Bałagan Kontrolowany

A Wish For Christmas jest spod szyldu Hallmark. Dla tych, co nie wiedzą, o co chodzi, Hallmark tworzy filmy, które sam w czterech słowach opisuje jako: romans, komedia, kino familijne. Jak już widzieliście jeden ich film, to bardzo prawdopodobne, że widzieliście już wszystkie. Hallmarkowe fabuły przerabiane są z tych samych scenariuszy i rozwiązań fabularnych.

Dlatego bawi mnie niezmiernie, że prawdziwego ducha świąt było czuć właśnie w tym filmie. A może nie powinno mnie to dziwić? W końcu mają w tym wieloletnie doświadczenie.

(A Wish For Christmas nie ma oficjalnego polskiego tytułu, więc zostaniemy przy angielskim)

Święta!

Zacznijmy od tego, że Święta Bożego Narodzenia faktycznie odkrywają tu konkretną rolę i gdyby nie one, cała fabuła nie mogłaby się potoczyć tak samo. W przeciwieństwie do Świątecznego Księcia, czy szczególnie Wigilijnego Wesela, którym można by zmienić pory roku i scenariusz nie potrzebowałby wielu poprawek. A zmiany dotyczyłyby głównie wystroju wnętrz.

A Wish For Christmas zaczyna się na świątecznej imprezie firmowej, a kończy w wigilię. Część fabuły opiera się również na tym, by na tę wigilię z powrotem zdążyć i jak niesprawiedliwie traktowani są ci, którzy podczas świątecznej kolacji, zmuszeni są do pracy. Główna bohaterka też uwielbia święta, ciągle o nich gada i nie może się przestać cieszyć, na samą myśl o świątecznych przygotowaniach.

Ale po kolei.

Nasza główna bohaterka, Sara (Lacey Chabert) jest dla wszystkich strasznie miła. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że jest to ten rodzaj bycia miłym, który sprawia, że jest przez wszystkich wykorzystywana. Nawet jej najlepsza przyjaciółka Molly (Andrea Brooks) – zmuszą Sarę do przynoszenia porannych kaw, czy sprawdzania prezentacji, które nie leżą w zakresie obowiązków Sary. Do tego stopnia, że nasza główna bohaterka jest zmuszona przestawiać swoje projekty, by sprawdzić projekty Molly.

Sara jest równocześnie dobra w tym, co robi. Pracuje w dziale marketingu, jako asystentka, i ma nietuzinkowe pomysły na reklamy. Które następnie zgarnia jej manager, Dirk (Jason McKinnon), prezentując jako swoje własne pomysły. I Sara dzielnie to znosi, dopóki na świątecznym przyjęciu właściciel firmy, Peter (Paul Greene), chwali publicznie Dirka za świetną pracę nad najnowszym projektem. Sara oczywiście, nie ma odwagi się przeciwstawić i powiedzieć głośno, że to je praca, więc Dirk jest na jej oczach poklepywany przez większość współpracowników firmy.

Gdy nasza bohaterka postanawia uciec z przyjęcia, na jej drodze staje Święty Mikołaj, dając jej prezent świąteczny. Może spełnić jedno swoje życzenie, które będzie działało przez najbliższe 48 godzin. A Sara niczego bardziej nie pragnie, od bycia odważną i walczenia o swoje.

Jeżeli zastanawiacie się, kto jest tu tym jedynym, jest nim Peter oczywiście 😉

Chemia!

Niestety, w większości filmów świątecznych, bohaterowie zakochują się w sobie nagle, a często, trudno powiedzieć dlaczego, bo brak między nimi, choć najmniejszej iskierki.

W tym filmie na szczęście jest inaczej. Co prawda Sara nie do końca zawsze umie się profesjonalne zachować, w końcu jest pod wpływem życzenia i co w sercu to na języku, ale za to Peter ciągle pamięta, że jest jej szefem. Nie ma tu więc nagłych pocałunków i wyznań miłości.

Są za to spojrzenia, w których coraz bardziej widać, jak z biznesowego podejścia zmieniają się w zainteresowanie, aż w końcu w chęć pocałowania drugiej osoby – ale ciągle, utrzymane w taki sposób, w który wiemy, że bohater nic nie zrobi.

Zdecydowanie pomaga też chemia pomiędzy aktorami. Lacey i Paul zdecydowanie dobrze się czują w swoim towarzystwie, jest pomiędzy nimi to nieokreślone coś, co sprawia, że ich rodzący się romans jest bardzo wiarygodny.

Bałam się trochę, jaki będzie finał – choć przecież doskonale wiedziałam, że Sara i Peter muszą się ze sobą zejść. Ale czy on padnie na kolana? Będą wybierać suknię ślubną już po czterech dniach? Jak bardzo zepsują mi ten świąteczny klimat szybkim weselem?

Na szczęście nie popsuli. Związek tych dwojga nie tylko naturalnie ewoluował w ciągu tych kilku dni, ale także zostawia nas w momencie, w który jest bardzo wiarygodny. I jestem z tego powodu niezmiernie szczęśliwa.

Schematy? Oczywiście!

Pomimo moich zachwytów nad A Wish For Christmas, muszę ostrzec wszystkich, którzy są uczuleni na schematy. Bo jest ich tu pełno. Mamy:

ü Obowiązkową, choć krótką, bitwę na śnieżki

ü Kolędnicy i wspólne śpiewanie na środku chodnika

ü Konflikt rodzinny, który trzeba rozwiązać na święta

ü Brak sierot, ale zastępują je pracownicy muszący pracować w wigilię

ü Brak powozu konnego, ale zastępuje go romantyczny spacer po małym miasteczku

ü Wspólne pieczenie ciasteczek i dekorowanie choinki

ü Krótki konflikt pomiędzy głównymi bohaterami, trwający jakieś 5 min.

Dodajmy do tego, że Petera spotykamy, zanim wybije 2 minuta filmu, bo jakby się pojawił dopiero na przyjęciu wigilijnym, chwaląc Dirka, to moglibyśmy nie zauważyć, że to ten jedyny (ostatnio sprawdzanie, kiedy pojawia się wybranej serca, jest moim ulubionym sportem przy oglądaniu filmów świątecznych).

Jednak podobnie jak przy Zamianie z księżniczką, czy Świątecznym Spadku, dobrze rozegrane schematy nie tylko nie przeszkadzają, ale pozwalają czuć się miło i bezpiecznie. Bo przecież o to chodzi w filmach świątecznych. Mają być cieplutkie jak kakałko, owijać nas bezpieczne jak kocyk i rozpalać ducha świąt.

A Wish For Christmas jest naprawdę sympatycznym filmem świątecznym, do którego z przyjemnością będę wracać w przyszłości. Nie jest odkrywczy, ale robi to, co filmy świąteczne robić powinny – wprowadza prawdziwie świąteczny nastrój.

No komentarze

Są filmy tak złe, że aż sprawiają w tym wszystkim dziką przyjemność. Gdy na samym początku moim oczom ukazały się słowa: na podstawie harlequina, trochę się załamałam, a trochę ucieszyłam. Bo widzicie, filmy świąteczne, filmami świątecznymi, ale film świąteczny harlequina? Tuż to musi być osobna kategoria, z którą jeszcze nie miałam do czynienia!

I mój Blogu, czegoż tu nie było.

Zacznijmy od tego…

Że święta są tu bardzo umowną porą. Znaczy, są gdzieś tam w tle, wszędzie migają ozdoby świąteczne, ale nie odgrywają one żadnej roli. Równie dobrze fabuła filmu mogłaby się dziać w listopadzie albo w lipcu.

Więc nie rozumiem ani angielskiego, ani polskiego tytułu filmu (Wigilijne Wesele – gdybyście się zastanawiali. Co w sumie nie oddaje tego, co oznacza on po angielsku. Ale nie bądźmy zaskoczeni).

Klisza na kliszy? Tak i jeszcze więcej!

No dobrze, ale o czym jest Wedding Planner, poza oczywiście samym ślubem.

Nasza główna bohaterka, Kelsey, jest ślubną organizatorką. A może raczej, chce być, bo na razie jedyne wesele, jakie urządza, to to dla swojej kuzynki. Kuzynka jest bajecznie bogata i ma bardzo restrykcyjną matkę, która oczywiście też opiekuje się Kelsey. Bo Kelsey jest sierotą (ktoś zdziwiony?).

Jednak ani kuzynka Emily, ani ciotka Olivia nie są złe, ani nawet wredne. Uwielbiają Kelsey, choć każda w inny sposób.

W drugiej minucie od rozpoczęcia filmu poznajemy JEGO. ON, jest z kolei prywatnym detektywem, który ma do zbadania życie przyszłego męża Emily. Równocześnie, jest byłym facetem Emily. Równocześnie, on i Kelsey przypadają sobie do gustu.

Mniej więcej po dziesięciu minutach ogarnia człowieka wrażenie, że boi się oglądać dalej, doskonale wie, co będzie dalej i za nic w świecie nie wciśnie pauzy, bo to jest tak chore, że aż zabawne.

Chyba nie muszę opisywać dalszej części fabuły?

Harlequinowe postacie

Connor, bo tak nazywa się nasz obiekt uczuć/ detektyw / były mężczyzna Emily, jest wypisz wymaluj bohaterem z harlequinu. Wysoki, z mocno zarysowaną szeroką szczęką i głębokim głosem. Taki Conan Barbarzyńca, ale o dobrym sercu i we współczesnych czasach.

Kelsey z kolei jest śliczną niewiastą, z pieprzykami na twarzy, lekko naiwna, łatwo się pesząca i walcząca o siebie.

Dostajemy także głos zza kadru, Kelsey bowiem wiele rzeczy nam sama tłumaczy, opisując na przykład otaczające postacie lub wysyłając masę smsów, które pod przykrywką łzawej historyjki, mają tak naprawdę powiedzieć widzowi, na co właśnie patrzy. Gdyby miał jakieś wątpliwości.

Kuzynka Emily jest śliczna i tak miła, że nie ma nawet nic przeciwko, by Connor kręcił się wokół Kelsey. Pomimo że Emily została dziesięć lat temu zostawiona przez niego bez słowa. Choć w sumie, może to ona Kelsey tak bardzo nie lubi, skoro jej przed nim nie ostrzega?

Ale oczywiście, nie dajcie się zwieść, bo Connor finalnie jest niewinny i on Emily musiał zostawić, ale to nie była tak naprawdę jego wina.

Ciotka Olivia z kolei musi mieć wszystko pod idealną kontrolą, tak bardzo, że ingeruje nawet w wymarzone rzeczy swojej córeczki – w końcu kogo obchodzi, co panna młoda chce mieć na weselu.

Dodajmy do tego: najlepszego przyjaciela Connora, który jest niezwykle entuzjastyczny, w kontrze z cukiernikiem, który przeżywa kryzys twórczy i zabrania jeść wszystko, co upiecze, bo jest beznadziejne. Oraz trzy druhny: jedną bezpośrednio po rozwodzie, drugą zazdrosną o ślub Emily i trzecia niezdarną, ale uroczą (przynajmniej tak twierdzi Kelsey-narratorka, bo nam niedane jest się o tym przekonać).

Nawet jeżeli w życiu nie staliście obok harlequina, to wiecie, że to idealny przepis na niego.

Ale muszę się poskarżyć, bo w mojej głowie jest powiązanie: harlequin = seks. A tu żadnego seksu nie było, nawet całowali się w ilościach oszczędnych. A to byłby dopiero ciekawy film świąteczny.

Jeżeli miałabym coś dobrego powiedzieć, to chyba tylko to, że aktorka grająca Kelsey nie jest totalnym beztalenciem. Ma nawet całkiem fajną mimikę twarzy. Gdyby tylko w Wigilijnym Weselu miała choć jedną sensowną scenę do zagrania.

Harlequinowy finał

Nie będę udawać – finał mnie zaskoczył. To znaczy, wiecie, ja nie miałam zbytniej styczności z harlequinami. Przewidziałam więc 90% tego, co się wydarzy, bo było to zgodne ze wszystkimi komediami romantycznymi, jakie są na świecie.

Ale to, co klimat harlequinu dorzucił od siebie, sprawiło, że finał przerósł mój zdolności poznawcze mojego mózgu. I nadal przerasta.

Bawiłam się na tym filmie doskonale. I odradzam Wam jego oglądanie. To było takie złe. Choć z drugiej strony, Wigilijne Wesele wywołało w mnie jakieś emocje, w przeciwieństwie do Świątecznego Kalendarza, na którym przysypiałam.

Ale nie. Nie oglądajcie tego.

No komentarze

Ja naprawdę podchodziłam do tego filmu z otwartą głową i nawet pewną nadzieją. Bo doskonale znam główną aktorkę, Kat Graham – i choć w Pamiętnikach Wampirów nie miała co pokazać, to byłam bardzo ciekawa, co ma do zaoferowania i jak się sprawdzi w innej roli.

Ale regularne pauzy, jakie robiłam podczas oglądania; sprawdzanie podczas seansu Instagrama; trzykrotnie przerywanie filmu, tylko po to, by poskarżyć się Michałowi, jak okropną rzecz oglądam oraz zatrzymanie go na 20 min przed finałem, aby dokończyć na dzień następny – chyba mówią same za siebie.

Nuda, nuda, nuda, NUDA

Dokładnie tyle razy, w różnych odstępach czasu, napisałam słowo nuda w swoich seansowych notatkach. Pierwszy raz, po jakiś 10-15 min oglądania.

No, ale o czym jest Świąteczny Kalendarz?

Nasza główna bohaterka, Abby, nie poszła w ślady rodziców (choć nie można zarzucić, że nie naciskali) i zamiast jak jej siostra, pracować z tatą w kancelarii, pstryka zdjęcia. Pracuje w studio fotograficznym, jest słabo opłacana, marzy o tym, aby być wielką fotografką lub choć zaistnieć w świadomości lokalnej społeczności, ale NIE ROBI DOSŁOWNIE NIC W TYM KIERUNKU. Prócz marudzenia.

W kontrze, mamy jej bliskiego przyjaciela, Josha, który jest wziętym blogerem podróżniczym i fotograficznym. Abby co prawda nie wie jak bardzo, bo taka z niej przyjaciółka, że zajrzała na niego może raz, na samym początku. I za nic nie była zainteresowana, w jakich częściach świata właśnie jest jej najbliższy przyjaciel i jak sobie tam radzi. Josh jest w Abby po uszy zakochany, o czym dowiadujemy się już ze zwiastuna.

(Swoją drogą, w uniwersum Netflixa, jakiś bohater musi być blogerem i to koniecznie blogerem odnoszącym sukcesy. Obstawiamy, w którym roku pojawią się w ich filmach youtuberzy? A instagramerzy? A kiedy bohaterowie zaczną się nazywać influencerami?)

Jest także tytułowy Świąteczny Kalendarz. A dokładniej, Kalendarz Adwentowy, jakiś stary europejski antyk, który Abby dziedziczy po zmarłej babci. Kalendarz okazuje się zaczarowany. Codziennie otwierają się kolejne drzwiczki i Abby codziennie wyciąga z nich jedną zabawkę jak buty, czy renifera. Wszystko, co wyciągnie z kalendarza, ma pokrycie z tym, co dzieje się w danym dniu (choć do tej pory nie rozumiem, o co chodziło z tym reniferem).

I wiecie co? To na papierze wygląda naprawdę jak przepis na uroczy film świąteczny. Dwójka zakochanych w sobie przyjaciół, którzy muszą odkryć to, że są w sobie zakochani, przeciwieństwo losu w postaci przystojnego Doktora, który nie jest aż takim dupkiem (momentami, nawet się z nim zgadzałam) i trochę dosłownej magii.

Co mogło się nie udać? Otóż nie udało się dosłownie wszystko.

Nadal… nuda? Tak.

Postacie teoretycznie miały fajną przeszłość, coś ich wszystkich łączy, i gdzieś są tego zalążki, ale finalnie otrzymujemy papierowe osobowości. Nudne, płytkie i nijakie.

Przez to, mamy totalnie gdzieś, co im się przytrafia. Za nic nie byłam stanie wczuć się w fabułę, a całość ciągnęła się niesamowicie. Zastanawiam się, czy jakby wyciąć ze Świątecznego Kalendarza tak z półgodziny, to nie stałby się lepszym filmem.

W sumie zrobiłby się krótszy, więc to byłby jego zdecydowany plus.

Brak tu jakiegokolwiek dramatyzmu. Dziewczyna wierzy, że kalendarz jest magiczny, brzmiąc przy tym, jak wariatka. Gdy słyszy od przystojnego Doktora, że najprawdopodobniej należy go traktować jak horoskop – czyli spełni się, w zależności od tego, jak go będziesz interpretować, Abby strzela focha i się obraża. I byłoby super, gdyby nie to, że finalnie doktor miał rację, i Abby cały czas źle interpretowała to, co kalendarz jej pokazuje.

Sceny, które powinny nas trzymać w napięciu, jak kłótnie, problemy finansowe, stracone szanse, są wygrane na jednej nucie, która niestety mieści się w przedziale: aktorzy, którzy recytują swoje teksty.

Przy Zamianie z Księżniczką, pisałam, że sztampowa fabuła i przewidywalność, może być uratowana, gdy na ekranie gra ktoś z talentem i zmienia wszystko w przyjemny seans. Tutaj jakość grania była bardzo, bardzo niska. Nie wiem, czy aktorzy nie mogli robić dubli, czy tak im się nie chciało, czy mają tak mało talentu. Trudno powiedzieć. Ale ich postacie nie potrafiły wywołać we mnie choćby irytacji. Tylko wszechobecną nudę.

Swoją drogą, jak na biedną i mało zarabiającą artystkę, Abby ma naprawdę fajne i super urządzone mieszkanie. I można by to zrzucić na bogatych rodziców, którzy nie pozwolą córce mieszkać w małej klitce, gdyby nie to, że film wyraźnie mówi, iż Abby nie przyjmuje od nich żadnej pomocy. Chyba że jest biedna dlatego, że dosłownie wszystko idzie na czynsz.

Nie będę ukrywać, nie znam się na fotografii, ale zdjęcia Abby nie wydawały się szczególnie dobre. Całość koncertowała się wokół tego, że fotografuje cienie lub fragmenty obcych osób i mój Blogu, jej styl miał być przez to taki nowatorski i odkrywczy. I jeszcze rozumiem, gdyby zachwycił się nimi jakiś krytyk, który zobaczył w nich duszę i inne rzeczy, których ja nie widzę. Ale przeciętni mieszkańcy miasta? Jeżeli coś jej ładnie wychodziło, to portrety ludzi, ale nie nimi się chciała chwalić.

Poświęćmy też mały fragment, Netflixowi w Netflixie, bo Abby jest kolejną bohaterką, która ogląda na nim film świąteczny, produkcji Netflixa. I co prawda, tym razem jest to Świąteczny Spadek, który wspominam bardzo miło, ale… dobra, ciekawa jestem, czy ktoś w trakcie oglądania robi stopklatkę i spisuje pokazane tytuły? Anyone?

Świąteczny Kalendarz jest wyjątkowo nudnym filmem. I nie tylko dlatego, że jest przewidywalny od pierwszej do ostatniej sceny, ale dlatego, że nic ciekawego się w nim nie dzieje. Momenty dramatyczne, takie nie są, a nasi najbliżsi sąsiedzi będą ciekawsi od bohaterów.

Jak naprawdę nie zostanie Wam już nic innego do oglądania, na polu będzie minus 50 stopni, a wy dojdziecie do krańca Internetu, to…to dopiero wtedy rozważcie, czy chcecie tracić półtorej godziny życia, na ten film.

No komentarze

Nie będę ukrywać, Zamiana z Księżniczką zaskoczyła mnie bardzo mocno. Nie fabularnie, bądźmy poważni. Ale jest to film lepszy od Świątecznego Księcia, zarówno pierwszej, jak i drugiej części.

(A może ja po prostu oglądałam Zamianę zaraz po Księciu 2 – dosłownie jeden po drugim – i stąd moje pozytywne odczucia).

Po czym poznać film świąteczny?

Zamiana z Księżniczką jest typowym filmem świątecznym. Skąd to wiem? No cóż, jest kilka obowiązkowych punktów, które nasz film ma.

ü Leczenie złamanego serca (oczywiście o byłym chłopaku nie wiemy nic)

ü Nowa wielka miłość

ü Obowiązkowa bitwa na śnieżki

ü Niesamowicie bystre dziecko

ü Sieroty, którym należy pomóc na święta

ü Jazda konna (zarówno w powozie, jak i w siodle) po śniegu

ü Przystojny książę (zdecydowanie Netflixowy trend)

ü Wielki zamek (zdecydowanie Netflixowy trend)

ü Schodzenie po schodach bez patrzenia pod nogi (w zamku inaczej nie wolno)

Jak widzicie, Zamiana z Księżniczką, nie może Was rozczarować pod kątem schematów, przewidywalności, ba, po samym tytule można już powiedzieć, jak film się kończy.

A mimo to, oglądało mi się go bardzo przyjemnie.

Dobre aktorstwo

Ok, sprostujmy to od razu. Poza Vanessą to aktorstwo jest po prostu w porządku / nie razi / nie wprowadza w katusze i cierpienia / aż takiego drewna nie ma, by starczyło do kominka na całą zimę.

Za to Vanessa naprawdę błyszczy. Ci, co kojarzą ją tylko z High School Musical, właśnie kręcą z niedowierzaniem głowami, ale Hudgens prócz niebywałej urody i ślicznego głosu, została obdarowana również talentem aktorskim. I choć role, jakie przyszło jej grać w Księżniczce, są narysowane grubą kreską i oparte o kilka głównych cech, to właśnie Vanessa sprawia, że całość ogląda się dobrze.

Hudgens wciela się w tytułową księżniczkę Lady Margaret oraz mieszkankę Nowego Jorku, Stacy De Novo.

Cała fabuła opiera się na bardzo banalnym pomyśle – księżniczka nigdy nie zażyła normalnego życia, teraz ma wyjść za księcia, którego praktycznie nie zna, a już na pewno nie kocha, ale obowiązki to obowiązki. Dodatkowo jest spontaniczna (choć równocześnie bardzo wyrafinowana i na spontaniczność pozwala sobie tylko poza spojrzeniami otoczenia) i chciałaby przed ślubem poznać lud, którym przyjdzie je rządzić.

Z kolei Stacy jest utalentowaną cukierniczką, dostała możliwość wzięcia udziału w międzynarodowym konkursie organizowanym przez to małe, nieistniejące królestwo. Leczy złamane serce, nie lubi spontaniczności, wszystko musi mieć zaplanowane pod linijkę. Uwielbia swojego przyjaciela i jego córeczkę, i to właśnie przez marzenia tej małej słodkiej dziewczynki, zgadza się na szalony plan Lady Margaret.

Wszystko ma pójść gładko i sprawnie. Książę ma w planie wyjechać na dwa dni, więc Stacy nie będzie musiała z nim przebywać, rodzina królewska Lady Margaret praktycznie nie zna, więc nie ma po czym poznać, że coś jest nie tak. Z kolei Margaret uczy się wszystkiego na temat życia Stacy i ma być po prostu super wyluzowana.

Wszystko komplikuje się, gdy książę postanawia zostać, by zbliżyć się do swojej przyszłej żony. Stacy oczywiście zakochuje się w księciu, a Lady Margaret w przyjacielu Stacy, Kevinie.

To, że tę sztampę i brak nowości ogląda się dobrze, sprawiają małe rzeczy, jakie Vanessa wprowadziła do postaci. Lady Margaret jest bardzo dobrze ułożona i elegancka, Stacy więc używa zbyt sztucznego języka, jakim nawet rodzina królewska się nie posługuje. Z kolei luzackie chodzenie Stacy i jej życie, stosunki z bliskimi, sprawiają, że księżniczka mówi zbyt luźnym i nieużywanym slangiem, a zwykłe rzeczy, robi po raz pierwszy w życiu.

Zmiana akcentów, sposobów poruszania się, wręcz momentami jawna parodia obu postaci wychodzi Vanessie znakomicie. I tym samym zmienia The Princess Switch w film świąteczny zdatny do oglądania.

Niekoniecznie super dobry, niekoniecznie warty zapamiętania, niekoniecznie logiczny, ale jednak nie pozostawia po sobie chęci wyrzucenia laptopa przez okno.

Plusem jest również to, że w przeciwieństwie do Świątecznego Księcia, Zamiana z Księżniczką zdaje się być filmem bardzo samoświadomym. Nie stara się nam wmówić, że to wszystko jest możliwe, wprowadza nawet aspekt nadprzyrodzony w postaci starszego dziadka, który zdaje się wręcz kierować wszystkimi dookoła. I może to, że sam siebie nie bierze do końca na serio, całości również pomaga.

Netflix w Netflixie

Zamiana z Księżniczką dostarczyła nam także takiego lokowania produktu, że TVN może się uczyć. Zgadnijcie, jaki jest ulubiony film świąteczny Stacy?

ŚWIĄTECZNY KSIĄŻĘ.

Ba, mamy nie tylko wspomnienie tego filmu, ale również scenę z jego oglądania, a nawet finałowy pocałunek!

Wszyscy, którzy marzyli o połączonym uniwersum księżniczek Netflixa, muszą się z tym marzeniem pożegnać.

Nie będę Was namawiać do koniecznego oglądania Zamiany z Księżniczką, bo nie jest to film świąteczny, jaki trzeba zobaczyć. Nie ma w sobie nic odkrywczego. Ale jeżeli potrzebujecie czegoś do oglądania jednym okiem przy lepieniu uszek, czy pieczeniu pierniczków, czego fabuły nie trzeba uważnie śledzić, to jest to dobry wybór.

W każdym razie podczas oglądania nie wsadzicie z premedytacją laptopa do piekarnika, byleby nie oglądać dalej.

No komentarze

Tak jak w zeszłym roku, zaczęliśmy od części pierwszej Księcia, tak w tym roku zaczniemy od drugiej.

Ktoś, gdzieś, kiedyś powiedział (a może to był kawał?), że bajki nie mają kontynuacji po „żyli długo i szczęśliwie”, bo dalej to już tylko małżeństwo i nuda. No cóż, Świąteczny Książę doskonale potwierdza tę zasadę, choć nie można mu powiedzieć, że nie próbował złamać obowiązujących reguł i wprowadzić trochę… nietypowego wątku.

Szczypta polityki

Rzadko się bowiem zdarza, by filmy podpadające pod komedie świąteczne, a już wywodzące się z komedii romantycznych, próbowały mieszać jakiś trudny temat, całkowicie odstający od bohaterów. A polityka trochę taka jest.

Polityka oznacza trochę wszystko, a trochę nic. Tym bardziej, gdy odnosi się do fikcyjnego państwa i jego wewnętrznych problemów, a nie komentuje obecne wyzwania realnego świata.

I powstrzymując Wasze oburzenie – tak, tematy polityczne fikcyjnych królestw, a nawet całych światów są pasjonujące, ALE na litość Bloga, to wszystko musi mieć jakieś ręce i nogi.

Niestety, Świąteczny Książę postanowił nie tylko nie dodawać rąk i nóg, ale i pominąć pozostałe ważne części ciała. Nasza polityka jest więc przedstawiona jako problemy finansowe królestwa wskutek jakiegoś wspaniałego planu, jaki książę wdrożył, podążając śladami zmarłego ojca. Dopiero w połowie filmu dostajemy konkretne informacje. Bo całe jego ratowanie polegało na prostym: jeżeli nasze firmy będą robić w naszym państwie, zamiast zatrudniać to tego samego firmy zewnętrzne, to nasza gospodarka ruszy z kopyta.

Z tym że do tego czasu zdążyliśmy się już znudzić wątkiem politycznym, którym trudno się przejmować, skoro zamknięty jest w czterech ścianach zamku i polega na ciągle przepraszającym księciu znikającym na obradach.

Czy dużym spoilerem będzie, jak powiem, że we wszystko oczywiście wtrąca się Amber, a potem wszyscy żyli długo i szczęśliwie? Nie? Tak myślałam.

"Zabawne" wątki

Za zabawne wątki mają służyć następujące osoby:

- ojciec Amber, który za nic nie umie się zachować a dworze królewskim (bo jak widać, w tym królestwie nikt nie wdraża nowoprzybyłych w podstawy etykiety, a już szczególnie, przyszła królowa nie wdraża w nią własnego ojca. Choć mam poważne wątpliwości, czy sama w ogóle cokolwiek wie, o etykiecie);

- organizator ślubny, który jest gejem (a jakże);

- kucharka królewska, która nie rozumie nowojorskiego gotowania.

I niestety, ale nie są one w stanie wywołać nawet zbytniego uśmiechu na ustach. Jak część pierwsza grała na schematach, ale mogła się jeszcze wielbicielom gatunku podobać, bo miała wszystko, co obowiązkowe, tak tutaj trudno znaleźć jakiekolwiek plusy komediowe.

Nasza para żyje sobie we względnej zgodzie, brak czasu ze względu na zapracowanie księcia za bardzo na nich nie wpływa, a wielka drama polegająca na nieumiejącej się dostosować Amber zostaje zażegnana w 3 scenach.

Ale nie możemy pominąć jeszcze dwóch dodatkowych wątków:

- mała siostra księcia okazuje się dzieckiem jeszcze genialniejszym, niż w części pierwszej i to w taki sposób, że opadły mi wszystkie witki i już nawet nie miały siły podnieść się do czoła;

- obowiązkowe schodzenie po schodach!!!

- trampki, wszędzie trampki.

Czy muszę dodawać, że etykieta w Księciu jest traktowana jako coś przestarzałego, co należy wywalić za okno?

Jeden, jedyny plus

Jeżeli miałabym wskazać jedyny plus filmu, to zderzenie się Amber z zasadami królestwa. Co prawda, nie da się nie skomentować jednego: że do roli przyszłej królowej zaczęli ją przygotowywać na tydzień przed ślubem. Bo to, jak się zachowywała jako narzeczona króla, wszyscy mieli gdzieś.

Ale mimo wszystko, pokazanie jak bajka potrafi się zmienić w piekło, było jedynym dobrym elementem. Amber zderza się z brakiem decyzyjności pod względem ślubu: od sukienki po jedzenie. Nikt nie jest zainteresowany tym, co ma do powiedzenia w sprawie polityki, a za jej główny obowiązek uważa się znalezienie odpowiedniego drzewka świątecznego.

Dla dziewczyny z Nowego Jorku, która zawsze decydowała sama o sobie, nagłe ograniczenia i brak możliwości powiedzenia nie są niemałą traumą. W końcu nikt nigdy nie przygotowywał jej do życia w służbie państwa.

Boleśnie przekonuje się także, iż wszystko, co umieszcza publicznie (a pamiętajmy, Amber to była dziennikarka obecnie profesjonalna blogerka) musi przejść przez cenzurę i najpewniej nie dostanie zgody na publikację.

I cieszę, że ten wątek został poruszony, bo rzadko mówi się, jak pewne pozycje społeczne (już abstrahując od stania się księżną, czy królową), z boku wyglądają fantastycznie, a w rzeczywistość różowa nie jest.

Oczywiście film musiał na końcu i to zepsuć, bo przecież pisałam, że żyli długo i szczęśliwie.

Mam szczerą nadzieję, że Netflix kolejnej części już nie zrobi. Nawet jak ma kręcić ciągle takie same filmy świąteczne, w których dziewczyny z ulicy zostają częścią rodziny królewskiej, to niech to będą nowe tytuły.

Bo przynajmniej będę odhaczać obowiązkowe bitwy na śnieżki, a nie przysypiać w połowie.

No komentarze

Zaintrygowana siadałam do seansu Sabriny. Zwiastuny pokazywały bowiem zupełnie odmienny świat, od tego, który pamiętałam z dzieciństwa. I wsiąknęłam, przepadłam, jestem zakochana. W sumie… nie czytajcie dalej, tylko idźcie oglądać.

Pomimo że od premiery minęło już dużo czasu, spoilerów brak.

Salem nie gada i co z tego?

Zacznijmy od tego, o co burzy się największa część fanów. Salem nie mówi. Ba, nie ma go za dużo w serialu, bo aktorka okazała się uczuloną kocią sierść i gra nafaszerowana lekami. I rozumiem, że może to komuś przeszkadzać, ale mnie nie ruszyło to zupełnie.

Wtedy, gdy Salem jest potrzebny, natychmiast się pojawia, Sabrina prowadzi z nim jednostronne rozmowy, kto wie, może kiedyś usłyszymy jego głos. Jednak, moim zdaniem serial nie tylko nie traci nic z tego powodu, ale wręcz zyskuje, bo mówiący Salem za nic nie pasuje mi do całej koncepcji.

Witajcie w świecie mroku

Chilling Adventures of Sabrina nie ma nic wspólnego z ciepłą komedią znaną wszystkim z lat 90. Równocześnie, nie jest ani kontynuacją, ani nową wersją tamtego serialu. CHAOS (prawda, że nazwa serialu ma ładny skrót?) jest ekranizacją komiksu o tym samym tytule, wychodzącym w ramach serii Archie Comics. Co nie pozostaje bez znaczenia także dla serialu Riverdale, ponieważ oba są dokładnie z tego samego uniwersum.

Jestem z Riverdale do tyłu, ale Internet donosi, że oba seriale są także w takiej same linii czasowej, bo trzecio/czwarto planowe wydarzenia z okolicy się w obu serialach pokrywają. Może to też tłumaczy całe dziwne szaleństwo w jakie Riverdale coraz bardziej brnie.

Serial jest mroczny, zarówno w sposobie kręcenia, gdzie przeważają stonowane kolory, w których wybija się czerwień, ale także w tematyce, jaką porusza. Sabrina ze swoimi ciotkami należą do kościoła Szatana, a wraz ze swoimi 16-tymi urodzinami, młoda czarownica ma wpisać się do księgi, by oddać swoją duszę, w zamian za nieskończoną potęgę.

Nawet znając ogólną tematykę, zdziwiłam się jak brutalne sceny, czy nawiązania Sabrina porusza, choć z drugiej strony, bez tego serial dużo by stracił. Od początku wiadomo, że magia wiedźm oraz czarnoksiężników jest mroczna i nie tyle ociera się o śmierć, ale z niej czerpie.

Charyzmatyczni i nudni

Fabuła kręci się wokół Sabriny, która jest na rozdrożu dwóch światów. Tak jak w znanej wersji różowego serialu z lat 90, Sabrina jest pół wiedźmą, pół człowiekiem, wychowuje się z ciotkami i żyje pomiędzy dwoma światami.

Niestety, zwykli ludzcy przyjaciele Sabriny są bardzo nijacy i nudni. Ukochany naszej wiedźmy, Harvey (Ross Lynch), nie przejawia żadnego charakteru, choć może to też wina tego, że w sumie nie bardzo ma co ta robić. Być może zmieni się to w drugim sezonie, choć na razie wszystko wskazuje na to, że nadal będzie się plątał bez celu. Z tą różnicą, że ze smutną miną. Widać każdy serial potrzebuje smutnego bohatera wpatrzonego w przestrzeń.

Susie (Lachlan Watson) z kolei jest postacią, która pokazuje ciekawy problem społecznej nie akceptacji – dziewczyna ma krótkie włosy, według otoczenia nie ubiera się wystarczająco kobieco, przez co rówieśnicy nie umieją wsadzić jej w konkretne ramy. A to prowadzi do wyzwisk, ośmieszania, a nawet molestowania seksualnego. Serial próbuje pokazać, jak dużym jest to dla niej problemem, tym bardziej że Susie sama nie do końca wie, jak się określić i czy w ogóle chce się dać wpisać w jakieś społeczne ramy.

Równocześnie, sam problem jest gdzieś z tyłu i nie wybrzmiewa wystarczająco mocno. Jednak to dopiero pierwszy sezon, pozostaje mieć nadzieję, że scenarzyści nie porzucą tego wątku. Sama postać Susie, choć porusza istotne kwestie, trochę znika w całym tym zamieszaniu. Końcówka sezonu daje jednak pewne wskazówki, że jej wątek może się ciekawie rozwinąć.

Rosalind (Jaz Sinclair) jest z kolei jedną z postaci, które starają się walczyć z ograniczeniami i dyskryminacją zarówno w imieniu Susie, jak i samych ograniczeń, jakie narzuca im szkoła. Równocześnie, cierpi na chorobę, która może jej odebrać wszystko, co kocha. Ona także może mieć coś do powiedzenia w przyszłości, z tym że…

Cała ta trójka bohaterów, nawet dziewczyny, które teoretycznie mają ciekawe możliwości, giną w porównaniu z bohaterami magicznymi. Są jak nijakie tło. Trudno powiedzieć, czy jest to zabieg celowy – świat magiczny ma być dużo bardziej pociągający – czy scenarzyści tak bardzo skoncentrowali się na postaciach z wiedźm i czarnoksiężników, że zabrakło im dobrych pomysłów na zwykłych ludzi.

Bo część magiczna obsady nie zawodzi.

Ciotki dobrane są perfekcyjnie. Hilda (Lucy Davis) wprowadza trochę punktu komediowego, równocześnie będąc tą, która lepiej rozumie Sabrinę. Wraz z rozwojem sytuacji, sama zaczyna zastanawiać się nad swoim życiem, rozważając, czy oddanie się w pełni Szatanowi – co było dla niej naturalnym wyborem – faktycznie było dobrym posunięciem.

Zelda (Miranda Otto) to ta o niezachwianej wierze. Może nawet trochę dewotka w wersji dark. Z jednej strony, za nic nie rozumie dylematów Sabriny, z drugiej, nastawi dla niej własny kark, jak zajdzie taka potrzeba. Ale jej miłość jest często szorstka i objawia się jako próba usadzenia bratanicy tam, gdzie jej miejsce.

Zestawione ze sobą, stanowią świetną, komiczną parę. Ich światopogląd jest tak różny, nawet względem siebie samych, a gra aktorska doskonała, że mogłabym oglądać serial poświęcony tylko ich perypetiom.

Kolejną ciekawą osobistością z rodziny Spellmanów, jest Ambrose (Chance Perdomo), zamknięty w areszcie domowym i kolejny punkt komiczny serialu. To on rzuci żartem dla rozładowania sytuacji i to on jest domowym powiernikiem problemów Sabriny. To również on wprowadza wątek homoseksualizmu do serialu, co ciekawe – wiedźmy są otwarte na wszelkie miłosne wybory, więc orientacja seksualna Ambrose nie jest w CHAOSie traktowana jako temat tabu, czy coś wstydliwego.

A jestem dopiero w połowie wyliczania, bo przecież nie mogę pominąć najwyższego kapłana wspólnoty, ojca Faustusa Blackwooda. Grający go Richard Coyle musi mieć niesamowity ubaw. Faustus jest z jednej strony totalnie nakierowany na władzę, z drugiej sztywny i przerażający, z jeszcze innej, totalnie przerażony myślą, że jakakolwiek kobieta mogłaby namieszać w odwiecznym porządku męskiego panowania.

Genialna w swojej roli jest Michelle Gomez, jako Mary. Mary jest czymś złym, czymś, co bardzo chce namieszać w świecie Sabriny. A samą Sabrinę zmanipulować tak, by zdecydowała się oddać Szatanowi (nie jest to spoiler, od pierwszych minut serialu jasno jest to powiedziane). To, z jaką gracją Michelle weszła w rolę i jak wiele wnosi do serialu, ciężko nawet opisać. Jej postać stoi w totalnej opozycji do Faustusa, ciągle go napomina, by nie lekceważył kobiet i wręcz wyśmiewa jego metody działania.

Oczywiście, ludzki chłopak Harvey, musi mieć przewagę w czarnoksiężniku, Gavin (Darren Mann). Bo, pomimo że Sabrina może typową teendramą nie jest, tak trójkąt miłosny nikomu nie zaszkodzi. Przyznam tylko, że… nie widzę tutaj żadnego problemu, bo choć Gavin może jeszcze nie ma za dużo do grania, to i tak jest ciekawszy, bardziej interesujący i przynajmniej rozumiejący zasady. Plus, Sabrina wybitnie do niego pasuje.

Na koniec zostały nam trzy upiorne siostry, Agatha (Adeline Rudolph), Dorcas (Abigail F. Cowen) oraz najważniejsza Prudence (Tati Gabrielle). Jeżeli Sabrina w swojej zwykłej szkole nie ma nikogo, kto by ją gnębił, tak w uczelni dla wiedźm, ta trójka dokładnie odgrywa taką rolę. Przyznam, że dla mnie są wyrwane jak z koszmaru sennego o szkolnych prześladowczyniach.

Ale po co ja Wam opisałam praktycznie każdego z bohaterów z osobna? Spójrzcie jeszcze raz na listę. Zdecydowana przewaga kobiet, prawda? No właśnie.

Uwaga! Feminizm!

CHAOS nie ucieka od wątków feministycznych, wręcz przeciwnie. Cała relacja Mary i Faustusa opiera się na jej niezgodzie, przeciwko męskiej butności i zbytniej pewności siebie, przekonaniu, że tylko mężczyźni są nieomylni. Ostatni odcinek oraz czyn Zeldy, dobitnie podkreśla, jak męski to świat.

Doskonałym pomysłem, było przedstawienie kościoła satanistycznego, jako odbicie tego, co znamy na co dzień – bo w sumie trochę tak jest. Nazewnictwo i określenia, jak nieświęta msza, czy wypowiadane z ulgą praise Satan (zamiast praise the Lord), dodaje serialowi komediowości, bo nie brzmi to dla nikogo naturalnie (poza satanistami, rzecz jasna).

Ale pomijając dozę humoru, jaką te powiedzonka wnoszą, serial pokazuje doskonałe odbicie, jak w takich ośrodkach – trwających od wieków, ze swoimi tradycyjnymi obrzędami – traktowane są kobiety. To one mają się poświęcać na ołtarzach, ale nie mogą pełnić żadnej znaczącej funkcji. Są zależne od decyzji mężczyzny, nawet jeżeli ta jest błędna. I nie mają zbyt wielkiego pola do działania, bo wszystko osaczone jest takimi zasadami i przepisami, by każde odstępstwo było zniewagą.

Sam proces inicjacji, w którym Sabrina musi zdjąć sukienkę i klęczeć w samej halce przed najwyższym kapłanem, jest poniżający w bardzo prosty sposób.

Serial nie ucieka także od mówienia takich rzeczy wprost. Gdy Sabrina pyta, dlaczego Szatan oczekuje od niej pełnego poddania się, dostaje odpowiedź: Bo Szatan również jest mężczyzną.

Irytująca Sabrina? NIE!

Sama Sabrina również jest pokazana, jako bohaterka silna i robiąca wszystko, by móc decydować o sobie samej. I owszem, w Intrenecie pojawiły się głosy, że jest ona irytująca. Ale… nie do końca się z nimi zgadzam.

Bo trudno nie przyznać racji, że pewne decyzje młodej wiedźmy były nierozważne. Sabrina ma tendencję do upartego stawiania na swoim, nawet jak cały świat jej mówi, że podjęte działania nie mogą przynieść niczego dobrego. Z tym że dla mnie właśnie przez to, jej postać jest spójna.

Sabrina starając się połączyć oba światy ze sobą, musi w pewien sposób być nieustępliwa.

Dziewczyna, która boi się podejmować decyzje, nie byłaby w stanie powiedzieć głośno, że nie wie, co zrobić i nie chce rezygnować z niczego. I to prawda, jej bałagan często muszą później sprzątać inni. Ale Sabrina ma 16 lat. Trudno oczekiwać, by zawsze wiedziała, co robi.

Zamiast tego, brnie uparcie do przodu i stara się kierować swoim życiem tak, jak uważa za słuszne, za nic mając opinie innych. I, na bloga, jak ja bym chciała mieć taką bohaterkę za przykład, będąc nastolatką (choć narzekać nie mogę, bo przecież dostałam Hermionę).

Bo Sabrina doskonale pokazuje, że walka o samą siebie jest trudna i usiana decyzjami, które będą bolały innych. Że trzeba usiąść i się zastanowić, czy jesteśmy gotowi na taką walkę, niezależnie od konsekwencji. Sabrina rzadko siada i się zastanawia, ale czy nie jest przez to doskonałym przykładem, mówiącym „nie zawsze otoczenie chce ci zrobić na złość, oni mogą mieć rację”. W przypadku wieku nastoletniego, gdzie bez przerwy ma się uczucie, że cały świat spiskuje przeciwko nam, jest to doskonałe pole, by uczyć się na czyiś błędach.

Ale pokazuje także, że o samych siebie należy walczyć. Sabrina dopiero się uczy, jest podatna na manipulacje, złe decyzje, ale także te dobre. Stara się przeciwstawić obowiązującemu porządkowi, bo uważa, że nie jest fair. I serial pokazuje, że nie wszyscy dorośli są do niego na 100% przekonani, ale nigdy nie mieli odwagi powiedzieć tego głośno. Takie osoby jak Sabrina wprowadzają chaos, ale równocześnie mogą być zaczątkiem zmian, jakie następują w społeczeństwie.

Czy Sabrina jest irytująca? Jest dokładnie taka sama, jak jej koledzy z innych seriali, którzy działają według ich widzimisię. Różnica jest taka, że przez lata przyzwyczailiśmy się i kulturowo, i historycznie, że mężczyzna może podejmować szalone decyzje. Sabrina wprawia w irytacje, bo jest dziewczyną. Powinna być grzeczna, ułożona i posłuszna. A nie jest.

Czy serial ma wady?

Serial ma fantastyczną ścieżkę dźwiękową i naprawdę dobre aktorstwo. Jednak sposób, w jaki został nakręcony, potrafi wybić z historii i momentami mocno drażnić.

Niestety wprowadzono zabieg rozmazanych krawędzi. Nie występuje on zawsze, z reguły w momencie, gdy mają się wydarzyć jakieś ponadnaturalne rzeczy, ale w bardzo niewielu scenach wygląda dobrze. Niby rozumiem, dlaczego to zrobiono, ale gdy nagle jakieś postacie ważne dla danej sceny są na tym rozmazanym polu, to psuje to cały efekt.

Cicho chciałabym liczyć na to, że z tego zrezygnują w 2 sezonie, ale zaczęli go kręcić praktycznie równo z premierą pierwszego. Mam więc poczucie, że to nie zniknie – a nie jest to tylko mój zarzut. Gdzie się Internecie nie obejrzałam, nikt nie był tym zachwycony.

Sabrina nie jest serialem, który będzie najmądrzejszy i najinteligentniejszy. Ma sporo głupotek, które są charakterystyczne, dla tego typu produkcji. Równocześnie, proponuje jednak pewien komentarz społeczny, czarne poczucie humoru i daje nam silne kobiece bohaterki. Nie mogłam więc nie zakochać się w nim po uszy i piszczeć z radości, na nadchodzący odcinek specjalny (już 14 grudnia!).

Jeżeli zastanawialiście się, czy warto dać mu szansę, to zdecydowanie tak.

No komentarze

Myślę, że tytuł nie pozostawia złudzeń. Zbrodnie rozczarowały mnie mocno, a im więcej czasu minęło od seansu, tym gorzej. Zaraz po opuszczeniu kina, nie wiedziałam co myśleć. Zakończenie wstawiło mnie w stupor, a choć na samym filmie bawiłam się całkiem nieźle, to nie umiałam nie widzieć braków i wad już na sali kinowej.

A jeszcze więcej widzę ich teraz. Ale żeby nie było, to nie jest film tragiczny. Przez wielu został okrzyknięty strasznie nudnym. Osobiście się z tym nie zgadzam, choć bywają w nim niepotrzebne dłużyzny.

Jednak, Zbrodnie Grindelwalda mają ogromny problem i to nie tylko dlatego, że wywalają do góry nogami cały znany nam do tej pory kanon Harry’ego Pottera. I choć kanon mam ochotę omówić, to w tym wpisie spoilerów brak.

Zacznijmy od wizualnego wrażenia

Efekty specjalne momentami są super, by w innych miejscach trącić latami dwutysięcznymi, ale jednak filmy z uniwersum Pottera zawsze dobrze się oglądało wizualnie. I tak było też tym razem. Fajne nowe zaklęcia, przyjemne efekty, czego można chcieć więcej?

Ano może lepszej pracy kamery i zmniejszenia ilości cięć. Bo gdy tylko na ekranie zaczyna się dużo dziać, kamera skacze jak szalona, ciemny ekran rozświetlają co chwilę oślepiające błyski i w sumie to nie wiadomo co, kto i dlaczego. Nie ogląda się tego ani dobrze, ani przyjemnie.

Irytuje mnie też niesamowicie ta cała moda, właśnie na takie rytmiczne błyski, gdy pozostałe sceny są ciemne i mało widoczne. Jasne przykrywa to idealnie niedorobione efekty specjalne (oślepiony widz nie jest w stanie ich zauważyć), ale równocześnie ciekawa jestem, ile ataków epilepsji tym wywołano.

Rowling wróć do pisania książek

I nie zrozumcie mnie źle – uwielbiam Aśkę. Dała mi uniwersum, na którym wyrosłam, do którego regularnie wracam, ba, jestem dumnym Puchonem. Ale równocześnie, Aśka nie ma pojęcia o pisaniu scenariuszy. Ten film ma tak bardzo niedopowiedziane i porwane wątki, jakby ktoś postanowił zekranizować albo szkic książki, albo zmieścić do jednego filmu tysiąc-stronicową powieść i 90% historii mu się tam nie zmieściło.

Aśka jest świetną pisarką, ale powieści rządzą się całkiem innymi prawami, niż scenariusze. Niech napisze komuś szkic pomysłu i niech dobry scenarzysta sam to przełoży na scenariusz. Bo niestety, ale to, co w powieściach sprawdza się świetnie – jak wprowadzanie dużej ilości postaci, przez co świat wydaje się tętnić życiem, w filmach wprowadza tylko dużo zamieszania.

Albo niech ktoś ją wyśle na kurs pisania scenariuszy. Trzyletni.

Niby pomiędzy braćmi jest jakiś konflikt. Ale zapomniano go napisać.

Zbędne postacie

W Zbrodniach Grindelwalda pojawiają się postaci, które mają albo dwie linijki tekstu na krzyż, albo żadnej i tak naprawdę można by je wywalić z korzyścią dla całej opowieści. Ale kamera usilnie się ich trzyma i stara się nam wmówić, że są istotne.

I może miałoby to jakiś sens, gdybyśmy jakąkolwiek z nich wcześniej spotkali. Gdyby pojawili się też w części pierwszej, mieli jakąś rolę. Ale nie. Nic o nich nie wiemy, ale z jakiegoś powodu wymaga się od nas, byśmy się nimi przejmowali.

To samo z postaciami, wydawałoby się, naprawdę ważnymi. Jak brat Newta, Theseus. Próbuje się nam wmówić, że bracia są od siebie bardzo różni, ale tak naprawdę nie ma tego na ekranie. Nie dostajemy niczego, co nakreśliłoby nam wieloletni konflikt pomiędzy nimi. Theseus nie odgrywa żadnej roli w filmie, nie poznajemy go w żaden sposób. Ot, stoi w kadrze.

Nowe postacie

Z jakiegoś nieznanego mi powodu, zamiast rozwijać bohaterów, których poznaliśmy w części pierwszej, film usuwa ich na dalszy plan i przedstawia historię rodzinną ludzi, których nie znamy. Co jest dla mnie kompletnie nie zrozumiałe, bo do kina przyszliśmy dla Newtona, Jacoba, Queenie, czy Tiny.

Zamiast tego wrzuca się nas w centrum wydarzeń wokół Lety (której nazwiska Wam nie podam, bo to jest pewnego rodzaju spoiler). Nawet bohaterka, która wywołała największą burzę przed premierą, Nagini, po prostu jest i smutno patrzy w przestrzeń. Jej historia nie została rozwinięta poza tym, że jest kobietą zamieniającą się w węża i kiedyś zapewne w tej formie zostanie na zawsze. Co wiemy, do cholery, z samych zwiastunów i książek o Harrym Potterze.

Z kolei Nicolas Flamel wrzucony jest w roli uroczego dziadka, jako easter egg dla wszystkich fanów Pottera. Ale nie dowiadujemy się o nim niczego, a szkoda, bo spodziewałam się tam sceny rodem z Insygniów Śmierci, gdy trójka bohaterów trafia do domu taty Luny.

Jude Law jako Dumbledore jest cudowny i widać, że bardzo go cieszy grani tej postaci. I że rozumie Albusa. Tylko niestety w całym filmie ma może z pięć scen. Pokazują one co prawda skłonności, do manipulacji młodymi chłopcami o wielkim sercu, jednak daleko do tego, by Dumbledore zaczął odgrywać jakąś rolę w filmie. Gdybyśmy wycięli z nim sceny, tak naprawdę nie ucięlibyśmy niczego z fabuły. Bo choć, jak widać na zwiastunach, Albus namawia Newta do misji, młody mag decyduje się na nią z zupełnie innych powodów.

Jeżeli czekaliście na jednoznaczne potwierdzenie, że Albus był gejem, a miłością jego życia był Grindelwald (jak ciągle powtarza Rowling), to nie doczekacie się. To znaczy, są oczywiście wskazówki i moim zdaniem bardzo jasne, ale jeżeli ktoś nie zgadza się z wizją homoseksualnego Dumbledora, to równie dobrze może je odczytać, jako bardzo bliską i zażyłą przyjaźń.

Powiem tak. Droga Rowling. Jeżeli po wydaniu 7 książek i asyście przy 8 filmach, po tylu dodatkowych opowiadaniach oraz sztuce, mówisz wszystkim radośnie: Albus był gejem, to nie bój się tego pokazać lub choć jasno powiedzieć ustami któregoś z bohaterów. Nie, twoja odwaga na twitterze i w wywiadach się nie liczy. Pokaż to w filmach.

Stare postacie

Na szczęście nie zepsuli Newtona. Jeżeli ktoś go uwielbiał, za to jaki jest speszony światem, będzie go uwielbiał dalej. Niestety, nie postarano się o żadne rozwinięcie jego postaci i historii, bo nie dowiadujemy się o nim niczego nowego. Jakby po pierwszym filmie uznano, że nam już wystarczy i w sumie to postać nie musi się dalej rozwijać.

Tina została potraktowana jako pionek całkowicie z boku fabuły. Dosłownie. Nawet zalążek zauroczenia pomiędzy nią i Newtem został sprowadzony do jednej (co prawda bardzo uroczej) sceny. Ich rodzące się uczucie można by spokojnie opisać. W pierwszej części pominąć ewentualne zauroczenie i pokazać wspólną przygodę, i dopiero w tej części stworzyć sceny, które mogłyby prowadzić do romantycznego zwrócenia na siebie uwagi. Ale zamiast tego dostajemy dwójkę bohaterów, która obok siebie głównie stoi. Brakowało tylko lektora mówiącego, że powinni być razem.

Queenie z kolei miała świetny wątek, ale… całkowicie niewykorzystany. Zamiast skoncentrować się na tym, jak wielki problem świat czarodziejów stawia przed nią i Jacobem, dano jej znów kilka scen, które w przyspieszeniu traktują jej przemianę. I najgorsze w tym jest to, że jest to przemiana, która dla tej postaci byłaby jak najbardziej logiczna. Jednak została tak potraktowana, że wydaje się mało sensowna. Zgaduję, że to efekt końcowych cięć i wtrącania się producentów, bo nie chce mi się wierzyć, że w oryginalnym scenariuszu ten wątek był tak płytki.

(Po napisaniu recenzji, zorientowałam się, że całkowicie pominęłam wątek Jacoba. I niech to mówi samo za siebie).

Grindelwald. Z jednej strony, nie mogę się przyczepić do tego, jak Johnny Depp grał, bo zrobił to dobrze. Z drugiej, prywatnie aktora tak bardzo nie lubię, że czuję się niekomfortowo, oglądając go na ekranie. W dodatku, niestety dla Deppa, w tej samej roli widzieliśmy Colina Farrella. I był on o niego charyzmatyczniejszy. Bardzo żałuję, że casting nie był odwrotny i że finalnie to nie Colin gra Grindelwalda.

Jednak – pomimo bardzo ciekawego wątku – czegoś brakowało. A tym czymś były tytułowe Zbrodnie. Bo widzicie… nie ma tu żadnych zbrodni. Nie dowiadujemy się również, jakie zbrodnie kiedyś popełnił. Znów, mamy postać, którą pasuje rozwinąć, której nazwisko mamy w tytule i nic z tym się nie dzieje.

Równocześnie, muszę dać ogromny plus za przemowę i to, jak sprawnie zostało pokazane manipulowanie tłumem. Nie mam wątpliwości, dlaczego Grindelwald posiadał tylu popleczników.

Credence. Oh, Credence. Fabuła Zbrodni niby kręci się wokół ciebie, ale jakoś nikt nie chce dać ci nic do zagrania. I choć cała oś filmu polega na tym, że wszyscy Credence’a szukają, a Credence szuka z kolei swoich korzeni, to jego rola w tym filmie polega na przemieszczaniu się z miejsca na miejsce. I nawet za wielu scen nie ma. I nie mówi za dużo. Jak można mieć na planie tak utalentowanego aktora, jak Ezra Miller, i nie dać mu dosłownie NIC do zagrania. Instrukcja w scenariuszu brzmiała chyba: plątasz się przez cały film ze smutną miną.

Ten kadr nas zapewnia, że jesteśmy w Paryżu. Musimy mu wierzyć.

Fabuła

Fabułę opisałam już wyżej. Wszyscy szukają Credence, miejscami także sami się gubią, więc szukają siebie nawzajem, a z kolei Credence szuka wyjaśnienia swojej przeszłości. Między czasie dostajemy wątek o problemach pomiędzy małżeństwami czarodziei i mugoli, rodzinne sekrety i dylematy oraz pokazanie, jak odpowiednia manipulacja tłumem, potrafi stworzyć cały ruch.

I wiecie co? To naprawdę brzmi jak fabuła na dobry film. Gdzie jest miejsce na rozwój każdej z postaci. Gdzie dodatkowo możemy poznać nowe miasto, Paryż, oczami czarodziejów.

Ale nie. Nie dostajemy nawet połowy z tego. Wątki, które mogłyby być głębokie i rozwijające, są zamknięte w kilku scenach. Z kolei te, które nas nie obchodzą, rozciągane są na cały film. A najgorsze jest to, że przez prawie dwie godziny próbujemy rozwiązać zagadkę pochodzenia drugoplanowych postaci, która zostaje streszczona w dwie minuty w taki sposób, że potrzebna jest karta i długopis, by rozpisać wszystkie powiązania. Które finalnie nie mają żadnego znaczenia.

Nie dostajemy także Paryża. Narzekałam w części pierwszej, że pokazano nam za mało czarodziejskiego Nowego Jorku. Jak ja się myliłam! Tam to był dokładny opis życia czarodziei w USA! Tu mamy wierzę Eiffla. I cyrk. I budynek ministerstwa. Ale nic o francuskich mieszkańcach, nic o zasadach, nic o tamtejszej kulturze.

Najbardziej boli mnie chyba właśnie to, że to jest opowieść z bardzo zaprzepaszczonym potencjałem.

Na szczęście zwierzaki nadal dają radę, a Niuchacz wciąż jest super!

Finał

Jednak najgorsze jest dopiero przed nami. Bo gdy już nam się wydaje, że wszystko już zobaczyliśmy, zaraz będą napisy i w sumie to może nie był to film wybitny, ale nie był to też film tragiczny, ot zaprzepaszczone dobre pomysły. Gdy już jesteśmy bezpieczni, Rowling postanawia wywalić cały kanon do góry nogami.

Gdy wyszłam z kina, nie byłam pewna co o tym myśleć. Sięgnęłam więc po Insygnia Śmierci i z każdym kolejnym zdaniem byłam na Aśkę coraz bardziej wściekła. Bo tak się nie robi. Szczególnie tak się nie robi, gdy widzisz, że fani nie przyjęli dobrze zmian w kanonie, jakie wprowadzało Przeklęte Dziecko. Ale ono aż tak nie zmieniało historii z samego Harry’go Pottera, jak to ostatnie zdanie.

Nic więcej nie napiszę, bo miało być bez spoilerów. Jednak bardzo rzadko się zdarza, by ostatnie zdanie, jakie pada w filmie, tak bardzo zniszczyło cały film.

Niestety, Zbrodnie to nic więcej, jak leniwe pisarstwo. Z tak rozległym i ciekawym światem, nie tylko za wiele nie widzimy, ale nawet nie rozwijają się nasi bohaterowie. Magicznych rodzin w tym świecie są trzy na krzyż, bo Rowling nie chce się wymyślać innych nazwisk. I jest mi zwyczajnie smutno.

Chciałabym być daleka od mówienia, co Rowling robić wolno z jej światem, a co nie. Bo wiem, że ani mi, ani nikomu innemu nie jest nic winna. Jak będzie chciała, to zrobi z tego świata Modę na Sukces i nikt z nas nie będzie miał prawa się przeciwstawiać. Ale jednak, jak tworzy się uniwersum, gdzie każdy z bohaterów ma datę urodzenia i śmierci, wraz z całym swoim życiorysem, a później wrzuca się jedną z postaci do filmu, którego fabuła dzieje się przed jej narodzeniem, tylko po to, by fani zobaczyli kogoś znajomego na ekranie, to… to jest coś mocno nie tak.

Nie mam pojęcia, jak dalej rozwiną się Fantastyczne Zwierzęta, ale na kolejny film pójdę z duszą na ramieniu i tabletkami uspakajającymi. Na szczęście, zawsze można sobie w duchu odmówić uważania za kanon to, co pokazują Fantastyczne Zwierzęta.

No komentarze

Święta!

Chemia!

Schematy? Oczywiście!

Zacznijmy od tego…

Klisza na kliszy? Tak i jeszcze więcej!

Harlequinowe postacie

Harlequinowy finał

Nuda, nuda, nuda, NUDA

Nadal… nuda? Tak.

Po czym poznać film świąteczny?

Dobre aktorstwo

Netflix w Netflixie

Szczypta polityki

"Zabawne" wątki

Jeden, jedyny plus

Salem nie gada i co z tego?

Witajcie w świecie mroku

Charyzmatyczni i nudni

Uwaga! Feminizm!

Irytująca Sabrina? NIE!

Czy serial ma wady?

Zacznijmy od wizualnego wrażenia

Rowling wróć do pisania książek

Zbędne postacie

Nowe postacie

Stare postacie

Fabuła

Finał

Agata Jarzębowska

Popularne w tym tygodniu

Polecany post

Czym karmisz swój mózg?

Najchętniej czytane