Dobrze, na samym wstępie zaznaczę, że tekst MOŻE zawierać spoilery. Co prawda, wszystko co przeczytacie poniżej, to tylko teorie (lub marzenia), ale warto pamiętać, że część z nich się sprawdziła. Jak choćby na ta największa, że Jon Snow jest w rzeczywistości Targaryenem. Co śmieszniejsze, bardzo długo nikt tego podejścia nie brał na poważnie. Aż w końcu wszystko okazało się prawdą.

Zanim przejdziemy do smaczków, warto zauważyć też jeszcze jedno. Nie wszystkie one dotyczą serialu, część z nich może nawiązywać bardziej do książki. A ponieważ, powieść i ekranizacja bardzo dawno rozeszły się w inne strony (nie ma choćby bohatera, który Dance może w powieści dużo namieszać), trudno na dzień dzisiejszy powiedzieć, na ile serial obali je wszystkie i na ile to będzie zgodne z powieścią.

Zabawnie by było, gdyby w ekranizacji na Tronie usiadł ktoś inny niż w książkach.

Czerwona kapłanka mówi bez przerwy o wybranym Królu, nawiązując do legendy Światłonoścy. Legenda ta mówi, że Azor został wybrany jako ten, który miał walczyć z ciemnością. Jednak najpierw musiał on wykłóć miecz, godny bohatera. Aby ostrze mogło mu odpowiednio służyć, musiało zostać zahartowane. Pierwsze hartowanie w wodzie nie przyniosło rezultatu, ostrze pękło. Podczas drugiej próby, Azor pojmał lwa, wbił ostrze w jego serce, lecz wtedy również pękło ono na pół.

Ahai zrozumiał, co musi zrobić. Podczas trzeciej próby, wezwał swoją żonę, poprosił, by rozdarła szaty i wyznała mu miłość. Kobieta darzyła swojego męża wielkim uczuciem, wypełniła więc polecenie (choć nie bez zdziwienia), gdy ten znienacka wbił jej ostrze w serce. Dusza jego żony połączyła się ze stalą i w ten sposób powstał Światłonośca.

Przepowiednia, jaką głosi Melisandre, bezpośrednio łączy się z tą legendą. Mówi ona, że pewnego dnia powstanie nowy Azor Ahai i stawi on czoło Innym.

A to prowadzi nas prosto do pierwszej teorii.

Co prawda, Melisandre powiedziała, że przepowiedzianym królem, może być także królowa, ale fani szybko połączyli fakty. Jeżeli Jon jest przepowiedzianym Królem, to czy nie będzie musiał wykonać tego samego zadania, co legendarny Azor i wbić miecz w serce ukochanej?

A ukochaną Jona jest Dany.

Teoria mogłaby być naciągana, gdyby nie pewna kolejna przepowiednia, jaką tym razem widziała Danka. Pamiętacie, jak próbowała odzyskać swoje smoki z Domu Nieumarłych? Zobaczyła wtedy siebie stojącą przed zaśnieżonym Żelaznym Tronem. W wizji jednak nigdy na nim nie usiadła. Stała tuż przed nim, gdy odwróciła się i przeniosła na Mur, a później… później weszła do ośnieżonego namiotu, gdzie spotkała Khala Drogo i swojego nienarodzonego syna. Mało prawdopodobne, by Khal powstał z martwych.

Za to bardzo prawdopodobne, że Daenerys spotka się z nimi po swojej śmierci.

Drogi Jamiego i Cersei rozchodzą się bardzo mocno, każde ma już swoje życie. A utrata wszystkich dzieci nie wpłynęła na nich za dobrze. Tym bardziej że Jamie zdecydowanie nie ma aż takich ambicji jak jego siostra.

Skąd jednak aż tak duże podejrzenie, że Jamie może dopuścić się takiego czynu? Wszystko bierze się z przepowiedni, jaką usłyszała młoda Cersei. I która, jak na razie, wypełniła się co do joty.

– Kiedy wyjdę za księcia?
– Nigdy. Wyjdziesz za króla.

Spełnione. Co prawda, Cersei nie wyszła na Targaryena, a za Roberta, ale wtedy, gdy był on królem.

– Ale będę królową?
– Tak. – W żółtych oczach Maggy pojawił się błysk złośliwości. – Królową będziesz…, dopóki nie nadejdzie inna, młodsza i piękniejsza, która cię obali i odbierze ci wszystko, co dla ciebie drogie.
– Jeśli spróbuje, każę mojemu bratu ją zabić.

Inną i młodszą mamy. Co prawda, Cersei bardzo uważnie sprzątała wszystkie młode damy ze swojego dworu, ale Daenerys trudno ot tak wystraszyć i wygnać.

– Czy król i ja będziemy mieli dzieci? – zapytała.
– Och, tak. Szesnaścioro dla niego, troje dla ciebie.

Znowu prawda. Cersei miała troje dzieci, Robert wielu bękartów.

– Złote będą ich korony i złote ich całuny – rzekła. – A kiedy już utoniesz we łzach, valonqar zaciśnie dłonie na twojej białej szyi i wyciśnie z ciebie życie.

I znowu, większość jest prawdą. Dzieci Cersei były książętami, księżniczkami i królami. I wszystkie zmarły.

Na koniec więc interesuje nas słowo valonqar. Znaczy ono młodszego brata w języku Valyrian. Bardzo długo podejrzewano o to Tyriona, w końcu chłopak ma swoje powody. Obecnie jednak dużo osób skłania się w stronę Jamiego i nie ukrywam, bardzo mi to pasuje do całej układanki.

I na koniec – co z domniemaną ciążą Cersei? Tu odpowiedź mogą przynieść same zwiastuny sezonu 8. Mamy bardzo widoczne ujęcia na królową z załzawionymi oczami, pijącą wino. Wino, którego w sezonie 7 odmówiła, ze względu na ciążę. Rozwiązania są więc dwa – poroniła lub okłamała Jamiego i ten dowiedział się o kłamstwie.

Jest to ciekawa teoria, która jednak tłumaczyłaby, dlaczego smoki nie zjadły Tyriona, gdy ten do nich zszedł. Fani podejrzewają, że Tywin nienawidził Tyriona nie tylko dlatego, że rodząc do Joanna Lanister, oddała życie i to w dodatku za zniekształcone dziecko.

Istnieje podejrzenie, że Tyrion w rzeczywistości był owocem romansu Szalonego Króla i Joanny. Co mogłoby tłumaczyć, aż tak wielką nienawiść Tywina. Z drugiej strony, moim zdaniem, Tywin był tak ambitnym człowiekiem, dla którego wszystko miało być idealne, że nienawidziłby Tyriona nawet, jakby Joanna przeżyła poród.

Choć nie ukrywam, że byłby to ciekawy obrót akcji. Szczególnie dla samego Tyriona, który nie musiałby mieć poczucia winy, że wspierając Dankę, zdradza rodzinę.

Ta teoria wisi sobie w sieci od lat i przyznam, że nie przekonuje mnie do siebie. Choć równocześnie, nie jest niemożliwa.

Mówi ona, że Bran przenosząc swoją świadomość w czasie, utknął w dalekiej przeszłości w umyśle jednego z Pierwszych Ludzi, a ten po latach zmienił się w Nocnego Króla. Już wiemy, że teoria ta nie jest niemożliwa, gdyż Bran ma moc wpływania swoimi czynami na przeszłość – co pokazała scena z Hodorem.

Czy byłby to niezwykły zwrot akcji? Wszystko zależy od tego, jak zostałby poprowadzony. Kto wie, może wystarczy zabić Brana, by padł Nocny Król?

Z drugiej strony… czy nie byłoby to rozwiązanie za łatwe?

I na koniec teoria, która pojawiła się nawet w serii Harry Potter, gdzie część fanów zastanawiała się, co by było, gdyby wszystkie wydarzenia okazały się marzeniami chłopca zamkniętego pod schodami. Lub chłopca, który od tego zamknięcia zwariował i Hogwart w rzeczywistości jest szpitalem psychiatrycznym.

Jak możecie się domyślać – fani zakładają, że to wszystko może być sennymi marami Brana, który po upadku leży w śpiączce. W ostatnim odcinku otworzy oczy i wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie. Przyznajmy, byłoby to mało satysfakcjonujące zakończenie.

I to już wszystko. Jesteśmy w momencie rozpoczęcia się 8 sezonu. Zaraz poznamy odpowiedzi na powyższe pytania. I zaraz dostaniemy z dziurą w serduszkach po zakończeniu ukochanego serialu.

Ps. Czy macie swoje ulubione teorie?

Jak co roku, biorę udział w akcji Andrzeja Tucholskiego i dzielę się moimi ulubionymi blogami. Jeżeli też chcecie wziąć udział, to wszystkie zasady znajdziecie na blogu Andrzeja.

Przyznam, że miałam w tym roku znowu mocny dylemat – gdzie i jak umieścić nominacje. Nie chciałam równocześnie się za bardzo powtarzać w stosunku do lat poprzednich jednak, aby być z wami w 100% szczera, jedno powtórzenie muszę zrobić w nominacjach głównych, bo bez tego bloga moja część blogosfery nie istnieje. Na pewno jeden blog powtarza się również w dodatkowych poleceniach, ale co zrobię, jak lubię i czytam 😉

1.       Cała Reszta – blog Dagmary Hicks

Dzieci jeszcze nie mam, więc sama jestem zaskoczona, jak dogłębnie przeczytałam bloga Dagmary i jak biegnę na każdy nowy post. Trochę dlatego, że Dagmara mieszka w Australii i ją ocenia bez zbędnych koloryzacji. A trochę dlatego, że ma cudne trojaczki i niezwykle zdrowe podejście do macierzyństwa, małżeństwa i bycia sobą. A że zwiedzenia Australii marzy mi się od dziecka, a myśl o dziecku powoli kiełkuje mi się w głowie, dostałam w jednym miejscu wszystko, co może mnie zainteresować.

Polecam, niezależnie od statusu dzieciowego. Plus, na Instagramie Dagmary można codziennie podziwiać piękne australijskie widoki, co zdecydowanie pomaga podczas polskiej zimy.

2.       Read up – blog Mili

Gdybyście kiedykolwiek zastanawiali się, jak Bałagan miał wyglądać i być prowadzony, blog Mili jest dla was odpowiedzią. Dostaniecie tam nie tylko regularne wpisy, ale również całe konsekwentnie prowadzone cykle i każdy z nich poprzedzony odpowiednim researchem.

Nie mam pojęcia, jak Mila znajduje na to wszystko czas, więc jak kiedykolwiek zechce prowadzić jakieś warsztaty z ogarnięcia planu pisania bloga, to zapisuję się pierwsza, siedzę w pierwszym rzędzie i pochłaniam każde słowo.

A wy idźcie i czytajcie.

3.       Riennahera – blog Marty Dziok-Kaczyńskiej

Bloga Marty już Wam polecałam we wcześniejszych zestawieniach, ale zwyczajnie nie mogę go w tym roku pominąć. Nie mogę, bo dosłownie biegnę na każdy nowy wpis, wypatruję każdego zdjęcia na Instagramie i z ciekawością oglądam każde InstaStory.

Marta, jeżeli poczułaś właśnie, że potrzebujesz sądowy zakaz zbliżania się, zrozumiem.

W blogu Marty uwielbiam wszystko. Styl pisania. Zdjęcia. Poruszane tematy. Punkt widzenia, który niejednokrotnie zmusił mnie do przemyślenia wielu spraw. I niezależnie od tego, czy dana tematyka mnie dotyczy, czy nie, zawsze chłonę z zainteresowaniem. Przyznam Wam, że czytanie żadnego innego bloga nie daje mi takiej… radości i poczucia, że jestem w bezpiecznym miejscu, jak właśnie blog Marty.

Ale to nie wszystko. Mój zakątek Internetu nie istnieje bez Geek Kocha Najmocniej, który prowadzą Karolina i Piotrek. Dogłębne recenzje, z bardzo trafionymi przemyśleniami kupiły mnie od razu – choć przyznaję bez bicia, że nie zaglądam tak często, jakbym chciała (czy ktoś ma Zmieniacz Czasu? POTRZEBNY!). Kolejnym blogiem jest Wanna Pełna Zombie – jeżeli szukacie miejsca, które rozłoży historię Lokiego na czynniki pierwsze, to nie zastanawiajcie się ani trochę (po cichu liczę, że Asia wróci do tego cyklu, bo był jedyny w Internecie). Na koniec nie mogę pominąć Piekielnej Strony Popkultury, gdzie znajdziecie nie tylko pełnię popkulturowych recenzji, ale także powoli powstający podcast, który polecam słuchać. Wiecie, będziecie mogli potem mówić, że słuchaliście popkulturalnego podcasu Tęczówka zanim to było modne 😉

No i na ten rok to tyle! Mam nadzieję, że znaleźliście tu kilka ciekawych blogów do czytania!

Przyznam, że z ekscytacją i wielkim niepokojem szłam na Kapitan Marvel do kina. Wiedziałam, że jeżeli okaże się zły, będzie przez lata głównym argumentem, aby już nigdy nie obsadzać kobiet w rolach superbohaterek. Co mnie bardzo, bardzo smuci i mocno denerwuje – bo słaby film wychodzi od słabego scenariusza, złej obsady, czy kiepskiej reżyserii, a nie od tego, czy główną rolę gra mężczyzna, czy kobieta.

Bo nie ukrywajmy, na 10 lat produkcji Marvela nie wszystkie były fantastyczne i dobre. I żadna z nich nie sprawiła protestów, by mężczyzna więcej nie grał superbohatera i film już nigdy nie rozgrywał się w kosmosie, bo Strażnicy Galaktyki 2 byli kiepscy.

Z duszą na ramieniu szłam do kina jeszcze z jednego powodu. Niestety, ale Czarna Wdowa i Scarlet Witch sprowadziły się do nieszczęśliwie zakochanych. Pepper Potts od początku była zakochaną asystentką. A te, które związków romantycznych nie miały, zostały upchnięte na daleki trzeci plan. Bałam się, że Kapitan Marvel sprowadzi się do zakochanej dziewczyny. Znowu.

Miałam również nadzieję, że nie będzie to film pt. „robimy film o postaci kobiecej!”. Podkreślanie na każdym kroku, że Kapitan Marvel to kobieta i mój Blogu, po 10 latach dajemy Wam film z kobietą w roli głównej, cieszcie się i radujcie.

A dość mam wciskania postaciom kobiecym romansów, nawet jeżeli nie ma na nie miejsca w fabule. Bo sprawia to, że historia miłosna sprowadza się do dwóch scen i jest zwyczajnie nierealistyczna.

Na szczęście, Kapitan Marvel nie tylko jest udanym filmem (który oczywiście można krytykować, bo nie jest idealny), ale nie wciska nas w sztuczne, romansowe objęcia.

Kapitan Marvel jest typowym filmem Marvela i nie jest.

Jest nim, ponieważ przedstawia origin story bohaterki. Nie ładuje jej od razu w walkę przeciwko Thanosowi, nie stawia na szali losów całej galaktyki. Jak w każdym filmie wprowadzającym, Carol musi poznać siebie, odkryć kim jest i jakie są jej wartości oraz uratować Ziemię (bo każdy musi finalnie uratować Ziemię).

Równocześnie, to nie jest typowy film Marvela. Dlaczego? Bo w przeciwieństwie do pozostałych, poznajemy Carol która już włada swoimi mocami. Nie wiemy, skąd je ma, ale obserwujemy, jak na treningach uczy się opanowywać emocje, jak działa na misjach w kosmosie. Carol wie, do czego jest zdolna i jak swoich mocy używać.

To, co Kapitan Marvel musi odkryć, to jej przeszłość. Carol nie pamięta swojego życia. Jest świadoma tylko ostatnich sześciu lat. I właśnie na podstawie retrospekcji i przypadkowej misji na Ziemi Carol poznaje, kim jest naprawdę. Albo inaczej – kim była.

Ta zabawa konwencją sprawia, że choć doskonale znamy zakończenie historii (w końcu to nadal film Marvela), ogląda się to świetnie. Tym bardziej że skoki w przeszłość występują losowo, czasem niespodziewanie, ale równocześnie całość nakręcona jest tak, że bez trudu rozpoznajemy, co jest retrospekcją, a co rzeczywistością.

Równocześnie dostajemy film, który dzieje się przed wszystkimi możliwymi wydarzeniami. Fajnie jest siedzieć i oglądać sceny, i decyzje bohaterów, które znamy oraz wiemy, jak dalej się potoczą. Z jednej strony, do obejrzenia filmu nie potrzeba żadnej znajomości MCU, a z drugiej, jeżeli się je zna, jest tam wiele smaczków i dodatków, które sprawiają niesłychaną przyjemność.

Czy jednak jest to film bez wad? Nie.

O ile ogląda się go dobrze, tak początek stoi niepotrzebnym przedstawieniem świata w sposób bardzo nachalny. I choć dzieje się to tylko na początku, średnio wyglądają dialogi, gdy bohaterowie tłumaczą sobie coś, co powinni doskonale wiedzieć. W późniejszych scenach często wątki wracają i są przedstawione po raz drugi zdecydowanie naturalniej. Więc nachalna ekspozycja jest zwyczajnie zbędna.

Początkowe sceny akcji, choć przyjemne dla oka, również niewiele wnoszą do fabuły. Na szczęście, wprowadzenia trwa bardzo krótko i po jakiś 10, może 15 minutach, zaczyna się właściwa akcja.

Niezaprzeczalną największą siłą tego filmu jest Brie Larson w roli Carol. Jej rola składa się z detali, małych uśmieszków, gestów, przewrócenia oczami. Wbrew temu, co sugerował zwiastun, Kapitan Mavel uśmiecha się często i nie mniej często żartuje.

Carol jest bohaterką, którą polubiłam od razu. Bo od początku pokazana jest jako dziewczyna obdarowana super mocami, z których umie korzystać, a równocześnie jest trochę zagubiona, bo nieznajomość swojej przeszłości nie daje jej spokoju.

Ma na swojej drodze przeszkody, ale są to przeszkody, z którymi każdy może się utożsamić. Bo każdy z nas słyszał, że nie jest wystarczająco dobry, że nie da rady. Carol na swojej drodze przede wszystkim musi udowodnić samej sobie swoją wartość, nie światu i nie innym. I to jest coś, z czym każdy z nas się boryka. Niezależnie od płci, czy statusu społecznego.

Równocześnie, pomimo że nie jest to film krzyczący „kobieta w głównej roli!”, są tam dwie sceny, które łapią za serce przede wszystkim dlatego, że gra je kobieta. I pomimo że takich scen było wiele w filmach męskich, ale jednak poczułam uścisk w sercu, gdy zobaczyłam te same sceny w wykonaniu żeńskiej bohaterki. W końcu poczułam, że ktoś mnie totalnie rozumie.

I choć uwielbiam pozostałe filmy Marvela, żaden nie dał mi uczucia, że nie jestem z moimi dylematami sama.

Poza utalentowaną Brie, mamy na ekranie prawdziwą chemię między bohaterami. Carol z Furym tworzą świetny duet, który od razu przywodzi na myśl policjantów z lat 80. Od początku ich relacja jest ciekawa, pomimo że musi chwile potrwać, zanim bohaterowie się do siebie przekonają.

I nic w tym dziwnego. Obserwujemy Nicka na początku swojej kariery – a w tej roli naprawdę doskonale odmłodzony Samuel L. Jackson. Ani przez chwilę nie miałam wrażenia, że ma za dużo makijażu czy że efekty odmładzające wyglądają sztucznie.

Fury co prawda jest już członkiem Tarczy, ale sama organizacja dopiero raczkuje i tak naprawdę nie bardzo zdaje sobie sprawę z istnienia obcych. Carol jest nie dość, że pierwszą osobą, która ma jakąś dziwną, szybką technologię (film dzieje się w latach 90), to w dodatku gada o jakieś inwazji obcych. Nic dziwnego, że Nick na początku traktuje ją z pobłażaniem i bardziej jako podejrzaną, którą trzeba obserwować, a najlepiej przesłuchać, niż kogoś, kogo należy brać na poważnie.

I ten motyw, choć krótki, też jest bardzo fajny – filmy często zapominają, że na część zjawisk bohaterowie powinni reagować z niedowierzaniem i podejrzliwością.

Żałuję, że tak mało czasu dostał Agent Coulson, ale trzeba przyznać, że był to czas dobrze wykorzystany. Jeżeli Fury jest na początku swojej kariery, to Agenta Coulsona przyjęto tydzień temu. Nic nie wie, wszystkiego się uczy i tak uroczo nie ogarnia, ale stara się wypełnić wszystkie swoje obowiązki. Niestety odmłodzony Agent Coulson nie wygląda już tak dobrze. Jakby mała ilość scen oznaczała, że nie muszą się już starać go odmładzać poprawnie. A szkoda, o po tym, co zrobili z Jacksonem, widać, że to zwyczajne lenistwo, a nie brak możliwości.

Nie chcę za dużo mówić o pozostałych bohaterach, bo musiałabym wejść w wątki zdradzające fabułę, ale nie mogę nie napisać, że Ben Mendelsohn w roli Talosa dosłownie kradnie każdą scenę. Widać jak się tym bohaterem bawi, jak cieszy go ta postać.

Największe wątpliwości mam do Jude Law w roli Yon-Rogg. I nie dlatego, że źle zagrał, ale dlatego, że jak na takiego aktora, nie bardzo miał co grać. Jest jedna, czy dwie sceny, w których jego gra aktorska cieszy, ale w pozostałych człowiek trochę czeka na to, co Jude zrobi, a robi niewiele. A szkoda, bo to zmarnowany potencjał. I postaci, i aktora.

Kapitan Marvel oddał też przepiękny hołd w stronę Stala Lee – nawet jak film Was w żaden sposób nie ruszy, to dla samego tego hołdu warto w kinie siedzieć.

Wbrew obawom wielu głośnych krzykaczy (w pewnym momencie wyglądali jak połowa Internetu, ale jak wiadomo, mała grupa zawsze głośno krzyczy), film ani nikogo nie kastruje z męskości, nie sprawia, że dziewczyny nagle same targają lodówkę na piętro, a nawet nie szykanuje białych heteroseksualnych mężczyzn.

Dlaczego to piszę? Jeżeli nie śledziliście tego, co się działo, to w wielkim skrócie – wyciągnięto z kontekstu wypowiedź Brie na temat zupełnie innego filmu, uznano, że nienawidzi białych mężczyzn i zanim Kapitan Marvel weszła do kina, miała już dużo krytycznych recenzji. Tak, dobrze czytacie. Miała negatywne opinie, oceny i recenzje, zanim ktokolwiek ten film zobaczył.

A jak było? Brie powiedziała, że mała ilość kobiet oraz osób o innym kolorze skóry wśród recenzentów, wpływa negatywnie na komentowanie filmów. Dotyczyło to krytyki jednej z jej produkcji, która skierowana była do people of color, szczególnie do młodych dziewczyn. Abstrahując od tego, czy film był dobry, czy nie – Brie chodziło o to, że 40-letni biały mężczyzna, nie zobaczy w tym filmie tego, co kolorowa dziewczyna, bo to nie jest film skierowany do niego. I w tej samej wypowiedzi dodała, że nie ma nic do białych mężczyzn w wieku 40 lat recenzujących filmy, ale przydałaby się większa różnorodność wśród recenzentów. Bo dzięki niej poznamy więcej punktów widzenia.

Tylko tyle i aż tyle.

Uznano więc, że Kapitan Marvel wszystkich wykastruje, wtłoczy straszny feminizm do gardeł i w ogóle zniszczy Marvela. Tyle że w Kapitan Marvel wcale nie ma tego „strasznego feminizmu”. Nigdzie nie ma upchanych podprogowych przekazów.

Kapitan Marvel to film o kimś z ponadnaturalnymi mocami, o kimś, kto musi pokonać wiele przeciwności losu i pogodzić się ze swoimi porażkami. A przy okazji, na trzecim planie, ten ktoś jest kobietą. Carol nie biega w bezsensownych szpilkach, w których prędzej można skręcić sobie nogę. Nie nosi głębokich dekoltów, nie ma wzywającego makijażu. A równocześnie nie udaje mężczyzny, nie próbuje wejść w jego buty. Nie musi. Jest po prostu sobą.

I zapewne dlatego tak dobrze rezonuje z publicznością i dlatego film złapał mnie w kilku momentach za gardło. I sprawił, że czułam się od początku, do końca zrozumiana.

I owszem, mamy lubianą przez większość Wonder Woman, ale ja… ja jej nie lubię. Nie jest „moją” bohaterką. Dlaczego? Bo Diana poznaje pełnię swoich możliwości, gdy traci ukochanego. Bez rozpaczy z miłości, nigdy by się nie rozwinęła. A ja nie potrafię się utożsamić z wątkiem, w którym trzeba kogoś stracić, by poznać swoją potęgę. Ba, samo powiedzenie „co cię nie zabije, to cię wzmocni” jest dla mnie największym kłamstwem świata. Co cię nie zabije, to cię nie zabije. Tyle.

Każdy z nas zadaje sobie to pytanie. Kapitan Marel tłumaczy, dlaczego Carol nie pojawiła się od razu w drużynie, choć tylko domyślać się można, czemu Fury nie wezwał jej od razu, gdy pojawił się Thanos.

Bez wątpienia jest jednym z najsilniejszych Avengersów, śmiało zakładam, że jest wręcz nawet silniejsza od Thora (uprzedzając – jej siła jest kanoniczna, taka była w komiksach). Mają więc na pewno bardzo dużą szansę, żeby Thanosa pokonać, może z łatwością, skoro ten stracił rękawicę.

Jednak doskonale wiemy, że nie chodzi o samo pokonanie Thanosa. Teraz trzeba jeszcze odkręcić wszystko, co Thanos zrobił. Jakie w zespole będzie zadanie Carol? Trudno powiedzieć. Ale pierwszy zwiastun pokazuje już fajną relację z Thorem i nie mogę się doczekać na pierwszą konfrontację z Tonym.

I przyznam, że mam nadzieję, że w filmie nie pominą wątku jej nieobecności. Wręcz przeciwnie, że zespół odkrywszy jej moce, będzie miał na to lekkiego focha. Bo dzięki niej, mogliby to zakończyć, zanim pół wszechświata rozpłynęło się w powietrzu.

Faworyta jest filmem mocno feministycznym. Większość mężczyzn wyjechała walczyć na froncie, a ci, co zostali, są politykami próbującymi dostać się do Królowej Anny na audiencję. A na drodze do nich stoi Lady Sarah oraz Abigail. I gdy mężczyźni wojują z Francuzami, dworskimi intrygami, pociąganiem za sznurki i rządzeniem krajem zajmują się kobiety.

Równocześnie, żadna z tych kobiet nie jest w tym filmie chwalona, czy pokazana, jako lepsza od mężczyzn. Każda z nich pokazuje bowiem inny stopień zepsucia i dążenia do władzy.

Przyznam, że dawno nie widziałam dworu, który uchwycony byłby tak, jak sobie wyobrażałam życie w średniowieczu. Zimne pokoje, z jednej strony upchane przepychem, a z drugiej całkowicie pozbawione czegoś, co czyniłoby je miłymi do życia.

Wielkie bogate pomieszczenia zestawione z obskurnymi pomieszczeniami służby. Błoto wokół zamku, do którego załatwiają się okoliczni wieśniacy w geście buntu. Długie, puste i zimne korytarze.

A w tym wszystkim znudzona na wskroś szlachta. Znudzona od samej ukoronowanej głowy państwa, przez damy dworu, po polityków rzucających owocami w nagiego błazna. Przy czym każda nuda wynikała z czegoś innego.

Królowa Anna nudzi się, bo ze względu na swoją chorobę, prawie nie opuszcza komnat. Objada się tak bardzo, by wymiotować z przejedzenia i jeść dalej. Damy dworu dla rozrywki strzelają do gołębi, znudzone dają się podrywać znudzonym mężczyznom, mającym nadzieję na seks, który urozmaiciłby im dzień. Politycy poza zebraniami i wykłócaniem się o podatki w sumie pałętają się bez większego celu po zamku, mając nadzieję, że uda im się usłyszeć informację przydatną do manipulowania przeciwnikami.

Nawet bale pełne są znudzonych ludzi.

Znudzona jest także służba. Służba, która robi nowo przybyłej Abigail bardzo brutalne kawały, tylko po to, by mieć jakieś urozmaicenie w codziennym życiu.

To rzadki widok w kinie. Z reguły bohaterowie mają co robić, intrygi prowadzą ich przez życie, kobiety myślą tylko o złapaniu dobrego męża i rodzenie mu dzieci, mamy ciągłe polowania i fascynujące dworskie życie. Wszędzie jest tak kolorowo i wbrew dużym pomieszczeniom, domowo, że chcielibyśmy tam zamieszkać.

Lanthimos rezygnując ze sztucznego oświetlenia i opierając się przede wszystkim na blasku świec oraz świetle słonecznym pokazuje szarobury zamek. W którym wszystko jest nieprzyjazne, wielkie, a z drugiej strony, klaustrofobiczne i odseparowane od reszty świata. Wydarzenia dzieją się daleko – daleko toczy się wojna, która tutaj wydaje się teoretycznym gdybaniem, nawet bunt mieszkańców Anglii przed wyższymi podatkami dzieje się tak daleko, że spokojnie można ukryć informacje o nim przed uszami królowej.

Olivia Colman, grająca królową Annę jest co prawda uważana za odgrywającą rolę główną, ale tak naprawdę role Emmy Stone oraz Rachel Wesz są równorzędne. Ten film nie mógłby istnieć bez żadnej z tych postaci.

To, co się na ekranie dzieje pomiędzy tymi aktorkami, jest ciężkie do opisania. Nie byłabym ani trochę zdziwiona, jakby w przyszłości okazało się, że to są role ich życia.

Olivia Colman z łatwością przechodzi od władczej królowej, do rozkapryszonej królowej, by zaraz zaprezentować królową przerażoną, wrzeszczącą, płaczącą, znudzoną, zdezorientowaną. Jest taka jedna scena na balu, gdy kamera zatrzymuje się na twarzy Olivii przez jakąś minutę. Olivia patrzy na tańczących. Na początku tego ujęcia bawi się dobrze, by przejść do znudzenia, aż w końcu do rozdrażnienia, że sama przez chorobę bawić się nie może. I to wszystko na jednym ujęciu, bez zmiany wyrazu twarzy.

Są sceny, w których brzydzimy się królowej Anny. Tylko po to, by za chwilę szczerze jej żałować. Lub być zaskoczonym jej nagłym atakiem złości.

Tuż obok niej jest Rachel Weisz, grająca Sarah – wieloletnią przyjaciółkę i kochankę królowej. Rola Rachel jest zupełnie inna. Z jednej strony, przepełniona delikatnością i miłością do królowej, gdy ta cierpi na bóle podagry. Z drugiej strony, jest chamska, bezpośrednia i pewna siebie. Potrafi powiedzieć królowej, że wygląda jak borsuk. Nie dopuszcza do królowej ludzi, którzy stoją w opozycji do niej. Wręcz są momenty, gdy widać, że to właśnie Sarah rządzi królestwem. Oczywiście, ma wysoko urodzonego męża. Ale jego widzimy tylko na samym początku filmu, bo wyjeżdża on na wojnę.

Dziwny trójkąt powstaje dzięki pojawieniu się Abigail, bohaterki granej przez Emmę Stone. Emma wprowadza na ekran zupełnie coś innego. W przeciwieństwie do Lady Sarah, Abigail nie ma zamiaru bawić się w politykę. Nie łączy jej również z królową romantyczna więź ani wspomnienia wspólnego dorastania. Abigail została pozbawiona wszystkiego przez swojego ojca. Wysoko urodzona dziewczyna, którą ojciec przegrał w karty i oddał jakiemuś staremu gościowi. Życie nauczyło ją, że musi zrobić wiele, by przetrwać i wrócić na szczyt. Więc robi wszystko – znajduje sobie lorda, który jest jej całkowicie obojętny, ale ma pozycję i zwrócił na nią uwagę. Łokciami rozpycha się, by znaleźć się w okolicach królowej, nawet gdy wymaga to złamania etykiety. W przeciwieństwie do Sarah nie mówi królowej jak jest, a słodzi i chwali.

Te trzy, tak różne bohaterki, z zupełnie innymi celami i pragnieniami scena po scenie niszczą się wzajemnie. Są to przemyślanie rozegrane intrygi – nawet królowa się w nie bawi, szczerze rozbawiona, że ma nie jedną, a dwie zabiegające o jej względy faworyty i może grać a ich uczuciach.

Reżyser nie zwraca dużej uwagi na postacie męskie. Premier chodzi wszędzie z kaczką na smyczy, bo wygrywa ona dla niego wyścigi kaczek, jakie odbywają się na dworze. I paniczne się boi, że ktoś ją ukradnie.

Szef opozycji, w tej roli naprawdę genialny Nicholas Hoult, dostaje więcej miejsca. Ale nie oznacza to, że odgrywa jakąś naprawdę znaczącą rolę w historii. Zderza się bez przerwy z Lady Sarah, która blokuje mu dotarcie do królowej. Jest przebiegły i cwany, ale równocześnie ani trochę nie docenia Abigail. W polityce odgrywa nie małą rolę, ale cóż ona znaczy, gdy nie może przedstawić swoich racji królowej Annie, a tylko lady Sarah – jego politycznej przeciwniczce, dbającej o to, by jego rozmowa z królową była co najwyżej korespondencyjna. Dużo wstawek z Nicholasem jest wręcz komediowych.

Film Faworyta to mój… faworyt do Oscara. Wyróżnia się sposobem kręcenia (cudownie zastosowanie rybiego oka, czy ujęć od dołu), wybitnymi kreacjami aktorskimi, charakterystycznym dla Lanthimosa sposobem narracji, oświetleniem, a nawet dźwiękiem. To nie jest film, który ktoś inny z tym samym scenariuszem nakręciłby podobnie. Ma autorski sznyt i widać ogromne zaufanie zarówno reżysera do aktorów, jak i aktorów do reżysera.

Uruchamiając The Umbrella Academy, nie wiedziałam czego do końca się spodziewać. Nie znam oryginału komiksowego, nie miałam więc pojęcia, co to za świat. Po czym jak zahipnotyzowana uruchamiałam odcinek po odcinku.

Nie będę zdradzać zwrotów akcji, ale jednak zarysować wydarzenia wypada. Żadna z informacji nie zdradza istotnych rzeczy z fabuły serialu.

Naszymi głównymi bohaterami są niezwykłe dzieci – urodzone tego samego dnia o tej samej godzinie. Co w tym niezwykłego, zapytacie? Przecież na całym świecie mnóstwo dzieci tak się rodzi. Niezwykłość polegała na tym, że ich matki na sekundę przed porodem jeszcze nie były w ciąży.

Ekscentryczny milioner Sir Reginald Hargreeves (Colm Feore) postanawia odnaleźć jak najwięcej z nich. Udaje mu się odnaleźć siódemkę, którą zabiera od rodziców i wychowuje. Ale jeżeli w tym momencie myślicie, że polecam wam kolejne origin story i będziecie oglądać, jak młodzi uczą się być prawowitymi superbohaterami, to… nic z tych rzeczy.

Naszych bohaterów poznajemy po latach, gdy jako dorośli ludzie z powrotem zjeżdżają się do Akademii, na pogrzeb swojego przyszywanego ojca. A jest to zbieranina, którą trudno posądzić o bycie książkowymi superbohaterami.

Serial sprawnie przeplata między sobą wydarzenia obecne, przeszłość bohaterów oraz skoki w czasie i wydarzenia z przyszłości.  I co jeszcze bardziej zaskakujące – wszystko od początku do końca ma ręce i nogi. A nie jest to częsty widok przy zabawach z czasoprzestrzenią.

Nasi bohaterowie wyrastali w mało przyjemnej atmosferze. W przeciwieństwie do szkoły X-menów, gdzie mutanci przede wszystkim mieli czuć się bezpiecznie i nauczyć spokojnie władać swoimi mocami, tutaj mało rzeczy miało związek z bezpieczeństwem.

Sir Reginald Hargreeves koncentrował się przede wszystkim na tym, by wyszkolić swoich podopiecznych na obrońców ziemi przed hipotetycznym końcem świata. Tak bardzo, że nie nadał im żadnych imion, tylko numery, a wychowanie bardziej… hmmm… emocjonalne przekazał robotowi. I jeżeli nauka miała wiązać się z zamykaniem w ciemności i zmuszaniem podopiecznych do traumatycznych przeżyć, to nie Sir Reginald dokładnie to robił.

Nic więc dziwnego, że zamiast drugiego Kapitana Ameryki, dostaliśmy bandę rozstrojonych nerwowo dorosłych.

Numer Jeden, Luther (Tom Hopper) to ten niezwykle silny, który został poniekąd wyznaczony na lidera. I bardzo wziął sobie to do serca. Tak bardzo, że jako ostatni został i próbował wykonywać każdy rozkaz przybranego ojca. Serial doskonale odkrywa przed nami, jak w dużym ciele jest mały chłopiec, który starał się tylko dorównać wymaganiom i niczego nie kwestionować. Chłopiec wykorzystany do cna.

Numer dwa, czyli Diego (David Castañeda) również dobrze zapamiętał lekcje ochrony świata przed złem. Ale postanowił robić to sam, na własną rękę. Trochę próbował pracy w policji, a potem postanowił zostać swego rodzaju Daredevilem na dzielni. Umiejętnie bawi się nożami, a może raczej, to noże grzecznie go słuchają i zawsze dolatują tam, gdzie trzeba – nawet jak kilka razy po drodze muszą zmienić kierunek.

Numer trzy, Allison (Emmy Raver-Lampman) olała całe ratowanie świata i zajęła się karierą aktorską. Jest w rozpadającym się związku i walczy o możliwość widywanie się ze swoją córeczką. Jest jedną z tych, której super moc zniszczyła życie. Talentem Allison jest bowiem rozsiewane plotek. Takich, które natychmiast się sprawdzają. Jako dorosła kobieta już od dawna nie jest pewna, ile w życiu faktycznie sama osiągnęła, a ile tylko dlatego, że miała taką super moc.

Numer cztery, Klaus (Robert Sheehan) ma chyba najbardziej tragiczną z możliwych umiejętności. Może porozumiewać się ze zmarłymi. Co sprawia, że zastajemy go jako dorosłego w wiecznym cugu ćpania i picia, byleby nie słyszeć gadania umarlaków. Jest równocześnie najbardziej wyluzowanym z całej siódemki (procenty na pewno mają w tym jakiś udział) oraz regularnie brany za kretyna, nawet gdy ma rację.

Numer pięć, który nigdy nie nadał sobie imienia (Aidan Gallagher). Nie jest żadnym spoilerem, gdyż mamy to na zwiastunach, że Numer Pięć dzięki swoim mocom przeniósł się w czasie i odkrył dzień, w którym nastąpiła apokalipsa. Gdy po latach odkrywa w końcu jak wrócić, nie udaje mu się to idealnie i zostaje pięćdziesięciolatkiem uwięzionym w ciele nastolatka.

Numer siedem, Vanya (Ellen Page), to jedyna z „rodzeństwa”, nieposiadająca mocy. Jest usposobieniem depresji, niewidzialna dla otoczenia. Zawsze odpychana na bok przez utalentowane rodzeństwo oraz ojca. Średnia skrzypaczka marząca, by w czymkolwiek odnieść sukces, a równocześnie, trochę świadoma, że nigdy się to nie zdarzy.

Jeżeli chcecie krzyknąć, że pominęłam Numer Sześć, to macie rację. Ale dlaczego to zrobiłam, musicie już dowiedzieć się z serialu.

Co ważne, każde z rodzeństwa dostaje odpowiednio dużo czasu ekranowego. Każdy z nich przebywa pewną drogę i w ostatnim odcinku nie są już tymi samymi osobami, jakie poznaliśmy na początku (choć nie oznacza to, że są wolni od swoich demonów). Przy takim nagromadzeniu bohaterów łatwo byłoby skoncentrować się na dwóch, czy trzech i resztę pominąć. W każdym odcinku jednak trochę kto inny gra pierwsze skrzypce, dzięki czemu z łatwością zaprzyjaźniamy się z każdym z nich (i każdego z nich żałujemy równie mocno).

The Umbrella Academy aktorami stoi. Wystarczy spojrzeć, że na liście mamy Ellen Page, by wiedzieć, że to nie są przelewki. Ale nie ona jedna tam błyszczy.

Robert Sheehan w roli Klausa to prawdziwe mistrzostwo świata. Jego mimika, ton głosu, sposób poruszania się są tak świeże i cudowne, że mam ochotę rzucać w niego nagrodami. Robert gładko przechodzi od postaci, która ma pełnić rolę wstawek komediowych, do scen, które wymagają od niego dramatyzmu i pokazania, jak rozbity wewnętrznie jest Klaus.

Moim drugim odkryciem (i chyba nie tylko moim) jest Aidan Gallagher. Przed nim stanęło nie lada wyzwanie. Chłopak ma dopiero 16 lat, a przyszło mu zagrać 50-letniego zniszczonego życiem w samotności faceta. I gra go perfekcyjnie. To, jakie robi miny gościa rozczarowanego światem, jak przewraca zdegustowany oczami, jak zgorzkniałym tonem odpowiada na każde pytanie – mamy tu perełkę aktorską! I mam nadzieję, że czekają Aidana same doskonałe role, pokazujące jak genialny z niego aktor.

Ellen Page chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Jako Vanya to chodzący smutek i rozczarowanie życiem, przez większość serialu zagrana w taki sposób, że naprawdę człowiek czuje, jak wysysa z niego energię życiową.

Reszta obsady również nie odstaje. Począwszy od reszty rodzeństwa, po aktorów drugo i trzecio planowych. Każda postać jest tam zagrana na najwyższych aktorskich nutach. Ale tych, co serial widzieli, z pewnością nie dziwi, że to właśnie ta trójka najbardziej wryła mi się w pamięć.

Scenografia i montaż to mistrzostwo świata. I jasne, jak ktoś będzie chciał, to powie „widać, że to jest CGI!”. Ale pamiętajmy, mówimy o serialu, te często cierpią na masę niedoróbek pod tym względem. Tutaj nie ma tego uczucia.

Pogo (Adam Godley)zaanimowany jest cudownie, nie spodziewałam się, że mogę w serialu zobaczyć tak dobrą animację gadającego szympansa. Apokalipsa przedstawia się tak, że muszę znaleźć jakiś dobrej jakości kadr i ustawić sobie na tapetę. Widać, że nie żałowano ani pieniędzy, ani czasu, by wszystko dopracować.

O muzyce w sumie mogłabym napisać tyle, że słucham na zapętleniu od kilku dni. Nawet nie chcę wiedzieć, ile musiano wydać pieniędzy, by móc z tych utworów korzystać. Ale sam zakup przecież jeszcze sukcesu nie wróży. Piosenki są idealnie dobrane pod trwające na ekranie wydarzenia i nadają całości dodatkowego klimatu.

Spotkałam się co prawda z opinią, że może są odłożone aż zbyt łopatologicznie, ale… mi to ani trochę nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, sprawiało wrażenie jeszcze większej alternatywności tego świata, pogłębiało jego dziwność i szaleństwo. W drugim sezonie poproszę o to samo.

The Umbrella Academy nie przeprasza za to, że jest o superbohaterach. A równocześnie, nie zapomina o tym, że są tylko ludźmi. Nie zderza ich z dylematami znanymi z superhiro movies, jak „z wielką mocą wiąże się wielka odpowiedzialność”. Nasi bohaterowie mają trochę gdzieś tę odpowiedzialność, woleliby żyć spokojnie własnym życiem, a najlepiej z daleka od siebie nawzajem. I to jest w tym serialu najlepsze. Że pomimo szaleństwa i wątków, które potrafią mocno zaskoczyć, finalnie oglądamy serial o ludziach, którzy borykają się z własnymi problemami i przeszłością.

Czy jest to film idealny? Zapewne nie. Czy zaskakuje nas zakończeniem? Nie, finał znamy już od pierwszych minut. Czy jest ciepły, zabawny, dramatyczny i czy warto go zobaczyć?

Tak.

Green Book kręci się obok ważnego tematu, jakim był problem rasizmu w latach 60. Doskonale portretuje to, ja wyglądał wtedy świat z perspektywy osób czarnoskórych, ale równocześnie jest filmem niezwykle ciepłym i bardzo zabawnym.

Fabuła kręci się wokół dwóch bohaterów: Amerykanina włoskiego pochodzenia Tony’ego "Lip" Vallelonga (Viggo Mortensen) oraz niezwykle utalentowanego, czarnoskórego artysty Dr Don Shirley (Mahershala Ali).

Dr Shirley poszukuje kierowcy, który przewiezie go przez 2-miesięczną trasę koncertową po najbardziej konserwach i niebezpiecznych dla czarnych stanach. Z kolei Tony potrzebuje pracy, bo klub, w którym pracuje, oddano do remontu. I nie do końca przepada za czarnymi.  Co pięknie pokazuje początkowa scena, w której wyrzuca on szklanki, z których napiło się dwóch czarnoskórych robotników.

Jednak potrzebuje pieniędzy, a dr. Shirley dobrze płaci. Tony zaciska więc zęby i zostaje jego szoferem/ ochroniarzem. Dostaje do ręki tytułowy Green Book, który jest przewodnikiem dla osób czarnoskórych. Z informacją, że tylko w podanych tam miejscach Dr Shirley może spać i jadać.

Zapewne znacie już zakończenie tego filmu. I choć przeprowadzeni jesteśmy przez niego bardzo gładko i bez żadnych zaskoczeń, to perspektywę zmienia trochę informacja, że jest to opowieść oparta  prawdziwą przyjaźń szofera i muzyka. W latach 60 żyły takie osoby, a nawet potomek Tony’ego, Nick Vallelonga jest jednym z odpowiedzianych za scenariusz do filmu.

Na ile trzymają się oni oryginalnych wydarzeń? Trudno powiedzieć. Nie zmienia to jednak tego, że scenariusz jest naprawdę sprawnie napisany, a całą historię ogląda się z zachwytem i zainteresowaniem.

Bo co prawda, historia jest schematyczna, ale jeżeli umie się opowiadać historie, to nawet schematyczny film można nakręcić tak, by trzymał widza od początku do końca. I Green Book doskonale to robi.

A z pewnością nie dałoby się tego osiągnąć, gdyby nie ekranowy duet Viggo i Mahershala. To jaka między nimi jest chemia na ekranie, ciężko opisać. Mało która romantycznie łączona para ma taką chemię, jak ta dwójka, która się między sobą zaprzyjaźnia.

Viggo fenomenalnie gra akcentem. Mówi bardzo postnym, mało wykształconym angielskim, który spokojnie pozwala na rozmowy na każdy temat, ale w szkole za wypracowania to on szóstek nie miał.

Z kolei bohater Mahershala jest doskonale wykształconym artystą. Wypatrzony dzięki swojemu talentowi w wieku zaledwie kilku lat, dostał możliwość, która dla innych czarnoskórych była nie tylko nie osiągalna, ale nawet poza granicami marzeń.

Dr Shirley mówi pięknymi, poprawnymi zdaniami, jest oczytany i niezwykle inteligentny (choć akurat najnowszych hitów w radiu nie słyszał).

I Viggo wraz z Mahershalem doskonale te różnice wygrywają ani na chwilę nie gubiąc tonu swoich postaci. Tony próbując być bardziej wyszukanym, nigdy do końca nie jest w tym naturalny, z kolei Dr Shirley nie umie się do końca wyluzować i porzucić swoich manier.

Nie ukrywajmy, kilka czy nawet kilkanaście scen jest robionych tak, by dosłownie zmusić nas do pewnego emocjonalnego przeżycia. Pomimo że film nie faworyzuje ani jednego, ani drugiego bohatera, to jednak jako widz jesteśmy bardziej jak Tony uczący się, jak wygląda świat dla osoby czarnoskórej. A nawet dla artysty, który jest specjalnie zapraszany na koncerty, jest on równie nieprzyjemny, jak dla zwykłego robotnika.

W filmie pada kwestia, mówiąca, że Dr Shirley jest podziwiany i oklaskiwany, dopóki stoi na scenie. Jak z niej schodzi, jest po prostu kolejnym czarnym pozbawionym wszelkich praw. A z drugiej strony, dla samych czarnoskórych nie jest już wystarczająco czarny, gdyż ma pieniądze i nieosiągalne dla nich przywileje.

Film celowo pokazuje kilka mocnych kontrastów, ale na szczęście nie przesadza z nimi i nie staje się wykalkulowanym komentarzem społecznym. Wręcz przeciwnie. Odpowiadający za reżyserię Peter Farrelly, to gość, który wyrósł z kręcenia komedii. I doskonale żongluje komediowymi wstawkami, które przeważnie wynikają z różnic pomiędzy głównymi bohaterami.

Sprawia to, że napięcie bardzo szubko zostaje rozładowywane i nie mamy poczucia zmęczenia, gdy przechodzimy do poważnych scen. A te, w zestawieniu ze śmiesznymi momentami, mają również mocniejszy wydźwięk. Co ważne, nie są one niespodziewanie ucinane, czy szybko przenoszone na podłoże komediowe. Wszystko ma odpowiedni czas na wybrzmienie i dotarcie do widza w odpowiedni sposób.

Green Book mówi o ważnym problemie społecznym, w sposób bardzo lekki. A równocześnie, zostawia widza z niedowierzaniem, że jeszcze nie tak dawno temu, takie zasady naprawdę obowiązywały na świecie.

Green Book bardzo mi się spodobał i zdecydowanie został w mojej głowie na dłużej. To film, o którym po wyjściu z kina się myśli, chce o nim rozmawiać i wysłać na niego swoich znajomych.