Od finałowego odcinka minęło już trochę czasu. Miałam więc możliwość zweryfikować swoje pierwsze uczucia, które mimo wielu słów krytyki z każdej strony, pozostały niezmienione. Sam finał mnie nie zawiódł. Zostawił z poczuciem, że w sumie tak, tak to się powinno skończyć. A także z pewnością, że można by go bardzo dobrze uzasadnić, gdyby D&D nie bali się panicznie odgadnięcia fabuły finału.

Co i tak okazało się bezsensowne. Od dawna po Internecie szalały spoilery dokładnie zdradzające zakończenie. Co przy wszystkich środkach bezpieczeństwa, jakie podjęto podczas kręcenia, jest zakakujące.

Odcinek nie jest wolny od błędów logicznych (tym razem na poziomie polityki całego Westeros), ale nie uważam, by źle kończył całą historię.

Przede wszystkim jest to odcinek bardzo spokojny. Jak na epilog przystało. Nie ma tam miejsca na nowe rewelacje czy tworzenie kolejnych historii. Należy wszystko zamknąć. I dobrze. Przyznam, że zastanawiałam nad tym, jak ten finał powinien wyglądać i nie potrafiłam wymyślić niczego, co by sprawiło mi prawdziwą satysfakcję.

Bo jak można zakończyć tak wielką opowieść?

Bałam się, że ostatnią sceną będzie ta, w której nowy władca zasiada na tronie. I nie dowiemy się co dalej. Tymczasem (choć scenarzystom można wiele zarzucić), to nie zapomnieli oni o tym, że należy pokazać, jaka będzie sytuacja polityczna Westeros po zakończeniu długoletniej wojny o władzę. Bo jednak historia przedstawiona w Grze o Tron to historia walki o wpływy, ciągłe polityczne przepychanki. Bohaterowie zostali w to wszystko wrzuceni i musieli sobie jakość z całością poradzić.

Dlatego bardzo cieszy mnie druga część odcinka, która pokazuje, co powstanie na zgliszczach dawnego Westeros.

Podobało mi się również to, że Dany zginęła właśnie w takiej ciszy i spokoju. Bez wielkiego rozmachu, bez wielkiej bitwy. Mniej podoba mi się sposób, w jakim zostało to przedstawione, bo niestety, gdzieś zginęła atmosfera wielkiego smutku i odwagi, jaką wymagało od Jona podjęcia takiej, a nie innej decyzji. Nie wiem, czy to brak chemii pomiędzy aktorami (niestety nigdy nie poczułam, że łączy bohaterów to coś), a może kwestia pracy kamery.

Sam pomysł bardzo na plus. Wykonanie mogło być dużo, dużo lepsze.

Zastanawia mnie, dlaczego tak wiele krytyki spadło na to, że smok nie spalił Jona. W moim odczuciu smok zachował się jak każde inne inteligentne zwierzę. Nie widział, kto zabił jego mamę. Widział tylko, że Dany nie żyje. I był nauczony, że Jon to ten przyjazny koleś, którego mama bardzo lubiła. Nie widzę tu powodu, by miał palić Jona.

A że spalił Żelazny Tron? Piękna poetyka zmieniającego się w popiół dawnego świata, która scenariuszowo ładnie zagrała. Smok wyżył swoją rozpacz na otoczeniu, a że Tron tak ładnie zaczął się topić, to dlaczego nie zniszczyć go doszczętnie.

Tym samym Dany zniszczyła wszystko, co stworzyli jej przodkowie. Co też ma w sobie pewną ładną klamrę. Targaryenowie przybyli i zjednoczyli Siedem Królestw. Stworzyli Królewską Przystań od podstaw. A Dany wszystko, razem ze specjalnie wykłutym tronem, obróciła w popiół.

To, że Dany nie spaliła go od razu na schodach, było zaskakujące. Ale kto wie, może planowała zrobić z jego śmierci wielki spektakl, by jeszcze raz podkreślić: nie wybaczam zdrady.

Niestety, to co w nim nie gra – to ta wielka przemowa do Jona. Rozumiem, że scenarzyści jego ustami postanowili jeszcze raz podkreślić, dlaczego Dany jest zła i od początku zła była, ale nie powinien tego robić bohater, który przed chwilą w jej imieniu skazał na śmierć swojego przyjaciela. Bo skoro widział od początku, że Daenerys jest bezlitosna, to nie powinien być aż tak ślepo w nią zapatrzony. Nie powinien umieć tak łatwo wyjaśniać jej działań i słuszności jej zamordowania.

Upiekło mu się bardzo, że Jon posłuchał. I upiekło mu się po raz drugi – na jego rzekomym sądzie. Jasne było, że nikt nie traktuje Szarego Robaka poważnie. Jakiś tam żołnierz, sługa królowej, która przyniosłaby wszystkim piekło na ziemi. O ile na początku jeszcze starają się go słuchać, tak widać, że jest dla nich osobnikiem, którego trzeba wywalić. I wyłączenie go z rozmowy o przyszłości, by zacząć słychać Tyriona, tylko to podkreśliło. Szary Robak też nigdy politykiem nie był. To prosto myślący wojskowy, który też nigdy nie miał być dowodzącym wojskiem. Nic dziwnego, że nagłe potyczki słowne i wielkie mowy zwyczajnie go przerosły.

Szkoda tylko, że z postaci pozytywnej, odnajdującej siebie i wolność, stał się tak mocno negatywnym bohaterem.

Za to Tyrion jest ostatnim z wielkiego rodu. I ma głowę na karku (choć i wiele błędów w ostatnim sezonie popełnił).

To, co jednak nie powinno się wydarzyć, to tak szybka zgoda na jego propozycję. Bran nie jest w Siedmiu Królestwach poważany. Jego moce nie są wszechobecnie znane. Scenariusz w ósmym sezonie nie sprawił, by to się zmieniło. Zbył łatwo to wszystko poszło.

I oczywiście, musiało potoczyć się szybciej, bo to epilog, ale… no cóż, poprzedzało go pięć odcinków i siedem sezonów. Scenarzyści musieli wiedzieć, kogo na tronie posadzą przynajmniej sezon wcześniej (a jak plotka głosi, od wiedzieli to od samego początku). Dlatego sugestia wyboru Brana na króla, przyjęta bez żadnych protestów, jest co zwyczajnie dziwna – nie tylko widzowie nie widzieli w nim ważnej postaci. Westeros nie słyszało o nim nic więcej poza „Bran Stark, syn Neda Starka”. A wieści o Trójokiej Wronie powinni brać tak samo na poważnie, jak z początku brali informacje o Nocnym Królu.

No właśnie. Problem z Branem nie jest taki, że nie powinien siedzieć na tronie, ale że jego postać nie została w żaden sposób zbudowana. Najpierw oglądaliśmy dość nudną drogę za mur, zdobywanie umiejętności i zostanie Trójoką Wroną – co nigdy nie zostało jakość szczególnie wyjaśnione, aż w końcu skończyliśmy na chłopcu, który rzucał dziwne i krępujące uwagi.

Niewykorzystanie Brana i jego umiejętności, sprawiło, że stał się postacią zbędną i tak naprawdę, wszystko mogłoby się potoczyć bez niego. I tak wiem, że Nocny Król niby szedł po Brana, ale czy jego finalnym celem i tak nie było ziszczenie całej ludzkości? Przelazłby przez Mur i zaatakował Westeros niezależnie od tego, czy Bran był w scenariuszu, czy nie.

Drugi problem jest taki, że twórcy sami do końca nie wiedzą, na czym te jego moce polegają. Z jednej strony mówiło się, że może cofać się w czasie, a nawet w jakiś sposób nadpisywać przeszłość. A teraz mamy mocno zasugerowane, że być może i widzi przyszłość? W końcu wiedział, że zostanie królem.

Nie do końca mogło to wynikać ze znajomości historii Westeros i dedukcji, bo nigdy w Westeros nie było systemu elekcyjnego wyboru króla – trzeba było sobie władzę najpierw wywalczyć, a potem pozostawała dziedziczona. I siłą trzeba było się tego tronu trzymać. To, że ten sposób rządzenia kończy się wojnami domowymi, przyjdzie się jeszcze Westros dowiedzieć (jak coś, Polska może się podzielić doświadczeniami).

Czy to oznacza, że Bran doskonale wiedział, co się stanie? Czy nie byłby to doskonały moment, by zaprezentować jego umiejętności? I nie tłumaczyłby w pewien sposób, że byłby dobrym królem?

Bo jeżeli wszystko wiedział i czekał spokojnie, aż dadzą mu tron to… no cóż, okazuje się najbardziej złą i wyrachowaną postacią tego serialu.

Sam wybór Brana mi nie przeszkadza. Mam nadzieję, że w książkach też usiądzie na tronie. Po to, by dowiedzieć się co myśli i jak myśli. Jakie ma możliwości i poznać uzasadnienie. Bo wiem, że Martin w powieści może to bardzo dobrze uzasadnić.

Jon jest jedną z najbardziej tragicznych postaci w tym serialu. Przez cały czas odrzucany jako bękart, z władzą wciskaną mu na siłę do rąk, ogromnym dziedzictwem, z którego przywilejów nigdy nie mógł skorzystać (chęć mordowania wszystkich dzieci Targaryenów była przez Roberta Baratheona zaskakująco ogromna), by stracić dwie wielkie miłości. W tym jedną własnoręcznie zabić.

Bardzo się cieszę, że wysłano go na Mur, gdzie mógł przyłączyć się do Wolnych Ludzi i w końcu znaleźć spokój. W czwartym odcinku Tormund mu to proponował i było widać, że gdyby tylko mógł, Jon przystałby na tę propozycję.

Za Murem w końcu będzie mógł żyć spokojnie. W końcu nikt nic nie będzie od niego chciał. Nie będą od niego wymagać obejmowania tronu, którego nie chce. Nie będą wciskali odpowiedzialności, o którą nie prosi. Nie wyobrażam sobie dla niego lepszego zakończenia.

Jedyna, naprawdę kompetentna osoba do rządzenia. Jeżeli miałabym wskazać sama, kogo na tronie osadzić, wskazałabym Sansę. Jednak, czy chciała rządzić wszystkim? Mogła przecież zaproponować swoją kandydaturę i miałaby niepodważalne dowody, że jest najlepsza. Sansa jednak nie miała ochoty użerać się ze wszystkimi. Na północy ma wiernych ludzi, którym udowodniła swoje kompetencje. Im obiecała wolność i tę wolność im zawiezie.

Tylko… o ile charakterologicznie, jej prośba ma sens, o tyle geopolitycznie już nie. Na tronie zasiada w końcu Stark. Północ podczas jego rządów miałaby największe wpływy. A naiwne jest myślenie, że zastępca Brana będzie chciał rządzić sześcioma królestwami, skoro mógłby siedmioma.

Dziwny jest również brak reakcji innych królestw. Dużo bardziej niepokorne i samodzielne było Dorne, co podkreślano niejednokrotnie. Żelazne Wyspy zawsze chciały się rządzić same. Cisza z ich strony była bardzo zaskakująca.

No, ale choć przez chwilę Sansa miała to, o co zabiegała od dawna. I czego też nie odpuściłaby Dany, nawet pod groźbą spalenia smoczym ogniem. I nie ukrywajmy – przepiękni wyglądała w koronie.

Moce Aryi, podobnie jak Brana, przerosły scenarzystów. Nie zostały wykorzystane ani razu do wypełnienia finałowych walk. Ani przy Nocnym Królu – gdzie co prawda, byłyby tylko niepotrzebną sztuczką, ale po coś w końcu Arya umie zmieniać twarze. Nie brała też udziału w zabójstwie Dany.

I o ile podobała mi się poetyka jej cichej śmierci z ręki Jona, tak równie dobrze Arya mogłaby zabić Szarego Robaka i się pod niego podszyć. W końcu to właśnie ona została wyszkolona na skrytobójcę. Posiada niezwykłe umiejętności. I nagle zapomina, że je ma – a stać ją tylko ostrzeżenie Jona.

Czy nie podoba mi się jej zakończenie? Dalekie podróże trochę leżą w jej naturze, dużą część swojego życia spędziła poza granicami Westeros. Z pewnością jej talent pomoże jej przeżyć na nieznanych terenach.

Ale nie zmienia to tego, jak bardzo niewykorzystany został jej potencjał. W końcu przez cały serial Arya była budowana na tę postać, która może zmienić wszystko. I niby pokonała nocnego króla, ale nie potrzebowała do tego aż tak specjalistycznego, wręcz magicznego szkolenia.

Z perspektywy czasu widać, co Grę o Tron zgubiło – były to wszystkie wątki z przepowiedniami, nadprzyrodzone moce i postacie nie z tego świata, jak Nocny Król. Bo o ile w książkach Martin może sobie je wyjaśniać przez tysiące stron, o tyle scenarzyści nawet nie mieli na nie pomysłu. To w końcu nie był ich pierwotny zamysł. Z wielu rzeczy mogli wcześniej zrezygnować czy porzucić wszystkie przepowiednie, robiąc z Melisandre kapłankę-maniaczkę.

Fani pewne by się oburzyli, ale wyszłoby to serialowi na dobre. Bo finalnie wrócił do tego, skąd zaczął – oprócz początkowej sekwencji z białymi wędrowcami, trochę trzeba było poczekać, aż jakaś magia się w serialu pokaże. W finale, tak jak na początku, praktycznie jej nie ma.

Przez ten brak pomysłu, wiele rzeczy, które powinny być wyjaśnione, nigdy nie zostały. O ile pochodzenie Nocnego Króla jest znane (został stworzony przez Dzieci Lasu w obronie przed ludźmi), tak nic więcej o nim nie wiemy. Nie wiemy, co znaczyły tajemnicze znaki, jakie zostawiali.

Niewiele wiemy też o Panie Światła, który w książkach też jeszcze nie znalazł swego wyjaśnienia. Faktycznie jest bogiem? Czy to po prostu rodzaj magii, która została z jakiegoś powodu powiązana z religią?

A szkoda. Bo Bran, będący wszystkowiedzącym bohaterem, mógł być przez część serialu postacią wyjaśniającą te rzeczy. Mogłoby się wydawać, że ze swoją wiedzą, właśnie po to został stworzony.

Oczywiście teraz możemy być mądrzy. Nie zadziwiałbym się, jakby scenarzyści liczyli na to, że Martin zdąży do finału wydać, choć swoją przedostatnią książkę – która może choć trochę tłumaczyłaby pewne magiczne zabiegi. Trudno było też na pewno ocenić, co naprawdę będzie ważna na końcu, a co nie.

Można by krzyknąć, że Gra o Tron nas okłamała. Bo przecież najważniejsze miało być, kto na tronie usiądzie.

I gdy tak myślę o całej tej historii, to nie zgadzam się z tym stwierdzeniem. Gra o Tron mówiła o świecie na skraju wielkich przemian politycznych. Przedstawiła nam Daenerys, tą która te wielkie zmiany wprowadzała od początku swojego panowania. Równocześnie, pokazywała, jak okropne są rządy ludzi, którym zależy tylko na tronie i wpływach, a nie na racjonalnym sprawowaniu władzy i dbaniu o poddanych.

Dany powtarzała od początku, że wprowadzi zmiany. Złamie koło. I zrobiła to. Po drodze pochłonęła ją chciwość i ciągłe dążenie do coraz większej władzy. Jej śmierć i zgliszcza, jakie za sobą zostawiła sprawiły, że ci, co przeżyli musieli zastanowić się, co dalej.

Czy serial zawsze umiejętnie to pokazywał? Nie zawsze. Ale zarówno pierwsze sezony, jak i finał odcinka pokazują, że o to chodziło pierwotnie.

Sezon 8 był pod wieloma, naprawdę wieloma względami rozczarowujący. Ale równocześnie, gdy spojrzałam na swoje recenzje, to skrytykowałam mocno tak naprawdę tylko 4 i 5 odcinek. Pierwsza dwa bardzo mi się podobały, a finał nie sprawił, że żałuję spędzonych na oglądaniu lat.

Bo Gra o Tron to pierwszy wielki serial fantasy. Serial, który sprawił, że rozprawiałam o nim ze znajomymi jadąc busem. Serial, który masa osób zaczęła oglądać, pomimo że wcześniej nie oglądała seriali (a fantasy już szczególnie). Serial, który odkrył wielu wspaniałych aktorów i stworzył kreacje zapadające w pamięć.

Stworzył także czołówkę, która zapadła w pamięć. I to nie tylko wizualnie, ale przede wszystkim dźwiękowo. A to również jest warte odnotowania, coraz rzadziej się zdarza by jakieś motywy muzyczne, aż tak wpisywały się w kulturę popularną i scalały z filmem czy serialem. No i cała muzyka z ósmego sezonu, to jest mistrzostwo świata. Wraz z kilkukrotnym przerobieniem głównego motywu, tak by mógł nieść za sobą zupełnie inny nastój i pasować do scen.

I, choć nie kończy na najwyższych nutach, to niewiele seriali tak kończy. Widać Grze o Tron nie było to dane. Ale równocześnie, dla mnie nie wpisała się do grona seriali, które skończyły źle.

Bo myślę, że tu nie wszystko było winą scenarzystów. Częściowo GoTa zabiły bardzo duże oczekiwania. Oczekiwania, którym nie dało się sprostać. Częściowo była to zbiorowa histeria, która powstawała na dźwięk każdego spoilera, każdego zdjęcia z planu.

Dlatego ciekawa jestem, jak będzie mi się go oglądało w przyszłości. Gdy nie będzie rocznych przerw między sezonami i czasu na analizowanie każdego kroku postaci. Gdy nie będzie się wpadać na niezadowolone głosy zaraz po otworzeniu Facebooka.

Myślę, że będzie mi się go oglądać jak… każdy inny serial, który ma wady, ale równocześnie ma wszystko, za co seriale kocham (plus smoki).

Już za kilka godzin finał. Zanim dowiemy się, jak wszystko się skończyło, będę narzekać. I nie tyle na to, jak kończą nasi bohaterowie (choć za dwa wątki jestem strasznie zła, ale o tym później), a na to, jak leniwie jest to wszystko napisane. Tym bardziej, gdy weźmiemy jeszcze pod uwagę, jak wielką pracę wykonali wszyscy na planie, wraz z dosłownym wybudowanemu Królewskiej Przystani i obróceniem jej w popiół.

Ale może zacznę od pozytywów (i na pozytywach wpis też spróbuję skończyć). Podoba mi się pierwsza połowa odcinka czwartego. Żegnanie zmarłych i uczta, gdzie bohaterowie świętują zwycięstwo. To jest ta Gra o Tron, jaką kocham.

Ubawiłam się także niezmiernie na nieporadności podrywu Jaimego. To jak udaje, że mu gorąco i stara się nieporadnie rozebrać – myślałby ktoś, że Lannister powinien mieć bardziej wyszukane metody. To tylko pokazywało, jak zależy mu na Brienne i jak stresuje go wykonanie kroku „dalej”. Znęcać się nad pozostałą częścią tego wątku będę później.

Zachwycona jestem przedstawieniem, że Dany na uczcie jest tak naprawdę sama. Jak widzi, że każdy ma z kim pogadać, cieszyć się, świętować. Jak Tyrion siedzi razem z bratem i znajomymi. Jak Dzicy wychwalają dzielność Jona. Wraz z krzykiem Tormunda: na smoku siada tylko szaleniec lub król! 

Dany jest sama. Czuje się jej izolację i jej zrozumienie, że nigdy nie będzie przez lud Westeros tak bardzo kochana. A przecież przed chwilą straciła osobę, która kochała ją nad życie. I okazuje się, że Jorah był w jej życiu ważniejszy, niż kiedykolwiek chciałaby przyznać.

Jestem również niezmiernie zachwycona efektami specjalnymi i zdjęciami. To wszystko naprawdę wygląda pięknie. Więc nawet gdy nie ma sensu, jest na co popatrzeć.

Nie mogę też pominąć gry aktorskiej. Wszyscy, którzy narzekali, że Emilia grać nie umie, muszą swoje słowa odszczekać. Nawet jeżeli jej bohaterka robi rzeczy bezsensowne, Emilia doskonale ilustruje to zmianami na twarzy. Jestem zachwycona.

Pozytywnie zaskoczył mnie także Jacob Anderson (Szary Robak). W momencie śmierci Missandei piękne pokazał rozpacz, bezsilność i wściekłość.

A cały odcinek piąty należy tak naprawdę do Petera Dinklage. Pokazanie nadziei, niedowierzania, trwogi i głębokiego rozczarowania było fenomenalne w jego wykonaniu. To dzięki jego grze, tak intensywnie czekałam na usłyszenie dźwięku dzwonów.

I to… na razie tyle z moich zachwytów.

Nie będę zachowywać szczególnej kolejności. Ani komentować obu odcinków osobno, bo wydaje mi się to niepotrzebne – wiemy, co się stało. A skomentowanie tych odcinków razem, pokazuje tylko, jak wielkie są dziury fabularne.

Zacznijmy od smoków. I ja nie należę do grona osób narzekających, że smoka zabiły trzy strzały ze skorpiona. Nie. Już w siódmym sezonie jedna trafna strzała, którą wystrzelił Bronn, potrafiła na tyle smoka uszkodzić, że posadziła go podczas walki na ziemi. Więc, czy większy skorpion na statku może trzema celnymi strzałami smoka zabić?

Może.

Problem robi się wtedy, gdy od siódmego sezonu budujemy zagrożenie, jakim są skorpiony dla smoków. W sezonie ósmym zabijamy w ten sposób smoka. Tylko po to, by za chwilę pokazać, jak inny smok robi uniki niczym z Matrixa i omija wszystkie strzały wystrzelone przez całe wojsko na murach i na morzu.

To się nazywa leniwe pisarstwo. Bo wiecie, co wystarczyłoby napisać? Dwie małe sceny, gdzie strzały ranią Drogona. Nie jakoś poważnie. Jedna może uszkodzić mu łapę, druga drasnąć bok. Trzeba pokazać, że one są dla niego zagrożeniem. Nie tylko sprawia to, że istnieje ciągłość fabularna, ale trzyma też nas, widzów w napięciu. Bo to Gra o Tron. Smok nie musi przeżyć do końca.

Tymczasem dostajemy pięć minut, podczas których Danka radzi sobie ze wszystkimi bez problemu.

Nie do końca pasuje mi również rozwiązanie, w którym Cersei spokojnie wysłuchuje Tyriona na murze. Ja wiem, że to są negocjacje i w teorii powinny przebiegać pokojowo, ale na litość Bloga, to Cersei. Jej rozsądne zachowanie skończyło się kilka sezonów temu. Z całą moją miłością do Tyriona, powinien skończyć przeszyty tuzinem strzał.

Inna sprawa, że mam poważne podejrzenia, że ona Tyriona nie słyszała. Mur wysoki, Tyrion mały, a i jakoś głosu szczególnie nie podnosił. No, chyba że mają tam wybitną akustykę.

Czas na pierwszy wątek, którego nienawidzę. To, jak rozwiązała się sytuacja pomiędzy Brienne a Jaimem. Nie cierpię go, bo z jednej strony, Jaime przeczy wszystkiemu, co zrobił. Wychodził z Cersei z tego samego miejsca, ale każde zawędrowało gdzie indziej. Jeszcze kupiłabym go, gdyby został jakoś delikatnie nakreślony – gdyby była choć mała scena, gdzie Jaime mówi Tyrionowi, że myśli o tym, by Cersei ratować. Ma w końcu jego dziecko. Ale nie. Po co.

Jaime nie tylko ot tak zmienia swój charakter, budowany przez ostatnie 7 sezonów, ale sprowadza wątek Brienne do okropnego miejsca.

Widzicie, serial i książka w przypadku Brienne zaznacza dwie rzeczy. Nie może być rycerzem, bo jest kobietą. I jest dziewicą, bo nikt jej nie chce. Wątek Wielkiej Kobiety nie kończy się jednak na pasowaniu na rycerza (i może jakąś honorową śmiercią w walce?), a kończy się na jej rozdziewiczeniu i porzucenia przez mężczyznę, którego pokochała.

Jeżeli finałowy odcinek niczego do jej historii nie doda (a nie umiem sobie wyobrazić, co można by jeszcze z nią zrobić), to cała historia Brienne sprowadza się do znalezienia rycerza, który zechce ją rozdziewiczyć. To jest jej finałowa scena. Jej przeznaczenie. Gdy o tym myślę, wiele niecenzuralnych słów ciśnie mi się na usta.

Bo jeżeli Brienne utożsamiała coś, to było to niedopasowanie się do społeczeństwa i próba życia na własnych zasadach. I jej finał całkowicie to rujnuje.

I może czas na drugi wątek, którego nie cierpię. Jaime i Cersei. Jak pisałam wyżej, cała historia Jaimego prowadziła do tego, by od Cersei się odsunąć. A nie dość, że bezsensownie do niej wraca, gadając jakieś kretyńskie rzeczy do Brienne, to jeszcze walczy o Cersei z Euronem.

Znowu zawodzi całe prowadzenie historii. I w tym miejscu porzućmy wątek Jaimego. A skoncentrujmy są na samej Cersei. Była budowana przez lata na tę najgorszą królową, zagrożenie, które trzeba zwalczyć. I umiera, bo sufit spada jej na głowę. Tak się nie robi. Tak się nie prowadzi historii.

Cersei powinna była zabić Arya, Jon albo skończyć tragicznie w smoczych płomieniach. Dlaczego? Bo my czekaliśmy na jej śmierć. Tak samo, jak czekaliśmy na śmierć Joffreya. Ona swoją śmiercią miała zapłacić za to, co zrobiła bohaterom, którym przez lata kibicowaliśmy.

Nie zapłaciła. Cały wątek rywalizacji pomiędzy Starkami a Lannisterami został zasypany gruzami.

Wszystkie krzywdy, jakie Starkowie ponieśli, zostały zasypane gruzami.

To jest zwykłe leniwe pisarstwo, nastawione na „nie możecie się domyślić, jak to wszystko się skończy”. Tyle że to nie jest kwestia, by skończyło się, tak jak chcemy. A o to, by rozpoczęte wątki zostały zamknięte. Już naprawdę lepiej by było, żeby Jaime wyprowadził Cersei i odpłynęli na łódce w siną dal.

To by przynajmniej pasowało do jej umiejętności zachowania życia.

Wszyscy czekaliśmy również na Cleganebowl. I nie mam na ten temat za dużo do powiedzenia. No odbył się. Był ładnie nakręcony. Dał nam przekomiczną scenę uciekającej Cersei. I… tyle.

Nie odebrałam go emocjonalnie, nie siedziałam na skraju krzesła. Myślę, że fakt, iż Góra stał się bardziej chodzącym zombie niż realnym przeciwnikiem, którego można zabić, sprawił, że nie potrafiłam się w to wszystko wczuć. Zakończenie walki w ogniu było ładną klamrą i warto o niej pamiętać, bo był to chyba jedyny naprawdę poprawnie zamknięty wątek w tym sezonie. Sandor żył po to, by zemścić się na bracie, nawet kosztem własnego życia. Dobrze, że choć o tym scenarzyści pamiętali.

Mam z tym duży problem, ale nie dlatego, że mam coś przeciwko kierunkowi, w jakim to poszło. Dany nigdy nie była łaskawą władczynią, choć zarówno ona, jak i my, chcieliśmy ją taką widzieć. Ale nie była też władczynią, która paliła bezbronnych ludzi.

Dlatego systematyczne palenie miasta – bo ono nie było szalone, ono było systematyczne, ulica po ulicy, mi strasznie nie leży. Już pomijając tempo, w jakim oszalała, można było to rozegrać trochę inaczej. Bo jak tłumaczą sami scenarzyści, Dany patrząc na Czerwoną Twierdzę, poczuła pustkę. Niby dostała to, co chciała, ale nie było w tym ani trochę satysfakcji. I patrząc na Czerwoną Twierdzę, poczuła wściekłość, za wszystkie krzywdy, jakie jej rodzina tam doznała.

I wiecie co – podoba mi się ta argumentacja. Do momentu, w którym Dany nie leci do Czerwonej Twierdzy, a pali otaczające ją miasto. Powtórzę, systematycznie, ulica po ulicy. Zupełnie inaczej wszystko by wyglądało, gdyby najpierw poleciała do Czerwonej Twierdzy. Gdyby zaczęła palić najpierw ją. Gdyby twierdza runęła. I w szale niszczenia, Dany zaczęła palić miasto na oślep.

To nie jest duża zmiana. Pozwala zagrzebać Cersei w objęciach Jaimego (jeżeli naprawdę musiało się to tak skończyć), pozwala, by Cleganebowl odbyło się na zgliszczach i skończyło w ogniu. Jednak pokazałoby dużo lepiej, że Dany straciła nad sobą panowanie. Że nic nie może jej zatrzymać.

Że Varys miał rację i Tyrion popełnił ogromny błąd, wydając go na śmierć.

Zamiast tego, no cóż, dostaliśmy skrupulatnie przeprowadzoną rzeź, którą nazywamy szaleństwem – bo każda rzeź jest szaleństwem. Ale równocześnie, nie ma za tym żadnego uzasadnienia charakterologicznego Danki.

Jeżeli miałabym wskazać jeszcze jedną rzecz, jaka mnie naprawdę urzekła, to pokazanie bezsensowności wojny. I tego, jak trudno jest zapanować nad żołnierzami. Zaraz po odcinku mówiłam, że choć część wojska powinno Jona posłuchać – teraz myślę, że w sumie niekonieczne. Agresja Dany i niszczenia miasta było pozwoleniem od samej królowej: róbcie, co chcecie.

A nasza własna historia pokazała niejednokrotnie, że zwycięskie wojsko często nie ma litości. I jak się straci nad nim panowanie, to nie idzie go odzyskać. Co ma też uzasadnienie w socjologii – gdy wszyscy coś robią, znika poczucie odpowiedzialności jednostki. Jak 20 osób bije jednego człowieka, znika u nich poczucie, że są osobiście odpowiedzialni za to, co się dzieje. Przecież nie byli w tym sami, inni też tak robili.

Czy chcemy, czy nie, jesteśmy zwierzętami stadnymi i robimy to, co robi reszta stada. Tak zbudowany jest nasz mózg. W większości sytuacji umiemy nad tym zapanować, jednak sytuacje skrajne, do których nikt nas nie może przygotować, potrafią wywołać właśnie takie reakcje.

Nikt więc Jona nie posłuchał. On sam, musząc się bronić w tym szale, zabija kilka osób. Ale przede wszystkim, nie wierzy w to, co widzi. Bo pomimo stania bezczynnie na środku ulicy, to on przewodzi wojsku, które morduje, grabi i gwałci. Z wyzwoliciela, stał się tyranem i złoczyńcą. A jeżeli ktoś ma sztywny kręgosłup moralny, to jest to Jon.

Jestem pod wrażeniem, jak pokazano bezsensowność wojny. Gdy kamera przeniosła się na ulice, najpierw po prostu pokazując bezimiennych ludzi, a później podążając tropem Aryi. Seriale i filmy rzadko to robią. Z reguły oglądamy, jak nasi bohaterowie toczą wielkie bitwy o wielkie sprawy, pokazujemy ich wojsko, ale cywile w tych opowieściach nie istnieją.

Tym razem było inaczej. Ten odcinek w dużym stopniu należał właśnie do cywili. Ci, którzy cudem uniknęli płomieni, byli gwałceni i mordowani. To nie nasze wojsko próbowało ich ratować, a wojsko Cersei Lannister.

Wybranie Aryi na główną bohaterkę ucieczki z miasta dało jeszcze jedną możliwość. Maisie Williams jest osóbką dość niską, nie ma nawet 160 cm. Dzięki temu większość statystów dookoła niej była wyższa. Kamera musiała być nisko, w tłumie, by móc pokazać twarz Maisie. Co pięknie potęgowało uczucie zamieszania, bezsilności i walki o życie.

Równocześnie, choć nie cierpię zakończenia wątku Cersei, ciągle liczę na udane zakończenie wątku Aryi. Odpuściła mszczenie się za okrucieństwa Cersei, by za chwilę zobaczyć jeszcze gorsze rzeczy. Bo jestem przekonana, że po tym, co zobaczyła, po tym, jak poznała okrucieństwo Dany, będzie próbowała ją zabić. Albo przekonywać Jona, by to zrobił. Cicho liczę, że po Nocnym Królu, to Dany będzie kolejną ofiarą Aryi.

Zostało tylko kilka godzin. Jeżeli finał sezonu będzie słaby (a trochę nam to grozi), przeżyję. Widziałam w swoim życiu wiele słabych finałów, które nie sprawiły, że mniej kochałam serial. To, czego się boję, to tego, że finał Gry o Tron wprowadzi jakieś kosmiczne wątki, cudownie tłumaczące całość. Problem z tymi wątkami jest taki, że one się nigdy nie sprawdzają. Są pisane po to, by zaskoczyć widza, ale nigdy nie mają nic wspólnego z logiką.

Takie zakończenie dał nam Sherlock, który dosłownie nadpisał przez to wszystkie wcześniejsze wydarzenia. Sprawiając, że do serialu już nigdy nie wróciłam. Takie zakończenie zaserwowało nam How I Met Your Mother, gdy okazało się, że wcale nie chodzi o tytułową matkę.

I tego się boję.

Bo ze słabym zakończeniem mogę żyć. GoT dało mi wiele wspaniałych odcinków, bohaterów, których kocham, wiele zaskoczeń i masę emocji. Nijakie zakończenie mi tego nie odbierze.

Finał zmieniający wydźwięk wszystkich wcześniejszych sezonów zrobi to z łatwością.

Zacznę bez owijania w bawełnę: to ten wpis chwalący The long night. To ten wpis, gdzie napiszę „naprawdę NIC nie widzieliście?”. To ten wpis, który pochwali finał. Dużo o tym myślałam. Przedyskutowałam to na wszystkie strony na SerialConie. Wysłuchałam wielu opinii. I będę bronić własną piersią, nawet jak nie wszystko jest cacy i można się czepiać choćby taktyki wojennej.

Stawiam też dość odważną tezę, że Arya wcale nie musi przeczyć legendzie o Azorze Ahai.

Będę szczera. Oglądałam The Long Nigt w nocy. Na maksymalnie rozjaśnionym ekranie monitora niezbyt drogiego laptopa, który ma trzy lata. To mój zwyczaj, jak sceny dzieją się w nocy, rozjaśniam ekran. I we wtorek z zaskoczeniem odkryłam, że nikt nic nie widział.

Ten odcinek był specyficznie nakręcony, kamera goniła, była chaotyczna, ale mam ochotę przychylić się do tego, co napisali twórcy. Zerknijcie na ustawienia monitorów. Być może nie wszystkie faktycznie dadzą radę. Ale duży kontrast i mała jasność monitorów sprawiają, że po ekranie biegają ciemne postacie na tle ognia. Ich regulacja nie sprawi, że będzie oglądać sceny walki, jakby toczyły się za dnia i znikną wszystkie niedoświetlone sceny, ale postacie powinny przestać wyglądać jak bezimienne cienie.

I oczywiście, odcinek powinien być nakręcony tak, by nie trzeba było bawić się w rozjaśnienie ekranu. Ale jeżeli naprawdę nic nie widzieliście, to warto sprawdzić, czy ta zmiana nie zrobi różnicy.

Chcę też obronić niedoświetlenia i chaotyczną pracę kamery. Bo tak wygląda prawdziwa walka. Nie ogarniasz, co się dzieje i starasz się nie zabijać przyjaciół, a wrogów. Dzięki temu zabiegowi czułam się faktycznym uczestnikiem bitwy. Łatwiej mi było zrozumieć strach bohaterów, ogrom beznadziei, panikę, chęć poddania się.

Kto spodziewał się, że pierwsze minuty tego odcinka to będzie szalona szarża hordy nieumarłych? Bo ja tak myślałam. Zamiast tego, dostaliśmy sceny pełne napięcia, oczekiwania. I ten mrok, który zasłania wszystko. Jest tam pięciu nieumarłych czy pięćdziesiąt tysięcy? Jest tan Nocny Król, czy może poleciał do Królewskiej Przystani? Czy tam ktokolwiek jest? Może róg to był fałszywy alarm?

Nadjeżdżająca Melisandre w pierwszej chwili wywołała u mnie atak paniki. TO JUŻ! A nie chwila, to tylko jeden jeździec. Jej spokojne nadjechanie od strony wroga, które blog wie, jak zrobiła, szalenie mi się podoba. Jest Kapłanką Światła, czyniącą dziwne rzeczy i mającą chyba z tysiąc lat. Jak ktoś ma przejść przez chordy nieumarłych niepostrzeżenie, o właśnie ona.

Przedwojenne oczekiwanie było pozbawione wielkich mów. Nikt nie próbował podbudowywać morali żołnierzy. Tę pracę wykonała Melisandre podpaleniem broni dothraków. Moc, jaką dostali, miała podnieść na duchu wszystkich. Widzów również. Miała także stworzyć jedną ze scen, którą chyba na zawsze zapamiętamy.

Galopujący w mrok oddział dothraków obserwowany z góry robił wrażenie. Równie wielkie, jak szybko gasnące światła.

Podbudowane morale szybko wróciły do pierwotnego poziomu. Albo spadły jeszcze niżej.

Przed odcinkiem zastanawiałam się, jak będzie przebiegać bitwa. Czy bohaterowie będą mieli jakieś szanse?

Okazuje się, że niewielkie. Pomimo kilku dobrych pomysłów, jak rozpalanie ostrokołów, umocnienia nie zdały egzaminu. Tym bardziej że Nocny Król zdawał się wszystkim swoim nieumarłym puścić film War World Z, gdzie jest przecież dokładny instruktaż, jak pokonywać wysokie mury.

Co ciekawe, przy wielu doniesieniach, jak bardzo ekipa wzorowała się na bitwie o Helmowy Jar, ja nie widziałam podobieństw. Nie liczyć ogromu pracy, wydaje mi się, że odniesienia widoczne były bardziej w odcinku drugim, niż w trzecim.

Natomiast nie mogę wyjść z podziwu poświęcenia ekipy – 55 nocy zdjęciowych, w śniegu, deszczu, na wietrze, bez przerwy. I to widać. Zmęczenie aktorów, ich rezygnacja, złość, że to ta 40 noc i jeszcze końca nie widać, a oni nadał w błocie, zimnie i nieszczęściu. I dokładnie tacy są nasi bohaterowie – zmęczeni i rozgoryczeni, że na każdego zabitego zombie, przypada 10 następnych.

Fala nieumarłych się nie kończy.

Bitwa była jednostronna i widać to od pierwszych do ostatnich minut. Gdyby Nocny Król nie pojawił się w Bożym Gaju, Winterfell by padło. I Cersei bardzo by się zdziwiła, bo padłaby też Królewska Przystań i to w tempie jeszcze szybszym – Cersei nigdy nie przywiązywała wagi do informacji o nieumarłych. Nie miałaby pojęcia czym ich zabić, a nawet gdyby wygrzebali informacje czym, to valyriańska stal nie leży obłogiem w skarbcu królewskim, a do smoczego szkła jest bardzo daleka droga.

Zapewne rody północy w końcu uklękną przed Dany, jednak na chwilę obecną została ona bez swojej wielkiej armii. Na pierwszy ogień poszli dothrakowie, a zaraz za nimi nieskalani, którzy poświęcili się, by reszta wojska mogła się schować za murami. Oczywiście, na pewno jakieś niedobitki obu oddziałów zostały (jak choćby Szary Robak), ale nie jest to wojsko, z którym Smocza Królowa pojawiła się u bram.

Co w sumie sprowadza nas do ciekawego miejsca. Snow ma teraz wielką przewagę, mając pod sobą przeważającą ilość ludzi chcących służyć jemu. Gdyby był mądry, zapewne by to wykorzystał i zepchnął Dany z bycia królową jeszcze w Winterfell. A że sam na smoku lata, jej przewaga pod tym kątem również jest żadna. Smok przeciwko smoku.

Jon to jednak Jon i na pewno tego nie wykorzysta.

Jedyna rzecz, która mnie naprawdę ubodła podczas oglądania to to, jak mało przydatne były smoki. Albo kręciły się w chmurach bez celu, albo np. Jon siedział sobie na smoku na murach Winterfell, gdy tuż obok próbowano rozpalić ostrokoły. Ja wiem, że chodziło głównie o walkę między smokami oraz o pokazanie odporności Nocnego Króla na smoczy ogień, ale brak ich większego udziału w samej bitwie wydaje mi się dużym niedopatrzeniem.

Zaskoczyło mnie także to, jak bardzo Dany nie radzi sobie z mieczem. I ja rozumiem, że Jorah miał zginąć w jej obronie, jednak miałam jakieś przeświadczenie, że żyjąca długi czas wśród dothraków Dany nie panikuje, mając w ręku oręż. I nie mówię o jakiejś popisowej walce, jednak gdzieś w głębi oczekiwałam, że umie coś więcej, niż machanie na ślepo. Tym bardziej że brała udział w każdej bitwie, odkąd pojawiła się w Westeros. Ale tu wychodzi jej arogancja i przekonanie, że skoro ma smoki, to nie musi mieć niczego więcej. Widać utrata smoka lub spadnięcia z niego było dla niej nie do pomyślenia (choć zdobycie smoka przez Nocnego Króla powinno dać jej do myślenia).

A ja spokojnie widzę scenę, w której Dany walczy u boku Joraha, który ginie osłaniając ją przed nagłym ciosem nieumarłego.

Z kolei Sam tak bardzo chciał walczyć, zapominając, że walczyć nie umie. I stając się postacią, którą trzeba chronić i umierać w jej obronie. I w pierwszej chwili miałam zamiar trochę się nad tym wątkiem wyżywać, jednak potem trafiła do mnie argumentacja twórców. Którzy umieścili Sama w walce po to, by pokazać także perspektywę zwykłego człowieka, który trafia na front. Tego gościa, którego werbują, bo jest w sile wieku i musi sobie radzić, pomimo że nie ma żadnych umiejętności. I watek sama rzeczywiście taki był. A że Sam nie może zginąć, bo jeszcze musi poświadczyć o pochodzeniu Jona, to ginęli inni w jego obronie.

Za to bardzo rozbawiła mnie początkowa przemowa Tyriona złoszczącego się, że zamknęli go w kryptach. Przecież mógłby pomóc u góry i jak ostatnim razem, zauważyć coś, czego nikt inny nie zauważył. Krzyknęłam wtedy do ekranu „zauważ, że stoisz w KRYPTACH, a Nocny Król WSKRZESZA UMARŁYCH!”. No, ale nie zauważył. Co skończyło się dokładnie tak, jak przewidzieli fani – choć bez bezgłowego Neda biegającego po korytarzach.

Bardzo podoba mi się ciągłe wracanie scenarzystów do małych momentów z początkowych sezonów. Tym razem była to Arya, która wręczając Sansie sztylet, powiedziała „dźgaj ostrym końcem” i była do dokładnie ta sama instrukcja, jaką usłyszała od Jona będąc małą dziewczynką.

W krypach narodziła się także pewna więź między Sansą a Tyrionem. Gdy w końcu oboje stanęli po tej samej stronie barykady, odkryli, że w innych okolicznościach może ich małżeństwo nie byłoby taką porażką. Obydwoje inteligentni, byliby dla siebie świetnym wsparciem. Jednak ze związkami często bywa tak, że muszą powstać w dobrym momencie. Przerażona młoda Sansa i zirytowany na swojego ojca Tyrion to nie było coś, co mogło kiedykolwiek zadziałać.

Co innego, teraz gdy Sansa jest już dorosła i pewna siebie, wiele przepracowała i przeżyła, podobnie jak Lannister. Może nigdy by się w sobie nie zakochali (ale bądźmy szczerzy, rzadko które małżeństwo w czasach kojarzenia par w oparciu o posag i stan społeczny doszło do momentu, w którym się w sobie zakochali), ale z pewnością mogłaby to być głęboka przyjaźń i szacunek. Co czasem oznacza dużo więcej niż miłość.

Odkupienia zaznał też Theon, któremu Bran na koniec powiedział, że jest dobrym człowiekiem. Problem z Branem jest jednak taki, że mówi rzeczy, a potem wywraca oczy, pokazując białka i w sumie nie wiadomo, co się dzieje. Theon zginął walecznie, rzucając się na Nocnego Króla, bo powiedzmy sobie szczerze, nic więcej mu w tamtej sytuacji nie zostało. Mógłby uciec, ale nie chciał już uciekać. Chciał zmyć swoje winy, swoją smutną i tragiczną historię zdrad i strachu. Finalnie umarł jak bohater.

Ciekawa jestem wizji Brana, bo mieliśmy dokładnie pokazane, jak zamienia się we wrony. Czy wiedział, że musi patrzeć na coś innego, niż samą walkę? A może to była próba przyciągnięcia do siebie Nocnego Króla? Mam nadzieję, że ten temat wróci, bo mam trochę dość Brana, który rzuca hasła w powietrze, ale nikomu nie raczy powiedzieć, co robi. I czekam, aby dowiedzieć się, po co mu dokładnie te moce, bo bycie samą przynętą na Nocnego Króla mnie nie satysfakcjonuje. Bran potrzebuje jakieś domknięcia i wytłumaczenia.

Ja wiem, że masa osób nie zgadza się z tym, że to Arya zabiła Nocnego Króla. Znam głosy, że to powinien być Jon lub Danka. Nasłuchałam się argumentów, że skoro Jon nie zabił króla, to po co zmartwychwstał. Tyle że jeżeli Arya nie zabiłaby Nocnego Króla, to po co byłby jej ten cały trening asasyński?

Cała jej droga, niezależnie, czy w książkach, czy w serialu, zmierzała właśnie do tego punktu.

Była na zamku jedyną osobą, która jest w stanie się bezszelestnie podkradać, co było w serialu pokazane nie raz. I nie radzi sobie z hordą zombie, uciekając w panice, bo nie z takim zagrożeniem uczyła się walczyć. Arya była trenowana do zabijania konkretnego, wyznaczonego celu. Nie będę ukrywać, że w tym przypadku trochę książki mieszają mi się z serialem, więc nie dam głowy, czy w ekranizacji wyraźnie to zaznaczono, ale w książkach tak – cały trening Aryi polegał na wyszkoleniu jej na skrytobójcę.

Kolejnym z dowodów na to, że to Aria była wyznaczona na tą, która ma zabić, jest sztylet, którym to zrobiła. Ten sam, który był własnością Littlefingera.  Na samym początku historii, sztylet ten miał zostać wykorzystany do zamordowania Brana. Gdy Lady Stark powstrzymała zabójcę i zaczęła szukać właściciela sztyletu, Peter przyznał, że kiedyś był jego, jednak potem przegrał go i broń stała się własnością Tyriona. To od tego oskarżenia zaczęły się problemy na linii Lannisterowie-Starkowie.

Później sztylet powrócił do rąk Baelisha, który przekazał go Branowi w geście dobrej woli uwawanej przyjaźni. Jak to Peter miał w zwyczaju, myślał, że jest najmądrzejszy. Nie przywidział, że Bran podaruje go Aryi, która zamorduje Littlefingera właśnie tą bronią.

Gdzie powiązanie? Jeszcze nie skończyłam wyliczać! Bran nie widzi przyszłości, ale z pewnością wiedział, jaki sztylet znalazł się w jego posiadaniu. Bo ten sam sztylet widzi Sam, gdy wertuje księgę w poszukiwaniu sposobu na zabicie białych wędrowców. Twórcy od początku pokazali nam, że ten, kto ma sztylet, ten będzie mógł zabić Nocnego Króla. Bran dał do Aryi z tego jednego, konkretnego powodu.

Dlaczego jednak nikt z obstawy Nocnego Króla nie próbował Aryi powstrzymać? Myślę, że z dokładnie tego samego powodu, z którego żaden nie ruszył się, gdy na Nocnego Króla biegł Theon. Kto mógł przypuszczać, że mała dziewczynka ma pod pazuchą coś, co faktycznie mogło mu zaszkodzić? Gdyby Arya miała jakąkolwiek inną broń, Nocny Król bez problemu by ją zabił.

Podobała mi się także teoria, która wypłynęła w Internecie od razu po finale trzeciego odcinka. Przywołuje ona hasło, które padło w serialu: no one can kill the Night King. Co tłumaczy się na: nikt nie może zabić Nocnego Króla. Ale w polskim tłumaczeniu ginie pewna gra słów. Kim Arya była przez cały swój asasyński trening? Nikim. Miała się wyrzec swojej osobowości. Arya to no one. A ponieważ w języku angielskim nie mamy podwójnego zaprzeczenia, to usuwając je również z języka polskiego, dostaniemy frazę: Nikt może zabić Nocnego Króla – co pokazuje podwójne znaczenie tej wypowiedzi. A także przeznaczenie Aryi.

Co jednak z Azorem Ahai i legendarnym księciem, czy też księżniczką? Czy jest nią Arya? Od pewnego czasu po Internecie krąży kolejna ciekawa teoria, że Azor wcale nie musi być jedną osobą. Jest ona zbudowana na podstawie cytatu:

„Jest księciem, którego obiecano, a jego pieśń to pieśń lodu i ognia – gdy to powiedział, spojrzał na Dany. Wydawało się, że ją zobaczył, chociaż stała za drzwiami – Potrzebne jest jeszcze jedno – rzekł. Nie wiedziała, czy do niej, czy do kobiety leżącej na łożu – Smok ma trzy głowy”.
„Starcie Królów” – wizja Dany z Domu Nieśmiertelnych, w której Rhaegar Targaryen rozmawia z Elią Martell

Jeżeli scenarzyści nie porzucili oczywiście wątku przepowiedni, może się okazać, że Arya jako asasynka sybmolizująca odnogę pieśni lodu zabija Nocnego Króla. Dany, to część przepowiedni, która jako symbol ognia, sprowadza z powrotem do Winterfell smoki i armię potrzebą, by powtrzymać hordy zombie. Ale to Jon, który łączy w sobie oba żywioły, finalnie musi zasiąść na tronie, by zapanować na chaosem Siedmiu Królestw i zaprowadzić pokój.

Być może jest to bardzo naciągana teza, ale przecież do niedawna bardzo naciąganą tezą było również pochodzenie Jona Snow.

Nie będę się rozpisywać nad tym, kto umarł, bo ku mojemu zaskoczeniu, prócz Joraha i Theona, zginęły postacie mocno drugoplanowe. Tu zgodzę się z głosami, że to trochę mało grotoronowe, tym bardziej że część postaci w odcinku drugim dostawała domykanie swoich wątków.  Ale zobaczymy, jak to wszystko się potoczy.

Trudno na koniec dywagować, co stanie się dalej, bo o ile twórcy w miarę chętnie mówili o trzech pierwszych odcinkach, tak milczą, jak zaklęci o drugiej części sezonu. Miejmy nadzieję, że jest to spowodowane nagromadzeniem wszystkich niespodzianek, rozwiązań i odpowiedzi, nad którymi dyskutujemy od lat.

Jeden ze scenarzystów powiedział, że gdy pisał ten odcinek, to pisał „list miłosny do bohaterów, bo tak bardzo ich wszystkich kocha”. I to było w tym odcinku czuć. Zamykaliśmy niektóre wątki, ale przede wszystkim, daliśmy postaciom ze sobą porozmawiać.

I to było coś, co Gra o Tron robiła zawsze dobrze. Ten serial nie jest zbudowany na smokach i bitwach – choć im bliżej końca, tym ich więcej. Zbudowany jest na ciekawych bohaterach, ich relacjach, rozmowach i naszym uwielbieniu do nich. I to właśnie dlatego, każda nagła śmierć bohatera wywoływała tak wielkie poruszenie. To dlatego, baliśmy się później kogoś polubić, bo nie chcieliśmy mieć złamanego serca.

Od tego odcinka minął prawie tydzień, a im dłużej o nim myślę, tym bardziej jestem w nim zakochana.

A Night of the Seven Kingdoms jest prawie klasycznym odcinkiem butelkowym. Co to oznacza? Bottle episode to odcinek w całości rozgrywający się w jednym miejscu. Najczęściej to mieszkanie czy pokój, ale w tym przypadku było to po prostu Winterfell.

Scenarzyści mogli sobie na to pozwolić bez większych strat, bo w końcu mieliśmy prawie wszystkich bohaterów w jednym miejscu. W Królewskiej Przystani została tylko Cersei, która obecnie nie ma za wiele do roboty. No i nie ukrywajmy, odcinek ten miał także za zadanie oszczędzić budżet przed nachodzącą w odcinku trzecim wielką bitwą.

Ciekawostką jest to, że na potrzeby tego sezonu powiększono i wybudowano całe Winterfell, co też mogliśmy sobie w tym odcinku dokładnie pooglądać, bo nasi bohaterowie emocjonalnie żegnali się z życiem w różnych częściach zamku.

Spotkanie Jaime i Brana z końca odcinka pierwszego, płynnie przeszło do spotkania z Dany. Ta, choć doskonale wiedziała, kim był jej ojciec i że w sumie śmierć to mu się należała, nie kryła rozgoryczenia i ochoty nakarmienia smoków.

Ale w sumie nie ma się co dziwić. Gdyby się zastanowić co przeszła, na początku ze swoim bratem, potem gwałty, tułaczki, ataki na jej życie – kto by się nie wkurzył, widząc przed sobą przyczynę tego wszystkiego. Na szczęście jesteśmy w Winterfell, a w Winterfell słucha się Starków.

Tyrion nieporadnie próbował się za Jaimem wstawić, co jeszcze bardziej zachwiało jego pozycją królewskiego namiestnika. Natomiast w roli ratunku pojawiła się Brienn. Brien, której w tej roli się nie spodziewałam, bo życie zawsze łajało ją, gdy próbowała stanąć w pierwszym szeregu.

Jej ratunek jest wyrazem albo głębokiej przyjaźni, albo miłości do Lannistera. Które z uczuć przemówiło, zależy od preferencji. Sama długo nie wiedziałam, ku której z wersji się przychylam, ale naprawdę długo wałkowałam ten odcinek w głowie. I przychylam się do miłości. Która zresztą jest między tą dwójką ciekawie rozegrana, bo nigdy nie padły żadne słowa, deklaracje. Wytworzona między nim więź, w sytuacji pokoju i dobrobytu, nie miałaby szansy zaistnieć.

Cytat, jaki widzicie w podtytule, to słowa Brana skierowane do Jaimego na zakończenie obrad. Ale w rzeczywistości, Bran parafrazuje Złotego Lwa z pierwszego odcinka. Gdy ten, patrząc na jeszcze ukochaną siostrę, tuż przed zepchnięciem Brana mówi: The things I do for love.

Możemy sobie tylko wyobrazić, jak blisko Jaime był padnięcia na kolana i błagania o przebaczenie,

Potwierdziły się jednak moje przeczucia z odcinka pierwszego i Bran jest przekonany, że jego kalectwo było niezbędne do stania się Trójoką Wroną. Co ciekawe, twierdzi, że czyn Jaimego był potrzebny również Lannisterowi, by ten mógł się zmienić na lepsze.

Dany ma ciężko w Winterfell, jeżeli chodzi o totalną i pewną władzę nad wszystkimi. Piękna jest scena, jak zaraz po ułaskawieniu Jaimego, Sansa wstaje i wychodzi, to samo robi Jon. Żadne z nich nie czeka, co zrobi królowa. Dany zostają na środku sama, niezdecydowana, gdzie ma pójść i co zrobić.

To samo odbyło się po przybyciu Theona. Niby klęknął przed Dany, ale to Sansę zapytał, czy może walczyć za Winterfell. Nie zapytał Dany, gdzie chce jego i jego ludzi w walce z Nocnym Królem, zapytał Brana, czy może go chronić.

Ale największą porażkę musiała poczuć, rozmawiając z Sansą. Już mogłoby się wydawać, że wszystko będzie dobrze. Wyznała miłość do Jona, szukała cech, które je łączą (powiedzenie, że obie sprawnie rządzą w świecie, gdzie kobiet u władzy nie chce się widzieć, było mądrym posunięciem). Ale Dany, jak wiele osób przed nią, nie doceniła Sansy.

Trochę nie wierzę, że to piszę, bo długo nie lubiłam tej bohaterki. Zawsze wolałam Daenerys. Prawdopodobnie dlatego, że Martin uczynił Sansę w książkach strasznie nudną. Na chwilę obecną, to serial miał na nią dużo lepszy pomysł. I sprawnie mnie do Lady of Winterfell przekonał (co w przypadku GoT oznacza, że chyba powinniśmy się z Sansą żegnać).

Sansa ma gdzieś komplementy i miłosne igraszki brata. Ją interesuje tylko Północ. A Północ nie ma ochoty już nigdy więcej klękać. Co dla Dany z oczywistych względów jest nie do przyjęcia. Pozwolenie Winterfell na niezależność oznacza, że inne królestwa również zechcą takie być.

Cios jednak uderzył Daenerys z mało oczekiwanej strony. Jon nie wytrzymał i w mało odpowiednim momencie postanowił podzielić się rewelacjami o swoim pochodzeniu. W przeciwieństwie do wszystkich widzów chyba nie przewidział reakcji Dany.

Ta SŁUSZNIE zauważyła, że rewelacje o pochodzeniu Jona poznał jego brat i najlepszy przyjaciel (któremu Dany przy okazji wybiła całą rodzinę). Nie powinniśmy się dziwić, że nie chce tym wiadomościom zaufać. Jon nie posiada również żadnych cech, które na pierwszy rzut oka czyniłyby go Targaryenem. Brak blond włosów, jasnych (a najlepiej fioletowych) oczu. Wszystko zabrały geny Starków.

To, co powinno jej dać do myślenia, to reakcja smoków na Jona. Ale jak widać ani w pierwszym odcinku, ani w tym, temat smoków w tym kontekście się nie pojawił.

Nie wiem jak inni, ale ja czekam w końcu, aż do któregoś z nich dojdzie, że sypia z rodziną. Dla Dany może to być normalne. Targaryenowie od wieków żenili się między sobą i w takim kulcie została na pewno wychowana, ale Jon to inna sprawa. Jak na razie chyba wyparł tę część rewelacji.

Albo scenarzyści postanowili się nad tym nie pochylać.

Nie będę ukrywać, Internet zaskoczył mnie swoją reakcją na szybki romans Aryi i Gendry’ego. Co prawda, też się zdziwiłam, bo nie sądziłam, że scenarzyści zdecydują się ich jednak połączyć, ale to, że ich do siebie ciągnie, wydawało mi się jasne – pisałam o tym tydzień temu.

Zrozumiałe było dla mnie także podejście Aryi do seksu. Za kilka godzin prawdopodobnie zginie. Nigdy tego nie robiła. Jeżeli coś jej w życiu zostało odebrane, to była to bliskość fizyczna. Nauczono ją mordować, żyć w skrajnych warunkach, ale nie nauczono jej kochać. Jak więc inaczej miałaby do tego podejść?

A Gendry? Gendry to ktoś, kogo zna od dawna. Zjawa z dawnego życia. Idealny kandydat, by ostatnią noc spędzić w łóżku.

Co zabawne, na początku GoT, król Robert mówił do Neda, żeby połączyli swojego rody. On ma syna, Ned ma córkę, idealnie. Żaden wtedy nie pomyślał, że rody mogą się połączyć, ale zrobią to zupełnie inne dzieciaki.

Scena przy kominku jest jedną z moich ulubionych w tym odcinku. Począwszy od popisującego się Tormunda i minę Jaimego pt. „co tu się odwala?”, przez piosenkę Podricka, aż do pasowania Brienne.

Jest coś urzekającego w oglądaniu, jak bohaterowie, którzy byli po wielu różnych stronach, mogli się wiele razy pozabijać, siedzą w jednym pokoju, wspominają bitwy, które cudem przeżyli i przygotowują się na śmierć. Bo możemy być pewni, że większość z nich zginie. Ten odcinek był prawdziwym, spokojnym pożegnaniem.

Grzebiąc za informacjami do wpisu, z zaskoczeniem odkryłam, że piosenka Podricka jest ukłonem w stronę fanów książek – jej część pochodzi bowiem z powieści. Tego, czego scenarzyści nie mieli, dopisali. Piosenka Jenny of Oldstones w pewien sposób opowiada o tym, jak rozpoczął się cały łańcuch zdarzeń, który doprowadził wszystkich do miejsca, w którym są.

Mówi ona o Jenny, która była ukochaną Duncana Targaryena, który dla niej zrzekł się tronu. Przez jego decyzję, na Żelaznym Tronie usiadł Szalony Król, który był następny w kolejce. Piosenka jest smutna, bo zakochanym nie było dane być razem. Duncan zginął w pożarze letniej rezydencji Summerhall. Przyczyny pożaru nie są znane.

Scena przy kominku miała jednak jeszcze inne zadanie. Cudownie zamknąć wątek Brienne, która nigdy nigdzie nie pasowała na rycerkę. Nie była damą, bo nie umiała i nie chciała nią być, a wszelkie próby zachowywania się jak dama dworu kończyły się dla niej brutalnymi żartami. Nie była rycerzem, choć bezsprzecznie była najbardziej rycerską postacią w całych Siedmiu Królestwach.

Możemy się śmiać z maślanych oczek Tormunda, ale to właśnie on, wolny człowiek z kultury, która traktuje wszystkich jednakowo, był potrzebny, by złamać tradycje. Tormund widzi przed sobą kobietę, która zachowuje się jak rycerz, mówi jak rycerz i walczy jak rycerz.

Nielogiczne jest, że nie jest rycerzem.

Jaime, który przypomina, że to on jest rycerzem i on może pasować innego rycerza, był piękny. A jeszcze piękniejsze było skinięcie głowy Podricka, który, chyba jak nikt inny wiedział, o czym marzy Brienne. I jak bardzo się boi, że to koleiny głupi żart.

Oczy mi się zaszkliły. Bo w końcu Brienne dostała to, czego od zawsze pragnęła. I, dlatego że jestem przekonana, że jej pasowanie na rycerkę było tylko po to, by mogła jak rycerka bohatersko zginąć.

W końcu poznaliśmy, choć częściowo, zamiary Nocnego Króla. Chce sprowadzić na ludzi zagładę, zapomnienie i wieczną noc. I zabicie Trójokiej Wrony, która jest chodzącą historyczną encyklopedią, jest pierwszym krokiem do zagłady.

I ma to sens. Nawet bohaterowie mówią, że bez pamięci o tym, kim jesteśmy, stajemy się zwierzętami. Wydaje mi się jednak, że możemy założyć, że Bran przeżyje.

Pytanie, co zrobi Nocny Król? Nie widać go było w zwiastunie trzeciego odcinka. Ciekawa teoria mówi, że wybierze się on samotnie na smoku do Królewskiej Przystani, by tam wszystkich zabić i zwiększyć liczebność armii.

Nie będę jednak ukrywać – jeżeli chęć niesienia bezsensownej zagłady jest jedynym motorem napędowym Nocnego Króla, to poczuję lekkie rozczarowanie.

Przed nami bitwa, którą kręcili 53 noce. I rozwiązanie zagadki czy Krypty są na pewno takim bezpiecznym miejscem, gdy przeciwnik może ożywiać trupy.

Czeka nas też dużo łez. I emocji. I zapewne przegranych zakładów (wcale nie założyłam się ze znajomym, kto zginie).

Ten odcinek dał nam czas na pożegnanie się z ulubionymi postaciami, na pożegnanie się z trójkątami miłosnymi i prawdopodobnie z Winterfell, które może zostać zrównane z ziemią.

Na koniec zostawiam Was z kolejnym filmem od HBO, gdzie opowiadają o budowie Winterfell i nagrywaniu drugiego odcinka.