ale z jakiegoś powodu wymaga się od nas, byśmy się nimi przejmowali.

To samo z postaciami, wydawałoby się, naprawdę ważnymi. Jak brat Newta, Theseus. Próbuje się nam wmówić, że bracia są od siebie bardzo różni, ale tak naprawdę nie ma tego na ekranie. Nie dostajemy niczego, co nakreśliłoby nam wieloletni konflikt pomiędzy nimi. Theseus nie odgrywa żadnej roli w filmie, nie poznajemy go w żaden sposób. Ot, stoi w kadrze.

Nowe postacie

Z jakiegoś nieznanego mi powodu, zamiast rozwijać bohaterów, których poznaliśmy w części pierwszej, film usuwa ich na dalszy plan i przedstawia historię rodzinną ludzi, których nie znamy. Co jest dla mnie kompletnie nie zrozumiałe, bo do kina przyszliśmy dla Newtona, Jacoba, Queenie, czy Tiny.

Zamiast tego wrzuca się nas w centrum wydarzeń wokół Lety (której nazwiska Wam nie podam, bo to jest pewnego rodzaju spoiler). Nawet bohaterka, która wywołała największą burzę przed premierą, Nagini, po prostu jest i smutno patrzy w przestrzeń. Jej historia nie została rozwinięta poza tym, że jest kobietą zamieniającą się w węża i kiedyś zapewne w tej formie zostanie na zawsze. Co wiemy, do cholery, z samych zwiastunów i książek o Harrym Potterze.

Z kolei Nicolas Flamel wrzucony jest w roli uroczego dziadka, jako easter egg dla wszystkich fanów Pottera. Ale nie dowiadujemy się o nim niczego, a szkoda, bo spodziewałam się tam sceny rodem z Insygniów Śmierci, gdy trójka bohaterów trafia do domu taty Luny.

Jude Law jako Dumbledore jest cudowny i widać, że bardzo go cieszy grani tej postaci. I że rozumie Albusa. Tylko niestety w całym filmie ma może z pięć scen. Pokazują one co prawda skłonności, do manipulacji młodymi chłopcami o wielkim sercu, jednak daleko do tego, by Dumbledore zaczął odgrywać jakąś rolę w filmie. Gdybyśmy wycięli z nim sceny, tak naprawdę nie ucięlibyśmy niczego z fabuły. Bo choć, jak widać na zwiastunach, Albus namawia Newta do misji, młody mag decyduje się na nią z zupełnie innych powodów.

Jeżeli czekaliście na jednoznaczne potwierdzenie, że Albus był gejem, a miłością jego życia był Grindelwald (jak ciągle powtarza Rowling), to nie doczekacie się. To znaczy, są oczywiście wskazówki i moim zdaniem bardzo jasne, ale jeżeli ktoś nie zgadza się z wizją homoseksualnego Dumbledora, to równie dobrze może je odczytać, jako bardzo bliską i zażyłą przyjaźń.

Powiem tak. Droga Rowling. Jeżeli po wydaniu 7 książek i asyście przy 8 filmach, po tylu dodatkowych opowiadaniach oraz sztuce, mówisz wszystkim radośnie: Albus był gejem, to nie bój się tego pokazać lub choć jasno powiedzieć ustami któregoś z bohaterów. Nie, twoja odwaga na twitterze i w wywiadach się nie liczy. Pokaż to w filmach.

Stare postacie

Na szczęście nie zepsuli Newtona. Jeżeli ktoś go uwielbiał, za to jaki jest speszony światem, będzie go uwielbiał dalej. Niestety, nie postarano się o żadne rozwinięcie jego postaci i historii, bo nie dowiadujemy się o nim niczego nowego. Jakby po pierwszym filmie uznano, że nam już wystarczy i w sumie to postać nie musi się dalej rozwijać.

Tina została potraktowana jako pionek całkowicie z boku fabuły. Dosłownie. Nawet zalążek zauroczenia pomiędzy nią i Newtem został sprowadzony do jednej (co prawda bardzo uroczej) sceny. Ich rodzące się uczucie można by spokojnie opisać. W pierwszej części pominąć ewentualne zauroczenie i pokazać wspólną przygodę, i dopiero w tej części stworzyć sceny, które mogłyby prowadzić do romantycznego zwrócenia na siebie uwagi. Ale zamiast tego dostajemy dwójkę bohaterów, która obok siebie głównie stoi. Brakowało tylko lektora mówiącego, że powinni być razem.

Queenie z kolei miała świetny wątek, ale… całkowicie niewykorzystany. Zamiast skoncentrować się na tym, jak wielki problem świat czarodziejów stawia przed nią i Jacobem, dano jej znów kilka scen, które w przyspieszeniu traktują jej przemianę. I najgorsze w tym jest to, że jest to przemiana, która dla tej postaci byłaby jak najbardziej logiczna. Jednak została tak potraktowana, że wydaje się mało sensowna. Zgaduję, że to efekt końcowych cięć i wtrącania się producentów, bo nie chce mi się wierzyć, że w oryginalnym scenariuszu ten wątek był tak płytki.

(Po napisaniu recenzji, zorientowałam się, że całkowicie pominęłam wątek Jacoba. I niech to mówi samo za siebie).

Grindelwald. Z jednej strony, nie mogę się przyczepić do tego, jak Johnny Depp grał, bo zrobił to dobrze. Z drugiej, prywatnie aktora tak bardzo nie lubię, że czuję się niekomfortowo, oglądając go na ekranie. W dodatku, niestety dla Deppa, w tej samej roli widzieliśmy Colina Farrella. I był on o niego charyzmatyczniejszy. Bardzo żałuję, że casting nie był odwrotny i że finalnie to nie Colin gra Grindelwalda.

Jednak – pomimo bardzo ciekawego wątku – czegoś brakowało. A tym czymś były tytułowe Zbrodnie. Bo widzicie… nie ma tu żadnych zbrodni. Nie dowiadujemy się również, jakie zbrodnie kiedyś popełnił. Znów, mamy postać, którą pasuje rozwinąć, której nazwisko mamy w tytule i nic z tym się nie dzieje.

Równocześnie, muszę dać ogromny plus za przemowę i to, jak sprawnie zostało pokazane manipulowanie tłumem. Nie mam wątpliwości, dlaczego Grindelwald posiadał tylu popleczników.

Credence. Oh, Credence. Fabuła Zbrodni niby kręci się wokół ciebie, ale jakoś nikt nie chce dać ci nic do zagrania. I choć cała oś filmu polega na tym, że wszyscy Credence’a szukają, a Credence szuka z kolei swoich korzeni, to jego rola w tym filmie polega na przemieszczaniu się z miejsca na miejsce. I nawet za wielu scen nie ma. I nie mówi za dużo. Jak można mieć na planie tak utalentowanego aktora, jak Ezra Miller, i nie dać mu dosłownie NIC do zagrania. Instrukcja w scenariuszu brzmiała chyba: plątasz się przez cały film ze smutną miną.

Ten kadr nas zapewnia, że jesteśmy w Paryżu. Musimy mu wierzyć.

Fabuła

Fabułę opisałam już wyżej. Wszyscy szukają Credence, miejscami także sami się gubią, więc szukają siebie nawzajem, a z kolei Credence szuka wyjaśnienia swojej przeszłości. Między czasie dostajemy wątek o problemach pomiędzy małżeństwami czarodziei i mugoli, rodzinne sekrety i dylematy oraz pokazanie, jak odpowiednia manipulacja tłumem, potrafi stworzyć cały ruch.

I wiecie co? To naprawdę brzmi jak fabuła na dobry film. Gdzie jest miejsce na rozwój każdej z postaci. Gdzie dodatkowo możemy poznać nowe miasto, Paryż, oczami czarodziejów.

Ale nie. Nie dostajemy nawet połowy z tego. Wątki, które mogłyby być głębokie i rozwijające, są zamknięte w kilku scenach. Z kolei te, które nas nie obchodzą, rozciągane są na cały film. A najgorsze jest to, że przez prawie dwie godziny próbujemy rozwiązać zagadkę pochodzenia drugoplanowych postaci, która zostaje streszczona w dwie minuty w taki sposób, że potrzebna jest karta i długopis, by rozpisać wszystkie powiązania. Które finalnie nie mają żadnego znaczenia.

Nie dostajemy także Paryża. Narzekałam w części pierwszej, że pokazano nam za mało czarodziejskiego Nowego Jorku. Jak ja się myliłam! Tam to był dokładny opis życia czarodziei w USA! Tu mamy wierzę Eiffla. I cyrk. I budynek ministerstwa. Ale nic o francuskich mieszkańcach, nic o zasadach, nic o tamtejszej kulturze.

Najbardziej boli mnie chyba właśnie to, że to jest opowieść z bardzo zaprzepaszczonym potencjałem.

Na szczęście zwierzaki nadal dają radę, a Niuchacz wciąż jest super!

Finał

Jednak najgorsze jest dopiero przed nami. Bo gdy już nam się wydaje, że wszystko już zobaczyliśmy, zaraz będą napisy i w sumie to może nie był to film wybitny, ale nie był to też film tragiczny, ot zaprzepaszczone dobre pomysły. Gdy już jesteśmy bezpieczni, Rowling postanawia wywalić cały kanon do góry nogami.

Gdy wyszłam z kina, nie byłam pewna co o tym myśleć. Sięgnęłam więc po Insygnia Śmierci i z każdym kolejnym zdaniem byłam na Aśkę coraz bardziej wściekła. Bo tak się nie robi. Szczególnie tak się nie robi, gdy widzisz, że fani nie przyjęli dobrze zmian w kanonie, jakie wprowadzało Przeklęte Dziecko. Ale ono aż tak nie zmieniało historii z samego Harry’go Pottera, jak to ostatnie zdanie.

Nic więcej nie napiszę, bo miało być bez spoilerów. Jednak bardzo rzadko się zdarza, by ostatnie zdanie, jakie pada w filmie, tak bardzo zniszczyło cały film.

Niestety, Zbrodnie to nic więcej, jak leniwe pisarstwo. Z tak rozległym i ciekawym światem, nie tylko za wiele nie widzimy, ale nawet nie rozwijają się nasi bohaterowie. Magicznych rodzin w tym świecie są trzy na krzyż, bo Rowling nie chce się wymyślać innych nazwisk. I jest mi zwyczajnie smutno.

Chciałabym być daleka od mówienia, co Rowling robić wolno z jej światem, a co nie. Bo wiem, że ani mi, ani nikomu innemu nie jest nic winna. Jak będzie chciała, to zrobi z tego świata Modę na Sukces i nikt z nas nie będzie miał prawa się przeciwstawiać. Ale jednak, jak tworzy się uniwersum, gdzie każdy z bohaterów ma datę urodzenia i śmierci, wraz z całym swoim życiorysem, a później wrzuca się jedną z postaci do filmu, którego fabuła dzieje się przed jej narodzeniem, tylko po to, by fani zobaczyli kogoś znajomego na ekranie, to… to jest coś mocno nie tak.

Nie mam pojęcia, jak dalej rozwiną się Fantastyczne Zwierzęta, ale na kolejny film pójdę z duszą na ramieniu i tabletkami uspakajającymi. Na szczęście, zawsze można sobie w duchu odmówić uważania za kanon to, co pokazują Fantastyczne Zwierzęta.

No komentarze

Główny problem, jaki mam z tym filmem, to ten, że gdyby zabrać z niego muzykę, zostajemy dosłownie z niczym. A szkoda. Bo przecież nie trzeba nikomu tłumaczyć, jak duży potencjał ma historia Queen. Szkoda tylko, że finalnie ani reżyser, ani scenarzysta, ani nikt z produkcji nie bardzo wiedział, co chcą pokazać. Pokazali więc wszystko i nic. A zespół pilnował, by nie pokazali przypadkiem czegoś niefajnego.

Zacznijmy jednak od plusów, bo choć mało, to film nadal je ma.

Dobra obsada

Aktorzy byli dobrani dobrze, a Rami Malek udźwignął rolę Freddiego. A przynajmniej na tyle, na ile pozwalał mu to zrobić scenariusz. Bo to, jak dobrze czuł się w tej roli, nie pokazywały wątki obyczajowe, a muzyczne. Fragmenty koncertów, gdzie nie musiał wypowiadać tych okropnych dialogów, a przedstawić światu po raz pierwszy genialną muzykę, były zdecydowanie najlepsze.

Pozostali członkowie zespołu też byli dobrze dobrani, przynajmniej wizualnie. Szczególnie rzucało się to w oczy w przypadku Gwilym Lee, który dosłownie zdaje się być młodą kopią Briana May. Tyle że sam film nic tak naprawdę o całym zespole nie mówi. Pokazuje niby jakieś kłótnie między muzykami, stara się podkreślać to, co podkreślał sam Mercury – wszyscy w zespole są równi i nie ma lidera. Jednak to nie jest film o zespole, a o Freddiem. Nic więc nie wiemy o jego członkach, prócz tego, że mieli żony i wyższe wykształcenie.

Co trochę dziwi, bo z tego, co donosił Internet, główną kością niezgody była właśnie tematyka filmu. Członkowie zespołu chcieli, by był to film o Queen.

W sumie ciekawa jestem, jaki to byłby film, gdyby reżyser pod sam koniec zdjęć się nie zmienił i doprowadził swoją wizję do końca. (Powody odejścia podawane są różne, od niezgodności co do końcowej wizji, po nieobecność reżysera na planie i opóźnienia w kręceniu. Prawda jest pewnie gdzieś po środku).

Muzyka, muzyka, muzyka!

Film muzyką stoi, ale chyba nie ma się co dziwić. Nigdy nie przechodziłam okresu fascynacji Queen, a ich kawałki i tak sprawiają, że mam się dreszcze na plecach. I przez większość seansu ten dreszcz się ma. Tyle że zadbał o to wiele lat temu Freddie z chłopakami, a nie reżyser biografii Mercurego.

Sceny z koncertów, a szczególnie z ostatniego pokazanego w filmie - Live Aid, wciskały łzy z oczy. Mogę więc sobie tylko wyobrazić, jak na finale łkali jego zagorzali fani.

Sam Live Aid został pokazany w dużej części, a gdy porównałam nagrania oryginalne, z tymi filmowymi, byłam pod jeszcze większym wrażeniem. Twórcy i Rami zadbali o każdy, najdrobniejszy szczegół, od poprawy wzmacniacza po podrywanie kamerzysty.

Drugą ciekawą częścią filmu było pokazanie, jak zespół pracował nad piosenkami. Mam jednak ogromne wrażenie, iż było to trochę za bardzo anegdotyczne, za mało realne. Ale nadal, jest to druga najmocniejsza strona filmu. Trudno pozbyć się radości podczas oglądania, gdy słyszy się znajome nuty, ale jeszcze nieobrobione. Gdy czeka się, aż muzycy zobaczą w nich potencjał. I choć wiemy, że zobaczą, to jest w tym pewne napięcie i nadzieja, że nie odpuszczą tego hitu.

Problem jest taki, że to tyle z plusów filmu.

Poza studiem i koncertami…

To, czego film nie udźwignął, to ta najciekawsza część. Dlaczego Queen był taki niezwykły? Co sprawiało, że tworzyli tak odważne i międzypokoleniowe hity? Jaka była osobowość członków zespołu, która sprawiła, że razem skomponowali utwory wyprzedzające swoją epokę?

Tego się nie dowiemy. Niby gdzieś jest powiedziane, że nie zawsze się dogadywali, ale tak naprawdę na ekranie konflikt nie istnieje. Nie ma też pokazanego charakteru Freddiego, który ponoć był trudny w codziennej pracy. Coś tam film próbuje nakreślić, że się spóźniał, czy nie lubił, gdy dyktowano mu, co ma robić, ale… kto z nas tak nie ma?

Życie prywatne Mercury’ego jest tak bardzo nijakie, jak na życie rockmana w tamtych czasach, że aż boli. Pokazano jedną szaloną imprezę i to w bardzo ugrzecznionej wersji. A przecież Freddie słynął z szalonych przyjęć, na które wydawał fortunę. Narkotyki? Według filmu wziął je może raz. Wręcz scenariusz mówi, że Mercury zorganizował tylko jedną posiadówkę, a za resztę odpowiedzialny był manipulujący nim Paul. Momentami, aż miało się wrażenie, jakby do tych imprez (po których widzieliśmy tylko pozostałości), Mercury był zmuszany.

Biseksualność? Nie, nie, nie, przecież jeszcze widzowie będą zdezorientowani! Skoro Freddie finalnie związał się z mężczyzną, to musi być gejem i tak w filmie został przedstawiony. Pomimo że sam nazywał siebie wymiennie – film nie pozostawia złudzeń. Żadnej biseksualności nie było. W dodatku nie jest to powiedziane ustami Freddiego, a jego narzeczonej. Gdy on wyznaje, że jest biseksualny, ona poprawia go i mówi, że jest gejem.

Aż chce się podejść do niej i powiedzieć, że skoro gość uważa się za biseksualnego, to tak jest. I nie ważne, czy związał się z mężczyzną, czy kobietą na stałe. To jak, jakby osoba biseksualna związała się z płcią przeciwną i nagle zostawała hetero. No… tak to nie działa.

I wiecie, nie chodzi o to, by biografia pokazywała ostry seks i wciąganie kreski. Ale chodzi o to, by pokazywała, jak było, jeżeli decyduje się wziąć na tapet życie prywatne artysty. Co innego, gdyby kamera nie opuszczała studia i sceny muzycznej. Ale skoro podejmuje temat seksualności i narkotyków, to byłoby dobrze, gdyby nie traktowała tego, jako punkt do odhaczenia na liście.

Szczególnie że nadal żyjemy w czasach, gdy seksualność inna niż hetero jest problematyczna (delikatnie mówiąc).

Trudne relacje

Jakie trudne relacje? Problemy rodzinne były pokazane łącznie przez jakieś pięć minut, w tym zawarto wpadanie sobie w ramiona i pełną akceptację syna.

Relacja pomiędzy Freddiem a Mary Austin (Lucy Boynton) została sprowadzona do: on ma problemy, a ona jest bardzo wyrozumiała i trwa przy nim po wieki wieków. Nie unosi głosu, nie irytuje się, jest obok. Naprawdę mamy uwierzyć, że Mary była w życiu Mercury’ego tak bardzo bezbarwną postacią? Przy czym, przywiązanie z jego strony jest widoczne. Nie rozumiem przywiązania jej.

Freddie kupuje dom obok niej i bardzo krępującym telefonem zmusza do wieczornej rozmowy, reaguje negatywnie na wieść o tym, że Mary jest w ciąży z kimś innym. Oczekuje, że pomimo rozstania, ona nadal będzie nosiła pierścionek zaręczynowy. Odcina się od niej i dopiero jej błagania sprawiają, że wraca na dobre tory. Dlaczego film nie pokazał, co sprawia, że ona jest tak do niego przywiązana?

Większość par po rozstaniu nie może na siebie patrzeć, a na prześladującą drugą połówkę najlepiej nasłaliby policję. Nie ma nawet pół sceny, jaka by próbowała wyjaśnić złożoność ich relacji po rozstaniu.

A ktoś, kto przyjaźnił się z artystą całe życie, nawet po zerwanych zaręczynach, musi mieć w sobie coś więcej, niż bycie cichą postacią z boku.

Choroba

Oczywiście pojawia się w filmie wątek choroby, ale mam z nim ogromny problem. Bo pojawia się nie jako rezultat szalonego życia, jakie Frieddie prowadził, a jako swego rodzaju kara. Kara za odejście z zespołu, kara za danie się zmanipulować przez Paula Prentera (Allen Leech). A AIDS było w tamtych latach poważnym problemem, głównie osób homoseksualnych, ale przecież nie tylko.

Brak zabezpieczeń, hulaszczy tryb życia łatwo prowadził do zarażenia. AIDS nie było, tak jak film twierdzi, karą za próbę solowej kariery, a wynikiem zabawy bez ograniczeń oraz braku wiedzy, do czego to może prowadzić i jak temu przeciwdziałać.

Film pokazuje również, jakby to właśnie choroba sprowadziła Freddiego na dobre tory powrotu do zespołu. I mam z tym ogromny problem. Tym bardziej że według wieloletniego partnera Freddiego, Jima Huttona, Mercury o chorobie dowiedział się wiosną 1987, a koncert Live Aid odbył się w 1985 roku.

To nie jest dobra biografia. To biografia wyprana z wszelkich możliwych kontrowersji. Próbuje opowiedzieć wszystko – od życia prywatnego po twórczość i nie opowiada tym samym niczego. Nie da się w dwugodzinnym filmie pokazać każdego aspektu życia, trzeba wybrać. Czy koncentrujemy się na tym, jakim był artystą? Czy jakie wiódł życie prywatne?

Ten film broni się tylko muzyką. Z tym, że to przecież nie jest muzyka filmu. A zespołu. Legendy. A bez niej, dostajemy drętwe dialogi i nic nieznaczące urywki z życia jednego z największych artystów wszech-czasów.

To równocześnie nie jest film zły (choć jest złą biografią), bo ma masę fajnych scen, doskonale pokazanych koncertów i naprawdę dobry finał.

Biorąc to wszystko razem w całość, pozostaje nam film bardzo nijaki o niesamowicie genialnym zespole. Czy obejrzeć w kinie? Jeżeli oczekujecie tylko zanurzenia się w muzyce Queen, to tak. Jeżeli szukacie czegoś więcej, polecam poczekać na DVD (a może Netflixa?) i puszczenia sobie go w domu na dobrych głośnikach.

No komentarze

Cargo nie jest filmem najnowszym, swoją premierę miał już jakiś czas temu, ale mam wrażenie, że wcale nie był szczególnie głośnym objawieniem kina. Dlatego pomyślałam, że właśnie jego podrzucę Wam na Halloween.

Daleko mu do typowego horroru halloweenowego, bo zwyczajnie nim nie jest. Jest to bowiem film do Zombie. Ale znowu, nie jest typowym filmem o Zombie. Proponuje bardzo świeże i ciekawe spojrzenie na temat.

Co w tak bardzo wyeksploatowanym temacie jest zaskakujące.

Czas, miejsce, zaraza

Gdy myślę o filmach biorących na tapet tematykę zombie od razu mam w głowie kilka klisz. Po pierwsze, musimy się dowiedzieć, jak zaraza wybuchła, a najlepiej być świadkami wybuchu zarazy. Po drugie, nasi bohaterowie przez większość filmów strzelają Zombie w głowę i są przez nie ścigani. Po trzecie, główny bohater albo nigdy nie zostanie ugryziony, albo tuż przed napisami wynajdą lekarstwo, by go uratować. Po czwarte, zaraza musi zostać zatrzymana. Musi. Nawet jeżeli nie na naszych oczach, to musimy zostać świadomi, że jest ratunek.

A i zapomniałabym. Miejsce akcji to USA.

No cóż, nie tym razem.

Po pierwsze, nie mamy pojęcia, jak zaczęła się zaraza Zombie i nikt nie ma zamiaru nam tego tłumaczyć. Lądujemy w świecie, w którym istnieje i tyle. Kropka. End of story.

Po drugie, ilość zabitych zombie można łatwo policzyć. Bo choć dość chętnie atakują one ludzi, to jednak film nie jest o strzelaniu na ślepo.

Po trzecie, lekarstwo? Tu nikt nie szuka lekarstwa.

Po czwarte – nie nasz bohater nie jest super mózgiem i nie postawił sobie życiowego celu, by uratować całą ludzkość.

Po piąte, akcja dzieje się w Australii.

A Zombie Zombie Zombie

Cargo traktuje swojego widza, jako inteligentną osobę. Zombie mają swoje zachowania, inne od tego, co znamy z filmów. Nie chodzą i nie mówią „brains”, próbując wyżreć mózgi. Ale równocześnie, nikt nam tego nie tłumaczy. To jakie są, kiedy należy uciekać, a kiedy nie, jak sobie z nimi radzić – to musimy wywnioskować sami z obserwacji naszych bohaterów.

I chwała za to scenarzystom. Bo jakże komicznie by to wyglądało, gdyby bohaterowie tłumaczyli sobie nawzajem, o co chodzi zachowaniu zombie. W świecie, w którym państwa zdążyły wyprodukować ulotki informujące co i jak. Razem ze strzykawką, która pozwala popełnić samobójstwo wszystkim, którzy zostali pogryzieni.

Sam zombiryzm również jest interesujący. Każdy ugryziony ma dokładnie 48 godzin do przemiany. W ciągu tych godzin zaczyna chorować i powoli zamieniać się w bezmyślne stworzenie. Jednak właśnie w ciągu tych 48 godzin może zrobić coś, by nie zagrażać innym. Zabić się.

Czas… start!

I nie będzie to żadnym spoilerem, ponieważ zwiastun jasno to pokazuje, że nasz główny bohater zostaje ugryziony. Sam pewnie podjąłby decyzję o szybkiej śmierci, ale jednak jest coś, co trzyma go przy życiu. Jego mała córeczka, Rosie. Andy (Martin Freeman) ma więc 48 godzin, by znaleźć kogoś, kto jest zdrowy i może się nią zająć. Zanim sam się przemieni i ją zabije.

Thoomi

Równocześnie obserwujemy wątek aborygeńskiej dziewczynki Thoomi (Simone Landers). Nie chcę zdradzać Wam jej wątku, natomiast od początku wiadomo, że w końcu drogi Thoomi i Andy’ego muszą się przeciąć.

Ich relacja rozwija się na zasadzie wzajemnych potrzeb, ale także zwykłego poczucia, że we dwoje jest bezpieczniej. Martin i Simone stworzyli na ekranie bardzo sympatyczny duet, który doskonale grał od początku do końca.

To, co podobało mi się niezmiernie, to również fakt pokazania aborygenów. Zwykle przecież pomijanych. Jeden z bohaterów mówi nawet zdanie, że to właśnie Aborygeni wiedzą, jak sobie radzić – jakby od dawna byli na to wszystko przygotowani.

Nie będę ukrywać, Cargo podobał mi się bardzo. Tym bardziej że nie miałam pewności, jak się skończy i czy będzie to zakończenie, które mnie usatysfakcjonuje. Filmy o Zombie rzadko takie mają. Ale ten film zostawił mnie z poczuciem dobrze spędzonego czasu, a finał pokazał, że twórcy nie boją się logicznych i dobrych rozwiązań.

No komentarze

Próba streszczenia fabuły komukolwiek, kto nigdy nie spotkał się z Doctorem, zawsze kończy się zdziwionymi spojrzeniami. Jeżeli jest na tym świecie coś, czego nie da się opowiedzieć łatwo i zrozumiale, to jest to Doctor Who.

Bo jak wyjaśnić, że jeden odcinek serialu może dziać się w dalekim kosmosie, a w drugim walczymy o równość rasową w USA na początku XX wieku? I to wszystko ma sens?

Wiem jednak, że w ten wpis kliknęli ci, którzy nie dziwią się przeskokami w czasie i przestrzeni. Czas podzielić się wrażeniami.

Omawiam konkretne odcinki, więc bardzo możliwe są spoilery.

The Ghost Monument

Pierwszy odcinek pozostawił nas daleko w przestrzeni kosmicznej, z dala od TARDIS. Jasne było, że nasi bohaterowie muszą znaleźć się bardzo szybko na jakimś statku kosmicznym, żeby przeżyć. Ponieważ Doctor Who zawsze trochę naginał obowiązujące w kosmosie prawa fizyki, nowi widzowie mogli się trochę skrzywić: jak to nie udusili się i nie zamarzli od razu?

Ale to jest Doctor Who i tymczasowa lewitacja w przestrzeni kosmicznej wpisana jest w ryzyko zawodowe.

Zostajemy wrzuceni na pustynną planetę. W porównaniu z odcinkiem pierwszym jest zatrważająco jasno (choć zejście do tuneli szybko niweluje różnice). Na szczęście twórcy postanowili zrezygnować z potworów i miejsc wymagających wielkich efektów specjalnych. Doctor Who nigdy do końca nimi nie stał i o ile w ciemnej scenerii wiele można ukryć, jak trudno byłoby to zrobić, gdy z góry praży słońce, a wszędzie dookoła piasek.

I bądźmy szczerzy – o ile sama planeta była ciekawa, a wątek z wymarłym społeczeństwem całkiem zgrabnie ograny, wszyscy czekaliśmy na jedno.

TARDIS. Czekaliśmy na ten moment. Aż Doctor wejdzie do środka, pokarze ją swoim towarzyszom. I choć oni jeszcze nie wiedzą, niebieska budka stanie się ich domem na długi czas. I nie wiem jak Was, ale mnie ta scena nie zawiodła.

Ten zachwyt Trzynastki nad innym kolorem i jej zaskoczenie po zobaczeniu środka. A nowy wygląd TARDIS jest fantastyczny! Wszystko kojarzy się z lawą, jest utrzymane w złotawych odcieniach i tak różne od poprzednich odsłon niebieskiej budki.

Reakcja towarzyszy również spełniła moje oczekiwana – te niedowierzające komentarze, czy na pewno się wszyscy NA RAZ zmieszczą, były cudowne.

Choć sam odcinek nie był jeszcze porywający i nie był tym, czego u Doctora szukamy, tak kulminacja w TARDIS zostawiła mnie całkowicie zaspokojoną.

Rosa

Za to odcinek poświęcony Rosie Parks zostawił mnie we łzach.

To jak została przedstawiona Ameryka w 1955 roku, zasługuje na głośny aplauz. I nie byłoby to możliwe, gdyby nie obecność wśród towarzyszy Yasmin i Ryana. Nie ukrywajmy ~~ani 10 ani~~ 11 Doctor nie byłby wstanie tak oddać klimatu rasizmu w tamtych czasach, z towarzyszami, których mieli.

To, jak na dzień dobry Ryan dostał w twarz za samo bycie czarnoskórym, który ma czelność zwrócić się do białej kobiety, sprawiło, że miałam ciarki na plecach. Momenty, w których oboje musieli się chować, nie byli obsłużeni w restauracji, a samo zostawienie tej dwójki bez opieki groziło niebezpieczeństwem – naprawdę, Chris Chibnall staną na wysokości zadania.

I scena końcowa, gdy Graham zaczyna rozumieć, że wszystko, co się wydarzy, dzieje się przez niego. Będzie częścią historii, osobą, przez którą Rosa Parks odmówi wstania z miejsca. Przez niego zostanie aresztowana i przez niego rozpocznie krajowy bunt czarnoskórych.

Spojrzenie, jakie miał, gdy dotarło do niego, że będzie pośrednim sprawcą jej poniżenia i cierpień, tylko dlatego, że ma biały kolor skóry i nie ma gdzie usiąść, odebrało mi mowę. I, no cóż, nie wstydzę się, ryczałam jak głupia.

I bardzo mnie cieszy decyzja, by Doctor przedstawił reszcie towarzyszy oraz widzom, streszczenie dalszej historii życia Rosy. Bo nie było ono łatwe, nawet po wywalczeniu pierwszych przywilejów dla czarnoskórych.

Doskonała była także rozmowa Ryana i Jasmin, gdy siedzieli za kontenerem i porównywali swoje życie, do życia w roku 1955. Ten smutek Ryana, jak wiele jest jeszcze do zrobienia w sprawie rasizmu i entuzjazm Jasmin, że w ciągu 60 lat tak wiele się zmieniło, że kto wie, co będzie za drugie 60.

Mam nadziej, że dziewczyna ma rację i będzie coraz lepiej.

To ten przełomowy odcinek

Jest również jasne, że to właśnie spotkanie z Rosą, było tym wydarzeniem, które zadecyduje o dalszym podróżowaniu z Doctorem. Planeta w odcinku drugim może i była ciekawa, inna oraz daleko w kosmosie, ale jednak nie miała tego czegoś, co sprawiłoby, że ta trójka chciałaby ryzykować swoje życie.

Odcinek historyczny, pokazanie, że bieg historii trzeba bez przerwy chronić, możliwość spotkania z ikonami – to jest ten moment, gdy wszyscy podskórnie poczuli, iż nie chcą się z Doctorem rozstawać.

Doctor i Graham, Graham i Doctor

Nie wiem, jak dla Was, ale dla mnie największą niespodzianką tych odcinków, był Graham. Miał najwięcej fajnych kwestii ze wszystkich towarzyszy i widać, że ma z Doctorem pewną nić porozumienia.

Zaskoczyło mnie to i ucieszyło zarazem. Bo nie od dziś wiadomo, że starsi aktorzy mogą głównie marzyć o ciekawych rolach i byłam przekonana, że Graham będzie na doczepkę. Szczególnie że świetnie funkcjonował w odcinku pierwszym w komplecie ze swoją żoną, ale bez niej wydawał się trochę nijaki.

A tu proszę, nie tylko doskonale bez niej działa, ale staje się jednym z najciekawszych towarzyszy.

Wspomnienia o zmarłej

To, co mnie jeszcze uderzyło i bardzo ucieszyło zarazem, to fakt, że ciągle przywoływana jest Grace. W serialach z reguły jest tak, że po śmierci jakiegoś bohatera, mamy kilka minut na żałobę po nim, a potem nie pamiętamy, że w ogóle był w serialu. Tym razem jest inaczej – Ryan i Graham mają rozmowę na temat żałoby, przywołują wspomnienia o niej, jeden drugiego na swój własny sposób pociesza.

Jest to fajnie przemyślane i równocześnie – jeszcze nie padło hasło, by Doctor cofnął się w czasie i ją uratował. Myślę, że prędzej czy później się pojawi, jestem też przekonana, że Grace, choć na chwilę do serialu wróci. Ale samo to, że bohaterowie poznali możliwości TARDIS i nie żądają przywrócenia Grace do życia, wręcz przeciwnie, starają się rozpracować żałobę, nie jest codziennym widokiem w serialach.

Na chwilę obecną mój zachwyt nad 13 Doctor nie znika. Myślę, że będę ją lubić niezależnie od poziomu odcinków – poczułam do niej tę samą chemię, co do mojego ukochanego 11 Doctora. A odcinek „Rosa” pokazał, że czeka nas wiele wzruszeń. I że Doctor ciągle ma w sobie to coś.

No komentarze

Najnowszy film Wojciecha Smarzowskiego możemy śmiało nazwać: jednym z najgłośniejszych i z najbardziej kontrowersyjnych tego roku. Już sam zwiastun, jeszcze przed premierą wywołał masę opinii, zarówno krytycznych, jak i pochwalnych.

Sama zadawałam sobie pytanie – na ile faktycznie wyśmiano Kościół? W jakim stopniu zwiastun oddaje faktyczną fabułę?

Czy środowisko kapłanów ma się na co obrażać?

Cóż, moim zdaniem nie.

Komedia?

Przede wszystkim Kler nie jest komedią. Posiada elementy komediowe, znajdujące się głównie na początku filmu (i pokazane w zwiastunie), ale komedią nie jest. Bezsprzecznie możemy go wsadzić w ramy dramatu z małymi przerywnikami komediowymi, ale im bliżej finału, tym mniej zabawnie i kolorowo. Aż w końcu całkowicie zapominamy, że na początku coś wywołało nasz śmiech.

Fabuła kręci się wokół trzech księży, którzy się znają, jednak każdy z nich jest z innej parafii (i to dosłownie).

Mamy więc bohatera odgrywanego przez Jakubika, z kościoła w jakimś miasteczku. Zdecydowanie zadbanego z plebanią oraz innymi księżmi, którzy tam służą. Nie jest to wielki Kraków, ale małe miasteczko z pewnością.

Z kolei rola Więckiewicza, to ksiądz z małej, ubogiej wsi. Gdzie kościół jest bez przerwy w remoncie, a za plebanię robi niezbyt ładny i zadbany dom, wcale nie stojący tuż obok świątyni.

Braciak natomiast jest księdzem, który robi karierę. Jest bliski wyjechania do Włoch, służy bezpośrednio pod biskupem, zdecydowany typ karierowicza.

Oprócz tego, że nasi bohaterowie się znają, ich losy łączy także biskup, grany przez Gajosa. Nie wiemy o nim za dużo, ale jest zdecydowanie najbardziej przerysowaną postacią w całym filmie. Przy czym, jest to przerysowanie całkowicie przez Gajosa kontrolowane – doskonale wyczuł, kiedy może szarżować do woli, a kiedy należy przystopować.

Kościół jest święty, ale ludzie, którzy go tworzą, są grzeszni

I to hasło zdecydowanie przyświeca całemu filmowi. Smarzowski nie dotyka sfery sacrum. Nie komentuje w żaden sposób osób, które wierzą w Boga, nie pokazuje religijności, a obrzędy kościelne w sumie pokazane są może przez 10 minut. Zamiast tego, reżyser koncentruje się na tym, co się dzieje po ściągnięciu sutanny. Pokazuje księży, jako zwykłych ludzi, a nie świętych wybrańców.

I to zdecydowanie jest największa siła filmu. Bo owszem, nagromadzenie wszystkich afer, jakie tylko można o kościele usłyszeć, jest duże. Mamy pedofilię, korupcję, romanse, szantaże. Ale równocześnie to wszystko odbywa się nie pomiędzy „sługą bożym” a światem, tylko pomiędzy człowiekiem, którego pracą jest bycie księdzem, a światem.

Szczególnie pedofilia ukazana jest z bardzo ciekawej perspektywy.

Nie mamy bowiem legendarnie złych księży, którzy się jej dopuszczają. Mamy pokazanych ludzi, którzy dopuszczają się niewybaczalnych czynów, jednocześnie będąc ofiarami tego, co działo się z nimi w dzieciństwie. Smarzowski, w bardzo skrótowy, ale wyraźny sposób, pokazuje, jak traumy z dzieciństwa mogą skrzywić psychikę na całe życie. Jednym udaje się je przepracować i normalnie z nimi żyć, inni nie dają sobie rady.

Równocześnie, trudne dzieciństwo w żaden sposób nie zostaje przedstawione jako rozgrzeszenie za haniebne czyny w życiu dorosłym.

Tajemnica wiary: złoto i dolary

To, czego w filmie zabrakło mi najbardziej, to ostatecznego komentarza, co z tym wszystkim można by zrobić. Mamy bowiem jednoznaczny komentarz dotyczący zakłamania części hierarchów kościelnych. Obrony kościoła jako instytucji za wszelką cenę, nawet jeżeli bronią czynów zasługujących tylko na więzienie – nie tylko pedofilii, ale również ustawiania przetargów, czy manipulacji.

W filmie mamy pokazaną jedną wielką mafię, której nie można ruszyć, wobec której wierni są bezradni. A przecież to nie prawda – nie trzeba rezygnować z chodzenia do kościoła, by pokazać swoją niezgodę. Wierni mogą się przecież domagać ukarania kapłanów, walczyć o zmianę prawa, by byli oni sądzeni jak każdy zwykły człowiek, nie zgadzać się na przenoszenie pomiędzy parafiami szemranych księży. Mogą chodzić do kościoła, ale nie dawać na jego utrzymanie. Walczyć o opodatkowanie instytucji.

I ja wiem, łatwo się pisze. Ale taki obraz jak Kler, nie powinien pokazywać tylko konkretnych przypadków, jako takich nie do rozwiązania. Kilka scen, jak niedanie na tacę, jak jawna niezgoda na pewne głoszone prawdy mogłaby dać wiernym więcej do myślenia.

Bo tak, to zostaliśmy trochę z przedstawieniem całego zła, które kościół trawi i jednocześnie, masą przykładów, jak bardzo nie da się nic zrobić.

A przecież nie chodzi o to, by ludzie przestali wierzyć – wiara jest bowiem sprawą bardzo indywidualną i prywatną, nikomu nic do tego – ale pokazać im, że mogą mieć wpływ na to, kto w kościele pełni posługę.

Kler nie obraża wiernych, nie obraża Kościoła (przez duże K). Pokazuje jednak to, co od dawna wiemy, że dzieje się w kościele. Nie wierzę, by jeden film cokolwiek w systemie zmienił, bo nie odkrywa od żadnych tajemnic. A skoro od dawna wszyscy o tym wiedzą, to… no cóż, jedna jaskółka wiosny nie czyni.

No komentarze

Venom jest pierwszym filmem Marvela, który koncentruje się wokół postaci dalekiej od dobra. Jest zdecydowanie bardziej typem antybohatera niż Kapitana Ameryki, czy Tony’ego Starka. Dorzucając do tego Toma Hardy’ego, nie ma się co dziwić, że pomysł został przyjęty z wielkim entuzjazmem.

Venom nie jest jednak dobrym filmem. Nie jest także złym filmem.

Venom to film bardzo średni. Na którym publiczność bawi się wyśmienicie.

O co chodzi?

Główna oś fabularna filmu jest bardzo prosta. Mamy szalonego naukowca, który wiele dobrego zrobił dla ludzkości (jak przedłużenie życia chorym na raka), ale jego metody naukowe pozostawiają wiele do życzenia. Tak wiele, że etyka już dawno zabrała swoje rzeczy i wyjechała na Kanary.

Zafiksowany na punkcie umierającej Ziemi, która za niedługo nie będzie nadawać się do życia, szuka miejsca w kosmosie, gdzie moglibyśmy zamieszkać. Znajduje nie tyle samo miejsce, co symbionty – żywe, tajemnicze organizmy, które nie są w stanie przetrwać na Ziemi bez nosiciela.

Plan jest więc bardzo prosty i okrutny zarazem. Weźmiemy ludzi i sprawdzimy, czy symbiont z człowiekiem może się połączyć. A jak dodamy do tego wścibskiego dziennikarza, który włazi tam, gdzie nie trzeba, scenariusz do filmu sam się pisze.

Mam pasożyta

Niezaprzeczalną siłą tego filmu jest Tom Hardy. Zagubienie, jakie odgrywa na początku, z próbą walki z Venomem siedzącym w środku, przez rozczarowanie, aż po przywiązanie do zamieszkującego go symbionta zagrał bardzo przekonująco. Co ważne, zmodyfikowany komputerowo głos Venoma, podkłada również Tom. Co tylko pokazuje, że Tom sam na ekranie radzi sobie doskonale i reszta aktorów jest zbędna w jego przypadku.

Ta część scenariusza była także najlepiej dopracowana. Rozwijana sprawnie relacja pomiędzy tą dwójką bohaterów daje bardzo dużo satysfakcji. Venom nie jest może zły sam w sobie, ale jest zły z punktu widzenia moralności. To, co dla niego jest obiadem, dla nas jest psem sąsiada.

Z kolei Eddie, bohater grany przez Toma, stara się być tym dobrym. Jako dziennikarz śledczy, tropi korupcję, machloje różnych firm, czy polityków. Gdy styka się ze złem Venoma, może albo spróbować pozbyć się go ze swojego ciała i zabić, zostać zabitym lub jakoś się dogadać.

Jestem zły, muhahaha

Dostaliśmy jednak kolejny film Marvela, w którym… przeciwnik jest problemem. Ale nie dlatego, że ma niecne zamiary i trzeba go powstrzymać. Jest problemem, bo jest źle i leniwie napisany.

Znowu.

To jest jakaś przewlekła marvelowa choroba. Pozytywnych bohaterów umieją pisać doskonale. Antybohaterów (czyli takich, którzy stoją w rozkroku), również. Złego do szpiku kości przeciwnika – jeszcze im się nie zdarzyło.

I niestety Venom tylko to potwierdza. O ile mamy świetnie napisanych głównych bohaterów, tak już Carlton Drake (Riz Ahmed) oprócz tego, że jest zły, nie ma żadnych innych cech. Próbuje być szalony – to znaczy, wszyscy dookoła mówią, że jest, ale tego szaleństwa w nim nie widać. I nie wiem, czy to wina Riza, który nie umiał oddać tego w swojej grze, czy scenariusza.

Przez to, niestety, nie sposób bać się czegokolwiek.

Romans? Skoro tak mówicie…

W filmie mamy także wątek romantyczny, jednak niezbyt udany. Co prawda, napisany jest trochę inaczej niż zwykle – zamiast próby poderwania się nawzajem i zrozumienia po entym filmie, że się jednak kochają, tutaj mamy zaręczoną parę, która się rozstaje.

Problem, jaki mam, to ten, że zabrakło między aktorami chemii. Wierzę, że Tom i Michelle Williams bardzo się prywatnie lubią, ale na ekranie nie ma nic, co by wskazywało na coś więcej. A trochę szkoda, bo jednak jest to wątek napisany zupełnie inaczej, bohaterowie mają już za sobą przeszłość, łączą ich rzeczy i wspomnienia, których jako widzowie nie znamy – daje to bardzo duże pole do popisu.

Dajcie podwyżkę scenarzystom!

I dajcie ją, nie dlatego, że tak dobrze piszą, ale dlatego, że piszą bardzo leniwie i stracili zapał do pracy! Może to ich choć trochę pobudzi do działania. Bo niestety, Venom leniwym pisaniem stoi. Tak leniwym, że w połowie filmu uciekła mi motywacja Venoma, która jest kluczowa dla dalszych wydarzeń – miałam wrażenie, jakby nagle wycięli 5 minut ze środka filmu.

I nawet nie chodzi o to, że fabuła jest przewidywalna – po obejrzeniu dużej ilości filmów i seriali, większość fabuł i tropów da się przewidzieć. Ale jednak, nad dialogami to już można popracować. Tak naprawdę, poza dwójką głównych bohaterów, czyli Eddiem i Venomem, cała reszta nie bardzo miała co grać i mówiła bardzo drętwe kwestie.

Venom jest filmem bardzo średnim. Podczas jego oglądania będziecie się doskonale bawić, ale podczas opuszczania sali kinowej, dociera do człowieka, jak bardzo nijaki ten film jest. Można zobaczyć, niekoniecznie trzeba w kinie.

Ps. Ale scena po napisać wymiata. Można powiedzieć, że jest najlepsza z całego filmu.

No komentarze

To, co działo się przez ostatni czas wokół Doktora Who, można określić krótko – wielka burza, masa emocji i kłótni. Ci, którzy Doktora nigdy nie oglądali, zapewne nie rozumieją, o co tak właściwie chodzi. A sama fabuła broni się rękami i nogami, by wytłumaczyć ją w logiczny i zachęcający sposób. Przyszedł jednak czas, by nasz Doktor po raz kolejny się zregenerował, w całkowicie nowej postaci i po raz pierwszy w historii – jako kobieta.

Burzę można więc wytłumaczyć bardzo łatwo. Fani mieli ogromny problem z uwierzeniem, że postać grana do tej pory przez samych mężczyzn (wysokich, niskich, młodych i starszych, Brytyjczyków i Szkotów), może być odegrana przez kobietę. Bo Doktor ma to do siebie, że z jednej strony z każdą regeneracją jest całkowicie nową osobą, a z drugiej, ciągle tym samym bohaterem.

Pierwszy odcinek pokazał jednak, że nie ważne, kto gra Doktora. Doktor zawsze pozostanie Doktorem.

Jest to także idealny moment, by zacząć po raz pierwszy oglądać serial – nowa Doktor, z nowymi Towarzyszami, bez odziedziczonych wątków po wcześniejszych sezonach.

We wpisie spoilerów brak.

Zmiany, wszędzie zmiany

Jakby emocji przy zmianie samego Doktora było mało, zmienił się również showrunner oraz kompozytor.

Moffata zastąpił Chris Chibnall, które możecie znać między innymi z Broadchurch. I to dla fanów również mocne przeżycie – z jednej strony od pewnego czasu mocno na Moffata narzekaliśmy. Miał on swoje świetne momenty, wręcz błyszczał przy Doktorze 11, jednak z czasem zaczął ciążyć. Doktor 12 – którego wciąż próbuję nadrobić, z różnym skutkiem – nie wyszedł mu tak, jakbyśmy chcieli. Nie miał tego czegoś, co miał ukochany przez wszystkich 10 i 11.

I choć obie te wersje Doktora mają swoich zwolenników i przeciwników, nie możemy zaprzeczyć, że były w pewnym sensie kwintesencją postaci. Z jej dziecięcym entuzjazmem i ciekawością w obliczu zagrożenia, przeżycia prawie tysiąca lat, a jednak ciągle istnieć w młodym ciele. Z wielkimi przemowami lub wymownym milczeniem. Z przywiązaniem do dziwnych przedmiotów i szalonymi przygodami. Z głęboką relacją ze swoimi Towarzyszami, która nie opierała się tylko na słowach, ale i na gestach, spojrzeniach, zachowaniu.

Dlatego nowy scenarzysta z jedne strony był witany jak powiew nadziei, z drugiej, nie do końca wiadomo było, gdzie nas w tej historii zaprowadzi.

Muzyka również się zmieniła, ale z mocnym echem tego, co znamy. Jest nowoczesna, na miarę czasów naszych i Doktora, a równocześnie ma w sobie nutę czasów, które doskonale znamy. Muzykę dla 13 Doktor tworzy Segun Akinola i po pierwszym odcinku muszę przyznać, że jestem nią zachwycona.

Wiadomo również, że nie będziemy wracali do starych, znanych nam do tej pory zagrożeń i wrogów. Osobiście, uważam to za dobrą nowinę – bo jednak ileż można walczyć ciągle z tymi samymi, skoro wszechświat jest taki ogromny i ciekawy. Najnowszy odcinek pokazał, że showrunner ma nowe pomysły, i choć nie był to pomysł bardzo skomplikowany, to czeka nas dużo ekscytujących wypraw.

Doktor zawsze będzie Doktorem

Jaka jest wersja 13 Doktor, w którą wciela się Jodie Whittaker? Prawdziwie doktorowa. Mam wrażenie, że ma wszystko, czego do tej pory brakowało mi w 12 Doktorze, a równocześnie kochałam w wcielaniach 10 i 11. Bo dla mnie 13 – po tym pierwszy odcinku, co oczywiście może się zaraz zmienić – jest właśnie cudowną mieszanką tej dwójki. Z dozą dziecinności Tennanta, z uwielbieniem do wykorzystywania niecodziennych rzeczy przez Smitha, z Tennantowym entuzjazmem i Smithowymi przemowami. Z doktorowym „nie mam pojęcia, po co tam biegnę, ale jak tam dotrę, to z pewnością wymyślę genialny plan!”

Jest z jednej strony tym wszystkim, a z drugiej… No cóż, Jodie jest świetną aktorką i potrafi grać. Nie mamy wątpliwości, że jest kosmitką, choć niczym się przecież nie wyróżnia. W naturalny sposób wygląd na najważniejszą i najbardziej tajemniczą w pomieszczeniu. Nie mamy wątpliwości, że jeszcze przed chwilą była w skórze dużo starszego od niej Szkota.

I to pokazuje, że tak naprawdę, nie ważne, kto jest Doktorem i jak wygląda. Czy jest młody, czy stary, rudy czy blond, czy jest mężczyzną, czy kobietą. Ważne, by w tym wszystkim, co robi, jak parzy, mówi, jak wychodzi naprzeciw niebezpieczeństwu, potrafił ująć esencję postaci.

Jodie Whittaker na wstępie pokazała, że potrafi.

Nie mniej istotni, Towarzysze

Towarzysze Doktora są nie mniej ważnymi bohaterami – to oni, ich relacje zarówno między sobą, jak i z Doktorem, są siłą napędową serialu. I każdy wie, że zły Towarzysz potrafi wiele zepsuć. Nie jeden miał dość oglądania przez mało ciekawą Clarę, a ja gryzłam ze złości poduszkę, gdy przyszło mi oglądać Rose. Tak bardzo psuła mi przyjemność ze śledzenia serialu.

Nie wiemy jeszcze, jacy nowi Towarzysze będą, ale przyjęta koncepcja zapowiada się ciekawie.

Ryan Sinclair jest bardzo młodym, dziewiętnastoletnim chłopakiem, z zaburzeniem utrzymywania równowagi. Równocześnie, jest bardzo ciekawski, choć niekoniecznie bardzo odważny. Yasmin Khan, to jego koleżanka z lat szkolnych, która przypadkiem trafia po latach na Ryana. Jest młodą policjantką, na okresie próbnym, która marzy, by robić coś pożytecznego i wielkiego. I dziadkowie Ryana, Grace oraz Graham. Są małżeństwem bardzo krótko, Graham nie jest biologicznym dziadkiem Ryana. Ona pełna życia, on mniej wychodzi przed szereg, ale fantastycznie się uzupełniają.

Ta czwórka, którą łączą więzi i przeszłość, od początku nadaje tempo i odpowiednią chemię między bohaterami. To, że oni nawzajem sobie ufają, i nagle muszą zaufać kobiecie, nie do końca rozumiejącej, co robi i dlaczego – w dodatku twierdzącej, że jest kosmitką – nadaje natychmiast głębszy sens wszystkiemu co się dzieje.

Wrażenia po pierwszym odcinku

Sezon zaczyna się od razu mrocznie i bardzo bezwzględnie. Co jest mało Moffatowe, bo choć on lubił bawić się mrocznymi klimatami, tak bardzo nie lubił siać dookoła bezcelowej śmierci. Tempo odcinka jest dobrze utrzymane, od czasu do czasu zwalnia i zatrzymuje się na chwilę, bo gdy zaczyna się dziać, dzieje się bardzo dużo na raz.

Z jednej strony, ten odcinek z pewnością nie przejdzie do kanonu najbardziej ukochanych i najczęściej wybieranych odcinków przez fanów. Z drugiej ma kilka scen, które z pewnością będą naśladowane na wszystkich możliwych konwentach. Jest zabawny, smutny, zaskakujący, wzruszający.

Co będzie dalej?

Trudno powiedzieć, ale nie mam najmniejszego zamiaru ukrywać swojego entuzjazmu. Bo zakochałam się w Doktorze na nowo. Chęć śledzenia co dalej, która w ostatnich sezonach zdecydowanie zmalała, zmieniła się w podskakiwanie w miejscu i piszczenie: co tydzień nowy odcinek Doktora Who!

Bo taki właśnie powinien być Doktor. Wywoływać w nas emocje. Radości, entuzjazmu, ale także smutku i straty.

No komentarze

Zacznijmy od wizualnego wrażenia

Rowling wróć do pisania książek

Zbędne postacie

Nowe postacie

Stare postacie

Fabuła

Finał

Dobra obsada

Muzyka, muzyka, muzyka!

Poza studiem i koncertami…

Trudne relacje

Choroba

Czas, miejsce, zaraza

A Zombie Zombie Zombie

Czas… start!

Thoomi

The Ghost Monument

Rosa

To ten przełomowy odcinek

Wspomnienia o zmarłej

Komedia?

Kościół jest święty, ale ludzie, którzy go tworzą, są grzeszni

Tajemnica wiary: złoto i dolary

O co chodzi?

Mam pasożyta

Jestem zły, muhahaha

Romans? Skoro tak mówicie…

Dajcie podwyżkę scenarzystom!

Zmiany, wszędzie zmiany

Doktor zawsze będzie Doktorem

Nie mniej istotni, Towarzysze

Wrażenia po pierwszym odcinku

Co będzie dalej?

Agata Jarzębowska

Popularne w tym tygodniu

Polecany post

Czym karmisz swój mózg?

Najchętniej czytane