Żyjemy we względnie spokojnych czasach. Wolnym, niepodległym kraju. Jak więc rozumieć patriotyzm? W szkole uczymy się, że to umieranie za ojczyznę i tak naprawdę nikt nie mówi nam, jak być patriotą w czasach spokojnych.

Też Wam nie powiem, jak patriotą być, ale pomyślałam, że podzielę się tym, jak rozumiem patriotyzm w obecnych czasach.

Patriotyzm rozumiem jako płacenie podatków w swoim kraju. Bo tylko dzięki nim, kraj może się rozwijać, unowocześniać, budować nowe drogi itd. Przekręty, by płacić niższe podatki lub unikanie ich płacenia za wszelką cenę, to dla mnie zachowanie niepatriotyczne. Choć nie ukrywam, sama nie lubię tego robić – ale równocześnie wiem, że bez podatków rząd nie ma na nic pieniędzy.

Patriotyzm to chodzenie na wybory. Wszystkie. Bo tylko tak mogą zachodzić zmiany na scenie politycznej, a zmiany oznaczają rozwój. I wolność. Bo każde wybory to rozliczenie polityków za to, co zostało zrobione, a co tylko obiecane. Jeżeli nie chodzisz na wybory, nie tylko sam pozbawiasz się prawa, o które wcześniejsze pokolenia walczyły, ale pozbawiasz się możliwości decydowania, w jakim kraju będziesz żyć.

Patriotyzm to zapewnienie wszystkim mieszkańcom kraju bezpieczeństwa. Każdy, niezależnie od płci, orientacji, czy tak, nawet wyznania, powinien się czuć w naszym kraju bezpiecznie. Patriotyzm widzę jako wspólne budowanie kraju, w którym ludzie mogą mieszkać obok siebie bez krzywych spojrzeń i posyłać dzieci do tej samej szkoły. Bo mamy obywateli mniejszości, o których zarówno Polacy, jak i polskie prawo, powinno pamiętać. Może nawet szczególnie, bo historycznie wiemy bardzo dobrze, jak to jest być gdzieś niemile widzianym.

Patriotyzmem nie jest nacjonalizm. Poczucie wyższości, bycia lepszym i nawoływaniem do nienawiści do innych osób. Przerabialiśmy już nacjonalizm. Nie zapisał się złotymi literami w historii świata. Wręcz przeciwnie, pisany był krwią.

Patriotyzmem nie jest zastraszanie. Krzyczenie, kto jest bardziej Polakiem, a kto mniej, pomimo że wszyscy urodziliśmy się w Polsce i mówimy tym samym językiem. W taki dzień jak dzisiaj chcę na widok polskiej flagi się uśmiechnąć, a nie zastanawiać się, jak mam ominąć niosących ją ludzi i czy mnie zaatakują, bo wydam im się za mało polska.

Patriotyzmem nie jest używanie swastyki czy sierpa i młota. I nie powinno się na ten temat nawet dyskutować. Patriotyzmem nie jest pozwalanie, by ludzie z takimi symbolami jawnie chodzili.

Nie będę ukrywać, cieszę się, że w tych dniach nie mieszkam w Warszawie. Bo 11 listopada przebiegnie spokojnie, radośnie, z lokalnym odśpiewaniem hymnu. Nie muszę się zastanawiać, co wydarzy się pod moimi oknami za kilka godzin i jak w tym roku będzie wyglądał marsz. Za to z niepokojem uruchomię telewizor, mając cichą nadzieję, że może w tym roku rac będzie mniej niż było, a Warszawa nie będzie wyglądać, jakby cała stanęła w ogniu.

Media społecznościowe mnie ostatnio przytłaczają. I nie, nie będzie to rant na to, jakie to socjale są złe, jak niszczą kontakty między ludzkie – bo wcale tak nie uważam. Wręcz przeciwnie, gdyby nie media społecznościowe nie poznałabym tylu wspaniałych ludzi.

Przytłaczają mnie jednak bardzo tym, jak wszystko łatwo staje się w nich dramatem, czymś, o co warto walczyć na śmierć i życie. Nawet jeżeli to zwyczajnie nie ma sensu.

Złapałam się na tym, że z duszą na ramieniu otwieram Twittera, bo na 100% zaraz wpadnę w sam środek jakieś walki i wyzwisk – kto jest lepszy, kto jest bardziej Polakiem i jak powinno się odmieniać końcówki czasowników. I o dziwo, z tym ostatnim najgłośniej krzyczą mężczyźni, których odmiana żeńskich końcówek nie dotyczy. Bo rozumiem, jeżeli gorąco dyskutują o tym kobiety – w końcu to jest ich część języka. Ale dla mężczyzn przecież NIC się nie zmienia.

Żeby nie było — wśród samych kobiet też nie jest kolorowo i miło. Mało kto potrafi w internecie dowalić tak celnie, jak kobieta kobiecie.

Ale nie trzeba wychodzić nawet z poletka popkulturalnego. Wypowiesz się krytycznie o jakimś filmie? Cóż, jeżeli nie jest to paździerz roku, dowiesz się, że się nie znasz, że nie masz prawa krytykować. W cięższej wersji Twoja krytyczna recenzja spotka się z komentarzami obrażającymi Cię personalnie, robiącymi wręcz Twój psychologiczny profil – i zawsze będziesz w nich złą i żałosną osobą.

I tak część z tych spraw jest bardzo ważna i trzeba o nich mówić, ale coraz bardziej czuję się nimi zaszczuta. To już nie jest artykuł, który gdzieś się przewinie i warto go przeczytać. To nie są wiadomości, które trzeba śledzić, ale jak masz dziś zły dzień, to wystarczy nie uruchamiać telewizora lub nie wchodzić na portale informacyjne.

To są kłótnie, w których metodologiczne badania są nic niewarte. Bo na pewno są zmanipulowane, skoro mówią co innego niż myśli komentujący. Ostatnio nawet słownik PWN nie ma już siły przebicia, choć twierdzi, że tak pilotka to żeńska forma słowa pilot.

A ciotą, pedałem i kurwą można zostać w 3 sekundy.

Moim ulubionym przyciskiem na TT stał się przycisk zgłaszania komentarzy – który w przeciwieństwie do tego facebookowego, nie ignoruje każdego zgłoszenia, twierdząc, że nie łamie ono regulaminów. Choć też nie działa idealnie.

Na Facebooku ustawiłam sobie w tym roku jako stronę główną fanpage bloga. Z prostej przyczyny: nie chciałam trafić na spoilery do Gry o Tron. I tak zostało do dziś. Dobrze mi z tym – mogę sobie bezpiecznie sprawdzić, co się dzieje, porozmawiać z Wami, a równocześnie zachować zdrowie psychiczne. Bo naprawdę warto uważać, czym karmimy swój mózg – im więcej hejtu i nienawiści dookoła, tym częściej sami będziemy tak myśleć.

Ale jeżeli spojrzycie na mój profil prywatny, regularnie nie wytrzymuje i komentuje, co się dzieje. Przeszło mi jednak myślenie, że nie mogę zbanować znajomego, który ma krzywdzące poglądy, bo jest moim znajomym. Wolę, żeby jego poglądy nie wylały się z mojej tablicy przed oczy ludzi, o których myślę ciepło i pluszowo.

To, co mi przeszkadza najbardziej, to to, że nie ma w sumie żadnej odpowiedzialności za bycie chamem w Internecie. Wydawało się, że chamstwo zniknie, gdy zniknie anonimowość, ale nie zniknęło – wręcz przeciwnie. Ludzie wydają się być dumni, gdy kogoś zwyzywają. A każda próba uwagi, każdy ban, nawet środki prawne stają się cenzurą.

Nie ma chyba drugiego tak nadużywanego słowa w Internecie, który wydaje się odpowiedzią na wszystko.

I choć staram się mocno nie tworzyć pluszowej internetowej bańki, bo to nie jest zdrowe i odrywa od rzeczywistości – za dużo nocy zarwałam, myśląc i martwiąc się poglądami innych.

Z drugiej strony, trzyma mnie świadomość, że wiele złych rzeczy się na świecie wydarzyło, bo zignorowało się głosy nienawiści. Więc nie chcę ich ignorować.

Co nie zmienia faktu – czuje się zmęczona. Coraz bardziej zmęczona i przytłoczona walką o wszystko. W każdym temacie my albo oni. Nawet, podczas recenzji filmów i seriali.

Zastanawiam się czasami, czy to nie trochę wina naszego systemu edukacji, który uparcie wpajał nam, że interpretacja może być tylko jedna – a przecież to nie prawda i na interpretację kultury składa się masa różnych czynników.

Jedynym portalem, który odwiedzam bez myśli, że zaraz coś podniesie mi ciśnienie, zapewni bezsenną noc, albo sprawi przykrość, jest Instagram. Tam nadal w zdecydowanej większości przypadków jest miło, pluszowo i bezpiecznie.

Nowy film Tarantino zdecydowanie spolaryzuje publiczność. Dla jednych będzie cudownym komentarzem do jego filmów, pięknym odniesieniem do starego, trochę bajkowego Hollywoodu z tarantinowym typowym finałem. Dzieło roku.

Dla innych, w tym i mnie, będzie to co prawda ładny film i film dobrze zagrany, ale całkowicie pozbawiony jakiejś spójnej myśli przewodniej. Film, który niby próbuje coś komentować, ale w sumie tego nie robi. Film, który po prawie trzech godzinach tak mnie zmęczył, że finał nie dał mi żadnej radości.

No nie po drodze mi z tym nowym Tarantino. Ale po kolei.

Bo tych jest wbrew pozorom sporo.

Przede wszystkim film jest cudownie nakręcony i ma przepiękne kadry. Ale to nie powinno być zaskakujące, bo Quentin jest dobrym rzemieślnikiem i umie sterować obrazem.

Drugim jasnym punktem tego filmu, są pojedyncze sceny. Bo tak, one grają, każda z osobna. Ale znowu, Tarantino pojedyncze sceny umie robić, nic w tym dziwnego.

Trzecim, równie niezaskakującym plusem, jest aktorstwo. Lśni szczególnie DiCaprio, który ma wyjątkowo trudną rolę do odegrania. Wcielenie się w średniej klasy aktora, który z jednej strony potrafi grać, ale z drugiej strony, gdzieś czegoś mu brakuje – jest godne podziwu. W ogóle sama koncepcja wcielania się w bohatera, który jest aktorem, jest szalona. Leonardo, grając Ricka Daltona, musi grać również Ricka Daltona, który gra inne postacie w filmach.

I chylę czoła nad umiejętnościami, bo mało kto potrafiłby sobie poradzić z takim zadaniem.

Doskonale partneruje mu Brad Pitt, który ma z kolei dużo bardziej prostolinijną rolę. Wciela się w Cliffa Bootha, który jest kaskaderem Ricka Daltona, w przy okazji człowiekiem od „przynieś, podaj, pozamiataj”. Jednak nie jest mu źle w tym miejscu, w jakim jest, nawet biorąc pod uwagę to, że żyje ze swoim ukochanym psem w przyczepie.

Cliff cieszy się, że może być, choć małą częścią Hollywoodu, tym bardziej że z Rickiem łączą go nie tylko więzy „pracodawca-pracownik”, ale również przyjaźń.

Zapewne powinnam jeszcze napisać do doskonałym aktorstwie Margot Robbie, jako Sharon Tate, jednak Tarantino nie dał jej za dużo do grania. Margot głównie tańczy w kadrach, niezależnie od tego, czy idzie ulicą, czy pakuje walizkę. I w sumie na tym kończy się jej rola. Jest piękną laleczką, która być może ma w wielką przyszłość przed sobą. Jak wiemy z historii, niestety zamiast kariery, jej życie skończyło się tragicznym mordem, ale to jest Tarantino i chyba nikt nie nastawiał się, że zobaczy, co faktycznie się wydarzyło.

Kamera jednak pamięta o Sharon i regularnie do niej wraca, wywołując w widzu natychmiastowy smutek. Który niestety do niczego nie prowadzi, bo Tarantino ma w tym filmie wyjątkowy problem, aby sprawnie połączyć wszystkie wątki, co szczególnie boli w finale filmu.

Mamy oczywiście tutaj również polski trop, czyli Rafała Zawieruchę w roli Polańskiego. Wypadł dobrze, na tyle na ile mu pozwolono, bo jeżeli się nie mylę, mówi w filmie jedną kwestię i głównie przewija się w tle w pierwszym akcie. Później znika i tak naprawdę przede wszystkim o Polańskim się mówi, niż Polańskiego się widzi. Ale hej, nawet mała rola u Tarantino jest aktorskim sukcesem, więc czekam cierpliwie, co będzie się działo dalej z karierą Zawieruchy.

Warto też wspomnieć o jednym aktorze, który co prawda pojawił się na jedną scenę, ale w kontekście serialu Mindhunter ma to znaczenie. Damon Herriman wciela się tu dosłownie na kilka sekund w Charlesa Mansona, człowieka, który odpowiada za morderstwo ciężarnej Sharon Tate i wszystkich obecnych w domu. Przy czym pisząc odpowiada, mam na myśli, że uznano, że dokonano je z jego rozkazu. Aktorsko jest to o tyle ciekawy smaczek, że w genialnym Mindhunterze, w drugim sezonie pojawia się właśnie Damon Herriman w roli Mansona (i jest cudowny).

Czwarty plus, jaki mogę wyliczyć, do ciekawostki z Hollywood, jednak tylko dla tych, którzy faktycznie są obeznani w kinie z lat 70. Filmy i seriale, które są tam wymieniane, jak choćby Lancer, istnieją naprawdę. Rick bierze więc udział w nagraniach, próbach czy przesłuchaniach do prawdziwych dzieł tamtego okresu. Domyślam się więc, że zupełnie inaczej ogląda się Once Upon a Time in…, gdy zna się wszystkie wymieniane i pokazywane tam tytuły.

Skoro film ma tyle jasnych stron, to dlaczego mi się nie podobał? Zacznijmy od tego, że nie widziałam wszystkich filmów Tarantino – może nawet nie widziałam ich połowy. A mam przerażające wrażenie wtórności. I jeżeli mam je przy braku znajomości całego dorobku, to moim zdaniem nie jest to najlepszy znak.

Pewnego razu… ma dla mnie identyczne zakończenie jak w Bękartach Wojny i nie myślę o tym ciepło. Nie myślę o tym ciepło z dwóch powodów. W Bękartach jednak zabijano gościa, który już dopuścił się morderstwa. Hitler już dla naszych bohaterów był zbrodniarzem.

A te dzieciaki? Tak, w rzeczywistości dokonały brutalnego morderstwa. Ale w rzeczywistości filmowej włamały się do domu i zostały brutalnie zamordowane. I tak my wiemy, że włamały się one z zamiarem popełnienia tej samej zbrodni, ale… no, dla naszych bohaterów były dzieciakami, które włamały się do domu.

W rzeczywistości policja powinna mocno się zastanowić nad tym, w jakim stanie ich wszystkich znaleźli.

Ale już abstrahując od tego. Ten film trwał dla mnie jakieś 5 lat. Miał wiele niepotrzebnych dłużyzn, które rozmywały dla mnie to, czym miało być w tamtych czasach Hollywood. Hollywood, którego notabene Tarantino nie znał. Bo miał wtedy zaledwie 6 lat i mieszkał w zupełnie innym miejscu.

Dlatego dla mnie ten film jest bardzo przestrzelonym marzeniem o tym, jakie to Hollywood mogło być. Pocztówką, która jest piękna dla autora, ale we mnie wywołała mechaniczne ziewanie. Prawie trzy godziny to zdecydowanie za długo.

Gdyby całość trwała półtorej godziny, myślę, że miałabym zupełnie inne odczucia. Bo pierwszą godzinę oglądało mi się całkiem przyjemnie. Po niej zaczęłam czuć znużenie, cały teoretyczny przekaz przelatywał gdzieś obok, a ja siedziałam i myślałam, że za nic nie chce się to skończyć. Po dwóch godzinach Michał poddał się i wyszedł z kina. Ja doglądałam to ostanie czterdzieści minut, ale nie znalazłam satysfakcji.

Za to intensywnie wypatrywałam napisów końcowych.

Fabularnie Pewnego razu… ma bardzo, bardzo, BARDZO długi wstęp, może 5-minutowe rozwinięcie i zakończenie. To nie są dobre proporcje.

To, z czym mam też lekki problem, to cała postać Tate. Ja wiem, wszyscy się zachwycają, z jaką delikatnością została pokazana, z jakim szacunkiem. Ale… ona nie miała tam NIC do roboty. Równie dobrze można ją wyciąć z całego filmu i zostawić na samym końcu, gdy jest zatroskaną sąsiadką. I jest mi z tego powodu smutno, bo oczekiwałam jakiegoś jej portretu – nawet upiększonego i laurkowego. Jedyną fajną sceną z nią, jest scena w kinie, gdy nasłuchuje, czy publiczność śmieje się z jej scen w nowym filmie i cieszy się na ich reakcje. No, do momentu pokazania jej brudnych stóp.

Bo jednak brudne stopy na wielkim, kinowym ekranie nie wywołują we mnie entuzjazmu.

Przyznam, że wątpię, bym na kolejny film Tarantino pobiegła do kina. Bo jeżeli znów mam tracić pieniądze i patrzeć na zegarek, to wolę poczekać, aż pojawi się na jakieś platformie. I oglądać go na 10 razy.

Szybcy i Wściekli to niezwykle ciekawa seria. Wyewoluowała od filmów o nielegalnych wyścigach samochodowych (które zresztą do tej pory bardzo lubię) do filmów superbohaterskich. Bo choć postacie nie mają żadnych super mocy, to to, co wyrabiają na ekranie, zdecydowanie bliższe jest bohaterom Marvela niż zwykłym filmom akcji.

Pisałam o tym już podczas recenzji 7 części, gdzie radowało mnie oglądanie komiksowych kadrów na ekranie, choć równocześnie narzekałam mocno na fabułę – a raczej jej brak. Minęły 4 lata, a ja mogłabym się dalej czepiać o to samo, tyle że… nie chcę.

Bo choć fabuła jest tak bardzo sztampowa, że bardziej się nie da, to przede wszystkim chodzi o bohaterów, ich wymiany zdań, relacje, a reszta to zwyczajne tło, które przydarza się przy okazji.

Mogłabym pisać, jak bardzo skomplikowanymi są oni bohaterami, ale… nie do końca byłoby to prawdą. Z drugiej strony, choć ociekają oni testosteronem, a ich dialogi rzadko wychodzą poza próbę wzajemnego obrażania się mało wyszukanymi określeniami – nie są to też aż tak prostolinijne postacie.

Szczególnie Deckard Shaw wydaje mi się bardziej niejednoznaczny, niż kiedykolwiek przypuszczałam, że będzie.

Co jednak jest istotne, postacie te nie istnieją bez aktorów. Przyznam szczerze, że nie wyobrażam sobie nikogo innego w tych rolach. Chemia pomiędzy Dwayne’em Johnsonem a Jasonem Stathamem jest niezwykła. Tak mocna, że nie przeszkadzały mi nawet ich żarty. A te, no nie tylko nie są wysokich lotów, ale są gdzieś na poziomie gimnazjum i porównywaniu na przerwach w łazience kto ma większego.

Jednak sposób, w jaki je wypowiadają, sprawia, że człowiek prycha śmiechem, a potem delikatnie się odsuwa, żeby nie dostać krzesłem.

Sam film zresztą bardzo celowo śmieje się z takiego pozowania na samowystarczalnego twardziela, zmuszając bohaterów do coraz większych ustępstw i współpracy.

Stathamowi i Rockowi partneruje Vanessa Kirby w roli Hattie. Nie będę zdradzać, kim jest i jaka jest jej rola w filmie, bo to byłby duży spoiler, ale trzeba przyznać, że bez trudu dotrzymuje kroku kolegom z planu. Bohaterka Kirby nie jest tam tylko dla ozdoby, zdaje się mieć ciekawą przeszłość, a jej relacje z Shawem i Hobbsem są satysfakcjonujące.

Przyznam szczerze, że mam nadzieję zobaczyć tę trójkę na ekranie raz jeszcze. Tym bardziej że zakończenie filmu niby jest zamknięte, ale w razie sukcesu, furtka na kolejną część została uchylona.

W tym wszystkim jest jeszcze Idris Elba, który jest naszym villanem. W moim odczuciu wypada on najsłabiej z całej obsady, ale głównie dlatego, że to taki typowy zły z uniwersum Marvela. W sensie jest, działa, niby ma swoje motywacje, ale w filmie jest głównie po to, by zmuszać naszych bohaterów do biegania, bitki i jazdy samochodami.

Nie możemy jednak zapomnieć o flagowym motcie Szybkich i Wściekłych. I bynajmniej nie są to szybkie samochody. Ani wściekli kierowcy. Najważniejsza jest rodzina.

I choć już po zwiastunach było widać, że ma ona i w tym filmie znaczenie, to okazuje się, że wpisana została w scenariusz jeszcze mocniej, niż można było się spodziewać. Bo rodzina ważna jest nie tylko dla Hobbsa, ale także dla Shawa, choć dla każdego z nich to znaczy coś zupełnie innego. I każdy dla tej rodziny poświęcił się w zupełnie inny sposób.

Bardzo mnie ten wątek cieszy. Bo Szybcy i Wściekli zawsze byli głupawymi filmami. Niezależnie od tego, ile mieli w sobie budżetu i efektów specjalnych, bohaterowie nigdy nie bili zanadto skomplikowani, a fabuła rozbudowana. Choć ciągle mam wrażenie, że w pierwszych częściach miała więcej sensu 😉

Jednak to właśnie motyw rodziny sprawiał, że natychmiast bohaterów polubiliśmy. Zżyliśmy się z nimi, a oglądając kolejne części, pokazywaliśmy, że chcemy być częścią tej szalonej rodziny. I choć to po prostu filmy akcji, to jednak filmy akcji z konkretnym i bardzo spójnym przesłaniem przez całą swoją serię.

Bo zawsze na końcu okazuje się, że aby wygrać, trzeba współpracować. I tak samo jest i tym razem. Rodzina nie składa się bowiem tylko z genów i tej samej krwi, a świadomych wyborów. I choć Hobbs i Shaw zdają się ziać nienawiścią do siebie i pozować niczym koguty porównujące piórka, finalnie i tak będą gotowi poświęcić dla siebie życie, pracując ramię w ramię.

Nie byłoby serii Szybkich i Wściekłych bez coraz bardziej szalonych rzeczy, które mogą gonić samochody. Lub które te samochody mogą ciągnąć. I przez co mogą się przebić.

Tak samo jest i tym razem, a ja przyznam szczerze, z radością wypatruję tych durnych momentów, pokazujących, że ogranicza nas tylko wyobraźnia. Bo fizyka siedzi w koncie obrażona i ignorowana.

Jedno jednak mi w tym filmie bardzo przeszkadzało. Mieliśmy tu świetne choreografie walk, które psuła trzęsąca się kamera. Ja wiem, że żaden z tych aktorów nie ma lat 19 i może trzeba coś schować, ale jeżeli mamy długie sekwencje, a kamera trzęsie się tak, że mało co widać, to… nie jest dobrze. Tym bardziej że patrząc na to, jak panowie są zbudowani, nie wierzę, że aż tak trzeba tuszować ciosy, jakie sobie zadają.

Przyznam, że oglądając ten spin-off trochę marzyłam za czasami, gdy kamera była nieruchoma i można było śledzić na spokojnie wszystko, co się dzieje.

Jednak największą zaletą tego filmu jest to, że nie udaje, że jest czymś innym. Już zwiastuny pokazywały cały jego klimat i można było bardzo trafnie ocenić, czy ma się na coś takiego ochotę. Cały montaż i muzyka już na wstępie pokazują, na co przyszliśmy do kina. Film nie wmawia nam, że jest ważniejszy, niż jest w rzeczywistości. Twórcy doskonale wiedzą, co robią – rozrywkowe kino akcji, z charakterystycznymi aktorami na tle dużej ilości wybuchów i z rodzinnym morałem (niczym w baśniach).

Co jest w tej serii niezwykle piękne. I niezależnie od tego, które części Szybkich i Wściekłych lubicie, których nie, to jeżeli ta seria sprawia Wam radość to i ten film to zrobi.

Gdy pisałam, że Bohemian Rhapsody było nijakim filmem o genialnym zespole – odezwało się wiele głosów mocno się ze mną niezgadzających. Że się czepiam. Że to przecież wcale nie była biografia.

Moim drodzy – ja nie tylko swojego zdania nie zmieniam, ale mam właśnie pod ręką film, którym już zawsze będę dowodzić, że dało się lepiej. Bardziej. Mocniej. Film poświęcony Eltonowi pokazuje, jak nakręcić świetny portret artysty, który nie tylko nie jest biografią, ale daje wolną rękę jego twórcom przy równoczesnym błogosławieństwie Eltona: niczego nie kryjcie. Wykorzystujcie z mojego życia wszystko, co chcecie. A ja się wtrącać w waszą wizję nie będę.

I wykorzystują. Oj, wykorzystują.

Dlaczego przy Bohemian Rhapsody można było się czepiać o detale i daty, a tu się nie da? To bardzo proste. Film poświęcony Queen rzucał wszędzie datami i kończył się konkretnym, bardzo symbolicznym koncertem, który osadzał wszystkie wydarzenia w konkretnym czasie i kolejności. Nietrudno więc wydobywać niezgodności biograficzne.

Rocketman uchronił się przed tymi zarzutami, bo miał na siebie pomysł.

Po pierwsze, zaczynamy całą historię w momencie, gdy Elton przychodzi na odwyk. I opowiada całość ze swojej perspektywy. Po drugie Rocketman to musical. I niech was nie zrazi to stwierdzenie. Na seansie byłam z Michałem, który do musicali ma stosunek chłodny, a wyszedł z filmu zachwycony.

Całość sprawia, że nie pokazujemy tego, jak powstawały największe hity Eltona Johna, a wykorzystywane są one jako odpowiedni komentarz do tego, co właśnie się w jego życiu dzieje.

I choć mamy pokazaną ścisłą współpracę pomiędzy Eltonem a Berniem, który jest jego tekściarzem, to całość polega na przedstawieniu ich wzajemnej przyjaźni, a nie bazuje na tanim sentymencie, który ma nas wzruszyć i pokazać jak wpadli na daną piosenkę.

Film nie ucieka od pokazania ilości zażywanych narkotyków. Jest pokazana tam wprost scena, jak Eltonowi ucieka w życia cały tydzień, bo po prostu leżał i ćpał. Jak wychodził pod wpływem narkotyków na scenę. W ogóle film zaczyna się od jego wyjawienia: jestem alkoholikiem, narkomanem, seksoholikiem i zakupoholikiem.

Po co więc udawać w dalszej części filmu, że nie jest?

A równocześnie Rocketman udowadnia, że można pokazać wszystko – od ćpania po orgie, nie tracąc przy tym szacunku do opowiadanej historii i osoby, o której mówi. Odbiór zależy bowiem od tego, jak to przedstawimy. Gdy krytykowałam Bohemian za zbytnią grzeczność, to był właśnie główny argument: szanowali Ediego! No cóż, tu szanują Eltona.

Przy całym szaleństwie, film wie również, o czym opowiada. I nie spuszcza głównego tematu z oczu od początku do końca. Głównym wątkiem jest bowiem miłość. Miłość rodzicielska, miłość wynikająca z przyjaźni i miłość romantyczna. Historia opowiada o ich poszukiwaniu, o braku akceptacji, o niezauważeniu, gdy tę miłość mamy obok. Zaczyna się od budowania bliskich relacji przyjacielskich i tymi relacjami zamyka swoją historię, tworząc piękną klamrę narracyjną.

Film pokazuje także odkrywanie przez Eltona swojej seksualności. Tego, jak nie wie, kim jest, przez powolne odkrywanie swoich preferencji owiane strachem i odrzuceniem oraz ukrywaniem prawdy przed światem. Po napisy na końcu filmu, że Elton odnalazł miłość swojego życia i dziś wspólnie wychowują dzieci.

Rocketman nie bierze po prostu biografii artysty i postanawia ją mało udolnie przedstawić. Bierze biografię, zastanawia się, co chce na jej podstawie opowiedzieć, jakie części życia i utwory najlepiej to zrobią i… opowiada. Opowiada doskonale.

Opowieść płynnie przechodzi od Eltona Johna występującego na scenie, do Reginalda Kennetha Dwighta, którym przecież jest prywatnie (nawet, jeżeli każe się nazywać inaczej). 

Mamy więc zestawienie szalonego artysty w kostiumach, których nie da się zapomnieć, po człowieka zamykającego się w łazience przed koncertem i odmawiającego wyjścia na scenę – ogarniętego tremą i przerażonego Reginalda przekonanego, że wszystkich rozczaruje.

To, że Elton często mierzy się z Reginaldem, jest także ważną osią filmu. Mamy masę scen, w których stoi patrząc w lustro. Zbliżenia, w których szuka siebie i zastanawia się, co jest prawdą. Jakie jego wcielenie jest nim naprawdę? Wszystkie? A może żadne?

Eltona poznajemy również przez jego relacje. Rodzina, choć w tle, jest nie mniej ważnym aspektem filmu. Ojciec, który go nigdy nie kochał, matka domyślająca się, że jest gejem, wspierająca babcia. Przyjaciel Bernie, który stara się być obok. Relacje z managerem Johnem Reidem, zarówno prywatne, jak i zawodowe. To wszystko buduje obraz człowieka ciągle poszukującego akceptacji i łaknącego jej tak bardzo, że bierze ją nawet od ludzi, których powinien unikać.

Taron, wcielający się z Eltona, zrobił tak doskonałą robotę, że chcę mu już teraz wręczyć Oscara. Co prawda, mam pewne przekonanie, że Akademia nie uhonoruje rok po roku osoby, która wcielała się w piosenkarza, ale… Malek, naprawdę wypada blado w porównaniu do tego, co robi Egerton.

Przede wszystkim, Taron nie stara się po prostu Eltona kopiować. Przedstawia swoją własną interpretację muzyka, a robi to tak dobrze, że nie ma się wątpliwości, kto stoi na scenie. Jego gra nie polega na kopiowaniu. A dla niedowiarków – dowodem niech będą piosenki. Które Egerton sam śpiewa.

Pomimo że jego barwa głosu jest inna. Na tyle, że sam aktor bał się, czy da radę we wszystkich kawałkach oddać klimat piosenek. Dał. A zaufali mu w tym wszyscy, od reżysera po samego Eltona Johna. Dzięki temu rola Tarona jest od początku do końca jego.

Przechodzi przez wszystkie możliwe emocje. Od radości i wielkich sukcesów, po załamania i wściekłość. A zbliżenia na twarz nie wyłapują żadnej fałszywej nuty. To jest talent aktorski na miarę najwyższych filmowych nagród.

Również inni aktorzy nie pozostają w tyle. Wciekający się w Berniego Jamie Bell ma z Egertonem taką chemię, że wierzymy w ich przyjaźń od początku. Richard Madden jako John Reid jest niezwykle przekonujący, jako pewny siebie manager, który potrafi manipulować Eltonem. Zachwyciłam się też świetnym Charlie Rowem, który jako Ray Williams walczył o to, by Elton mógł grać na scenie.

Nie mam zamiar ukrywać, że Rocketman jest moim ukochanym filmem tego roku. I będę go regularnie powtarzać. Sprawił też, że chcę o Eltonie Johnie wiedzieć wszystko i poznać jego wszystkie piosenki, bo znam tylko te najpopularniejsze lecące w radio.

Rocketman pozostawił mnie także z ciepłym uczuciem na sercu. Bo jest filmem niezwykle pozytywnym, pomimo że ukazującym dramatyczne przeżycia. Daje nadzieję, że nic nigdy nie jest do końca stracone, nawet gdy jest się na dnie.

Spojrzałam na tytuły, które widziałam, a jeszcze nie skomentowałam tu w żaden sposób i uznałam – albo robię to w jednym wpisie, albo wykreślam z listy. Bo inaczej nie wykopię się z zaległości do przyszłego roku.

Więc o to jest wpis zawierający trzy… opinie? Bo recenzjami nazwać tego nie możemy 😉

Pomysł na serial wyświetlany tylko w kinie okazał się strzałem w dziesiątkę. A umiejętność upchania wszystkich bohaterów w jednym filmie nadal pozostała w Marvelu silna. Po Infinity War nie zadawałam pytania „jak oni ich wszystkich ograją”, bo wcześniejszy film udowodnił, że scenarzyści wiedzą, co robią.

Na seansie bawiłam się świetnie i jeżeli do Polski trafi kolejna, rozszerzona o kilka minut wersja, to pewnie się na nią wybiorę. Ale nie jest tak, że nie mam to filmu zastrzeżeń (choć moje serce każe mi się w tym momencie zamknąć i kochać Endgame bezkrytycznie).

Trochę ubolewam nad Thanosem, który w Infinity War był świetnie rozwinięty, a tu gdzieś to zaginęło. Bo samo cofnięcie się w czasie nie sprawia, że Thanos powinien cofnąć się w rozwoju – wręcz przeciwnie. On doskonale wiedział, co chce zrobić, zanim Avengersi dowiedzieli się o jego istnieniu. Zmiana motywacji – z zabiję połowę świata; na wybiję cały – jednak nie była tak głęboka, jak się spodziewałam.

Żal mi także małej roli Kapitan Marvel. Żal z tego powodu, że producenci zrobili wokół niej naprawdę wiele szumu i zapowiadali, że jest jedną z kluczowych postaci potrzebną do pokonania Thanosa. I nie mówią tu o tym, by to ona wyręczyła Tony’ego w ostatecznej bitwie, ale zapowiedzi rozminęły się z tym, co dostaliśmy. Tym bardziej że ja naprawdę uwielbiam tę postać.

A wystarczyło przenieść akcenty – Kapitan Marvel nie jest kluczem, a po prostu jest potrzebna, by uzupełnić mocno przerzedzony skład Avengersów. Tyle.

Z drugiej strony, był to film Kapitana Ameryki i Iron Mana, którzy kończą tu swoje historie. I hołd im oddany był tak piękny, że nie zamierzam się kłócić i zastanawiać, jak bardzo nielogiczne były pewne przeskoki czasowe (choć kilka rozmów na ten temat odbyłam). Nieważne. Łzę uroniłam wraz z resztą kina, zgodnie pociągającą nosem.

Tak jak serial kinowy pt. Avengersi sprawdził się doskonale, tak oparty na tych samych zasadach serial X-Men poległ. I to nie jest tak, że Mroczna Phoenix jest filmem tragicznym, bo nie jest. Zamiast tego, jest bardzo… nijaka. A to chyba jeszcze gorzej, bo nawet nie chce mi się złościć.

A szkoda, bo Pierwsza Klasa zapowiadała coś niezwykłego. A skończyliśmy z serią, której fabułę dawno przestałam ogarniać – mam wrażenie, że zbyt wiele dzieje się „poza ekranem”. Porównując: wiemy, skąd się wzięła nowa siedziba Avengersów, było to wytłumaczone w Spidermanie. Czy X-meni wyjawili, jakim cudem Magneto ma swoją wyspę? Bo nie pamiętam. Czuję się trochę na zasadzie: no daliśmy mu wyspę, bo tak nam pasowało, proszę się rozejść i nie zadawać pytań.

Sama fabuła niestety nie wnosi niczego szczególnego. Aktorzy się starają, nie można powiedzieć, że nie. Ale nie wywołało to we mnie żadnych emocji. Ani dramat z pierwszego aktu, ani z drugiego, ani finałowa walka. Ani nawet wielkie wyjawienie, co to za moc Jane posiadła.

Plusem jest to, że X-meni wracają do stajni Marvela w komplecie. Co prawda, znaczy to również, że musimy się zapewne pożegnać z Fassbenderem w roli Magneto i McAvoyem w roli Xaviera. Z drugiej strony wierzę, że ktoś tam ma na ten świat pomysł. Tym bardziej że X-menów jest tyle, że wcale nie trzeba wykorzystywać tych pierwszoplanowych. A Marvel udowodnił, że swoje imperium potrafi zbudować na mało znanych super bohaterach.

Czekam więc na to, co przyniesie przyszłość. Z lekkim rozczarowaniem, że zmarnowano potencjał fajnych postaci i zdolnych aktorów.

Zacznijmy od tego, że ten film mnie zaskoczył. Zaskoczył, bo w przeciwieństwie do zwiastunów przepełnionych żartami, był mało komediowy. W sumie praktycznie wszystkie śmieszne wstawki znalazły się właśnie w zapowiedziach. Co sprawiło, że przez część seansu zastanawiałam się, czy żarty są tak nietrafione, czy sprzedano mi inny film niż ten, na którym właśnie siedzę?

Oczywiście, że sprzedano mi inny film. Nigdy nie zrozumiałam, czemu producenci tak robią, bo to w większości przypadków obniża ocenę filmu. Przykład? Idziemy na coś, co reklamowano jako horror, a dostajemy dramat obyczajowy. Oczywiście, że film dostanie niskie oceny, choćby nie wiem, jak dobrym dramatem był. Ale jako horror się nie sprawdził.

Pikachu przez to jest dla mnie ciut gorszym filmem, niż mógłby być. Ale równocześnie, gdy pozbędziemy się myślenia o nim jako o komedii, jest bardzo sympatyczny. Pokémony wykonane są przepięknie i w taki sposób, że łatwo uwierzyć w ich świat. A w dodatku, dostajemy trochę miejsca, gdzie żyją one na dziko oraz miasta, w którym doskonale współżyją z ludźmi.

Sama fabuła nie jest wymagająca i część z niej łatwo przewidzieć, a z drugiej strony, dostajemy finał, jaki satysfakcjonuje. Opowieść poprowadzono od początku do końca i nie opierała się ona tylko na słodyczy Pokémonów.

Minusy? Jest kilka scen, które się dłużą i można by je wyrzucić z filmu bez szkody dla fabuły. Sama fabuła z kolei składnia się ku przygodowej, a nie detektywistycznej. Dużym plusem jest to, że dwójka ludzkich bohaterów ma na równo co robić. Lucy nie jest tu tylko piękną ozdobą, w której Tim się podkochuje, ale ma swoje cele i zadanie do wypełnienia.

W sumie ze wszystkich tych filmów jedyny, jaki poczułam, że dobrze oglądać w kinie to Avengers. W przeciwieństwie do pozostałych dwóch tytułów, które były po prostu okej. I które można puścić w piątkowy wieczór bez żalu, że ekran laptopa jest taki mały.

Nie do końca wierzę, że piszę te słowa, ale równo 5 lat temu opublikowałam tu pierwszy wpis. Bałagan Kontrolowany powstał po moim znudzeniu się poprzednim blogiem. Pisałam tam tylko o książkach, a po dwóch latach prowadzenia poczułam, że potrzebuję miejsca, gdzie nie będę musiała ograniczać tematyki.

Jak widać, blog ewoluował w zbiór tekstów i recenzji poświęconych kulturze popularnej, przede wszystkim tej serialowej i filmowej. Jednak po pięciu latach nadal jest tym, czym chciałam, żeby był. I chyba to sprawia, że jestem z niego tak… dumna? Gdy zechcę, mogę opublikować tekst o feminizmie i o diable w fantastyce – i oba będą tu pasować.

Pięć lat to szmat czasu. Gdy zakładałam Bałagan i zastanawiałam się, jak mam podłączyć domenę z końcówką pl, siedziałam w Krakowie, w mieszkaniu na 8 piętrze, przy zupełnie innym biurku, na co dzień pracując w sklepie obuwniczym i w sumie robiłam wszystko, by nie pisać magisterki.

Obecnie jestem w swojej rodzimej miejscowości, wynajmuję mieszkanie w 100-letnim domu, prowadzę własną działalność gospodarczą (co mnie niezmiernie bawi i zadziwia) i zastanawiam się, z jakiego miejsca będę pisała tekst na 10-lecie Bałaganu. I czy będę go w ogóle pisała.

Równocześnie, jest coś, co łączy mnie i tamtą Agatę. Nadal nie spoważniałam, nadal nie wiem, gdzie chcę być, kim zostać i jak żyć. To, co nas różni, to to, że wtedy mnie to stresowało.

Teraz ta niewiedza mnie ekscytuje. 😊

To zabawne, ile rzeczy może się wydarzyć dlatego, że prowadzi się bloga.

Przede wszystkim, nigdy nie poznałabym tak wielu wspaniałych ludzi. To zadziwiające, jak osoby, które widuje się tylko na blogerskich spotkaniach i utrzymuje kontakt przez Internet, mogą dosłownie zmieniać życie. Gdy to piszę, mam poczucie, że to paulocoelhowy cytat – ale potem patrzę na swoje decyzje i na to, z kim utrzymuję kontakty i słowa przestają być płytkie.

Gdyby nie Bałagan, nigdy nie gościłabym na scenie, opowiadając o serialach. Siedząc obok ludzi, na których patrzyłam z podziwem, gdy startowałam z blogiem. Dobra, skłamałam. Ja nadal patrzę na nich z podziwem, nadal mam poczcie, że wiem dużo mniej niż oni, i zastanawiam się, dlaczego dostałam zaszczyt siedzieć obok i wygłaszać własne opinie.

Gdyby nie Bałagan, nie dostałbym szansy rozmawiać o finałowym serialu Gry o Tron w podcaście dla Radia TokFM. A usiadłam nie tylko do omówienia odcinka 5, ale także do skomentowania finału oraz zastanowienia się, jakie mogą być serialowe kontynuacje Gry o Tron. Co pozwoliło mi w siebie bardzo uwierzyć – bo mam na punkcie swojej dykcji i brzmienia głosu ogromne kompleksy.

A pomimo tych przygód i możliwości prowadzenie bloga to nadal dość samotne zajęcie. Siedzenie przed laptopem i wciskanie klawiszy. Bez pewności, czy ktoś ten tekst przeczyta. Szczególnie teraz, gdy żyjemy w czasach video i naprawdę trzeba dawać doskonały content, by zwrócić na siebie uwagę.

Równocześnie – to właśnie jest w tym piękne. Możliwość napisania wszystkiego, co się chce, kiedy się chce. Kontakt z Wami jest niezastąpiony i jest to jedna z moich ulubionych części dnia (bo nie ukrywajmy, gdybyście Bałaganu nie czytali, nie wytrwałby on 5 lat i nie sprawiałby mi aż takiej frajdy). I tylko seriali i filmów przybywa, a czasu jakby z roku na rok mniej 😉

Fascynujące jest też samo podejście do oglądania. Startując z Bałaganem, masę rzeczy oglądałam nielegalnie, ba, wiele tytułów było w Polsce po prostu nieosiągalne inaczej. Obecnie, wszystko można zdobyć za dość rozsądne kwoty. Wręcz czasu brakuje, by być na bieżąco z tytułami, które są ogólnodostępne.

Choć chyba do końca tak nie brzmi. Może więcej w nim nostalgii i zaskoczenia, że jeszcze tego nie rzuciłam – choć Blog mi świadkiem, wiele razy o tym myślałam. Bo blogowanie zajmuje zaskakująco dużo czasu i energii, które w momentach frustracji aż chce się spożytkować inaczej.

A potem przychodzi taki dzień jak ten. 5 urodziny. Codzienne dylematy znikają i zwyczajnie się cieszę, że nadal tu jestem. Że małymi, ale upartymi kroczkami rozwijam to miejsce dalej. A Wy z nieznanego mi powodu, towarzyszycie mi w tej przygodzie 😊

Za co będę niezmiennie wdzięczna – bo tęgie głowy Internetów mogą mówić, by pisać przede wszystkim dla siebie. Ale dla siebie, to ja piszę do szuflady. Publikuję, bo daliście mi znać, że warto się w to całe pisanie o kulturze popularnej angażować coraz bardziej i nigdy nie będę ukrywać – gdyby nie Wy, gdyby nie wasze komentarze, lajki i polecenia, prędzej czy później zwyczajnie bym zrezygnowała.

A macie jakieś szalone wyczucie – bo za każdym razem, gdy łapię blogerskiego doła, piszecie do mnie wiadomość prywatną z samymi komplementami. 😊

Czy po moim 5-letnim doświadczeniu mogę coś mądrego powiedzieć? Chyba jedno: jeżeli kiedykolwiek myśleliście o założeniu bloga, to po prostu go załóżcie. Trwa to kilka chwil, a potrafi nieść za sobą rzeczy, które was zaskoczą.

Od finałowego odcinka minęło już trochę czasu. Miałam więc możliwość zweryfikować swoje pierwsze uczucia, które mimo wielu słów krytyki z każdej strony, pozostały niezmienione. Sam finał mnie nie zawiódł. Zostawił z poczuciem, że w sumie tak, tak to się powinno skończyć. A także z pewnością, że można by go bardzo dobrze uzasadnić, gdyby D&D nie bali się panicznie odgadnięcia fabuły finału.

Co i tak okazało się bezsensowne. Od dawna po Internecie szalały spoilery dokładnie zdradzające zakończenie. Co przy wszystkich środkach bezpieczeństwa, jakie podjęto podczas kręcenia, jest zakakujące.

Odcinek nie jest wolny od błędów logicznych (tym razem na poziomie polityki całego Westeros), ale nie uważam, by źle kończył całą historię.

Przede wszystkim jest to odcinek bardzo spokojny. Jak na epilog przystało. Nie ma tam miejsca na nowe rewelacje czy tworzenie kolejnych historii. Należy wszystko zamknąć. I dobrze. Przyznam, że zastanawiałam nad tym, jak ten finał powinien wyglądać i nie potrafiłam wymyślić niczego, co by sprawiło mi prawdziwą satysfakcję.

Bo jak można zakończyć tak wielką opowieść?

Bałam się, że ostatnią sceną będzie ta, w której nowy władca zasiada na tronie. I nie dowiemy się co dalej. Tymczasem (choć scenarzystom można wiele zarzucić), to nie zapomnieli oni o tym, że należy pokazać, jaka będzie sytuacja polityczna Westeros po zakończeniu długoletniej wojny o władzę. Bo jednak historia przedstawiona w Grze o Tron to historia walki o wpływy, ciągłe polityczne przepychanki. Bohaterowie zostali w to wszystko wrzuceni i musieli sobie jakość z całością poradzić.

Dlatego bardzo cieszy mnie druga część odcinka, która pokazuje, co powstanie na zgliszczach dawnego Westeros.

Podobało mi się również to, że Dany zginęła właśnie w takiej ciszy i spokoju. Bez wielkiego rozmachu, bez wielkiej bitwy. Mniej podoba mi się sposób, w jakim zostało to przedstawione, bo niestety, gdzieś zginęła atmosfera wielkiego smutku i odwagi, jaką wymagało od Jona podjęcia takiej, a nie innej decyzji. Nie wiem, czy to brak chemii pomiędzy aktorami (niestety nigdy nie poczułam, że łączy bohaterów to coś), a może kwestia pracy kamery.

Sam pomysł bardzo na plus. Wykonanie mogło być dużo, dużo lepsze.

Zastanawia mnie, dlaczego tak wiele krytyki spadło na to, że smok nie spalił Jona. W moim odczuciu smok zachował się jak każde inne inteligentne zwierzę. Nie widział, kto zabił jego mamę. Widział tylko, że Dany nie żyje. I był nauczony, że Jon to ten przyjazny koleś, którego mama bardzo lubiła. Nie widzę tu powodu, by miał palić Jona.

A że spalił Żelazny Tron? Piękna poetyka zmieniającego się w popiół dawnego świata, która scenariuszowo ładnie zagrała. Smok wyżył swoją rozpacz na otoczeniu, a że Tron tak ładnie zaczął się topić, to dlaczego nie zniszczyć go doszczętnie.

Tym samym Dany zniszczyła wszystko, co stworzyli jej przodkowie. Co też ma w sobie pewną ładną klamrę. Targaryenowie przybyli i zjednoczyli Siedem Królestw. Stworzyli Królewską Przystań od podstaw. A Dany wszystko, razem ze specjalnie wykłutym tronem, obróciła w popiół.

To, że Dany nie spaliła go od razu na schodach, było zaskakujące. Ale kto wie, może planowała zrobić z jego śmierci wielki spektakl, by jeszcze raz podkreślić: nie wybaczam zdrady.

Niestety, to co w nim nie gra – to ta wielka przemowa do Jona. Rozumiem, że scenarzyści jego ustami postanowili jeszcze raz podkreślić, dlaczego Dany jest zła i od początku zła była, ale nie powinien tego robić bohater, który przed chwilą w jej imieniu skazał na śmierć swojego przyjaciela. Bo skoro widział od początku, że Daenerys jest bezlitosna, to nie powinien być aż tak ślepo w nią zapatrzony. Nie powinien umieć tak łatwo wyjaśniać jej działań i słuszności jej zamordowania.

Upiekło mu się bardzo, że Jon posłuchał. I upiekło mu się po raz drugi – na jego rzekomym sądzie. Jasne było, że nikt nie traktuje Szarego Robaka poważnie. Jakiś tam żołnierz, sługa królowej, która przyniosłaby wszystkim piekło na ziemi. O ile na początku jeszcze starają się go słuchać, tak widać, że jest dla nich osobnikiem, którego trzeba wywalić. I wyłączenie go z rozmowy o przyszłości, by zacząć słychać Tyriona, tylko to podkreśliło. Szary Robak też nigdy politykiem nie był. To prosto myślący wojskowy, który też nigdy nie miał być dowodzącym wojskiem. Nic dziwnego, że nagłe potyczki słowne i wielkie mowy zwyczajnie go przerosły.

Szkoda tylko, że z postaci pozytywnej, odnajdującej siebie i wolność, stał się tak mocno negatywnym bohaterem.

Za to Tyrion jest ostatnim z wielkiego rodu. I ma głowę na karku (choć i wiele błędów w ostatnim sezonie popełnił).

To, co jednak nie powinno się wydarzyć, to tak szybka zgoda na jego propozycję. Bran nie jest w Siedmiu Królestwach poważany. Jego moce nie są wszechobecnie znane. Scenariusz w ósmym sezonie nie sprawił, by to się zmieniło. Zbył łatwo to wszystko poszło.

I oczywiście, musiało potoczyć się szybciej, bo to epilog, ale… no cóż, poprzedzało go pięć odcinków i siedem sezonów. Scenarzyści musieli wiedzieć, kogo na tronie posadzą przynajmniej sezon wcześniej (a jak plotka głosi, od wiedzieli to od samego początku). Dlatego sugestia wyboru Brana na króla, przyjęta bez żadnych protestów, jest co zwyczajnie dziwna – nie tylko widzowie nie widzieli w nim ważnej postaci. Westeros nie słyszało o nim nic więcej poza „Bran Stark, syn Neda Starka”. A wieści o Trójokiej Wronie powinni brać tak samo na poważnie, jak z początku brali informacje o Nocnym Królu.

No właśnie. Problem z Branem nie jest taki, że nie powinien siedzieć na tronie, ale że jego postać nie została w żaden sposób zbudowana. Najpierw oglądaliśmy dość nudną drogę za mur, zdobywanie umiejętności i zostanie Trójoką Wroną – co nigdy nie zostało jakość szczególnie wyjaśnione, aż w końcu skończyliśmy na chłopcu, który rzucał dziwne i krępujące uwagi.

Niewykorzystanie Brana i jego umiejętności, sprawiło, że stał się postacią zbędną i tak naprawdę, wszystko mogłoby się potoczyć bez niego. I tak wiem, że Nocny Król niby szedł po Brana, ale czy jego finalnym celem i tak nie było ziszczenie całej ludzkości? Przelazłby przez Mur i zaatakował Westeros niezależnie od tego, czy Bran był w scenariuszu, czy nie.

Drugi problem jest taki, że twórcy sami do końca nie wiedzą, na czym te jego moce polegają. Z jednej strony mówiło się, że może cofać się w czasie, a nawet w jakiś sposób nadpisywać przeszłość. A teraz mamy mocno zasugerowane, że być może i widzi przyszłość? W końcu wiedział, że zostanie królem.

Nie do końca mogło to wynikać ze znajomości historii Westeros i dedukcji, bo nigdy w Westeros nie było systemu elekcyjnego wyboru króla – trzeba było sobie władzę najpierw wywalczyć, a potem pozostawała dziedziczona. I siłą trzeba było się tego tronu trzymać. To, że ten sposób rządzenia kończy się wojnami domowymi, przyjdzie się jeszcze Westros dowiedzieć (jak coś, Polska może się podzielić doświadczeniami).

Czy to oznacza, że Bran doskonale wiedział, co się stanie? Czy nie byłby to doskonały moment, by zaprezentować jego umiejętności? I nie tłumaczyłby w pewien sposób, że byłby dobrym królem?

Bo jeżeli wszystko wiedział i czekał spokojnie, aż dadzą mu tron to… no cóż, okazuje się najbardziej złą i wyrachowaną postacią tego serialu.

Sam wybór Brana mi nie przeszkadza. Mam nadzieję, że w książkach też usiądzie na tronie. Po to, by dowiedzieć się co myśli i jak myśli. Jakie ma możliwości i poznać uzasadnienie. Bo wiem, że Martin w powieści może to bardzo dobrze uzasadnić.

Jon jest jedną z najbardziej tragicznych postaci w tym serialu. Przez cały czas odrzucany jako bękart, z władzą wciskaną mu na siłę do rąk, ogromnym dziedzictwem, z którego przywilejów nigdy nie mógł skorzystać (chęć mordowania wszystkich dzieci Targaryenów była przez Roberta Baratheona zaskakująco ogromna), by stracić dwie wielkie miłości. W tym jedną własnoręcznie zabić.

Bardzo się cieszę, że wysłano go na Mur, gdzie mógł przyłączyć się do Wolnych Ludzi i w końcu znaleźć spokój. W czwartym odcinku Tormund mu to proponował i było widać, że gdyby tylko mógł, Jon przystałby na tę propozycję.

Za Murem w końcu będzie mógł żyć spokojnie. W końcu nikt nic nie będzie od niego chciał. Nie będą od niego wymagać obejmowania tronu, którego nie chce. Nie będą wciskali odpowiedzialności, o którą nie prosi. Nie wyobrażam sobie dla niego lepszego zakończenia.

Jedyna, naprawdę kompetentna osoba do rządzenia. Jeżeli miałabym wskazać sama, kogo na tronie osadzić, wskazałabym Sansę. Jednak, czy chciała rządzić wszystkim? Mogła przecież zaproponować swoją kandydaturę i miałaby niepodważalne dowody, że jest najlepsza. Sansa jednak nie miała ochoty użerać się ze wszystkimi. Na północy ma wiernych ludzi, którym udowodniła swoje kompetencje. Im obiecała wolność i tę wolność im zawiezie.

Tylko… o ile charakterologicznie, jej prośba ma sens, o tyle geopolitycznie już nie. Na tronie zasiada w końcu Stark. Północ podczas jego rządów miałaby największe wpływy. A naiwne jest myślenie, że zastępca Brana będzie chciał rządzić sześcioma królestwami, skoro mógłby siedmioma.

Dziwny jest również brak reakcji innych królestw. Dużo bardziej niepokorne i samodzielne było Dorne, co podkreślano niejednokrotnie. Żelazne Wyspy zawsze chciały się rządzić same. Cisza z ich strony była bardzo zaskakująca.

No, ale choć przez chwilę Sansa miała to, o co zabiegała od dawna. I czego też nie odpuściłaby Dany, nawet pod groźbą spalenia smoczym ogniem. I nie ukrywajmy – przepiękni wyglądała w koronie.

Moce Aryi, podobnie jak Brana, przerosły scenarzystów. Nie zostały wykorzystane ani razu do wypełnienia finałowych walk. Ani przy Nocnym Królu – gdzie co prawda, byłyby tylko niepotrzebną sztuczką, ale po coś w końcu Arya umie zmieniać twarze. Nie brała też udziału w zabójstwie Dany.

I o ile podobała mi się poetyka jej cichej śmierci z ręki Jona, tak równie dobrze Arya mogłaby zabić Szarego Robaka i się pod niego podszyć. W końcu to właśnie ona została wyszkolona na skrytobójcę. Posiada niezwykłe umiejętności. I nagle zapomina, że je ma – a stać ją tylko ostrzeżenie Jona.

Czy nie podoba mi się jej zakończenie? Dalekie podróże trochę leżą w jej naturze, dużą część swojego życia spędziła poza granicami Westeros. Z pewnością jej talent pomoże jej przeżyć na nieznanych terenach.

Ale nie zmienia to tego, jak bardzo niewykorzystany został jej potencjał. W końcu przez cały serial Arya była budowana na tę postać, która może zmienić wszystko. I niby pokonała nocnego króla, ale nie potrzebowała do tego aż tak specjalistycznego, wręcz magicznego szkolenia.

Z perspektywy czasu widać, co Grę o Tron zgubiło – były to wszystkie wątki z przepowiedniami, nadprzyrodzone moce i postacie nie z tego świata, jak Nocny Król. Bo o ile w książkach Martin może sobie je wyjaśniać przez tysiące stron, o tyle scenarzyści nawet nie mieli na nie pomysłu. To w końcu nie był ich pierwotny zamysł. Z wielu rzeczy mogli wcześniej zrezygnować czy porzucić wszystkie przepowiednie, robiąc z Melisandre kapłankę-maniaczkę.

Fani pewne by się oburzyli, ale wyszłoby to serialowi na dobre. Bo finalnie wrócił do tego, skąd zaczął – oprócz początkowej sekwencji z białymi wędrowcami, trochę trzeba było poczekać, aż jakaś magia się w serialu pokaże. W finale, tak jak na początku, praktycznie jej nie ma.

Przez ten brak pomysłu, wiele rzeczy, które powinny być wyjaśnione, nigdy nie zostały. O ile pochodzenie Nocnego Króla jest znane (został stworzony przez Dzieci Lasu w obronie przed ludźmi), tak nic więcej o nim nie wiemy. Nie wiemy, co znaczyły tajemnicze znaki, jakie zostawiali.

Niewiele wiemy też o Panie Światła, który w książkach też jeszcze nie znalazł swego wyjaśnienia. Faktycznie jest bogiem? Czy to po prostu rodzaj magii, która została z jakiegoś powodu powiązana z religią?

A szkoda. Bo Bran, będący wszystkowiedzącym bohaterem, mógł być przez część serialu postacią wyjaśniającą te rzeczy. Mogłoby się wydawać, że ze swoją wiedzą, właśnie po to został stworzony.

Oczywiście teraz możemy być mądrzy. Nie zadziwiałbym się, jakby scenarzyści liczyli na to, że Martin zdąży do finału wydać, choć swoją przedostatnią książkę – która może choć trochę tłumaczyłaby pewne magiczne zabiegi. Trudno było też na pewno ocenić, co naprawdę będzie ważna na końcu, a co nie.

Można by krzyknąć, że Gra o Tron nas okłamała. Bo przecież najważniejsze miało być, kto na tronie usiądzie.

I gdy tak myślę o całej tej historii, to nie zgadzam się z tym stwierdzeniem. Gra o Tron mówiła o świecie na skraju wielkich przemian politycznych. Przedstawiła nam Daenerys, tą która te wielkie zmiany wprowadzała od początku swojego panowania. Równocześnie, pokazywała, jak okropne są rządy ludzi, którym zależy tylko na tronie i wpływach, a nie na racjonalnym sprawowaniu władzy i dbaniu o poddanych.

Dany powtarzała od początku, że wprowadzi zmiany. Złamie koło. I zrobiła to. Po drodze pochłonęła ją chciwość i ciągłe dążenie do coraz większej władzy. Jej śmierć i zgliszcza, jakie za sobą zostawiła sprawiły, że ci, co przeżyli musieli zastanowić się, co dalej.

Czy serial zawsze umiejętnie to pokazywał? Nie zawsze. Ale zarówno pierwsze sezony, jak i finał odcinka pokazują, że o to chodziło pierwotnie.

Sezon 8 był pod wieloma, naprawdę wieloma względami rozczarowujący. Ale równocześnie, gdy spojrzałam na swoje recenzje, to skrytykowałam mocno tak naprawdę tylko 4 i 5 odcinek. Pierwsza dwa bardzo mi się podobały, a finał nie sprawił, że żałuję spędzonych na oglądaniu lat.

Bo Gra o Tron to pierwszy wielki serial fantasy. Serial, który sprawił, że rozprawiałam o nim ze znajomymi jadąc busem. Serial, który masa osób zaczęła oglądać, pomimo że wcześniej nie oglądała seriali (a fantasy już szczególnie). Serial, który odkrył wielu wspaniałych aktorów i stworzył kreacje zapadające w pamięć.

Stworzył także czołówkę, która zapadła w pamięć. I to nie tylko wizualnie, ale przede wszystkim dźwiękowo. A to również jest warte odnotowania, coraz rzadziej się zdarza by jakieś motywy muzyczne, aż tak wpisywały się w kulturę popularną i scalały z filmem czy serialem. No i cała muzyka z ósmego sezonu, to jest mistrzostwo świata. Wraz z kilkukrotnym przerobieniem głównego motywu, tak by mógł nieść za sobą zupełnie inny nastój i pasować do scen.

I, choć nie kończy na najwyższych nutach, to niewiele seriali tak kończy. Widać Grze o Tron nie było to dane. Ale równocześnie, dla mnie nie wpisała się do grona seriali, które skończyły źle.

Bo myślę, że tu nie wszystko było winą scenarzystów. Częściowo GoTa zabiły bardzo duże oczekiwania. Oczekiwania, którym nie dało się sprostać. Częściowo była to zbiorowa histeria, która powstawała na dźwięk każdego spoilera, każdego zdjęcia z planu.

Dlatego ciekawa jestem, jak będzie mi się go oglądało w przyszłości. Gdy nie będzie rocznych przerw między sezonami i czasu na analizowanie każdego kroku postaci. Gdy nie będzie się wpadać na niezadowolone głosy zaraz po otworzeniu Facebooka.

Myślę, że będzie mi się go oglądać jak… każdy inny serial, który ma wady, ale równocześnie ma wszystko, za co seriale kocham (plus smoki).