Powiecie „przesadzasz!” A wielu z Was pewnie przewróciło oczami na myśl o kolejnej odsłonie Pająka w roli głównej, bo ile można oglądać to samo.

Tyle że ja nie przesadzam. I twórcy doskonale wiedzą, że przewracacie oczami. Więc w filmie się z tego śmieją.

Recenzja nie zawiera spoilerów, ale naprawdę nie wiem, co zrobiliście ze swoim życiem, jeżeli jeszcze go nie widzieliście. W ogóle przestańcie to czytać i idźcie do kina. No, już, już!

Wbrew pozorom, historia nie jest specjalnie udziwniona i skomplikowana. Choć ma kilka zaskakujących motywów. Tym, co jest najważniejsze – naszym głównym bohaterem nie jest Peter Parker, a młody Miles Morales. Żyje on w świecie, w którym Peter Parker jest obecny, więc gdy sam zostaje ugryziony, pomimo totalnego zagubienia wie, z czym się mierzy.

Równocześnie, Miles uczęszcza do nowej szkoły, bardzo elitarnej, która zdecydowanie odbiega od dzielnicy, w jakiej się wychował. Przez to nie potrafi się odnaleźć w nowym środowisku, dosłownie stara się sabotować swoje osiągnięcia, aby móc wrócić do szkoły, gdzie uczęszczają jego przyjaciele.

Jak wiadomo ze zwiastunów, coś się dzieje i światy różnych ludzi-pająków łączą się ze sobą. Miles zbiegiem okoliczności trafia pod opiekę Petera Parkera, ale nie tego z jego świata – odnoszącego sukcesy superbohatera, a Petera B. Parkera z innego wymiaru.

Peter B. niestety nie ogarnął się tak dobrze. Doskonale wie, jak być superbohaterem, ale zupełnie nie wie, jak ogarnąć swoje życie prywatne, które się rozsypało. I jest też dużo starszy, od naszego młodego Milesa, z pewnością będzie po trzydziestce, a może nawet nie długo przed czterdziestką.

Pomimo że film opowiada przede wszystkim o Milesie, który musi dorosnąć do swojej roli i uporać się z lękami, dużo mówi też o Peterze B. Parkerze, który z kolei musi poradzić sobie z rozpadającym się życiem i w pewnym sensie dorosnąć, by to zrobić.

W ten sposób film sprytnie przemyca coś dla młodszych widzów (problemy Milesa) oraz dorosłych (rozterki Petera B.).

Spider-verse w ogóle w wielu swoich zabiegach fabularnych jest bardzo inteligentny i nie idzie na łatwiznę. O motywacjach złej strony przeczytacie za kilka akapitów, ale duże wrażenie na mnie zrobiło, jak działania zarówno dobrych, jak i złych są od początku do końca spójne. Jak zamykają każdy otworzony wątek, wszystko ma swoje rozwinięcie i zakończenie. Nic nie jest porzucone w trakcie.

A dałoby się to łatwo zepsuć. W rękach niedoświadczonych scenarzystów ten film mógłby się szybko przerodzić z fan-service*, i chwalenie się, kogo tu jeszcze nie mamy. I owszem, jest tu niesamowita ilość smaczków dla fanów – a podejrzewam, że przy jednorazowym obejrzeniu nie da się wyłapać ich wszystkich – ale to historia jest na pierwszym planie.

*fan-service to określenie na budowanie fabuły tylko wokół marzeń i życzeń fanów (a czasem tego, co filmowcom wydaje się, że fani sobie życzą).

Film wrzuca bardzo dużo bohaterów, ale zamiast rozbijać się na tysiąc małych wątków, wszystko ustawia z perspektywy Milesa. W ten sposób, z jednej strony każda z postaci ma swój własny czas, w którym wnosi coś do fabuły, a równocześnie, nie mamy poczucia, że któraś z nich dostała go za mało. Bo zwyczajnie, oglądamy wszystko przede wszystkim z perspektywy Milesa.

A dostajemy prawdziwy pająkowy zawrót głowy. Prócz Milesa i Petera B. pojawia się również Gwen Stacy, jako Spider-woman, SpiderHam (jego ksywka jest zabawna, ale imię i nazwisko jest jednym z moich ulubionych żartów), Spider-man Noir oraz Peni Parker.

Nie będę się o każdym z nich rozpisywać z osobna, bo role, jakie pełnią są bardzo różnorakie i jednak zmusiłyby do zdradzenia fabuły. Ale przyznam, że jeżeli ktoś nie do końca mi pasuje, to jest to Peni Parker, której pajęcze moce polegają na czymś bardzo odległym. I choć podczas seansu mi nie przeszkadzała ani trochę, to jeżeli miałabym nanieść jakieś poprawki do filmu, byłaby to tylko eliminacja jej postaci.

Mamy też cudowną ciocię May, która w tej wersji pobiła chyba wszystkie ciocie May razem wzięte. Ale, kurczę, jak bez spoilerów, to bez spoilerów. Po prostu kochajmy ciocię May, bo jest niesamowita.

Po złej stronie natrafiamy prawdziwy villanowy kosmos. Od Kingpina, który swoją masą ciała dosłownie zalewa cały ekran, przez Doctor Octopus, Goblina, Scorpiona itd. Co ciekawe, znowu pomimo dużej ilości tych złych, na ekranie pozostaje równowaga. Głównym przeciwnikiem jest Wilson Fisk i tego film trzyma się od początku do końca.

Co więcej, motywacje Fiska są w pełni zrozumiałe. Jesteśmy w stanie się z nimi utożsamić, a nawet – stając na jego miejscu i mając te same możliwości – próbować to samo zrobić. Jestem pod wrażeniem, bo jak łatwo byłoby wrzucić złego Wilsona z kompanią.

Nie wiem jak, ale film też całkowicie uniknął sztucznej ekspozycji świata. Nie licząc początkowych żartów z „wszyscy znacie historię spider-mana, ale…” wszystkie relacje między bohaterami nawiązywane są w biegu. Dosłownie w biegu, bo co chwilę coś się dzieje i trzeba działać. I właśnie w tym działaniu powstają wszystkie relacje. Nie mamy żadnych wielkich przemów. Miles nawet bycia Spider-manem uczy się w trakcie akcji, bo wcześniej nie było czasu.

Nie mam pojęcia, jak prezentuje się wersja dubbingowana, bo byłam na seansie z napisami. I tutaj zrobiono kawał dobrej roboty, z doskonale dobranymi aktorami pod bohaterów. Od Jake’a Johnsona jako Petera B. Parkera, po Mahershala Ali jako wujka Aarona. Słyszałam jednak, że polski dubbing jest bardzo przyzwoity z dobrym tłumaczeniem, więc chyba nie ma obaw, żeby na niego iść.

Wygląd!

Nie będę udawać, że rozumiem, jak to wszystko zostało zrobione. Ale wiem, że każdy z 5 superbohaterów, będących z innego wymiaru, został narysowany odmiennym stylem. I to widać. W dodatku nie tylko to widać, ale w jakiś szalony sposób to wszystko do siebie pasuje.

Mamy też metodę poklatkowe, szalone nanoszenie na siebie kolorów, albo te kadry, które mają nam pokazać jakiś konkretny mały punkt na ekranie, więc wszystko dookoła wygląda, jakby zapomniało się okularów 3D.

Co więcej, całość utrzymana jest w klimatach komiksu – co chwile wyskakują komiksowe klatki, albo charakterystyczne dla komiksów żółte ramki z myślami, hasła dźwiękonaśladowcze, czy takie śmieszne kreski wokół głów bohaterów, pokazujące pajęczy zmysł.

Całość prezentuje się to fenomenalnie.

Ale nic więcej nie umiem powiedzieć. Bo się nie znam. Jednak, nawet nie mając żadnego pojęcia o animacji, nie jestem wstanie przejść obojętnie obok tego, co tu wyczynili. Bo to jest jakiś obłęd.

A to wszystko komponuje się z doskonale dobraną ścieżką dźwiękową autorstwa Daniel Pemberton, który w jakiś szalony sposób miesza ze sobą style i twory. Ale wierzcie mi, w tym szaleństwie jest metoda.

Spider-verse jest najlepszym filmem superbohaterskim, jaki widziałam w 2018 roku. I wiem, niby nie powinno się porównywać animacji z filmami aktorskimi, ale naprawdę, nawet Infinity War nie zrobił na mnie takiego wrażenia. I pewności, że jak obejrzę raz jeszcze, to z pewnością wyłapię mnóstwo rzeczy, których nie widziałam za pierwszym razem. Polecam. Idźcie.

Ps1. SCENA PO NAPISACH! 

Ps2. Jedyne „ale” – ten film jest bardzo, bardzo kolorowy z często migającymi intensywne światłami. Aż dziw, że nie ma ostrzeżenia o epilepsji. Więc jeżeli nie jesteście w stanie, z takich czy innych powodów takich filmów oglądać, to odpuście sobie seans kinowy. Bo tam jest bardzo, bardzo kolorowo, migająco i intensywnie.

Gdy zewsząd słyszy się, że wielkie zmiany zaczynają się od tych małych – z reguły człowiek nie bardzo chce w to uwierzyć. Ale patrząc na rok 2018, bez bicia przyznaję, wiele z tego, co się wydarzyło, było efektem działań z 2017 roku. Pomimo że żadna z tych rzeczy, nie była wtedy spektakularna i nie zapowiadała żadnych zmian.

Post podzieliłam na cztery części – prywatną, blogową, popkulturalną oraz postanowienia 2019, abyście mogli wybrać, które z podsumowań chcecie przeczytać, jeżeli nie macie ochoty na całość.

Rok 2018 był rokiem szalonym, pełnym trudnych decyzji i rozjazdu, pomiędzy naprawdę udanym życiem prywatnym a kompletnym rozczarowaniem w życiu zawodowym. Coraz częściej byłam przekonana, że nie jestem tam, gdzie być chciałam, to co robiłam, jakiś czas temu przestało mi dawać satysfakcję. Mieszkając w niewielkim mieście, szans na zmianę nie było szczególnie dużych. Na uwadze miałam albo wyprowadzkę do Krakowa (na którą w sumie nie było mnie stać) kontra codzienne dojazdy do niego i minimum 10 godzin spędzonych poza domem.

Równocześnie, dokładnie jak w komedii romantycznej, w Sylwestra poznałam Michała i jak na zawołanie, zakochałam się bez reszty. Nasz związek jest naprawdę, jak z tych najbardziej mdłych romansideł, zaczynając o tego, że przed moim narodzeniem bawiła go moja babcia, przez to, że mamy masę wspólnych znajomych, ale przez całe życie nie spotkaliśmy się ani razu. Co więcej, mieszkaliśmy na tej samej ulicy, a ja przez wiele lat słyszałam, że „gdybym była chłopcem, to miałabym na imię Michał, bo babcia bawiła takiego cudnego Michałka lata temu”.

Gdyby ktoś zaproponował mi obejrzenie filmu na podstawie takiego scenariusza, chyba bym go wyśmiała. Tymczasem, 10 miesięcy po pierwszym spotkaniu, spakowałam rzeczy i wprowadziłam się do Michała. Z właścicielki psa, stałam się współwłaścicielką kota (próbowaliśmy ich zaprzyjaźnić, ale niestety nic z tego nie wyszło, więc moja psinka została z rodzicami – ale to tylko dwie ulice dalej, więc nie raz wpadam, żeby ją wyprowadzić).

Kot stał pod wielkim znakiem zapytania, bo za dzieciaka byłam na kocią sierść uczulona i nie wiedziałam, jak do końca zareaguję na Emkę. Bo co innego, przebywać z kotem po dwie godziny dziennie, a co innego z nim mieszkać. Na szczęście okazało się, że albo moje uczulenie przeszło, albo koty sterylizowane nie uczulają, bo żyjemy zgodnie, z dużą ilością tulenia i głaskania.

Czasem aż muszę się uszczypnąć, żeby się upewnić, że to się naprawdę dzieje.

Zawodowo nic by się w moim życiu nie zmieniło, gdybym w 2017 roku nie wybrała się po raz pierwszy na konferencje blogerskie. Bo w tym roku bez wahania pojechałam do Poznania i spędziłam czas z niesamowitymi ludźmi, którzy dali mi kopa w tyłek i możliwości (Aniu, myślę przede wszystkim o Tobie). I tak od słowa, do słowa, zaczęłam po etacie pracować jako copywriter, by w końcu stwierdzić, że nie mam nic do stracenia, kredytu jeszcze nie zaciągnęłam i głodem nieistniejących dzieci też nie ryzykuję.

Sierpień był moim ostatnim dniem pracy etatowej i tak z końcem września (po zasłużonych wczasach na Dolnym Śląsku), założyłam własną działalność gospodarczą. Jak będzie? Nie wiem. Na razie z każdym miesiącem jest coraz lepiej, ale jestem przygotowana, że teraz nic nie wiadomo. Chyba najtrudniejsze w prowadzeniu własnej firmy, było przestawienie myślenia z „mam pewną wypłatę” na „jak nie piszę, to nie zarabiam”. W końcu całe życie pracowałam etatowo.

Czy żałuję? Jak na razie nie. Etat doprowadził mnie do momentu, gdy zamykałam się kilka razy w łazience, płacząc z bezsilności. Czy zakładam, że nigdy na etat nie wrócę? Nie. Własna działalność ma plusy i minusy, równie wiele, jak praca na etacie. Dziś takie rozwiązanie mi odpowiada, jak będzie za rok? Nie wiem, może w podsumowaniu 2019 napiszę, że wróciłam na etat i mi z tym dobrze? Czas pokaże.

Z innych spraw… 2019 będzie ostatnim rokiem, w którym będę świętować urodziny z 2 na przodzie. I o dziwo, zamiast się tym przejmować, jestem podekscytowana 😊

Jeżeli czegoś nie zrobiłam na blogu, to było wprowadzenie cyklu filmowego, o którym myślałam rok temu. Brakło najpierw czasu, a później chęci.

Równocześnie, skrupulatnie notowałam obejrzane filmy – 2018 rok, był zdecydowanie rokiem intensywnego chodzenia do kina, co widać we wpisach. Wyjątkowo przeważają wpisy filmowe nad serialowymi i wszystko wskazuje na to, że podobnie będzie w nadchodzącym czasie. To, co muszę zrobić, to jednak zacząć skrupulatnie notować również obejrzane seriale, bo jednak nie do końca wszystkie pamiętam, a nie o wszystkim pisałam na blogu.

Zmienił się również cały mój system pracy nad blogiem. Obecnie dużo częściej piszę z wyprzedzeniem i wprowadzam dużo więcej zmian we wpisach niż wcześniej. Do tej pory publikowałam praktycznie od razu po napisaniu.

Zmieniłam także wygląd zdjęć głównych – ujednolicenie miało jeden cel: sprawić by sam wygląd zdjęcia pokazał, że jest z Bałaganu, a nie z innego bloga. Jak na razie mi się bardzo to rozwiązanie podoba, choć widzę ewentualne wady, przy próbie zmiany szablonu.

W tym roku udało mi się być tylko na jednej konferencji blogowej, w Poznaniu – z braku czasu i pieniędzy na inne, ale cieszy mnie, że to właśnie Poznań powtórzyłam w tym roku, bo w 2017 zrobił na mnie najlepsze wrażenie.

Ale jak z najbardziej docenionymi i niedocenionymi przeze mnie rzeczami w 2018?

Udało mi się obejrzeć 51 filmów, co jak na osobę, która zawsze miała z tym problem, jest bardzo dobrym wynikiem.

Najlepszy film, jaki widziałam w ogóle, to Trzy billboardy za Ebbing, Missouri, który nie miał w sobie nawet najmniejszej wady. Równie dobrze wspominam Tully, której nie udało mi się zrecenzować. Ale był to film ze świetnym zakończeniem, ciekawą fabułą i przede wszystkim, ani trochę nieupiększający macierzyństwa.

Obejrzałam też kilka filmów bardziej ambitnych, z których najbardziej podobało mi się The Place, bo uwielbiam takie przegadane filmy, które można równocześnie interpretować na tysiące sposobów. Trafił się też film, którego kompletnie nie zrozumiałam i nawet nie próbowałam zabrać się do pisania na jego temat: Thelma. Jak ktoś widział i wie, o co chodzi (albo choć podejrzewa), może mi wytłumaczyć.

Z kolei w dziale filmów: bez wybitnej fabuły, ale dające dużo radości w kinie, na czele stoją Zabójcze Maszyny. Szłam na film o wielkich, jeżdżących miastach, dostałam wielkie jeżdżące miasta, świetne efekty specjalne i dużo radochy.

W kategorii: największy zawód tego roku, Zbrodnie Grindelwalda stoją na zasłużonym podium. Zaczynając od tragicznej pracy kamer, po Rowling która sama dziurawi własny kanon. Bolało bardzo mocno.

Filmem, o którym zapomniałam, że istnieje, był Han Solo. Gdyby nie filmowy spis na IMDb, byłabym szczerze zdziwiona, że taki w tym roku oglądałam.

Z kolei film superbohaterki, który myślałam, że będzie najlepszy, ale dosłownie w ostatnich dniach grudnia został zdetronizowany, to Infinity War. Ale znajduje się tu, bo jest doskonałym popisem tego, jak budować zły charakter i jak przez lata tworzyć uniwersum tak, by później wrzucić do jednego filmu wszystkich bohaterów i wyjść z tego z obronną ręką.

A filmem, który okazał się najlepszym filmem superbohaterkim, jest bez wątpienia Spider-Man Uniwersum. W detalach będę się nim zachwycać za kilka dni, ale jak tylko macie okazję, to idźcie. Biegniecie. Gnajcie do kin.

Jednym polskim filmem, jaki obejrzałam, był Kler. Na Zimną Wojnę do kin nie zdążyłam i bardzo żałuję.

O dziwo, nie mam tu tak dużo do powiedzenia, choć nie obyło się bez rozczarowania roku.

Najbardziej w pamięć zapadła mi Sabrina z czego się bardzo cieszę, bo choć serial nie jest wolny od głupotek, to wprowadza też przyjemny powiew świeżości.

Bardzo ucieszyła mnie nowa Doktor i choć jestem do tyłu z oglądaniem, to to, co widziałam, sprawiło mi wiele radości. Niestety, gdzieś mi się obiło o uszy, że nowy showrunner ma odchodzić, a Jodie zadeklarowała, że jak on odchodzi, to ona też. Co mnie martwi bardzo, bo nowa stylistyka, nowe podejście do Doktora bardzo mi się podoba.

Rozczarowaniem roku z kolei było House of Cards wraz z finałowym sezonem. Nie ma na blogu jego recenzji, ponieważ zacięłam się na czwartym odcinku i za nic nie mogę się zmotywować, by oglądać dalej. I najgorsze w tym wszystkim jest to, że siadałam do niego z nastawieniem: będę jedyną osobą w sieci, która będzie go bronić! No nie będę. Tym bardziej nie będę, gdyż pokusiłam się na obejrzenie spoilerowej recenzji u jakbyniepatrzeć – informacje o tym, jak dalej potoczy się fabuła, były jak nóż w plecy.

Założenie miałam identyczne jak rok temu – 12 książek. W tym roku niestety nie udało mi się do tego dobić (druga połowa 2018 jakoś nie sprzyjała czytaniu).

Za to wszystkie te książki sprawiły mi ogromną radość i były bardzo zróżnicowane. Od niesamowitej części pierwszej Trylogii Stulecie „Upadek Gigantów”, przez świetną fantastykę: trylogię „Pękniętej Ziemi” N.K. Jemisin oraz kolejnej trylogii „Krucze Pierścienie” Siri Peterson, niepokojącą Annihilację (która swoją drogą była lepsza od filmu, który trochę przeinaczył pewne rzeczy). Aż po fantastycznego Trevora Noah z jego „Nielegalnym”, który daje całkowicie nową perspektywę na to, jak rasizm potrafi być skomplikowanym zjawiskiem. A kończąc na psychologicznej książce „Mózg psychopaty” Jamesa Fallona.

Może więc nie przeczytałam bardzo dużo, ale jestem niezwykle usatysfakcjonowana tytułami, jakie miałam okazję poznać. Bo wyjątkowo, nie trafiło się nic, co mnie zawiodło.

A jakie mam plany na 2019? Przyznam, że w tym roku podeszłam do nich zupełnie inaczej. Spojrzałam na to, co chciałabym w sobie ulepszyć i tak naprawdę, każdy z nich pokrywa się ze sobą wzajemnie.

Po pierwsze, oczywiście moim nadrzędnym celem jest utrzymanie i rozwój firmy.

Po drugie, próba wyplenienia, jeżeli nie całkowicie to w dużym stopniu, prokrastynacji. Bo gdy się zastanowiłam, to wiele rzeczy w moim życiu nigdy się nie wydarzyło lub wydarzyło dużo później, niż mogło, właśnie ze względu na nią. Dużo tekstów się nie napisało, właśnie ze względu na nią.

Po trzecie, zdrowiej żyć. Bez ograniczeń typu: od teraz nie jem słodyczy i biegam 30 km. dziennie. Raczej z podejściem, że wszystko jest dla ludzi, wdrożeniem aktywności fizycznej (która obecnie, przy pracy w domu jest, no cóż, żadna) oraz próbami gotowania zdrowszych dań. I znowu, bez rzucania się w przepaść, a stopniowym wdrażaniem, próbowaniem, sprawdzaniem co działa, a co nie. Bo jeżeli czegoś mnie ostatnie lata nauczyły, to właśnie tego, że mała zmiana stoi za tymi dużymi.

To tyle z mojego prywatnego gadania na dziś. Mało na blogu „mnie”, gdyż ciągle tylko o filmach i serialach, więc myślę, że mi wybaczycie, iż od czasu do czasu, powalam sobie na większą prywatę.

A w 2019 patrzę z ciekawością, bo przed nami wiele interesujących premier kinowych i telewizyjnych. I finał Gry o Tron! (choć zdjęcie główne chyba zdradza Wam, jak się skończy)

Trzymajcie się ciepło, nie narzekajcie na śnieg, bo w końcu mamy zimę i… wszystkiego dobrego dla Was w 2019 roku 😊

Film o Aquamanie można ocenić na dwa sposoby. Jeżeli mówimy tylko o filmach DC, to tak, jest to film świetny, bardzo udany, zabawny i kolorowy. Jeżeli z kolei mówimy o nim, jak po prostu o filmie superbohaterskim, to… no cóż, widziałam lepsze, na których nie przysypiałam.

Aquaman prezentuje się fenomenalnie, tego podważać nie będę, bo zwyczajnie się nie da. Jednych będą razić kostiumy rodem z lat 90, ale widać, że był to raczej zabieg celowy, niż przypadek, czy niedopracowanie.

I nie można DC odmówić pomysłu na podwodną Atlantydę. Tętni życiem, jest wielobarwna, za każdym rogiem czeka nas coś nowego. Kostiumy bohaterów niczym nie odbiegają od tej wielobarwności i wręcz ziemia wydaje się zbyt zwyczajna i nudna. No i te podwodne zdjęcia! Naprawdę bałam się ujęć pod wodą, jak będą wyglądać sceny walki, czy rozmowy nie będą wyglądać za sztuczne. Na szczęście, nic takiego nie ma.

Gdy bohaterowie chcą chodzić, to chodzą, ale korzystają bardzo chętnie z pływania, czy unoszenia się w miejscu. A woda dodała do tego wszystkiego dużo elementów, jakimi można się bawić. Miło też, że po wyjściu na ląd, każdy z Atlantydów wygląda, jakby potrzebował ręcznika, suszarki i nowych ubrań.

To, czego żałuję, to tego, że tak dużo czasu spędziliśmy na ziemi, a nie w samej Atlantydzie. Można powiedzieć, że film starał się to rozłożyć pół na pół, i mniej więcej mu to wyszło, ale jednak to ta podwodna część robiła największe wrażenie.

No i kadry. To tych wszystkich pięknych widoków doszła świetna praca kamery. I choć mam wiele zarzutów (o tym później), to jednak dla samych widoków i bardzo przemyślanego oraz pomysłowego prowadzenia kamery, warto było całość zobaczyć w kinie.

Trzeba przyznać, że DC chyba w końcu zrozumiało, że nie da się rozbić poważnych filmów z gośćmi latającymi w obcisłych gatkach. A już, szczególnie gdy jeden z bohaterów ma gadać z rybami i nosić wielki widelec.

Aquaman doskonale wie, że jest filmem komiksowym i się tym bawi. Żartuje, nie próbuje nawet tłumaczyć działania strojów (oprócz Black Manty). A ciuszki są jak wyciągnięte prosto z komiksów i nikt nie ma zamiaru za to przepraszać.

Dotyczy to wszystkiego, co się w filmie pojawia. I doskonale, bo w końcu przychodzimy na film na podstawie komiksów, a nie na dokument o rybach.

I to dokładnie na tej samej zasadzie, jak Chris Hemsworth jest Thorem, czy Robert Downey Jr. urodził się, by być Iron Manem. Nie wyobrażam sobie, by ktoś lepiej wczuł się w tę postać i rolę. Z jednej strony, niby zwykły, wysportowany facet, ale mój Blogu, jak ściągnie koszulę, zafaluje włosami i spojrzy przez ramię… o czym ja to pisałam…?

A tak, jaki Jason Momoa jest przystoj.. tfu, Aquaman!

Jasonowi dość sprawnie partneruje Amber Heard jako Mera. I wygląda też cudownie. Fajne jest to, że jest nie tylko dodatkiem do Jasona, po to by się w niej finalnie zakochał, a ona przez pół filmu wzdychała, lecz ma do odegrania swoją rolę w tej historii. W sumie szkoda, że wrzucili wśród nich ten romans, bo film doskonale poradziłby sobie tego wątku – ale był on mimo wszystko wygrany na odpowiednich nutach i widać było, jak i Mera, i Arthur się w sobie zakochują.

Z pozostałymi bohaterami już różnie bywa. Król Orm (Patrick Wilson) jest jakby trochę z innego filmu. Z kolei Nicole Kidman pokazuje tworom Netflixa, co dokładnie oznacza dorosła kobieta o ciele dwudziestolatki i że spokojnie do roli Yennefer mogli zatrudnić dojrzałą aktorkę.

Moim głównym zarzutem nie jest to, że my ten film już wdzieliśmy. I to nie tylko, jaką odwrotną wersję Czarnej Pantery (jak to zauważył po wyjściu z kina znajomy: tak jak tam kibicowaliśmy obecnie panującemu królowi, to tutaj gościowi, który próbuje króla obalić), bo tak naprawdę wszystkie filmy typu origin story są w pewnym sensie takie same.

Problem jest taki, że Aquaman jest to bólu przeciągnięty. I to tak bardzo, że zaczęłam się nudzić jeszcze zanim nasi bohaterowie zabrali się za wykonywanie głównego zadania. I to problem praktycznie każdego wątku, jaki się tam pojawił. Przydługi wstęp, przedłużająca się pierwsza utarczka z bratem, pościg na ziemi, który mógłby się skończyć dużo, dużo szybciej, ta cała wędrówka za przeznaczeniem, nawet finałowa walka, zanim dojdzie do prawdziwego finału, trochę trwa.

Szkoda, że ktoś nie stanął nad reżyserem i nie powiedział: słuchaj, musimy to skrócić z pół godziny. I przyciąć ten film w kilku miejscach, wyrzucić kilka nieistotnych szczegółów. Naprawdę zrobiłoby mu to na plus.

W dodatku, pomimo całej tej rozciągłości, film nie poradził sobie z dwoma przeciwnikami naraz. Black Manta ma tak mało czasu, że nie ma za bardzo miejsca, by się rozwinąć. Rozumiemy jego motywy, ale nie dowiadujemy się o nim za bardzo niczego. Skąd ma kontakty z Atlantydą? Dlaczego Antlantydzi chcą z nim współpracować?

To samo dotyczy Orma. Z jednej strony rozumiemy, dlaczego chce walczyć z ludźmi i być tym, który zjednoczy wszystkie królestwa, ale znów, za mało czasu, by chłopaka lepiej poznać. Jest sobie ten zły, co ma chęć bycia władcą świata. Kropka.

Miałam też ogromny problem ze zwrotami akcji. Bo jednym sposobem na zmianę fabularną, były nagłe wybuchy tuż przed twarzami głównych bohaterów. Dosłownie, co chwilę im coś wybuchało, ktoś ich atakował. Raz, czy dwa, może się to sprawdzić. Ale potem siedzisz i czekasz, kto ich kto na nich znowu napadnie i co zostanie znienacka rozwalone. A przecież nie o to chodzi.

Myślę, że Aquaman ma trochę pecha. Bo pojawił się w roku, gdy mieliśmy kilka perełek w tym gatunku – jak Infinity War, czy nowy Spiderman (który swoją drogą pokonał Infinity War w moim osobistym odczuciu, ale o tym za kilka dni). W dodatku wyszedł w tym samym roku, co Czarna Pantera. I tym samym, dostaliśmy dwa filmy z dokładne tą samą historią. I odwołaniami do Disneya – tu Mała Syrenka, a tam Król Lew.

Tak sobie myślę, że gdyby go nakręcono w roku, w którym superhero movies nie wskakują jak grzyby po deszczu, to naprawdę byłby świetnym kinem rozrywkowym 2018. A tak, to jest ładnym, ale bardzo nudnym widowiskiem. Bo ja to niedawno widziałam.

Sezon na filmy świąteczne zakończymy seansem dwóch, nawiązujących do poprawienia relacji rodzinnych. Z tym, że jeden robi to dobrze – choć nie bez wad – a drugi… no cóż. Miał chęci.

Nie będę ukrywać, gdy usłyszałam pierwsze dźwięki rozpoczynającej film piosenki i zobaczyłam czcionkę, jaką napisany był tytuł i nazwiska aktorów, w pierwszym odruchu nacisnęłam stop. I bardzo się zastanawiałam, czy dam radę obejrzeć to na trzeźwo. Uznałam jednak, ze dla Was muszę dać radę – a to przecież przedostatni film świąteczny na ten rok.

Przewinęłam więc wstęp, aż do dialogów i postanowiłam spróbować.

I nie żałuję. Nie jest to może film świąteczny, który będę polecać każdemu, ale jest… ciepły, kilka razy się szeroko uśmiechnęłam, a bohaterów da się lubić. Gra aktorska bywa różna, ale bez szczególnego cierpienia.

Film kręci się wokół rodziny: samotnej matki Jackie, jej córeczki Gracie oraz dziadka dziewczynki, Jacka. Jack po śmierci swojej żony i odejściu na emeryturę, wyjechał w podróż kamperem – było to marzenie jego i matki Jackie.

Nasza główna bohaterka nie widziała swojego ojca przez trzy lata, a Gracie nawet nie do końca kojarzy dziadka. W dodatku, Jackie nigdy nie była z tatą szczególnie związana, gdyż jako policjant, nie spędzał dużo czas w domu, brał zmiany nawet we święta i ma mu to bardzo za złe – całe dzieciństwo odczuwała jego brak. A gdy zabrakło mamy, Jackie została sama, z ojcem jeżdżącym nie wiadomo gdzie.

Nic dziwnego, że ma bardzo mieszane uczucia i trudno się jej cieszyć na jego widok.

Film w dość naturalny sposób pokazuje relacje pomiędzy tą dwójką. Piszę „w dość naturalny”, bo dało się lepiej. Dokładnie, dało się nie wciskać w usta 7 czy 8letniej Grace przemowy, rady i mądrości, jakie pasują do osiemdziesięcioletnich babć. A tak, to ta mała jest najbardziej dojrzałą emocjonalnie, najlepiej wszystko rozumiejącą postacią. I nie działa to najlepiej, a może wręcz totalnie odrzucać, jeżeli ktoś ma uczulenie na „za mądre dzieci w fimach”.

Do rodzinnych dramatów, dorzucone jest życie miłosne Jackie – jej obecny mężczyzna (standardowo „nieodpowiedni dla niej samej, zły i mający coś na sumieniu”) oraz przystojny detektyw. I trzeba przyznać, że o ile samo wygranie tego wątku jest do bólu sztampowe, to detektyw jest uroczy i rozumiem, dlaczego główna bohaterka zwróciła na niego uwagę.

Film ma więc dużo uroczych scen i równie wiele mało prawdopodobnych dialogów Gracie, ale mimo to, finalnie i tak wychodzi na plus. Przynajmniej niesie ze sobą ducha świąt, nie wywołuje cierpienia  widza, a na końcu ma przewidywalną, ale wzruszającą scenkę.

Czy wy też widzicie ten polski tytuł?! DLACZEGO?

Jeżeli myślałam, że zakończę całość jakimś przyjemnym filmem, to nie mogłam być bardziej naiwna. Ujmę to tak: gdy Michał zobaczył moją minę podczas oglądania, powiedział tylko: „Widzę, że cierpisz”.

I może to powinno posłużyć za całą recenzję?

Film opowiada o małżeństwie bogatego producenta muzycznego Franklina oraz byłej piosenkarce, a obecnie bardziej graficzce Reginie (chyba zajmuje się projektowaniem wzorów na płyty…?), którzy podejmują decyzje o rozwodzie. Decyzja ta oparta jest w sumie o jedną kłótnię, podczas której Regina nagle decyduje, że chce odejść.

Film niby próbuje zasugerować, że się od siebie oddalali od dłuższego czasu, ale przyznam, że było to strasznie mało wiarygodne. W każdym razie, decyzja zapada, papiery podpisane i rozwód ma wejść w życie w ciągu 30 dni – dokładnie w święta.

W święta, które Regina uwielbia i w święta, w które sześć lat temu z Franklinem wzięła ślub. Cóż za miażdżąca i przemyślna symbolika.

Fabuła ma nas poprowadzić do szczęśliwego happy endu, podczas którego oboje rozumieją, że nie mogą bez siebie żyć. I byłby to naprawdę doby pomysł (pokazujący, że dobrze najpierw spróbować nad związkiem popracować), gdyby nie to, że przez 30 dni nasza para ze sobą praktycznie nie rozmawia. A ich rozmowy, jeżeli już są, sprowadzają się do wpadania na siebie w przeciwnych sytuacjach, jasno sugerujących, że druga połówka już sobie kogoś znalazła.

Tak bardzo sugerujących, że (uwaga, spoiler, ale naprawdę, ten film jest tak zły, że go przeczytajcie i nie oglądajcie tego czegoś), Regina przyjmuje oświadczyny faceta, którego zna trzy tygodnie. Jeszcze nawet zanim sam rozwód wejdzie w życie. A zgadza się tylko dlatego, że jej prawie były mąż patrzy.

Franklin zresztą też jest nie lepszy, bo z kolei pozwala się do siebie kleić napalonej piosenkarce, której płytę właśnie wydaje. I to tak bardzo napalonej, że laska bez skrępowania rzuca się na niego w jego gabinecie. I może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby gabinet nie był przeszklony.

Scenarzysta bardzo szybko zapomniał, że to ona odeszła od Franklina, a nie została porzucona. I to odeszła w oparciu o brak jakichkolwiek dowodów o jego winie. Ale bardzo szybko Regina zaczyna się zachowywać, jakby to on zdecydował się na rozwód, a ona została biedna, sama i porzucona.

Aktorstwo jest momentami tak złe, że wióry trzeba strzepywać ze stolika, a scenariusz nie tyle nie został napisany, co składał się z losowo dobranych żartów i gagów. Przy czym „żarty” to określenie bardzo na wyrost.

Nasza dwójka schodzi się w finalnie na podstawie, trudno powiedzieć czego. Bo ona jest zaręczona do ostatniej chwili, a on prawie do końca ma na ramieniu uwieszoną piosenkarkę. Żadne z nich nie porozmawiało o niczym sensownym, aż do ostatniej sceny, gdzie dosłownie całość zamyka się w trzech zdaniach.

Postaci w tle zarysowane są z kolei okropnymi, grubymi i kanciastymi kreskami. Najlepsza przyjaciółka Reginy, Trish, jest wielką CEO i prowadzi firmę odziedziczoną po zmarłym ojcu. Majątek i firmę jednak chyba szybko trafi, bo jedyne sytuacje w jakich ją widzimy, to: rozdawanie na prawo i lewo drogich prezentów, mieszkanie w drogim apartamencie oraz chlanie na umór. Nie picie, a chlanie. I spanie z kim popadnie, niezależnie od płci i ilości osób w łóżku. Z tego, co się zdążyłam zorientować, to im wyższe stanowisko, tym często mniejsza ilość czasu. A Trish mówi i myśli tylko i wyłącznie o imprezach.

Chwilowy wybranek serca, Ulysses, z kolei jest typowym stereotypowym geekiem. Milioner, który wynalazł coś przełomowego, nieśmiały w kontaktach z kobietami. I tak sztucznie i źle zagrany, że bolała mnie z nim każda scena. Plus ślepy, bo Regina ciągle gada o prawie byłym mężu. Ach, najcudowniejszym momentem ich związku była rozmowa zaraz po zaręczynach. Spotykając się od trzech tygodni, nie wiedział, że Regina ma braci, czy jest uczulona na owoce morza, więc je jej zaserwował. Naprawdę, świetny pomysł z tymi zaręczynami.

Odkryłam w dodatku, że jest jeszcze film, w którym o prawda Regina i Franklin chyba nie występują, za to dzieje się z bohaterami pobocznymi dokładnie w penthousie, w którym rozgrywa się akcja Miss me this christmas. I chyba to też jest film świąteczny… ale o tym, przekonamy się za rok (jak się odważę).

Gdy podejmowałam decyzję, że połączę te dwa filmy ze sobą, nie przewidziałam, że oba będą miały wątek słodkiego pieska. Nie przewidziałam także tego, że (w przypadku obu) przez pierwszą połowę człowiek się strasznie nudzi, a w drugiej myśli sobie: gdyby tak było od początku, byłby to może nie dobry, ale całkiem średni film świąteczny.

Co w przypadku filmów świątecznych naprawdę stawiałoby je wysoko.

Ale ponieważ pierwsza połowa jest niesłychanie nudna, żaden nie zasłużył na bycie średnim.

I równocześnie – ich oryginalne tytuły są o niebo lepsze, od tłumaczeń polskich.

Trzeba przyznać, że w tym przypadku tłumacz może nie miał za dużego wyjścia (gra słów praktycznie jest nieprzetłumaczalna), ale też na szczęście nie odpłynął gdzieś daleko. Choć ciągle, pomimo że film mnie wynudził, angielski tytuł bardzo mi się podoba.

Szybkie wprowadzenie fabularne. Nasza główna bohaterka Kayla (Karissa Lee Staples) lada moment ma wyjść za mąż za rozkapryszonego reżysera baletowego Carltona (David O'Donnell). Jednak, im więcej czasu mija, a magia pierwszego zauroczenia znika, tym bardziej zauważa, że Carlton traktuje ją bardziej jak swoją managerkę (którą równocześnie jest), niż narzeczoną. I pełna tych wątpliwości trafia na przystojnego, młodego kucharza Dustina (Brant Daugherty), który zajmuje się cateringiem na jej przyjęciu zaręczynowym. Czy muszę dodawać, że Carlton ma zamiar to przyjęcie wykorzystać do promocji swojej najnowszej sztuki?

Gdzie w tym wszystkim pies, zapytacie? Film wykorzystuje motyw wsparcia schroniska, w które zaangażowana jest kuzynka Dustina. Namawia równocześnie i Dustina, i Kaylę, żeby jej pomogli. Oczywiście mamy zabawę ze szczeniakami, a nawet adopcję psiaka przez Dustina (co w sumie jest fajne, każda promocja adopcji zwierząt jest dobra).

Niestety, pierwsza połowa filmu, a nawet wręcz piesza godzina, są niezwykle nurzące. Oglądamy kaprysy Carltona, i patrzenie się na siebie Dustina i Kayly. Dopiero ostatnie półgodziny wnosi powiew lekkiej magii, gdy nasza dwójka w końcu zaczyna się dobrze bawić, film sugeruje, że Carlton ma za uszami więcej, niż tylko nieszanowanie narzeczonej. Gdyby nie obowiązek recenzji, nie wiem, czy dotrwałabym, żeby to zobaczyć.

Nie można jedna zaprzeczyć, że w pewien sposób (mierny, ale zawsze) Merry Kissmas ma na siebie pomysł i jest konsekwentny. Pierwsza konsekwencja, to winda w budynku Dustina, o której krąży legenda. Co w windzie się wydarzy, może mieć wpływ na całe życie. I scenarzyści zadbali, by winda miała znaczenie aż do finałowej sceny, co jest na plus – jak bardzo nie byłoby to infantylne, wiele filmów zapomina o początkowych założeniach.

Druga konsekwencja, to Dziadek do Orzechów. Przewija się on przez cały film, od tego, że Carlton wystawia sztukę Dziadka, po Kaylę – wielką fankę wszystkiego co się z tym łączy i kolekcjonuje figurki Dziadka do orzechów, aż po jej nowy projekt, który wiąże się z twórcą jednej z figurek Dziadka.

Trzecia konsekwencja to taka, że wszyscy umawiają się na lunche i inne spotkania w kawiarni, po to, by nawet niczego nie zamówić i zamienić dwa zdania. To nie jest po prostu praca kamery i kwestia montażu – dosłownie przychodzą, witają się i wychodzą.

Nie jestem wstanie tego nie docenić, bo z reguły filmy świąteczne zapominają nawet o temacie świąt, a co dopiero mają jakieś swoje motywy przewodnie poza romansem. Ale czy w tym filmie były święta? Niby się przewijały, jednak wcale nie były na pierwszym planie i można byłoby (przy niewielkich modyfikacjach scenariuszowych) zmienić porę roku. Tym bardziej, że Całuśne Święta nie mają w sobie ani grama śniegu.

Na koniec – Merry Kissmas ma najgorszą ekspozycję postaci na świecie. Powinno się go puszczać, jako przykład, jak nie przedstawiać bohaterów. Reżyser chyba bardzo się bał, że nie zrozumiemy skomplikowanych relacji, więc Kayla na dzień dobry mówi „jestem twoją narzeczoną i managerką”, jakby samo planowanie ślubu oraz załatwianie wywiadów dla Carlona nie było wystarczającą sugestią. Podobnie w pierwszej scenie z Dustinem i jego kuzynką, już na wstępie serwują nam w dialogu koligacje rodzinne. Jakby nie mogło to wypłynąć później, w naturalny sposób. Jak choćby w momencie, gdy Kayla dowiaduje się, kogo osoba organizująca jej imprezę przedślubną wynajęła do cateringu.

Ale nie, walą nam tym prosto w twarz.

Tutaj niestety tłumacz się nie popisał. Angielski tytuł, sugerujący romantyczną baśń o zwykłych wyprowadzaczach (?) psów, jest zdecydowanie bardziej uroczy i zachęcający.

Początek filmu znów nudny i nijaki. Nasza główna bohaterka Lucy (Lexi Giovagnoli) pochodzi z bardzo zamożnej rodziny i choć jest zła, że nikt nie dostrzega w niej głębi, to przez znaczą część filmu nie umiałam o niej myśleć inaczej, niż pusta lala. I strasznie tego nie lubię, ale film za nic nie umiał pokazać nic więcej, poza tym, że dziewczyna wydaje wszystkie pieniądze na najdroższe prezenty, a jej największą tragedią jest to, iż dodarła do limitu na karcie i nie może kupić sobie wisiorka. Rodzice chyba wiedzieli co robią, nakładając jej ten limit.

Oczywiście, do rodziców nie idzie się dodzwonić, więc nasza bohaterka wraca na święta do domu (co jest zastanawiające, bo mieszka na mieszkaniu studenckim, wraca do swojego miasteczka, a potem spotyka w nim wszystkich, o których wiemy, że z nią studiują. Wszyscy poszli na tą samą uczelnię? Uczelnia jest w tym samym mieście? Nikt tego nie tłumaczy – ale Lucy pakuje się do domu, jakby miała jednak trochę do przejechania).

W domu okazuje się, że rodzice pojechali na święta do Afryki, pomagać ubogim, więc zostaje ona sama z bratem, a karta dalej pusta. I chcąc nie chcąc, Lucy podejmuje się ciężkiej pracy, którą jest wyprowadzanie jednego psa zaprzyjaźnionej, bardzo bogatej sąsiadki. Wypłata, jaką dostaje za tę pracę jest taka, że nie wiem, czy ktokolwiek z nas zarobił na czymkolwiek taką sumę przez miesiąc, jak ona przez tydzień, spacerując z psem. Uwielbiam filmowe fantazje finansowe.

Tym samym Lucy trafia do parku dla psów, gdzie poznaje młodego przyszłego weterynarza Deana (Jonathan Bennett), z którym oczywiście na początku średnio się dogaduje. Ale nie jest to niedogadywanie się na zasadzie kłótni, ale raczej jego dziwnego poczucia humoru i zakochania w psach, a jej „muszę tego psa wyprowadzać, a ty mnie nie bawisz”. Szybko okazuje się, że park dla psów ma być zamknięty w wigilię, a na jego miejsce powstanie SPA.

Jaki mam problem z tym filmem? Prosty. Jedyną ciekawą postacią, jaką można polubić jest Dean, który dosłownie ciągnie ten film. Lucy do samego końca jest boleśnie nijaka, pozostali bohaterowi kręcą się gdzieś w tle, a nawet wątkowi ratowania parku brakuje jakiegoś większego dramatyzmu, czy napięcia. A powinno gdzieś być, bo w pierwszej chwili Lucy bardzo chce, by to SPA powstało.

Dean jest osobą ciekawą, bo mimo wszystko zarysowano wokół niego jakieś relacje z innymi osobami, które ciągną się od dawna i nie są tłumaczone – ale widać, że są. Lucy nie ma żadnych relacji z nikim, nawet z przyjaciółkami, czy własnym bratem. Za to ma niesamowicie irytującą manię zrywania się z łóżka z okrzykiem „jeszcze 4 dni do świąt! Jeszcze 3 dni do świąt!” itd. A największy dramat to ten, że ktoś śmie nie czuć świątecznej magii.

Ach, zapomniałabym! W Świętach pod Psem, jest scena iście wyjęta z Dalmatyńczyków. Pamiętacie to słynne owinięcie smyczami właścicieli, którzy tracą równowagę i wywracają się na siebie? Tu jest tak samo. Z tą różnicą, że za nic nie pokazano, by psy jakkolwiek ich oplotły, nie ma nawet pół ujęcia. Wręcz jest to przedstawione tak nieprawdopodobnie (jeden pies po prostu poszedł na trawę, lokalizacja drugiego była, jak grzecznie stał na chodniku), że innej opcji nie ma, jak potknięcie się o własne nogi. Albo kable kamery.

Chciałabym powiedzieć, że filmy te są urocze, super świąteczne i w przyszłym roku macie je oglądać. Ale nie powiem. Nie są tragicznie złe, ale równocześnie zdecydowanie poniżej średniej i przez długi czas niesamowicie nudne.

Nie będę ukrywać, nie przetrwałam więcej, niż 20 minut tego filmu. Nie będę więc komentować całości (choć zrezygnowana zaczęłam losowo przewijać i nie znalazłam nawet pół minuty akcji. Ani sensownego dialogu).

Dlatego skomentuję tylko te pierwsze 20 minut i powiem Wam, dlaczego nie powinniście tego filmu oglądać. Ani nawet w desperacji puszczać swoim dzieciom.

Fabularnie film wydaje się uroczy – mamy małe elfki, które zostały przydzielone do części pocztowej. W czasie pracy (albo raczej zabawy, bo za dużo to tam nie pracują), do kominka wpada im cały worek z prezentami. Maluchy oczywiście postanawiają nie informować o tym nikogo z dorosłych (to naprawdę są małe elfiki, nie rozmiarowo, a wiekowo), za to wyruszają na ziemię, aby wypytać ludzi, co by chcieli pod choinkę.

Znaczy tę część wyruszaniem na ziemię odkryłam, jak już przewinęłam dalej, bo nie udało mi się do niej dotrwać. Ale nie wydawała się fascynująca.

Równocześnie mamy rodzinę, trochę wyjętą z Kroniki Świątecznej. Zmarły ojciec, samotna matka i dwójka dzieci – z tym że tu dla odmiany starsza siostra Emma i młodszy brat Blake.  O ile w Kronice, starszy brat się buntował, ale jednak widać, że swoją siostrę kocha, tak tutaj Emma zasługuje, by wylądować w oknie życia.

Zachowuje się, jakby chciała bratu specjalnie zepsuć święta i wytyka mu, że nie pamięta ojca (jakby to była wina Blake’a), a matkę dosłownie wyśmiewa, za każdą próbę poprawienia nastrojów.

Nie trzeba oglądać do końca, by wiedzieć, że wszyscy się pogodzą, ale jednak przewinęłam, aby się upewnić. Tak na końcu wszyscy się godzą.

Zacznijmy od aktorstwa, bo ono jest okropne. Niestety, w większości postawiono na dzieci, które grają na poziomie przedstawienia szkolnego. Ich wypowiedzi, to recytowanie zapamiętanego tekstu, a momentami wydaje się to recytacją bez rozumienia, o co chodzi.

I jasne, dziecięce aktorstwo jest zawsze inne, od dorosłych. Ale mamy tak wiele świetnych dziecięcych aktorów, ciągle świeżo odkrywanych, że zawaliła jedna z dwóch rzeczy (albo i obie na raz).

Albo zawalił casting, który wybrał je po fotogeniczności lub nie miał z czego wybierać albo zawalił reżyser, który miał totalnie gdzieś jak aktorzy grają. A mała dziewczynka, Clara Kushnir grająca elfa Mindy, jest w swojej manierze tak irytująca, że dosłowne zgrzytałam zębami przy oglądaniu.

Patrząc na to, że gra aktorska dorosłej części obsady była równie koszmarna, niestety dużą rolę ponosi tu reżyser. Nie wiem, może nie miał pieniędzy na duble. Patrząc zresztą na scenografię, nie miał on w ogóle za dużo pieniędzy, a z małym budżetem, to może nie powinno się robić filmów wymagających scenografii, czy jakichś efektów specjalnych.

Nie ma tu nawet pół roli, która mogłaby pociągnąć ten film w jakikolwiek sposób. I widać to już na zwiastunie (przy filmach świątecznych zwiastuny oglądam dopiero przy pisaniu recenzji, żeby się źle nie nastawiać, ale może to jest błąd?).

Autorką scenariusza jest Neale Kimmel, której według IMDb był to pierwszy filmowy scenariusz w karierze i to… widać. Bardzo, bardzo, bardzo widać. Zresztą, nie ma ona na kocie dużo więcej, bo po Życzeniach pojawiają się jeszcze tylko Opiekunowie kucyków oraz, zapowiadane na przyszły rok, Love Alaska. I jasne, aby napisać coś dobrego, trzeba napisać wiele złych rzeczy, ale na litość bloga, po napisaniu tego scenariusza ktoś musiał pomyśleć „daję na to pieniądze”. I tego już nie rozumiem.

Dialogi są tragicznie drętwe. Wypowiadające je postaci mają charaktery nakreślone tak grubymi kreskami, że aż mnie dziwi brak śladów flamastra na ekranie. Nawet zabawne wstawki – jak elf, który ma mieć odpowiedź na każde pytanie, a w rzeczywistości nic już za bardzo nie pamięta i gubi się w swoich rzeczach, jest bardziej żenujący niż zabawny. I tak jest ze wszystkim. Nawet świąteczne „ho, ho, ho” robione przez Mikołaja jeszcze nigdy nie było tak sztuczne.

Dawno nie widziałam tak złej scenografii w filmie. Elfie uszy dosłownie ociekają plastikiem i nie dużo brakuje, by zobaczyć, jak są założone. Dom świętego Mikołaja to jedne wielkie kartonowe ściany z okropnym żółtym oświetleniem – które niby miało nadawać ciepła całości, ale tym razem tylko podbijała wrażenie sztuczności.

Nie wiem, dla kogo jest ten film. Bo jasne, 5-letnim i młodszym widzom może się podobać. Ale mamy tyle lepszych filmów i bajek dla nich, że naprawdę szkoda ich kilkuletniego życia na tak zły film. A i dorosły umrze po drodze z nudów (i zażenowania) przy próbie towarzyszenia maluchom w seansie.