Powiem od razu, że do tej serii filmów mam podejście bardzo… obojętne. Nie ukrywam, dużym zaskoczeniem dla mnie było, że to kontynuacja Niezniszczalnego oraz Splita (oba te filmy przed pójściem do kina nadrabiałam). Było to dla mnie zaskoczenie, bo nigdzie na plakatach nie widziałam informacji, że jest to kontynuacja. Ani na żadnym zwiastunie. A informacja, że za reżyserię i scenariusz Glass odpowiada ta sama osoba, co za tamte dwa poprzednie, nie jest żadną sugestią w tym kierunku.

Dodając do tego, że Glass jako indywidualny film nie funkcjonuje, sprawia, że część osób mogło się na seansie czuć bardzo zagubione. To trochę tak, jakby ktoś poszedł na Infinity War bez znajomości wcześniejszych filmów. Niby widzisz, co się dzieje, niby rozumiesz, ale w rzeczywistości nie masz pojęcia, o co chodzi.

Dlatego, zanim przejdę do recenzji samego Glass, muszę napisać kilka słów o jego poprzednikach. Zarówno jeden, jak i drugi nie mają na siebie żadnego bezpośredniego wpływu, więc tak naprawdę, można je obejrzeć w jakiejkolwiek kolejności.

Niezniszczalny jest filmem z 2000 roku. Biorąc pod uwagę, że miałam wtedy 10 lat i zero zainteresowania tego typu kinem, no cóż, jakoś mnie ominął. Biorąc pod uwagę, jak wiele czasu minęło i jak bardzo zmienił się sposób prowadzenia narracji, żałuję, że nie zobaczyłam tego filmu w wieku nastoletnim, bo oglądając go 19 lat po premierze, nie ukrywam – wynudziłam się śmiertelnie.

Film wtedy być może przedstawiał szokujące teorie i niesamowite pomysły na świat komiksów. Ale jesteśmy po wielkiej fali Marvela i DC, jesteśmy po serialach Netflixa, które superbohaterów pokazywały bardziej jak zwykłych ludzi, niż nadludzkich bożków. Elijah (Samuel L. Jackson) mówiący Davidowi (Bruce Willis), że musi posiadać super moce, bo nigdy nie chorował, brzmi jak skończony szaleniec. I nie zmienia się to aż do końca filmu. Nadziwić się nie mogłam, że David w końcu sam w to uwierzył i pobiegł zbawiać świat.

Dużo bardziej spodobał mi się Split. Zapewne dlatego, że odgrywający główną rolę James McAvoy wcielał się chorego Kevina z 24 różnymi osobowościami i zwyczajnie na ekranie pokazywał niesamowity popis aktorski. W dodatku niezależnie od tego, czy miał rację z tym całym byciem superbohaterem, czy nie, stwarzał na ekranie realne zagrożenie dla dziewczynek, które uwięził. Co siłą rzeczy, kazało nam śledzić fabułę z uwagą.

I gdyby te dwa filmy, będące zupełnie o innych bohaterach, niepołączone ze sobą niczym, tak funkcjonowałyby w kinie, wyszłoby im to na dobre. Niezniszczalny miałby swoich fanów, Split również, wszystko byłoby na swoim miejscu.

Te filmy duże lepiej funkcjonują bez dokładnego wytłumaczenia, co, jak i dlaczego.

Niestety, Split dostał na koniec scenę, łączącą go z Niezniszczalnym. Niestety, dostaliśmy Glass.

Glass to jest jedna, wielka i bezsensowna ekspozycja. Która może miałaby jakiś malutki sens, ale mniej więcej po wstępie, postanowiono to szybko pogrzebać.

Wracamy do Davida, który od 19 lat jest sekretnym superbohaterem i ratuje ludzi w potrzebie. Wracamy do wieloosobowego Kevina, który wierzy, że musi karmić swoją 24 osobowość, zwaną Bestią, biednymi dziewczynkami. David jest przekonany, że to on musi Kevina pokonać, Kevin, że nie ma sobie równych.

Obydwoje zostają złapani i przewiezieni do jakiejś placówki, najprawdopodobniej szpitala psychiatrycznego, którego jedna z lekarek specjalizuje się w leczeniu osób, myślących, że mają nadprzyrodzone moce. W tym samym szpitalu znajduje się także Elijah, który z kolei siedzi tam już jakieś 19 lat.

I wiecie co? Gdyby całość oparła się właśnie na tym, że oni rzeczywiście sobie to wszystko wmówili, to nie byłby taki zły pomysł. Biorąc pod uwagę, jak mało efektowne są ich moce – sprowadzające się tak naprawdę do niezwykłej siły, dałoby się to tak ograć. W końcu na świecie istnieją ludzie o ponadprzeciętnej sile, a niejednokrotnie adrenalina potrafi sprawić, że stajemy się w panice silniejsi, niż normalnie jesteśmy.

Tyle że zamiast rozsądnie to pociągnąć, nasza pani doktor Ellie (Sarah Paulson), została wprowadzona do filmu, żeby wygłaszać ekspozycje. Ona nie bada naszych bohaterów, ona siedzi i wyjaśnia widzowi, jacy oni naprawdę są. Bo widz jest za głupi, by sam do tego dojść.

Co więcej, cały koncept choroby psychicznej tych trojga, zostaje całkowicie porzucony w finale. Który zakończeń ma tak wiele, jak Powrót Króla. Dosłownie, ten film się za nic w świecie nie chce skończyć. A jak już się kończy, to… jego rozwiązanie w dzisiejszym świecie nie ma racji bytu i ani logiki.

Wygląda to wręcz tak, jakby Shyamalan, reżyser i scenarzysta, wymyślił sobie wszystko lata temu, uparł się, że nic nie zmieni, oleje wszystkie zmiany i możliwości technologiczne, jakie każdy przeciętny użytkownik Internetu posiada. Będzie nam wmawiać z ekran, że scena finałowa jest wielkim objawieniem dla świata.

Byłaby. 19 lat temu.

Najgorsze jest też to, że aktorzy, oprócz Jamesa McAvoya nie mają co grać. Willis pląta się po planie i chyba w myślach powtarza wysokość honorarium. Bohater Jacksona nie wypowiada ani słowa przez pierwszą połowę filmu, a może nawet i dłużej. Paulson po prostu opisuje widzowi, co się dzieje. Mogłaby równie dobrze nagrać swój głos i robić za lektora. Jedynie James, którego scenariusz wręcz zmusza do wyzwania „jak wiele osobowości jesteś w stanie pokazać podczas jednej minuty” ma co grać, gra to bardzo dobrze i dosłownie niesie ten film na swoich barkach.

Cały scenariusz jest z kole usłany takimi dziurami logicznymi, że to aż boli. Nic nie ma tam sensu, kolejne sceny i zwroty akcji szyte są tak grubymi nićmi, że nie da się na nie nawet przymknąć oka. Nie da się również po prostu dobrze bawić, bo film napisany i nakręcony jest, jakby robiła to osoba totalnie niedoświadczona. W czasach, gdy sceny waliki potrafią wgniatać w fotel (pamiętacie świetne ujęcia bijatyki w korytarzu z pierwszego sezonu Daredevila?), te nie tylko nie robią wrażenia, ale są wręcz źle nakręcone.

Dialogi nie istnieją. A nie, zapomniałabym, oprócz chamskiej ekspozycji, mamy jeszcze tłumaczenie, w co drugiej linijce, że „tak jest w komiksach”.

W komiksach jest Master Mind, w komiksach jest bohater z przypadku, w komiksach jest zezwierzęcony villan, w komiksach jest plan w planie.

Drogi Shyamalanie – mamy 2019 rok. Nawet ludzie nieczytający komiksów, a po prostu chodzący do kina, wiedzą jak to jest w komiksach. Nie rób z widzów i swoich bohaterów debili.

Glass nie dość, że nie istnieje w żaden sposób jako film oddzielny, to tak naprawdę niszczy to, co w tamtych filmach było udane – niedopowiedzenie. Tam też zbyt wiele rzeczy było naciąganych, ale ta nutka niedopowiedzenia, sprawiała, że można było przymknąć na to oko. Ale niestety, gdy brakuje sensu, a my jeszcze na siłę wyjaśniamy, co się dzieje (tylko podkreślając, jak wiele rzeczy jest nieprzemyślanych), a na koniec rzucamy tysiącem scen finałowych – z których każda ma być twistem fabularnym, a żadna z nich nim nie jest, to… lepiej takiego filmu nie robić.

Siadałam do You z pewnego rodzaju niepewnością. W popkulturze istnieje cała osobna gałąź fascynacji złymi bohaterami, której nie zaprzeczam, regularnie ulegam. Uwielbiam całe serie True Crime i choć już nie oglądam ich tak często, jak kiedyś, nadal mnie fascynują.

Serial You serwuje nam stalkera, granego przez przystojnego aktora, który w żaden sposób nie wygląda na kogoś, kto może wyrządzić krzywdę.

Czy serialowi udało się odczarować naszą fascynację złymi postaciami?

Pisałam kiedyś, że to nie ci dobrzy bohaterowie są najciekawsi, bo z reguły są jednolici, nijacy i szybko nudzą widza. To nie ich chcemy oglądać. Chcemy bohatera skomplikowanego, którego działania są zmienne, którego musimy zrozumieć, nauczyć się z nim sympatyzować, niekiedy nawet wbrew sobie. Wtedy czujemy iskierkę ekscytacji.

Niejednokrotnie jest to bohater robiący rzeczy, na które my nigdy się nie odważymy, a on przełamuje tabu, w imię swojego przekonania, czy miłości. Najlepszym przykładem z fikcji są krwiożercze wampiry, które z taką łatwością można wsadzić w romantyczną opowieść – i nikomu nie przeszkadzają hektolitry przelanej krwi, liczy się tylko to, czy ona i on będą na zawsze już przez wieczność.

Jeszcze lepszym przykładem z życia, są prawdziwi, seryjni mordercy, którzy  więzieniu dostają masę miłosnych listów, mają swoje fankluby i są dosłownie wielbieni.

You bierze znany schemat tego złego, wsadza go w kolejne ramy komedii romantycznej i widz – zanim się zorientuje, że nie powinien – zaczyna kibicować głównemu bohaterowi. Bo tak, Joe robi mało dopuszczalne rzeczy, od masturbacji pod oknem Beck, po morderstwa w imię miłości do niej. Ale tak ładnie nam to wszystko racjonalizuje swoim łagodnym głosem zza kadru.

Beck przecież chce być podglądana, po to ma wielkie okna i brak firanek. Dlatego nie blokuje żadnych swoich social mediów. A zamordowane osoby, tylko ją wykorzystywały, krzywdziły, traktowały jak zabawkę.

Gdy Joe biegnie do niej w środku nocy, by pogodzić się po rozstaniu, coś w nas drga i chcemy, by otworzyła mu drzwi i wpuściła go do środka. To coś, to schemat z komedii romantycznej, gdzie w ostatniej scenie bohater biegnie do wybranki serca, by po pokonaniu wszystkich przeszkód, wyznać jej miłość i wpaść w ramiona. A my na ten schemat reagujemy, nawet gdy bohater mówi tam wprost, że właśnie odgrywa scenę z komedii i brakuje mu tylko deszczu padającego z nieba.

Ale Joe to przecież nie tylko groźny psychopata. To młody mężczyzna, który prowadzi księgarnię, jest przyjaznym managerem ze słabością do książek będących już białymi krukami. To sąsiad, który nie umie przejść obojętnie nad krzywdą chłopca, którego rodzice ćpają i zapominają dać mu jeść. To sąsiad, który będzie próbował pomóc wyrwać się z toksycznego związku regularnie bitej matce chłopaka.

To w końcu pokaleczony przeszłością bohater, wychowywany nie tyle twardą, co wręcz sadystyczną rękę, przez obcego człowieka. Bohater, który bujał się od jednej rodziny zastępczej do drugiej.

No jak mamy mu nie współczuć. No jak mamy mu nie kibicować.

Co dziwne, dużo trudniej utożsamić się z Beck, pomimo że ona wcale nie jest złą dziewczyną. Też ma za sobą trudną przeszłość, ojca narkomana, który wyszedł z nałogu dopiero po porzuceniu jej i jej matki. Ojca, który złożył inną rodzinę i tam jest tym tatą, którego ona potrzebowała przez całe swoje życie.

Jest aspirującą pisarką, ale nikt jej nigdy nie powiedział, że jej teksty nie muszą być od razu cudowne. Dlatego, jak większość aspirujących pisarek, praktycznie nie pisze, zawalając terminy oddania prac na studiach

.

Jest zakochana w bogatym życiu, którego sama nigdy nie miała. I żyje ponad stan, pomimo że nie może sobie na to pozwolić. Otacza się tylko tymi znajomymi, którzy mają status, znajomości i pieniądze, starając się udać przez samą sobą, że jest taka jak oni. Pomimo że nawet jej bogata przyjaciółka, Peach, mówi jej wprost, że ma przestać to robić i nie kupować prezentów, które ledwo może opłacić.

Zdradza, kłamie, oszukuje, nie ma pojęcia, czego chce i do czego dąży. Nie ma pojęcia kogo lubi naprawdę, a kogo ma w życiu z przyzwyczajenia. Pozwala sobie na dużo przygodnego seksu, którego żałuje. Nie wierzy, że jest warta miłości, więc zdradami robi wszystko, by swoich związków nie utrzymać.

Jest zwykłą, zagubioną młodą – a równocześnie – dorosłą osobą, która żyje jeszcze w bańce wyobrażeń na temat swojego życia, zderzając się co chwilę z rzeczywistością. A jej koleżanki, których życie to bańka niedostępna dla zwykłego śmiertelnika, nie pomagają jej spojrzeć realnie na otaczający ją świat.

W porównaniu z Joe, Beck jest potwornie irytująca. Na Twitterze można nawet znaleźć głosy, że zasłużyła na to, co ją spotkało. I głosy romantyzujące Joe’a, jako oddanego i idealnego partnera. Na szczęście Netflix i aktor wcielający się w stalkera, Penn Badgley, też mają media społecznościowe i starają się przypominać, że to nie Joe zasługuje to fanfary i podziw.

Co nie wyszło? Moim zdaniem Joe nie powinien mieć za sobą traumatycznego dzieciństwa. Do wytłumaczenia jego obsesyjnego zachowania, wystarczyłby nieudany wcześniej związek, gdzie był zdradzany. Raz, że jego dzieciństwo było średnio poprowadzonym wątkiem w serialu, a dwa, siedzimy już w głowie Joe’a, słuchamy jego myśli i to wystarczy, by bardziej utożsamić się z nim, niż z kimkolwiek innym w serialu.

Gdyby był z normalnej rodziny, serial dobrze nakreśliłby fakt, że stalkerem może być każdy. Nie trzeba mieć za sobą traumatycznych przeżyć, by nie umieć panować nad swoimi emocjami, szczególnie gdy było się wcześniej zdradzanym. Wszyscy mężczyźni obsesyjnie sprawdzający telefony swoich dziewczyn i wszystkie dziewczyny, zazdrosne o każdy lajk zostawiony przez chłopaka pod zdjęciem koleżanki, nie byli zamykani w piwnicach. Oczywiście, nadal nie zachowują się dokładnie jak Joe, ale jakiś mały procent społeczeństwa popadnie w dokładnie taką samą paranoję.

Gdyby Joe nie był tak straumatyzowany, to dramat dorastającej Beck mógłby ruszyć nasze serca. I byłby to doskonały przykład na to, jak przystojny chłopak z normalnej rodziny, może być mimo wszystko niebezpieczny, a dziewczyna z problemami jakoś stara się wiązać koniec z końcem. Raz lepiej, raz gorzej.

A tak, to dostaliśmy stalkera, któremu należy współczuć, bo to świat go takim zrobił. A przez narrację z jego perspektywy, nikt nie współczuje Beck, pomimo że świat również uczynił ją taką, jaka jest.

Nie mnie ciekawym fabularnym rozwiązaniem, jest stworzenie z Peach drugiej stalkerki Beck. Choć to stalking innego rodzaju. Homoseksualna Peach, po uszy zakochana w Beck i świadoma, że nie tylko Beck nie odwzajemni jej uczuć, ale również społecznych konsekwencji, z jakimi się zderzy po wyjawieniu swojej orientacji, popada w paranoję.

Paranoję tak dużą, że zachowuje się jak całkowite przeciwieństwo Joe’a. Podczas gdy on odsuwa od Beck wszystko, co przeszkadza dziewczynie w studiach, pisaniu i oczywiście spędzaniu czasu z nim, tak Peach świadomie rujnuje wszystko, na czym Beck zależy.

Ona nie sprawdza jej telefonu, a osacza swoją osobą, nie pozwala, by Beck miała jakieś życie poza nią, nawet ewentualnych partnerów Beck toleruje według swojego widzimisię. Nie lubi Joe’a, bo jest spoza schematu, spoza świata, który jest w stanie kontrolować. A już kompletnie nie umie się pogodzić z tym, że pomimo iż Joe nie ma kasy i luksusów, to Beck jakimś cudem przy nim odżyła i czuje się spełniona (przynajmniej na samym początku związku).

Peach, próbując zatrzymać Beck przy sobie, stosując metodę nakazów i zakazów. Nic dziwnego, że panikuje, gdy pojawia się Joe, który całe swoje życie jest gotowy podporządkować pod zachcianki Beck.

Co ciekawe, Joe brzydzi się zachowaniem Peach. Brzydzi się kolekcją zdjęć Peach, jakie ukradkiem zrobiła Beck – pomimo że sam się przecież do jednego z nich masturbuje. A choć nie znamy narracji Peach, ta na pewno brzydzi się zachowaniem Joe’a.

Nie mogę jednak powiedzieć, że Netflix Lifetime nie starał się pokazać tego, że Joe nie zasługuje na naszą sympatię. Mamy pełno scen, w którym Joe przygląda się Beck, podgląda jej prywatne życie, ba, stara się jej poczynaniami sterować. Ale gdy tylko przyłapuje na tym samym Peach, nazywa ją od razu chorą, stalkerką, zagrożeniem dla Beck.

Serial wprost nam mówi, że zachowania Joe’a jest złe. Ba, sam Joe identyczne zachowanie, jak jego, uważa, za złe. A jednak nadal na Twitterze znajdziemy wyznania miłości.

Co więcej, Netflix Lifetime łamie zasady szczęśliwego zakończenia. Bo dla Beck go nie ma. Dziewczyna ginie z rąk Joe’a, gdy ten w końcu przekonuje się, że jego działania nigdy nie zostaną przez nią zrozumiane i zaakceptowane.

Jednak, w przeciwieństwie do pozostałych bohaterów, których Joe zamordował, Beck ginie całkowicie poza kadrem. I jest to inna śmierć, niż śmierć Peach, która miała nas utrzymać w niepewności – kto pociągnął za spust? My wiemy, jak Peach zginęła, pomimo że tego nie widzieliśmy. Wiemy również, jak jej śmierć została upozorowana na samobójstwo.

Nie wiemy, jak zginęła Beck. Czy była to dla nie śmierć bezbolesna? Czy Joe ją zakatował w szale paniki i rozpaczy?

Szkoda, że tego nie wiemy. Bo pokazanie, jak Joe z zimną krwią zabija osobę, którą ponoć kocha, odczarowałoby do końca jego postać. Pokazałoby to dobitnie, że dla niego już nie ma różnicy, kogo zabija, choć sam oczywiście nigdy tego nie przyzna.

Zamiast tego, dostajemy suchą informację o śmierci bohaterki. I nawet wtedy Joe wykreowany jest na tego, który stawia jej marzenia nad swoimi – wydaje maszynopis, dzięki któremu Beck staje się znaną pisarką, choć pośmiertnie. Oczywiście, zrobił to przede wszystkim po to, by policja przestała się nim interesować – maszynopis w końcu przedstawiam fałszywą historię, oskarża o wszystko jej terapeutę. Biedna Beck, myślała, że papierowe kłamstwo pozwoli jej uciec przez stalkerem, a zamiast tego, zapewniła mu wolność.

You to nie jest wybitny serial i arcydzieło. To serial idący ścieżkami utartych schematów, z narysowanymi bohaterami, którzy nie mogliby być prawdziwi. Joe popełnia wszystkie swoje zbrodnie tak niezdarnie i nieprzemyślenie, że w normalnym życiu, zamknęliby go w drugim odcinku. Tak naprawdę, tylko zbieg okoliczności i szczęście ratuje go z każdej opresji. Inne postacie z kolei składają się z dwóch, czy trzech cech.

Jednak te utarte schematy są wykorzystane odpowiednio. I choć ja się zacięłam gdzieś w połowie serialu i później oglądałam go małymi dawkami, tak większość relacji mówi o obejrzeniu go w jeden weekend. I nie dziwię się, do takiego oglądania został nakręcony.

To, co serial robi naprawdę dobrze, to pokazanie, jak bardzo wystawiamy się na pokaz innym. Już nie trzeba stać pod czyimś domem. Nie trzeba umieć tajemnych kodów, programowania, nie trzeba nawet się włamywać. Wystarczy wejść na Facebooka, na Twittera, na Instagram i można dostać wszystko. Nasza technologia jest wprost stworzona do stalkingu.

Zakończenie sezonu pierwszego, mniej lub bardziej udolnie, pokazało, że Joe nie jest tym złym, którego uratuje prawdziwa miłość. Jednak, równocześnie, ostatnia scena jasno zapowiada kolejny sezon, a z tego, co słyszałam, zapowiedziano nie tylko drugi, ale i trzeci.

Sama uważam, że to nie jest dobry ruch. Kolejne sezony mogą z łatwością wybielić postać Joe’a i wprowadzić intrygę na jeszcze mniej realny poziom niż była teraz. W dodatku ta historia doskonale gra, jako mini serial.

Netflix Lifetime starał się odczarować stalking, choć patrząc po reakcjach, udało mu się to połowicznie. Ale lepsza próba taka niż żadna. Kto wie, może doczekamy się w końcu serialu, w którym za nic nie będziemy umieli polubić głównego bohatera i żal nam będzie jego ofiar? A może – jakimś cudem – stanie się to właśnie w You, w dwóch nadchodzących sezonach?

Powiecie „przesadzasz!” A wielu z Was pewnie przewróciło oczami na myśl o kolejnej odsłonie Pająka w roli głównej, bo ile można oglądać to samo.

Tyle że ja nie przesadzam. I twórcy doskonale wiedzą, że przewracacie oczami. Więc w filmie się z tego śmieją.

Recenzja nie zawiera spoilerów, ale naprawdę nie wiem, co zrobiliście ze swoim życiem, jeżeli jeszcze go nie widzieliście. W ogóle przestańcie to czytać i idźcie do kina. No, już, już!

Wbrew pozorom, historia nie jest specjalnie udziwniona i skomplikowana. Choć ma kilka zaskakujących motywów. Tym, co jest najważniejsze – naszym głównym bohaterem nie jest Peter Parker, a młody Miles Morales. Żyje on w świecie, w którym Peter Parker jest obecny, więc gdy sam zostaje ugryziony, pomimo totalnego zagubienia wie, z czym się mierzy.

Równocześnie, Miles uczęszcza do nowej szkoły, bardzo elitarnej, która zdecydowanie odbiega od dzielnicy, w jakiej się wychował. Przez to nie potrafi się odnaleźć w nowym środowisku, dosłownie stara się sabotować swoje osiągnięcia, aby móc wrócić do szkoły, gdzie uczęszczają jego przyjaciele.

Jak wiadomo ze zwiastunów, coś się dzieje i światy różnych ludzi-pająków łączą się ze sobą. Miles zbiegiem okoliczności trafia pod opiekę Petera Parkera, ale nie tego z jego świata – odnoszącego sukcesy superbohatera, a Petera B. Parkera z innego wymiaru.

Peter B. niestety nie ogarnął się tak dobrze. Doskonale wie, jak być superbohaterem, ale zupełnie nie wie, jak ogarnąć swoje życie prywatne, które się rozsypało. I jest też dużo starszy, od naszego młodego Milesa, z pewnością będzie po trzydziestce, a może nawet nie długo przed czterdziestką.

Pomimo że film opowiada przede wszystkim o Milesie, który musi dorosnąć do swojej roli i uporać się z lękami, dużo mówi też o Peterze B. Parkerze, który z kolei musi poradzić sobie z rozpadającym się życiem i w pewnym sensie dorosnąć, by to zrobić.

W ten sposób film sprytnie przemyca coś dla młodszych widzów (problemy Milesa) oraz dorosłych (rozterki Petera B.).

Spider-verse w ogóle w wielu swoich zabiegach fabularnych jest bardzo inteligentny i nie idzie na łatwiznę. O motywacjach złej strony przeczytacie za kilka akapitów, ale duże wrażenie na mnie zrobiło, jak działania zarówno dobrych, jak i złych są od początku do końca spójne. Jak zamykają każdy otworzony wątek, wszystko ma swoje rozwinięcie i zakończenie. Nic nie jest porzucone w trakcie.

A dałoby się to łatwo zepsuć. W rękach niedoświadczonych scenarzystów ten film mógłby się szybko przerodzić z fan-service*, i chwalenie się, kogo tu jeszcze nie mamy. I owszem, jest tu niesamowita ilość smaczków dla fanów – a podejrzewam, że przy jednorazowym obejrzeniu nie da się wyłapać ich wszystkich – ale to historia jest na pierwszym planie.

*fan-service to określenie na budowanie fabuły tylko wokół marzeń i życzeń fanów (a czasem tego, co filmowcom wydaje się, że fani sobie życzą).

Film wrzuca bardzo dużo bohaterów, ale zamiast rozbijać się na tysiąc małych wątków, wszystko ustawia z perspektywy Milesa. W ten sposób, z jednej strony każda z postaci ma swój własny czas, w którym wnosi coś do fabuły, a równocześnie, nie mamy poczucia, że któraś z nich dostała go za mało. Bo zwyczajnie, oglądamy wszystko przede wszystkim z perspektywy Milesa.

A dostajemy prawdziwy pająkowy zawrót głowy. Prócz Milesa i Petera B. pojawia się również Gwen Stacy, jako Spider-woman, SpiderHam (jego ksywka jest zabawna, ale imię i nazwisko jest jednym z moich ulubionych żartów), Spider-man Noir oraz Peni Parker.

Nie będę się o każdym z nich rozpisywać z osobna, bo role, jakie pełnią są bardzo różnorakie i jednak zmusiłyby do zdradzenia fabuły. Ale przyznam, że jeżeli ktoś nie do końca mi pasuje, to jest to Peni Parker, której pajęcze moce polegają na czymś bardzo odległym. I choć podczas seansu mi nie przeszkadzała ani trochę, to jeżeli miałabym nanieść jakieś poprawki do filmu, byłaby to tylko eliminacja jej postaci.

Mamy też cudowną ciocię May, która w tej wersji pobiła chyba wszystkie ciocie May razem wzięte. Ale, kurczę, jak bez spoilerów, to bez spoilerów. Po prostu kochajmy ciocię May, bo jest niesamowita.

Po złej stronie natrafiamy prawdziwy villanowy kosmos. Od Kingpina, który swoją masą ciała dosłownie zalewa cały ekran, przez Doctor Octopus, Goblina, Scorpiona itd. Co ciekawe, znowu pomimo dużej ilości tych złych, na ekranie pozostaje równowaga. Głównym przeciwnikiem jest Wilson Fisk i tego film trzyma się od początku do końca.

Co więcej, motywacje Fiska są w pełni zrozumiałe. Jesteśmy w stanie się z nimi utożsamić, a nawet – stając na jego miejscu i mając te same możliwości – próbować to samo zrobić. Jestem pod wrażeniem, bo jak łatwo byłoby wrzucić złego Wilsona z kompanią.

Nie wiem jak, ale film też całkowicie uniknął sztucznej ekspozycji świata. Nie licząc początkowych żartów z „wszyscy znacie historię spider-mana, ale…” wszystkie relacje między bohaterami nawiązywane są w biegu. Dosłownie w biegu, bo co chwilę coś się dzieje i trzeba działać. I właśnie w tym działaniu powstają wszystkie relacje. Nie mamy żadnych wielkich przemów. Miles nawet bycia Spider-manem uczy się w trakcie akcji, bo wcześniej nie było czasu.

Nie mam pojęcia, jak prezentuje się wersja dubbingowana, bo byłam na seansie z napisami. I tutaj zrobiono kawał dobrej roboty, z doskonale dobranymi aktorami pod bohaterów. Od Jake’a Johnsona jako Petera B. Parkera, po Mahershala Ali jako wujka Aarona. Słyszałam jednak, że polski dubbing jest bardzo przyzwoity z dobrym tłumaczeniem, więc chyba nie ma obaw, żeby na niego iść.

Wygląd!

Nie będę udawać, że rozumiem, jak to wszystko zostało zrobione. Ale wiem, że każdy z 5 superbohaterów, będących z innego wymiaru, został narysowany odmiennym stylem. I to widać. W dodatku nie tylko to widać, ale w jakiś szalony sposób to wszystko do siebie pasuje.

Mamy też metodę poklatkowe, szalone nanoszenie na siebie kolorów, albo te kadry, które mają nam pokazać jakiś konkretny mały punkt na ekranie, więc wszystko dookoła wygląda, jakby zapomniało się okularów 3D.

Co więcej, całość utrzymana jest w klimatach komiksu – co chwile wyskakują komiksowe klatki, albo charakterystyczne dla komiksów żółte ramki z myślami, hasła dźwiękonaśladowcze, czy takie śmieszne kreski wokół głów bohaterów, pokazujące pajęczy zmysł.

Całość prezentuje się to fenomenalnie.

Ale nic więcej nie umiem powiedzieć. Bo się nie znam. Jednak, nawet nie mając żadnego pojęcia o animacji, nie jestem wstanie przejść obojętnie obok tego, co tu wyczynili. Bo to jest jakiś obłęd.

A to wszystko komponuje się z doskonale dobraną ścieżką dźwiękową autorstwa Daniel Pemberton, który w jakiś szalony sposób miesza ze sobą style i twory. Ale wierzcie mi, w tym szaleństwie jest metoda.

Spider-verse jest najlepszym filmem superbohaterskim, jaki widziałam w 2018 roku. I wiem, niby nie powinno się porównywać animacji z filmami aktorskimi, ale naprawdę, nawet Infinity War nie zrobił na mnie takiego wrażenia. I pewności, że jak obejrzę raz jeszcze, to z pewnością wyłapię mnóstwo rzeczy, których nie widziałam za pierwszym razem. Polecam. Idźcie.

Ps1. SCENA PO NAPISACH! 

Ps2. Jedyne „ale” – ten film jest bardzo, bardzo kolorowy z często migającymi intensywne światłami. Aż dziw, że nie ma ostrzeżenia o epilepsji. Więc jeżeli nie jesteście w stanie, z takich czy innych powodów takich filmów oglądać, to odpuście sobie seans kinowy. Bo tam jest bardzo, bardzo kolorowo, migająco i intensywnie.

Gdy zewsząd słyszy się, że wielkie zmiany zaczynają się od tych małych – z reguły człowiek nie bardzo chce w to uwierzyć. Ale patrząc na rok 2018, bez bicia przyznaję, wiele z tego, co się wydarzyło, było efektem działań z 2017 roku. Pomimo że żadna z tych rzeczy, nie była wtedy spektakularna i nie zapowiadała żadnych zmian.

Post podzieliłam na cztery części – prywatną, blogową, popkulturalną oraz postanowienia 2019, abyście mogli wybrać, które z podsumowań chcecie przeczytać, jeżeli nie macie ochoty na całość.

Rok 2018 był rokiem szalonym, pełnym trudnych decyzji i rozjazdu, pomiędzy naprawdę udanym życiem prywatnym a kompletnym rozczarowaniem w życiu zawodowym. Coraz częściej byłam przekonana, że nie jestem tam, gdzie być chciałam, to co robiłam, jakiś czas temu przestało mi dawać satysfakcję. Mieszkając w niewielkim mieście, szans na zmianę nie było szczególnie dużych. Na uwadze miałam albo wyprowadzkę do Krakowa (na którą w sumie nie było mnie stać) kontra codzienne dojazdy do niego i minimum 10 godzin spędzonych poza domem.

Równocześnie, dokładnie jak w komedii romantycznej, w Sylwestra poznałam Michała i jak na zawołanie, zakochałam się bez reszty. Nasz związek jest naprawdę, jak z tych najbardziej mdłych romansideł, zaczynając o tego, że przed moim narodzeniem bawiła go moja babcia, przez to, że mamy masę wspólnych znajomych, ale przez całe życie nie spotkaliśmy się ani razu. Co więcej, mieszkaliśmy na tej samej ulicy, a ja przez wiele lat słyszałam, że „gdybym była chłopcem, to miałabym na imię Michał, bo babcia bawiła takiego cudnego Michałka lata temu”.

Gdyby ktoś zaproponował mi obejrzenie filmu na podstawie takiego scenariusza, chyba bym go wyśmiała. Tymczasem, 10 miesięcy po pierwszym spotkaniu, spakowałam rzeczy i wprowadziłam się do Michała. Z właścicielki psa, stałam się współwłaścicielką kota (próbowaliśmy ich zaprzyjaźnić, ale niestety nic z tego nie wyszło, więc moja psinka została z rodzicami – ale to tylko dwie ulice dalej, więc nie raz wpadam, żeby ją wyprowadzić).

Kot stał pod wielkim znakiem zapytania, bo za dzieciaka byłam na kocią sierść uczulona i nie wiedziałam, jak do końca zareaguję na Emkę. Bo co innego, przebywać z kotem po dwie godziny dziennie, a co innego z nim mieszkać. Na szczęście okazało się, że albo moje uczulenie przeszło, albo koty sterylizowane nie uczulają, bo żyjemy zgodnie, z dużą ilością tulenia i głaskania.

Czasem aż muszę się uszczypnąć, żeby się upewnić, że to się naprawdę dzieje.

Zawodowo nic by się w moim życiu nie zmieniło, gdybym w 2017 roku nie wybrała się po raz pierwszy na konferencje blogerskie. Bo w tym roku bez wahania pojechałam do Poznania i spędziłam czas z niesamowitymi ludźmi, którzy dali mi kopa w tyłek i możliwości (Aniu, myślę przede wszystkim o Tobie). I tak od słowa, do słowa, zaczęłam po etacie pracować jako copywriter, by w końcu stwierdzić, że nie mam nic do stracenia, kredytu jeszcze nie zaciągnęłam i głodem nieistniejących dzieci też nie ryzykuję.

Sierpień był moim ostatnim dniem pracy etatowej i tak z końcem września (po zasłużonych wczasach na Dolnym Śląsku), założyłam własną działalność gospodarczą. Jak będzie? Nie wiem. Na razie z każdym miesiącem jest coraz lepiej, ale jestem przygotowana, że teraz nic nie wiadomo. Chyba najtrudniejsze w prowadzeniu własnej firmy, było przestawienie myślenia z „mam pewną wypłatę” na „jak nie piszę, to nie zarabiam”. W końcu całe życie pracowałam etatowo.

Czy żałuję? Jak na razie nie. Etat doprowadził mnie do momentu, gdy zamykałam się kilka razy w łazience, płacząc z bezsilności. Czy zakładam, że nigdy na etat nie wrócę? Nie. Własna działalność ma plusy i minusy, równie wiele, jak praca na etacie. Dziś takie rozwiązanie mi odpowiada, jak będzie za rok? Nie wiem, może w podsumowaniu 2019 napiszę, że wróciłam na etat i mi z tym dobrze? Czas pokaże.

Z innych spraw… 2019 będzie ostatnim rokiem, w którym będę świętować urodziny z 2 na przodzie. I o dziwo, zamiast się tym przejmować, jestem podekscytowana 😊

Jeżeli czegoś nie zrobiłam na blogu, to było wprowadzenie cyklu filmowego, o którym myślałam rok temu. Brakło najpierw czasu, a później chęci.

Równocześnie, skrupulatnie notowałam obejrzane filmy – 2018 rok, był zdecydowanie rokiem intensywnego chodzenia do kina, co widać we wpisach. Wyjątkowo przeważają wpisy filmowe nad serialowymi i wszystko wskazuje na to, że podobnie będzie w nadchodzącym czasie. To, co muszę zrobić, to jednak zacząć skrupulatnie notować również obejrzane seriale, bo jednak nie do końca wszystkie pamiętam, a nie o wszystkim pisałam na blogu.

Zmienił się również cały mój system pracy nad blogiem. Obecnie dużo częściej piszę z wyprzedzeniem i wprowadzam dużo więcej zmian we wpisach niż wcześniej. Do tej pory publikowałam praktycznie od razu po napisaniu.

Zmieniłam także wygląd zdjęć głównych – ujednolicenie miało jeden cel: sprawić by sam wygląd zdjęcia pokazał, że jest z Bałaganu, a nie z innego bloga. Jak na razie mi się bardzo to rozwiązanie podoba, choć widzę ewentualne wady, przy próbie zmiany szablonu.

W tym roku udało mi się być tylko na jednej konferencji blogowej, w Poznaniu – z braku czasu i pieniędzy na inne, ale cieszy mnie, że to właśnie Poznań powtórzyłam w tym roku, bo w 2017 zrobił na mnie najlepsze wrażenie.

Ale jak z najbardziej docenionymi i niedocenionymi przeze mnie rzeczami w 2018?

Udało mi się obejrzeć 51 filmów, co jak na osobę, która zawsze miała z tym problem, jest bardzo dobrym wynikiem.

Najlepszy film, jaki widziałam w ogóle, to Trzy billboardy za Ebbing, Missouri, który nie miał w sobie nawet najmniejszej wady. Równie dobrze wspominam Tully, której nie udało mi się zrecenzować. Ale był to film ze świetnym zakończeniem, ciekawą fabułą i przede wszystkim, ani trochę nieupiększający macierzyństwa.

Obejrzałam też kilka filmów bardziej ambitnych, z których najbardziej podobało mi się The Place, bo uwielbiam takie przegadane filmy, które można równocześnie interpretować na tysiące sposobów. Trafił się też film, którego kompletnie nie zrozumiałam i nawet nie próbowałam zabrać się do pisania na jego temat: Thelma. Jak ktoś widział i wie, o co chodzi (albo choć podejrzewa), może mi wytłumaczyć.

Z kolei w dziale filmów: bez wybitnej fabuły, ale dające dużo radości w kinie, na czele stoją Zabójcze Maszyny. Szłam na film o wielkich, jeżdżących miastach, dostałam wielkie jeżdżące miasta, świetne efekty specjalne i dużo radochy.

W kategorii: największy zawód tego roku, Zbrodnie Grindelwalda stoją na zasłużonym podium. Zaczynając od tragicznej pracy kamer, po Rowling która sama dziurawi własny kanon. Bolało bardzo mocno.

Filmem, o którym zapomniałam, że istnieje, był Han Solo. Gdyby nie filmowy spis na IMDb, byłabym szczerze zdziwiona, że taki w tym roku oglądałam.

Z kolei film superbohaterki, który myślałam, że będzie najlepszy, ale dosłownie w ostatnich dniach grudnia został zdetronizowany, to Infinity War. Ale znajduje się tu, bo jest doskonałym popisem tego, jak budować zły charakter i jak przez lata tworzyć uniwersum tak, by później wrzucić do jednego filmu wszystkich bohaterów i wyjść z tego z obronną ręką.

A filmem, który okazał się najlepszym filmem superbohaterkim, jest bez wątpienia Spider-Man Uniwersum. W detalach będę się nim zachwycać za kilka dni, ale jak tylko macie okazję, to idźcie. Biegniecie. Gnajcie do kin.

Jednym polskim filmem, jaki obejrzałam, był Kler. Na Zimną Wojnę do kin nie zdążyłam i bardzo żałuję.

O dziwo, nie mam tu tak dużo do powiedzenia, choć nie obyło się bez rozczarowania roku.

Najbardziej w pamięć zapadła mi Sabrina z czego się bardzo cieszę, bo choć serial nie jest wolny od głupotek, to wprowadza też przyjemny powiew świeżości.

Bardzo ucieszyła mnie nowa Doktor i choć jestem do tyłu z oglądaniem, to to, co widziałam, sprawiło mi wiele radości. Niestety, gdzieś mi się obiło o uszy, że nowy showrunner ma odchodzić, a Jodie zadeklarowała, że jak on odchodzi, to ona też. Co mnie martwi bardzo, bo nowa stylistyka, nowe podejście do Doktora bardzo mi się podoba.

Rozczarowaniem roku z kolei było House of Cards wraz z finałowym sezonem. Nie ma na blogu jego recenzji, ponieważ zacięłam się na czwartym odcinku i za nic nie mogę się zmotywować, by oglądać dalej. I najgorsze w tym wszystkim jest to, że siadałam do niego z nastawieniem: będę jedyną osobą w sieci, która będzie go bronić! No nie będę. Tym bardziej nie będę, gdyż pokusiłam się na obejrzenie spoilerowej recenzji u jakbyniepatrzeć – informacje o tym, jak dalej potoczy się fabuła, były jak nóż w plecy.

Założenie miałam identyczne jak rok temu – 12 książek. W tym roku niestety nie udało mi się do tego dobić (druga połowa 2018 jakoś nie sprzyjała czytaniu).

Za to wszystkie te książki sprawiły mi ogromną radość i były bardzo zróżnicowane. Od niesamowitej części pierwszej Trylogii Stulecie „Upadek Gigantów”, przez świetną fantastykę: trylogię „Pękniętej Ziemi” N.K. Jemisin oraz kolejnej trylogii „Krucze Pierścienie” Siri Peterson, niepokojącą Annihilację (która swoją drogą była lepsza od filmu, który trochę przeinaczył pewne rzeczy). Aż po fantastycznego Trevora Noah z jego „Nielegalnym”, który daje całkowicie nową perspektywę na to, jak rasizm potrafi być skomplikowanym zjawiskiem. A kończąc na psychologicznej książce „Mózg psychopaty” Jamesa Fallona.

Może więc nie przeczytałam bardzo dużo, ale jestem niezwykle usatysfakcjonowana tytułami, jakie miałam okazję poznać. Bo wyjątkowo, nie trafiło się nic, co mnie zawiodło.

A jakie mam plany na 2019? Przyznam, że w tym roku podeszłam do nich zupełnie inaczej. Spojrzałam na to, co chciałabym w sobie ulepszyć i tak naprawdę, każdy z nich pokrywa się ze sobą wzajemnie.

Po pierwsze, oczywiście moim nadrzędnym celem jest utrzymanie i rozwój firmy.

Po drugie, próba wyplenienia, jeżeli nie całkowicie to w dużym stopniu, prokrastynacji. Bo gdy się zastanowiłam, to wiele rzeczy w moim życiu nigdy się nie wydarzyło lub wydarzyło dużo później, niż mogło, właśnie ze względu na nią. Dużo tekstów się nie napisało, właśnie ze względu na nią.

Po trzecie, zdrowiej żyć. Bez ograniczeń typu: od teraz nie jem słodyczy i biegam 30 km. dziennie. Raczej z podejściem, że wszystko jest dla ludzi, wdrożeniem aktywności fizycznej (która obecnie, przy pracy w domu jest, no cóż, żadna) oraz próbami gotowania zdrowszych dań. I znowu, bez rzucania się w przepaść, a stopniowym wdrażaniem, próbowaniem, sprawdzaniem co działa, a co nie. Bo jeżeli czegoś mnie ostatnie lata nauczyły, to właśnie tego, że mała zmiana stoi za tymi dużymi.

To tyle z mojego prywatnego gadania na dziś. Mało na blogu „mnie”, gdyż ciągle tylko o filmach i serialach, więc myślę, że mi wybaczycie, iż od czasu do czasu, powalam sobie na większą prywatę.

A w 2019 patrzę z ciekawością, bo przed nami wiele interesujących premier kinowych i telewizyjnych. I finał Gry o Tron! (choć zdjęcie główne chyba zdradza Wam, jak się skończy)

Trzymajcie się ciepło, nie narzekajcie na śnieg, bo w końcu mamy zimę i… wszystkiego dobrego dla Was w 2019 roku 😊

Film o Aquamanie można ocenić na dwa sposoby. Jeżeli mówimy tylko o filmach DC, to tak, jest to film świetny, bardzo udany, zabawny i kolorowy. Jeżeli z kolei mówimy o nim, jak po prostu o filmie superbohaterskim, to… no cóż, widziałam lepsze, na których nie przysypiałam.

Aquaman prezentuje się fenomenalnie, tego podważać nie będę, bo zwyczajnie się nie da. Jednych będą razić kostiumy rodem z lat 90, ale widać, że był to raczej zabieg celowy, niż przypadek, czy niedopracowanie.

I nie można DC odmówić pomysłu na podwodną Atlantydę. Tętni życiem, jest wielobarwna, za każdym rogiem czeka nas coś nowego. Kostiumy bohaterów niczym nie odbiegają od tej wielobarwności i wręcz ziemia wydaje się zbyt zwyczajna i nudna. No i te podwodne zdjęcia! Naprawdę bałam się ujęć pod wodą, jak będą wyglądać sceny walki, czy rozmowy nie będą wyglądać za sztuczne. Na szczęście, nic takiego nie ma.

Gdy bohaterowie chcą chodzić, to chodzą, ale korzystają bardzo chętnie z pływania, czy unoszenia się w miejscu. A woda dodała do tego wszystkiego dużo elementów, jakimi można się bawić. Miło też, że po wyjściu na ląd, każdy z Atlantydów wygląda, jakby potrzebował ręcznika, suszarki i nowych ubrań.

To, czego żałuję, to tego, że tak dużo czasu spędziliśmy na ziemi, a nie w samej Atlantydzie. Można powiedzieć, że film starał się to rozłożyć pół na pół, i mniej więcej mu to wyszło, ale jednak to ta podwodna część robiła największe wrażenie.

No i kadry. To tych wszystkich pięknych widoków doszła świetna praca kamery. I choć mam wiele zarzutów (o tym później), to jednak dla samych widoków i bardzo przemyślanego oraz pomysłowego prowadzenia kamery, warto było całość zobaczyć w kinie.

Trzeba przyznać, że DC chyba w końcu zrozumiało, że nie da się rozbić poważnych filmów z gośćmi latającymi w obcisłych gatkach. A już, szczególnie gdy jeden z bohaterów ma gadać z rybami i nosić wielki widelec.

Aquaman doskonale wie, że jest filmem komiksowym i się tym bawi. Żartuje, nie próbuje nawet tłumaczyć działania strojów (oprócz Black Manty). A ciuszki są jak wyciągnięte prosto z komiksów i nikt nie ma zamiaru za to przepraszać.

Dotyczy to wszystkiego, co się w filmie pojawia. I doskonale, bo w końcu przychodzimy na film na podstawie komiksów, a nie na dokument o rybach.

I to dokładnie na tej samej zasadzie, jak Chris Hemsworth jest Thorem, czy Robert Downey Jr. urodził się, by być Iron Manem. Nie wyobrażam sobie, by ktoś lepiej wczuł się w tę postać i rolę. Z jednej strony, niby zwykły, wysportowany facet, ale mój Blogu, jak ściągnie koszulę, zafaluje włosami i spojrzy przez ramię… o czym ja to pisałam…?

A tak, jaki Jason Momoa jest przystoj.. tfu, Aquaman!

Jasonowi dość sprawnie partneruje Amber Heard jako Mera. I wygląda też cudownie. Fajne jest to, że jest nie tylko dodatkiem do Jasona, po to by się w niej finalnie zakochał, a ona przez pół filmu wzdychała, lecz ma do odegrania swoją rolę w tej historii. W sumie szkoda, że wrzucili wśród nich ten romans, bo film doskonale poradziłby sobie tego wątku – ale był on mimo wszystko wygrany na odpowiednich nutach i widać było, jak i Mera, i Arthur się w sobie zakochują.

Z pozostałymi bohaterami już różnie bywa. Król Orm (Patrick Wilson) jest jakby trochę z innego filmu. Z kolei Nicole Kidman pokazuje tworom Netflixa, co dokładnie oznacza dorosła kobieta o ciele dwudziestolatki i że spokojnie do roli Yennefer mogli zatrudnić dojrzałą aktorkę.

Moim głównym zarzutem nie jest to, że my ten film już wdzieliśmy. I to nie tylko, jaką odwrotną wersję Czarnej Pantery (jak to zauważył po wyjściu z kina znajomy: tak jak tam kibicowaliśmy obecnie panującemu królowi, to tutaj gościowi, który próbuje króla obalić), bo tak naprawdę wszystkie filmy typu origin story są w pewnym sensie takie same.

Problem jest taki, że Aquaman jest to bólu przeciągnięty. I to tak bardzo, że zaczęłam się nudzić jeszcze zanim nasi bohaterowie zabrali się za wykonywanie głównego zadania. I to problem praktycznie każdego wątku, jaki się tam pojawił. Przydługi wstęp, przedłużająca się pierwsza utarczka z bratem, pościg na ziemi, który mógłby się skończyć dużo, dużo szybciej, ta cała wędrówka za przeznaczeniem, nawet finałowa walka, zanim dojdzie do prawdziwego finału, trochę trwa.

Szkoda, że ktoś nie stanął nad reżyserem i nie powiedział: słuchaj, musimy to skrócić z pół godziny. I przyciąć ten film w kilku miejscach, wyrzucić kilka nieistotnych szczegółów. Naprawdę zrobiłoby mu to na plus.

W dodatku, pomimo całej tej rozciągłości, film nie poradził sobie z dwoma przeciwnikami naraz. Black Manta ma tak mało czasu, że nie ma za bardzo miejsca, by się rozwinąć. Rozumiemy jego motywy, ale nie dowiadujemy się o nim za bardzo niczego. Skąd ma kontakty z Atlantydą? Dlaczego Antlantydzi chcą z nim współpracować?

To samo dotyczy Orma. Z jednej strony rozumiemy, dlaczego chce walczyć z ludźmi i być tym, który zjednoczy wszystkie królestwa, ale znów, za mało czasu, by chłopaka lepiej poznać. Jest sobie ten zły, co ma chęć bycia władcą świata. Kropka.

Miałam też ogromny problem ze zwrotami akcji. Bo jednym sposobem na zmianę fabularną, były nagłe wybuchy tuż przed twarzami głównych bohaterów. Dosłownie, co chwilę im coś wybuchało, ktoś ich atakował. Raz, czy dwa, może się to sprawdzić. Ale potem siedzisz i czekasz, kto ich kto na nich znowu napadnie i co zostanie znienacka rozwalone. A przecież nie o to chodzi.

Myślę, że Aquaman ma trochę pecha. Bo pojawił się w roku, gdy mieliśmy kilka perełek w tym gatunku – jak Infinity War, czy nowy Spiderman (który swoją drogą pokonał Infinity War w moim osobistym odczuciu, ale o tym za kilka dni). W dodatku wyszedł w tym samym roku, co Czarna Pantera. I tym samym, dostaliśmy dwa filmy z dokładne tą samą historią. I odwołaniami do Disneya – tu Mała Syrenka, a tam Król Lew.

Tak sobie myślę, że gdyby go nakręcono w roku, w którym superhero movies nie wskakują jak grzyby po deszczu, to naprawdę byłby świetnym kinem rozrywkowym 2018. A tak, to jest ładnym, ale bardzo nudnym widowiskiem. Bo ja to niedawno widziałam.