Pierwszy odcinek ósmego sezonu był taki, jak wiele innych pierwszych odcinków GoT. W teorii nic się nie działo. Dużo spojrzeń, wymiany zdań, przypominania widzom, gdzie zakończyli oglądać, jaki bohater opowiedział się za kim, gdzie się znajduje i dlaczego.

W praktyce, jak zawsze, pod płaszczykiem milczenia i uśmieszków, pionki na szachownicy ustawiają się na nowo, pokazując zarzewia do kolejnych konfliktów, podczas gdy jeszcze nie rozwiązaliśmy tych starych. Odcinek ten jest także pewnego rodzaju hołdem dla pierwszego odcinka Gry o Tron.

Gdy jeszcze nie wiedzieli, czy robią hit, czy odejdą w niepamięć.

Kto nigdy nie ogląda czołówki GoT, ten dużo traci. Zawsze należy, choć na początku sezonu zerknąć, co zmienili, co nowego się pojawiło, a co zniknęło. Tym razem, zmiany nie były delikatne. Na sam koniec zmieniono wszystko i zamiast oglądać Westeros z lotu ptaka, przenieśliśmy się do środka.

Czy to oznacza, że sezon będzie bardziej… intymny? Będzie się kręcił wokół stołów narad wojennych? A może jest po prostu czymś, co twórcy dawno chcieli zrobić? Trudno powiedzieć, ale nie da się zaprzeczyć – jak zawsze czołówka jest świetna. Jeżeli jej nie obejrzeliście, przyzwyczajeni, żeby ją przeskakiwać, koniecznie to nadróbcie!

Ten odcinek jest pełen odniesień do pierwszego odcinka GoT – jest ich tak wiele, że dla pewności, aż go obejrzałam ponownie. Po tylu latach i ze świadomością, co wydarzy się dalej, jest to zabawne uczucie i dziwne uczucie widzieć jak bohaterowie beztrosko się śmieją. Jak Sansa martwi się, że Joffery jej nie polubi. Jak Arya jest znudzona haftowaniem i marzy o strzelaniu z łuku. Jak Jon desperacko chce trafić na mur. Jak młoda Dany siedzi przerażona na swoim weselu i jej brat niecierpliwie czeka, aż Drogo da mu armię. I ci aktorzy, tacy młodzi!

W ciągu tylko kilku lat, tyle się zmieniło. Nawet ich gra. Naprawdę widać mocne postępy u wielu z nich.

Ale wracając do wątku głównego, co mają ze sobą wspólnego oba, tak odległe w czasie odcinki?

ü  Przyjazd do Winterfell – 9 lat temu oglądaliśmy, jak to Cersei przyjeżdża z Robertem w obstawie ogromnej świty. Teraz patrzymy dokładnie na to samo, w wykonaniu Dany i Jona otoczonych wojskiem.

ü  Wspinaczka – mamy małego chłopca wspinającego się po drzewie, tak jak przed laty wspinał się Bran tuż przed swoim wypadkiem. W obu przypadkach wspinaczka również dotyczyła wypatrywania królewskiego przejazdu. Bran wypatrywał czy już nadchodzą, mały chłopiec próbował ogarnąć rozmach armii. Co ciekawe, wiele głosów mówi, że to mały Umber się wspinał – co nie jest prawdą. Chłopcy są do siebie podobni, ale wspinał się zdecydowanie młodszy, bezimienny dzieciak. Lorda Umbera spotkał gorszy los.

ü  Gdzie jest Arya? – w pierwszym odcinku Catelyn Stark, czekając z rodziną, na przyjazd królewskiej świty która pyta, gdzie podziała się Arya. W 8 sezonie również nikt nie wie, gdzie jest. W obu odcinkach pytanie to zadane jest Sansie. A Arya, podobnie jak na samym początku, stoi w tłumie ludzi przyglądając się paradzie. Po 9 latach jednak nie czuła się już w obowiązku pojawić na powitaniu królowej.

ü  Znak pierwszych ludzi – znów widzimy znak pierwszych ludzi / Nocnego Króla. Nie tylko znowu jest zrobiony z trupów i części ciał, ale po raz kolejny mamy przy tym zabite dziecko. W pierwszym odcinku była do mała dziewczynka (GoT szybko przełamał lody i przeszedł do zabijania dzieci), a w ostatnim sezonie to mały Umber. I oboje radośnie ożywają. Co oznacza? Jesteśmy pod sam koniec i nikt z całą pewnością nie umie odpowiedzieć na to pytanie. Co ciekawe – znak pierwszych ludzi rozpoczyna odcinek pilotażowy, z kolei teraz umieścili go prawie na samym końcu. Jakby domykając pewien rozdział.

ü  Krypta – ważne rzeczy odbywają się w krypcie. To tam Ned Stark słyszy propozycję króla, który proponuje mu objęcie posady namiestnika królewskiego, tuż przed grobem swojej siostry. Matki Jona Snow. Co jest znamienne, bo to tu, przy grobie Neda Starka, Jon dowiaduje się, kim w rzeczywistości jest.

ü  Jaime i Bran – pierwszy odcinek kończy się tym, jak Jaime zrzuca Brana z wieży, chcąc chronić swój kazirodczy związek z Cersei i tym samym ustanawiając przyszłość Brana, jako Trójokiej Wrony. Ósmy sezon w pierwszym odcinku również żegna nas dokładnie tym zestawieniem, choć teraz Jaime nie stoi naprzeciwko dziecka, a mężczyzny. I jest blady ze strachu.

ü  Dany przedstawiana jest trochę jak jej brat – zwróćcie uwagę na to, że Viserys w pierwszym odcinku oczekiwał, że Khal natychmiast da mu wojsko, a najlepiej jakby przed nim klęknął. Tak samo zachowuje się Dany, przyjeżdżając do Winterfell. Oczekuje pełnego poddania i choć, w przeciwieństwie do brata, stoi za nią cała armia Nieskalanych, daleko jej do tej, która walczy o prawa ludzi z pierwszych sezonów. Teraz jest tą, która grozi i pali.

Mamy także mrugnięcia do widza:

ü  Kusza – Cersei uwielbia „poetycką sprawiedliwość”, daje więc Bronnowi dokładnie tę samą kuszę, którą Tyrion zabił Tywina. Przyznam jednak, że nie martwiłabym się przyszłością braci. Tyrion powiedział Bronnowi, że przebije dwukrotnie każdą cenę, jaką ktoś wyznaczy za jego życie. Poza tym Bronn doskonale dogadywał się z oboma z nich. Jest zabójcą na zlecenie, ale trudno mi uwierzyć, by naprawdę wykonał rozkaz. Cersei źle wybrała.

ü  Ed Sheran – dziwna rozmowa prostytutek w burdelu odnosiła się do nikogo innego, jak do postaci grającej przez Eda, którą fani szczerze znienawidzili. Już wiemy, co się z nim stało. Przeżył, ale spaloną twarz, pozbawioną powiek.

Mamy morze powitań i wiem, że wielu się na nich wynudziło. Ale pamiętać musimy, że był to odcinek konieczny, część z tych postaci nie widziała się od pierwszego sezonu. Nie będę omawiać ich wszystkich, jednak część po prostu muszę.

Po raz pierwszy spotykają się Sansa i Dany. Sansa z oczywistych powodów nie jest zachwycona przybyciem blond królowej. Jon jechał zdobyć sojuszników, nie padać na kolana. I czy można się jej dziwić? Od dziecka marzyła o wielkich tytułach i zaszczytach. Sama miała zostać królową, los jednak chciał inaczej i trafiła na Joffreya. A powiedzmy sobie szczerze, będąc córką Neda Starka, najlepszego przyjaciela Roberta, drogę na tron miała czystą i jasną. Przez resztę swojego życia, była pomiatana, wykorzystywana i musiała posłusznie schylać głowę, co w większości przypadków, kończyło się dla niej źle. Nawet Littlefinger, który miał o nią dbać, wydał ją za gwałciciela i psychopatę (Sansa ma prawdziwego pecha do takich).

Nie dziwię się, że ucieszyła ją myśl, bycia siostrą Króla Północy, a kto wie, może w przyszłości i całych Siedmiu Królestw. Doskonale poradziła sobie jako Pani Winterfell, pokazała, że wiele się nauczyła i… znowu każą jej klękać. Między wierszami grożąc smokami. Sansa potrzebuje wysokich tytułów i zaszczytów. Chce ich, bo to jej tarcza ochronna. Będąc wysoko postawioną, nikt nie będzie mógł już jej niczego kazać i skazywać na kolejne okropieństwa.

A przynajmniej tak jej się wydaje.

Daenerys z kolei zapomina, że nie jest już za morzem. Za morzem, gdzie ustanowiła swoje rządy, miała przyjaciół i wrogów, i gdzie się z nią liczyli. Gdyby zapytała mnie o zdanie, powiedziałabym jej, zapomnij o Westeros. Tam musisz zaczynać wszystko on nowa, a nawet jak jest kilku ostatnich wiernych Targaryenom, to nikt nie zna ciebie. Nie zapracowałaś sobie na szacunek. To, co zrobiłaś dla Nieskalanych, tu się nie liczy. Dany miała co prawda trochę czasu, by się o tym przekonać, ale ewidentnie nie ma ochoty uczyć się na błędach. Jest wyraźnie zaskoczona niechęcią mieszkańców Winterfell i wyraźnie usatysfakcjonowana ich reakcją na smoki.

Może to moje wrażenie, ale ten odcinek wyraźnie pokazywał Dany w złym świetle. Czyżby Dany miała być na sam koniec tą złą, nieodrodną córką swojego ojca, Szalonego Króla?

Arya i Jon z kolei nie widzieli się przez lata. Od pierwszego sezonu ich drogi nie przecięły się ani razu, a Jon z pewnością długo myślał, że jego mała siostrzyczka nie żyje. Nie mam tu dużo do powiedzenia, poza tym, że lekko oczy mi się spociły. No i poza tym, że jak Jon dobrze to rozegra – i w oczach Aryi nie zdradzi rodziny – to ma za sobą prawdopodobnie najbardziej wykwalifikowaną skrytobójczynię w Westeros. Kieruj chłopie wojska na Nocnego Króla, a do Królewskiej Przystani wyślij samą Arię. Konflikt z Cersei zażegnamy w drugim odcinku.

Arya spotyka też w końcu Ogara. A jak pamiętamy z jego rozmowy z Brienn, trochę traktuje ją jak córkę (w 7 sezonie wymieniali się uwagami o niej, jak dwójka dumnych rodziców). Ogar zachowuje duży dystans i lekką wrogość, nie można mu się jednak dziwić, w końcu dziewczyna zostawiła go na śmierć. Ale nie wmówi mi nikt, że nie było tam podszytej lekkiej dumy z tego, jaka wyrosła. I że ciągle żyje.

Z kolei spotkanie Aryi z Gendrym, było takim uroczym przypomnieniem, w kim się kochała, jaka kiedyś była. Gendry też nie do końca wie, jak się zachować, ale wydaje mu się, że widzi przed sobą ciągle tę samą małą dziewczynkę, która nie lubi sukienek. Ale to jest GoT, więc zamiast uroczego romansu, któreś z nich zapewne zginie.

Sansa spotyka Tyriona. I jest to moje drugie, ulubione spotkanie w tym odcinku. Ta dwójka wymieniła się złośliwościami, ale równocześnie widać, że niezwykle się szanuje. Sansa doskonale pamięta, że jeżeli ktoś jej nie skrzywdził w całym jej życiu, to był to między innymi Tyrion. Ten z kolei, może ma lekkie pretensje, że zostawiła go z tym całym burdelem samego, ale z drugiej strony widać w jego słowach podszytą dumę i radość, że dziewczyna jednak pokonała wszystkie przeciwności losu. To, co mi się niezwykle podobało, to powiedzenie przez Sansę „uważałam cię za inteligentnego”. Co tylko pokazuje, że lata temu mogła go nienawidzić. Ale to było lata temu, teraz rozumie wiele z jego decyzji.

Jaime spotyka w końcu Brana. I to jest mój ulubiony moment. Nie padły żadne słowa. Bran przyglądał się z tym swoim wyrazem twarzy „wiem wszystko”. Jaime z kolei, zdecydowanie pobladł. Ale nie wydaje mi się, by miało tu dojść do jakiegokolwiek konfliktu. Bran nie jest już Branem, ma gdzieś ludzkie zwady, co więcej, może nawet myśli, że musiał stracić władzę w nogach, by stać się Trójoką Wroną.

Ale ta chwila milczenia, te ostatnie sekundy odcinka, miały w sobie ogromną moc. Upadek Brana był jednym z powodów, przez które Ned podjął śledztwo. Pierwszym było oskarżenie przez siostrę Catelyn, że Lannisterowie zabili jej męża, lorda Arryna, ówczesnego namiestnika. Podrzuciła również myśl, że planują oni morderstwo samego króla Roberta. A na to wszystko (gdyby sprawa nie była już dla Neda wystarczająco osobista), doszło podejrzenie, że Tyrion zlecił morderstwo nieprzytomnego po upadku Brana.

Jedno wypchnięcie małego chłopca z okna i dosłownie cały świat rozpada się na kawałki.

Nie zapomniałam o spotkaniu Dany i Sama, ale celowo przeniosłam to tutaj. Dany paląc wszystkich dookoła, bardzo sukcesywnie narobiła sobie wrogów, nawet tam, gdzie myślała, że ma sojuszników. Sam może jeszcze przeżyłby śmierć ojca (nie lubili się w końcu za bardzo), ale świadomość, że został ostatnim męskim potomkiem rodu? Wiedza, że jego rodzina została tam sama, bez żadnego obrońcy? To musiało być jak cios w serce. A Sam może nie wygląda, ale przeciwnikiem jest niebezpiecznym.

Nie mogę też pominąć cudownej gry aktorskiej Johna Bradley-Westa. To, co pokazał na ekranie, było niesamowite. Widać było, jak na początku dosłownie przełyka informacje o swoim ojcu, jak wieść o losie brata powoli go rozkleja, jak nie chce więcej patrzeć na Dany.

To właśnie Sam wprost mówi, jaki konflikt czeka całe Siedem Królestw. Jon może nie chcieć tronu i mieć gdzieś władanie, ale ludzie stoją za nim. To w niego są wpatrzeni. To on jako męski potomek, ma pierwszeństwo. I nie ważne, że to Dany jest córką byłego władcy, w Westeros władzę najpierw dziedziczy linia męska. Ogłoszenie rewelacji kim jest, od razu postawi go ponad nią. Co więcej, jest połączeniem krwi Starków i Targaryenów. I nie jest synem Szalonego Króla, a jego wnukiem, co może dać mu dużo większe zaufanie społeczeństwa.

A patrząc na nastawienie Dany „klękajcie albo was spalę”, nie odpuści ona Żelaznego Tronu tak łatwo. Jej wielka miłość może natychmiast obrócić się w nienawiść. Tym bardziej że wychowywana była całe życie, jako ta wybrana, dziedziczka, ostatnia z Targaryenów.

A Jon? Jon nigdy nie kazał nikomu klękać. Zawiera pakty i sojusze, które tego nie wymagają. I właśnie dlatego ludzie sami uginają przed nim kolana. Dlatego Dzicy walczą u jego boku. Sam zadał właściwe pytanie. „Czy zabiłbyś ich, za to, że nie ugięli kolan?”. Oboje znają odpowiedź. Jon by tego nie zrobił.

Inną sprawą jest, że strasznie zadziwiła mnie nierozwaga Dany. Nie zastanowiło jej ani trochę, dlaczego smoki tak dobrze reagują na Jona. Dlaczego pozwoliły mu na sobie lecieć. Może myśli, że jej sympatia do niego wystarczy. Może ma mniejszą wiedzę o smokach niż chciałaby przyznać. Ale wszystkie podania i legendy o jej rodzinie mówią, że to ich krew uprawnia do bycia smoczym jeźdźcą. Powinna więc choć przez chwilę się nad tym zastanowić.

Konfliktem, który zaraz się narodzi, to będzie nadchodzące spotkanie Dany i Jaimego. Bo to on zabił jej ojca. On jest królobójcą. Trudno będzie Tyrionowi coś wskórać w tym przypadku, bo każde słowo za bratem, może zostać odebrane jako zdrada. Co może narodzić kolejne nieporozumienie na tej linii, tym większe, że Tyrion obiecał jej armię od siostry. A Jaime powie, że on jest tą armią, w składzie jednoosobowym. I bynajmniej, nie za zgodą Cersei.

Powinnam jeszcze omówić to, co działo się w Królewskiej Przystani, ale… powiedzmy sobie szczerze, że tam nie działo się nic. Poza uwolnieniem Yary przez Theona i oświadczeniem, że Złota Kompania jest na miejscu, żadne z tamtych wydarzeń nie miało większego znaczenia. Cersei przekonuje się tylko raz po raz, że może sobie być królową, ale nadal mężczyźni chcą robić jej dzieci i nawet jak są jej podwładnymi, to mają nad nią władzę. Nie dowiadujemy się za to niczego, co z jej kolejną, domniemaną ciążą z Jaimem.

Odcinek pełen był również nieoczekiwanego humoru, miej lub bardziej udanego, ale wydaje mi się, że serial dość rzadko wygrywał żarty na takich nutach, jak dwa gapiące się smoki. Fanów mocno rozbawił Bran, który wyglądał, jakby koła przymarzły mu do błota, a wszyscy inni go olali. Jednak powiedział on w serialu wyraźnie, że czeka na „przyjaciela” i doczekał się w końcu przyjazdu Jaimego. Szkoda tylko, że serial tak niefortunnie to rozegrał (fani zbierają obecnie pieniądze na rampy dla Brana, żeby mógł się swobodnie poruszać po Winterfell).

Odcinek pierwszy nie był porywający, ale równocześnie dał mi satysfakcję, bo czekałam trochę na te wszystkie spotkania. Być może było ich za dużo na raz. Być może, momentami były za szybko zagrane. Ale pamiętajmy, że ten sezon to tylko 6 odcinków, a musimy w nim rozegrać co najmniej dwie ogromne wojny.

A na sam koniec zostawiam Wam smaczek. Jeżeli lubicie podglądać plany filmowe (i np. zerknąć, jak żywcem palono człowieka na planie), to HBO umożliwiło nad zajrzenie za kulisy pierwszego odcinka ósmego sezonu.

Dobrze, na samym wstępie zaznaczę, że tekst MOŻE zawierać spoilery. Co prawda, wszystko co przeczytacie poniżej, to tylko teorie (lub marzenia), ale warto pamiętać, że część z nich się sprawdziła. Jak choćby na ta największa, że Jon Snow jest w rzeczywistości Targaryenem. Co śmieszniejsze, bardzo długo nikt tego podejścia nie brał na poważnie. Aż w końcu wszystko okazało się prawdą.

Zanim przejdziemy do smaczków, warto zauważyć też jeszcze jedno. Nie wszystkie one dotyczą serialu, część z nich może nawiązywać bardziej do książki. A ponieważ, powieść i ekranizacja bardzo dawno rozeszły się w inne strony (nie ma choćby bohatera, który Dance może w powieści dużo namieszać), trudno na dzień dzisiejszy powiedzieć, na ile serial obali je wszystkie i na ile to będzie zgodne z powieścią.

Zabawnie by było, gdyby w ekranizacji na Tronie usiadł ktoś inny niż w książkach.

Czerwona kapłanka mówi bez przerwy o wybranym Królu, nawiązując do legendy Światłonoścy. Legenda ta mówi, że Azor został wybrany jako ten, który miał walczyć z ciemnością. Jednak najpierw musiał on wykłóć miecz, godny bohatera. Aby ostrze mogło mu odpowiednio służyć, musiało zostać zahartowane. Pierwsze hartowanie w wodzie nie przyniosło rezultatu, ostrze pękło. Podczas drugiej próby, Azor pojmał lwa, wbił ostrze w jego serce, lecz wtedy również pękło ono na pół.

Ahai zrozumiał, co musi zrobić. Podczas trzeciej próby, wezwał swoją żonę, poprosił, by rozdarła szaty i wyznała mu miłość. Kobieta darzyła swojego męża wielkim uczuciem, wypełniła więc polecenie (choć nie bez zdziwienia), gdy ten znienacka wbił jej ostrze w serce. Dusza jego żony połączyła się ze stalą i w ten sposób powstał Światłonośca.

Przepowiednia, jaką głosi Melisandre, bezpośrednio łączy się z tą legendą. Mówi ona, że pewnego dnia powstanie nowy Azor Ahai i stawi on czoło Innym.

A to prowadzi nas prosto do pierwszej teorii.

Co prawda, Melisandre powiedziała, że przepowiedzianym królem, może być także królowa, ale fani szybko połączyli fakty. Jeżeli Jon jest przepowiedzianym Królem, to czy nie będzie musiał wykonać tego samego zadania, co legendarny Azor i wbić miecz w serce ukochanej?

A ukochaną Jona jest Dany.

Teoria mogłaby być naciągana, gdyby nie pewna kolejna przepowiednia, jaką tym razem widziała Danka. Pamiętacie, jak próbowała odzyskać swoje smoki z Domu Nieumarłych? Zobaczyła wtedy siebie stojącą przed zaśnieżonym Żelaznym Tronem. W wizji jednak nigdy na nim nie usiadła. Stała tuż przed nim, gdy odwróciła się i przeniosła na Mur, a później… później weszła do ośnieżonego namiotu, gdzie spotkała Khala Drogo i swojego nienarodzonego syna. Mało prawdopodobne, by Khal powstał z martwych.

Za to bardzo prawdopodobne, że Daenerys spotka się z nimi po swojej śmierci.

Drogi Jamiego i Cersei rozchodzą się bardzo mocno, każde ma już swoje życie. A utrata wszystkich dzieci nie wpłynęła na nich za dobrze. Tym bardziej że Jamie zdecydowanie nie ma aż takich ambicji jak jego siostra.

Skąd jednak aż tak duże podejrzenie, że Jamie może dopuścić się takiego czynu? Wszystko bierze się z przepowiedni, jaką usłyszała młoda Cersei. I która, jak na razie, wypełniła się co do joty.

– Kiedy wyjdę za księcia?
– Nigdy. Wyjdziesz za króla.

Spełnione. Co prawda, Cersei nie wyszła na Targaryena, a za Roberta, ale wtedy, gdy był on królem.

– Ale będę królową?
– Tak. – W żółtych oczach Maggy pojawił się błysk złośliwości. – Królową będziesz…, dopóki nie nadejdzie inna, młodsza i piękniejsza, która cię obali i odbierze ci wszystko, co dla ciebie drogie.
– Jeśli spróbuje, każę mojemu bratu ją zabić.

Inną i młodszą mamy. Co prawda, Cersei bardzo uważnie sprzątała wszystkie młode damy ze swojego dworu, ale Daenerys trudno ot tak wystraszyć i wygnać.

– Czy król i ja będziemy mieli dzieci? – zapytała.
– Och, tak. Szesnaścioro dla niego, troje dla ciebie.

Znowu prawda. Cersei miała troje dzieci, Robert wielu bękartów.

– Złote będą ich korony i złote ich całuny – rzekła. – A kiedy już utoniesz we łzach, valonqar zaciśnie dłonie na twojej białej szyi i wyciśnie z ciebie życie.

I znowu, większość jest prawdą. Dzieci Cersei były książętami, księżniczkami i królami. I wszystkie zmarły.

Na koniec więc interesuje nas słowo valonqar. Znaczy ono młodszego brata w języku Valyrian. Bardzo długo podejrzewano o to Tyriona, w końcu chłopak ma swoje powody. Obecnie jednak dużo osób skłania się w stronę Jamiego i nie ukrywam, bardzo mi to pasuje do całej układanki.

I na koniec – co z domniemaną ciążą Cersei? Tu odpowiedź mogą przynieść same zwiastuny sezonu 8. Mamy bardzo widoczne ujęcia na królową z załzawionymi oczami, pijącą wino. Wino, którego w sezonie 7 odmówiła, ze względu na ciążę. Rozwiązania są więc dwa – poroniła lub okłamała Jamiego i ten dowiedział się o kłamstwie.

Jest to ciekawa teoria, która jednak tłumaczyłaby, dlaczego smoki nie zjadły Tyriona, gdy ten do nich zszedł. Fani podejrzewają, że Tywin nienawidził Tyriona nie tylko dlatego, że rodząc do Joanna Lanister, oddała życie i to w dodatku za zniekształcone dziecko.

Istnieje podejrzenie, że Tyrion w rzeczywistości był owocem romansu Szalonego Króla i Joanny. Co mogłoby tłumaczyć, aż tak wielką nienawiść Tywina. Z drugiej strony, moim zdaniem, Tywin był tak ambitnym człowiekiem, dla którego wszystko miało być idealne, że nienawidziłby Tyriona nawet, jakby Joanna przeżyła poród.

Choć nie ukrywam, że byłby to ciekawy obrót akcji. Szczególnie dla samego Tyriona, który nie musiałby mieć poczucia winy, że wspierając Dankę, zdradza rodzinę.

Ta teoria wisi sobie w sieci od lat i przyznam, że nie przekonuje mnie do siebie. Choć równocześnie, nie jest niemożliwa.

Mówi ona, że Bran przenosząc swoją świadomość w czasie, utknął w dalekiej przeszłości w umyśle jednego z Pierwszych Ludzi, a ten po latach zmienił się w Nocnego Króla. Już wiemy, że teoria ta nie jest niemożliwa, gdyż Bran ma moc wpływania swoimi czynami na przeszłość – co pokazała scena z Hodorem.

Czy byłby to niezwykły zwrot akcji? Wszystko zależy od tego, jak zostałby poprowadzony. Kto wie, może wystarczy zabić Brana, by padł Nocny Król?

Z drugiej strony… czy nie byłoby to rozwiązanie za łatwe?

I na koniec teoria, która pojawiła się nawet w serii Harry Potter, gdzie część fanów zastanawiała się, co by było, gdyby wszystkie wydarzenia okazały się marzeniami chłopca zamkniętego pod schodami. Lub chłopca, który od tego zamknięcia zwariował i Hogwart w rzeczywistości jest szpitalem psychiatrycznym.

Jak możecie się domyślać – fani zakładają, że to wszystko może być sennymi marami Brana, który po upadku leży w śpiączce. W ostatnim odcinku otworzy oczy i wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie. Przyznajmy, byłoby to mało satysfakcjonujące zakończenie.

I to już wszystko. Jesteśmy w momencie rozpoczęcia się 8 sezonu. Zaraz poznamy odpowiedzi na powyższe pytania. I zaraz dostaniemy z dziurą w serduszkach po zakończeniu ukochanego serialu.

Ps. Czy macie swoje ulubione teorie?

Jak co roku, biorę udział w akcji Andrzeja Tucholskiego i dzielę się moimi ulubionymi blogami. Jeżeli też chcecie wziąć udział, to wszystkie zasady znajdziecie na blogu Andrzeja.

Przyznam, że miałam w tym roku znowu mocny dylemat – gdzie i jak umieścić nominacje. Nie chciałam równocześnie się za bardzo powtarzać w stosunku do lat poprzednich jednak, aby być z wami w 100% szczera, jedno powtórzenie muszę zrobić w nominacjach głównych, bo bez tego bloga moja część blogosfery nie istnieje. Na pewno jeden blog powtarza się również w dodatkowych poleceniach, ale co zrobię, jak lubię i czytam 😉

1.       Cała Reszta – blog Dagmary Hicks

Dzieci jeszcze nie mam, więc sama jestem zaskoczona, jak dogłębnie przeczytałam bloga Dagmary i jak biegnę na każdy nowy post. Trochę dlatego, że Dagmara mieszka w Australii i ją ocenia bez zbędnych koloryzacji. A trochę dlatego, że ma cudne trojaczki i niezwykle zdrowe podejście do macierzyństwa, małżeństwa i bycia sobą. A że zwiedzenia Australii marzy mi się od dziecka, a myśl o dziecku powoli kiełkuje mi się w głowie, dostałam w jednym miejscu wszystko, co może mnie zainteresować.

Polecam, niezależnie od statusu dzieciowego. Plus, na Instagramie Dagmary można codziennie podziwiać piękne australijskie widoki, co zdecydowanie pomaga podczas polskiej zimy.

2.       Read up – blog Mili

Gdybyście kiedykolwiek zastanawiali się, jak Bałagan miał wyglądać i być prowadzony, blog Mili jest dla was odpowiedzią. Dostaniecie tam nie tylko regularne wpisy, ale również całe konsekwentnie prowadzone cykle i każdy z nich poprzedzony odpowiednim researchem.

Nie mam pojęcia, jak Mila znajduje na to wszystko czas, więc jak kiedykolwiek zechce prowadzić jakieś warsztaty z ogarnięcia planu pisania bloga, to zapisuję się pierwsza, siedzę w pierwszym rzędzie i pochłaniam każde słowo.

A wy idźcie i czytajcie.

3.       Riennahera – blog Marty Dziok-Kaczyńskiej

Bloga Marty już Wam polecałam we wcześniejszych zestawieniach, ale zwyczajnie nie mogę go w tym roku pominąć. Nie mogę, bo dosłownie biegnę na każdy nowy wpis, wypatruję każdego zdjęcia na Instagramie i z ciekawością oglądam każde InstaStory.

Marta, jeżeli poczułaś właśnie, że potrzebujesz sądowy zakaz zbliżania się, zrozumiem.

W blogu Marty uwielbiam wszystko. Styl pisania. Zdjęcia. Poruszane tematy. Punkt widzenia, który niejednokrotnie zmusił mnie do przemyślenia wielu spraw. I niezależnie od tego, czy dana tematyka mnie dotyczy, czy nie, zawsze chłonę z zainteresowaniem. Przyznam Wam, że czytanie żadnego innego bloga nie daje mi takiej… radości i poczucia, że jestem w bezpiecznym miejscu, jak właśnie blog Marty.

Ale to nie wszystko. Mój zakątek Internetu nie istnieje bez Geek Kocha Najmocniej, który prowadzą Karolina i Piotrek. Dogłębne recenzje, z bardzo trafionymi przemyśleniami kupiły mnie od razu – choć przyznaję bez bicia, że nie zaglądam tak często, jakbym chciała (czy ktoś ma Zmieniacz Czasu? POTRZEBNY!). Kolejnym blogiem jest Wanna Pełna Zombie – jeżeli szukacie miejsca, które rozłoży historię Lokiego na czynniki pierwsze, to nie zastanawiajcie się ani trochę (po cichu liczę, że Asia wróci do tego cyklu, bo był jedyny w Internecie). Na koniec nie mogę pominąć Piekielnej Strony Popkultury, gdzie znajdziecie nie tylko pełnię popkulturowych recenzji, ale także powoli powstający podcast, który polecam słuchać. Wiecie, będziecie mogli potem mówić, że słuchaliście popkulturalnego podcasu Tęczówka zanim to było modne 😉

No i na ten rok to tyle! Mam nadzieję, że znaleźliście tu kilka ciekawych blogów do czytania!

Przyznam, że z ekscytacją i wielkim niepokojem szłam na Kapitan Marvel do kina. Wiedziałam, że jeżeli okaże się zły, będzie przez lata głównym argumentem, aby już nigdy nie obsadzać kobiet w rolach superbohaterek. Co mnie bardzo, bardzo smuci i mocno denerwuje – bo słaby film wychodzi od słabego scenariusza, złej obsady, czy kiepskiej reżyserii, a nie od tego, czy główną rolę gra mężczyzna, czy kobieta.

Bo nie ukrywajmy, na 10 lat produkcji Marvela nie wszystkie były fantastyczne i dobre. I żadna z nich nie sprawiła protestów, by mężczyzna więcej nie grał superbohatera i film już nigdy nie rozgrywał się w kosmosie, bo Strażnicy Galaktyki 2 byli kiepscy.

Z duszą na ramieniu szłam do kina jeszcze z jednego powodu. Niestety, ale Czarna Wdowa i Scarlet Witch sprowadziły się do nieszczęśliwie zakochanych. Pepper Potts od początku była zakochaną asystentką. A te, które związków romantycznych nie miały, zostały upchnięte na daleki trzeci plan. Bałam się, że Kapitan Marvel sprowadzi się do zakochanej dziewczyny. Znowu.

Miałam również nadzieję, że nie będzie to film pt. „robimy film o postaci kobiecej!”. Podkreślanie na każdym kroku, że Kapitan Marvel to kobieta i mój Blogu, po 10 latach dajemy Wam film z kobietą w roli głównej, cieszcie się i radujcie.

A dość mam wciskania postaciom kobiecym romansów, nawet jeżeli nie ma na nie miejsca w fabule. Bo sprawia to, że historia miłosna sprowadza się do dwóch scen i jest zwyczajnie nierealistyczna.

Na szczęście, Kapitan Marvel nie tylko jest udanym filmem (który oczywiście można krytykować, bo nie jest idealny), ale nie wciska nas w sztuczne, romansowe objęcia.

Kapitan Marvel jest typowym filmem Marvela i nie jest.

Jest nim, ponieważ przedstawia origin story bohaterki. Nie ładuje jej od razu w walkę przeciwko Thanosowi, nie stawia na szali losów całej galaktyki. Jak w każdym filmie wprowadzającym, Carol musi poznać siebie, odkryć kim jest i jakie są jej wartości oraz uratować Ziemię (bo każdy musi finalnie uratować Ziemię).

Równocześnie, to nie jest typowy film Marvela. Dlaczego? Bo w przeciwieństwie do pozostałych, poznajemy Carol która już włada swoimi mocami. Nie wiemy, skąd je ma, ale obserwujemy, jak na treningach uczy się opanowywać emocje, jak działa na misjach w kosmosie. Carol wie, do czego jest zdolna i jak swoich mocy używać.

To, co Kapitan Marvel musi odkryć, to jej przeszłość. Carol nie pamięta swojego życia. Jest świadoma tylko ostatnich sześciu lat. I właśnie na podstawie retrospekcji i przypadkowej misji na Ziemi Carol poznaje, kim jest naprawdę. Albo inaczej – kim była.

Ta zabawa konwencją sprawia, że choć doskonale znamy zakończenie historii (w końcu to nadal film Marvela), ogląda się to świetnie. Tym bardziej że skoki w przeszłość występują losowo, czasem niespodziewanie, ale równocześnie całość nakręcona jest tak, że bez trudu rozpoznajemy, co jest retrospekcją, a co rzeczywistością.

Równocześnie dostajemy film, który dzieje się przed wszystkimi możliwymi wydarzeniami. Fajnie jest siedzieć i oglądać sceny, i decyzje bohaterów, które znamy oraz wiemy, jak dalej się potoczą. Z jednej strony, do obejrzenia filmu nie potrzeba żadnej znajomości MCU, a z drugiej, jeżeli się je zna, jest tam wiele smaczków i dodatków, które sprawiają niesłychaną przyjemność.

Czy jednak jest to film bez wad? Nie.

O ile ogląda się go dobrze, tak początek stoi niepotrzebnym przedstawieniem świata w sposób bardzo nachalny. I choć dzieje się to tylko na początku, średnio wyglądają dialogi, gdy bohaterowie tłumaczą sobie coś, co powinni doskonale wiedzieć. W późniejszych scenach często wątki wracają i są przedstawione po raz drugi zdecydowanie naturalniej. Więc nachalna ekspozycja jest zwyczajnie zbędna.

Początkowe sceny akcji, choć przyjemne dla oka, również niewiele wnoszą do fabuły. Na szczęście, wprowadzenia trwa bardzo krótko i po jakiś 10, może 15 minutach, zaczyna się właściwa akcja.

Niezaprzeczalną największą siłą tego filmu jest Brie Larson w roli Carol. Jej rola składa się z detali, małych uśmieszków, gestów, przewrócenia oczami. Wbrew temu, co sugerował zwiastun, Kapitan Mavel uśmiecha się często i nie mniej często żartuje.

Carol jest bohaterką, którą polubiłam od razu. Bo od początku pokazana jest jako dziewczyna obdarowana super mocami, z których umie korzystać, a równocześnie jest trochę zagubiona, bo nieznajomość swojej przeszłości nie daje jej spokoju.

Ma na swojej drodze przeszkody, ale są to przeszkody, z którymi każdy może się utożsamić. Bo każdy z nas słyszał, że nie jest wystarczająco dobry, że nie da rady. Carol na swojej drodze przede wszystkim musi udowodnić samej sobie swoją wartość, nie światu i nie innym. I to jest coś, z czym każdy z nas się boryka. Niezależnie od płci, czy statusu społecznego.

Równocześnie, pomimo że nie jest to film krzyczący „kobieta w głównej roli!”, są tam dwie sceny, które łapią za serce przede wszystkim dlatego, że gra je kobieta. I pomimo że takich scen było wiele w filmach męskich, ale jednak poczułam uścisk w sercu, gdy zobaczyłam te same sceny w wykonaniu żeńskiej bohaterki. W końcu poczułam, że ktoś mnie totalnie rozumie.

I choć uwielbiam pozostałe filmy Marvela, żaden nie dał mi uczucia, że nie jestem z moimi dylematami sama.

Poza utalentowaną Brie, mamy na ekranie prawdziwą chemię między bohaterami. Carol z Furym tworzą świetny duet, który od razu przywodzi na myśl policjantów z lat 80. Od początku ich relacja jest ciekawa, pomimo że musi chwile potrwać, zanim bohaterowie się do siebie przekonają.

I nic w tym dziwnego. Obserwujemy Nicka na początku swojej kariery – a w tej roli naprawdę doskonale odmłodzony Samuel L. Jackson. Ani przez chwilę nie miałam wrażenia, że ma za dużo makijażu czy że efekty odmładzające wyglądają sztucznie.

Fury co prawda jest już członkiem Tarczy, ale sama organizacja dopiero raczkuje i tak naprawdę nie bardzo zdaje sobie sprawę z istnienia obcych. Carol jest nie dość, że pierwszą osobą, która ma jakąś dziwną, szybką technologię (film dzieje się w latach 90), to w dodatku gada o jakieś inwazji obcych. Nic dziwnego, że Nick na początku traktuje ją z pobłażaniem i bardziej jako podejrzaną, którą trzeba obserwować, a najlepiej przesłuchać, niż kogoś, kogo należy brać na poważnie.

I ten motyw, choć krótki, też jest bardzo fajny – filmy często zapominają, że na część zjawisk bohaterowie powinni reagować z niedowierzaniem i podejrzliwością.

Żałuję, że tak mało czasu dostał Agent Coulson, ale trzeba przyznać, że był to czas dobrze wykorzystany. Jeżeli Fury jest na początku swojej kariery, to Agenta Coulsona przyjęto tydzień temu. Nic nie wie, wszystkiego się uczy i tak uroczo nie ogarnia, ale stara się wypełnić wszystkie swoje obowiązki. Niestety odmłodzony Agent Coulson nie wygląda już tak dobrze. Jakby mała ilość scen oznaczała, że nie muszą się już starać go odmładzać poprawnie. A szkoda, o po tym, co zrobili z Jacksonem, widać, że to zwyczajne lenistwo, a nie brak możliwości.

Nie chcę za dużo mówić o pozostałych bohaterach, bo musiałabym wejść w wątki zdradzające fabułę, ale nie mogę nie napisać, że Ben Mendelsohn w roli Talosa dosłownie kradnie każdą scenę. Widać jak się tym bohaterem bawi, jak cieszy go ta postać.

Największe wątpliwości mam do Jude Law w roli Yon-Rogg. I nie dlatego, że źle zagrał, ale dlatego, że jak na takiego aktora, nie bardzo miał co grać. Jest jedna, czy dwie sceny, w których jego gra aktorska cieszy, ale w pozostałych człowiek trochę czeka na to, co Jude zrobi, a robi niewiele. A szkoda, bo to zmarnowany potencjał. I postaci, i aktora.

Kapitan Marvel oddał też przepiękny hołd w stronę Stala Lee – nawet jak film Was w żaden sposób nie ruszy, to dla samego tego hołdu warto w kinie siedzieć.

Wbrew obawom wielu głośnych krzykaczy (w pewnym momencie wyglądali jak połowa Internetu, ale jak wiadomo, mała grupa zawsze głośno krzyczy), film ani nikogo nie kastruje z męskości, nie sprawia, że dziewczyny nagle same targają lodówkę na piętro, a nawet nie szykanuje białych heteroseksualnych mężczyzn.

Dlaczego to piszę? Jeżeli nie śledziliście tego, co się działo, to w wielkim skrócie – wyciągnięto z kontekstu wypowiedź Brie na temat zupełnie innego filmu, uznano, że nienawidzi białych mężczyzn i zanim Kapitan Marvel weszła do kina, miała już dużo krytycznych recenzji. Tak, dobrze czytacie. Miała negatywne opinie, oceny i recenzje, zanim ktokolwiek ten film zobaczył.

A jak było? Brie powiedziała, że mała ilość kobiet oraz osób o innym kolorze skóry wśród recenzentów, wpływa negatywnie na komentowanie filmów. Dotyczyło to krytyki jednej z jej produkcji, która skierowana była do people of color, szczególnie do młodych dziewczyn. Abstrahując od tego, czy film był dobry, czy nie – Brie chodziło o to, że 40-letni biały mężczyzna, nie zobaczy w tym filmie tego, co kolorowa dziewczyna, bo to nie jest film skierowany do niego. I w tej samej wypowiedzi dodała, że nie ma nic do białych mężczyzn w wieku 40 lat recenzujących filmy, ale przydałaby się większa różnorodność wśród recenzentów. Bo dzięki niej poznamy więcej punktów widzenia.

Tylko tyle i aż tyle.

Uznano więc, że Kapitan Marvel wszystkich wykastruje, wtłoczy straszny feminizm do gardeł i w ogóle zniszczy Marvela. Tyle że w Kapitan Marvel wcale nie ma tego „strasznego feminizmu”. Nigdzie nie ma upchanych podprogowych przekazów.

Kapitan Marvel to film o kimś z ponadnaturalnymi mocami, o kimś, kto musi pokonać wiele przeciwności losu i pogodzić się ze swoimi porażkami. A przy okazji, na trzecim planie, ten ktoś jest kobietą. Carol nie biega w bezsensownych szpilkach, w których prędzej można skręcić sobie nogę. Nie nosi głębokich dekoltów, nie ma wzywającego makijażu. A równocześnie nie udaje mężczyzny, nie próbuje wejść w jego buty. Nie musi. Jest po prostu sobą.

I zapewne dlatego tak dobrze rezonuje z publicznością i dlatego film złapał mnie w kilku momentach za gardło. I sprawił, że czułam się od początku, do końca zrozumiana.

I owszem, mamy lubianą przez większość Wonder Woman, ale ja… ja jej nie lubię. Nie jest „moją” bohaterką. Dlaczego? Bo Diana poznaje pełnię swoich możliwości, gdy traci ukochanego. Bez rozpaczy z miłości, nigdy by się nie rozwinęła. A ja nie potrafię się utożsamić z wątkiem, w którym trzeba kogoś stracić, by poznać swoją potęgę. Ba, samo powiedzenie „co cię nie zabije, to cię wzmocni” jest dla mnie największym kłamstwem świata. Co cię nie zabije, to cię nie zabije. Tyle.

Każdy z nas zadaje sobie to pytanie. Kapitan Marel tłumaczy, dlaczego Carol nie pojawiła się od razu w drużynie, choć tylko domyślać się można, czemu Fury nie wezwał jej od razu, gdy pojawił się Thanos.

Bez wątpienia jest jednym z najsilniejszych Avengersów, śmiało zakładam, że jest wręcz nawet silniejsza od Thora (uprzedzając – jej siła jest kanoniczna, taka była w komiksach). Mają więc na pewno bardzo dużą szansę, żeby Thanosa pokonać, może z łatwością, skoro ten stracił rękawicę.

Jednak doskonale wiemy, że nie chodzi o samo pokonanie Thanosa. Teraz trzeba jeszcze odkręcić wszystko, co Thanos zrobił. Jakie w zespole będzie zadanie Carol? Trudno powiedzieć. Ale pierwszy zwiastun pokazuje już fajną relację z Thorem i nie mogę się doczekać na pierwszą konfrontację z Tonym.

I przyznam, że mam nadzieję, że w filmie nie pominą wątku jej nieobecności. Wręcz przeciwnie, że zespół odkrywszy jej moce, będzie miał na to lekkiego focha. Bo dzięki niej, mogliby to zakończyć, zanim pół wszechświata rozpłynęło się w powietrzu.

Faworyta jest filmem mocno feministycznym. Większość mężczyzn wyjechała walczyć na froncie, a ci, co zostali, są politykami próbującymi dostać się do Królowej Anny na audiencję. A na drodze do nich stoi Lady Sarah oraz Abigail. I gdy mężczyźni wojują z Francuzami, dworskimi intrygami, pociąganiem za sznurki i rządzeniem krajem zajmują się kobiety.

Równocześnie, żadna z tych kobiet nie jest w tym filmie chwalona, czy pokazana, jako lepsza od mężczyzn. Każda z nich pokazuje bowiem inny stopień zepsucia i dążenia do władzy.

Przyznam, że dawno nie widziałam dworu, który uchwycony byłby tak, jak sobie wyobrażałam życie w średniowieczu. Zimne pokoje, z jednej strony upchane przepychem, a z drugiej całkowicie pozbawione czegoś, co czyniłoby je miłymi do życia.

Wielkie bogate pomieszczenia zestawione z obskurnymi pomieszczeniami służby. Błoto wokół zamku, do którego załatwiają się okoliczni wieśniacy w geście buntu. Długie, puste i zimne korytarze.

A w tym wszystkim znudzona na wskroś szlachta. Znudzona od samej ukoronowanej głowy państwa, przez damy dworu, po polityków rzucających owocami w nagiego błazna. Przy czym każda nuda wynikała z czegoś innego.

Królowa Anna nudzi się, bo ze względu na swoją chorobę, prawie nie opuszcza komnat. Objada się tak bardzo, by wymiotować z przejedzenia i jeść dalej. Damy dworu dla rozrywki strzelają do gołębi, znudzone dają się podrywać znudzonym mężczyznom, mającym nadzieję na seks, który urozmaiciłby im dzień. Politycy poza zebraniami i wykłócaniem się o podatki w sumie pałętają się bez większego celu po zamku, mając nadzieję, że uda im się usłyszeć informację przydatną do manipulowania przeciwnikami.

Nawet bale pełne są znudzonych ludzi.

Znudzona jest także służba. Służba, która robi nowo przybyłej Abigail bardzo brutalne kawały, tylko po to, by mieć jakieś urozmaicenie w codziennym życiu.

To rzadki widok w kinie. Z reguły bohaterowie mają co robić, intrygi prowadzą ich przez życie, kobiety myślą tylko o złapaniu dobrego męża i rodzenie mu dzieci, mamy ciągłe polowania i fascynujące dworskie życie. Wszędzie jest tak kolorowo i wbrew dużym pomieszczeniom, domowo, że chcielibyśmy tam zamieszkać.

Lanthimos rezygnując ze sztucznego oświetlenia i opierając się przede wszystkim na blasku świec oraz świetle słonecznym pokazuje szarobury zamek. W którym wszystko jest nieprzyjazne, wielkie, a z drugiej strony, klaustrofobiczne i odseparowane od reszty świata. Wydarzenia dzieją się daleko – daleko toczy się wojna, która tutaj wydaje się teoretycznym gdybaniem, nawet bunt mieszkańców Anglii przed wyższymi podatkami dzieje się tak daleko, że spokojnie można ukryć informacje o nim przed uszami królowej.

Olivia Colman, grająca królową Annę jest co prawda uważana za odgrywającą rolę główną, ale tak naprawdę role Emmy Stone oraz Rachel Wesz są równorzędne. Ten film nie mógłby istnieć bez żadnej z tych postaci.

To, co się na ekranie dzieje pomiędzy tymi aktorkami, jest ciężkie do opisania. Nie byłabym ani trochę zdziwiona, jakby w przyszłości okazało się, że to są role ich życia.

Olivia Colman z łatwością przechodzi od władczej królowej, do rozkapryszonej królowej, by zaraz zaprezentować królową przerażoną, wrzeszczącą, płaczącą, znudzoną, zdezorientowaną. Jest taka jedna scena na balu, gdy kamera zatrzymuje się na twarzy Olivii przez jakąś minutę. Olivia patrzy na tańczących. Na początku tego ujęcia bawi się dobrze, by przejść do znudzenia, aż w końcu do rozdrażnienia, że sama przez chorobę bawić się nie może. I to wszystko na jednym ujęciu, bez zmiany wyrazu twarzy.

Są sceny, w których brzydzimy się królowej Anny. Tylko po to, by za chwilę szczerze jej żałować. Lub być zaskoczonym jej nagłym atakiem złości.

Tuż obok niej jest Rachel Weisz, grająca Sarah – wieloletnią przyjaciółkę i kochankę królowej. Rola Rachel jest zupełnie inna. Z jednej strony, przepełniona delikatnością i miłością do królowej, gdy ta cierpi na bóle podagry. Z drugiej strony, jest chamska, bezpośrednia i pewna siebie. Potrafi powiedzieć królowej, że wygląda jak borsuk. Nie dopuszcza do królowej ludzi, którzy stoją w opozycji do niej. Wręcz są momenty, gdy widać, że to właśnie Sarah rządzi królestwem. Oczywiście, ma wysoko urodzonego męża. Ale jego widzimy tylko na samym początku filmu, bo wyjeżdża on na wojnę.

Dziwny trójkąt powstaje dzięki pojawieniu się Abigail, bohaterki granej przez Emmę Stone. Emma wprowadza na ekran zupełnie coś innego. W przeciwieństwie do Lady Sarah, Abigail nie ma zamiaru bawić się w politykę. Nie łączy jej również z królową romantyczna więź ani wspomnienia wspólnego dorastania. Abigail została pozbawiona wszystkiego przez swojego ojca. Wysoko urodzona dziewczyna, którą ojciec przegrał w karty i oddał jakiemuś staremu gościowi. Życie nauczyło ją, że musi zrobić wiele, by przetrwać i wrócić na szczyt. Więc robi wszystko – znajduje sobie lorda, który jest jej całkowicie obojętny, ale ma pozycję i zwrócił na nią uwagę. Łokciami rozpycha się, by znaleźć się w okolicach królowej, nawet gdy wymaga to złamania etykiety. W przeciwieństwie do Sarah nie mówi królowej jak jest, a słodzi i chwali.

Te trzy, tak różne bohaterki, z zupełnie innymi celami i pragnieniami scena po scenie niszczą się wzajemnie. Są to przemyślanie rozegrane intrygi – nawet królowa się w nie bawi, szczerze rozbawiona, że ma nie jedną, a dwie zabiegające o jej względy faworyty i może grać a ich uczuciach.

Reżyser nie zwraca dużej uwagi na postacie męskie. Premier chodzi wszędzie z kaczką na smyczy, bo wygrywa ona dla niego wyścigi kaczek, jakie odbywają się na dworze. I paniczne się boi, że ktoś ją ukradnie.

Szef opozycji, w tej roli naprawdę genialny Nicholas Hoult, dostaje więcej miejsca. Ale nie oznacza to, że odgrywa jakąś naprawdę znaczącą rolę w historii. Zderza się bez przerwy z Lady Sarah, która blokuje mu dotarcie do królowej. Jest przebiegły i cwany, ale równocześnie ani trochę nie docenia Abigail. W polityce odgrywa nie małą rolę, ale cóż ona znaczy, gdy nie może przedstawić swoich racji królowej Annie, a tylko lady Sarah – jego politycznej przeciwniczce, dbającej o to, by jego rozmowa z królową była co najwyżej korespondencyjna. Dużo wstawek z Nicholasem jest wręcz komediowych.

Film Faworyta to mój… faworyt do Oscara. Wyróżnia się sposobem kręcenia (cudownie zastosowanie rybiego oka, czy ujęć od dołu), wybitnymi kreacjami aktorskimi, charakterystycznym dla Lanthimosa sposobem narracji, oświetleniem, a nawet dźwiękiem. To nie jest film, który ktoś inny z tym samym scenariuszem nakręciłby podobnie. Ma autorski sznyt i widać ogromne zaufanie zarówno reżysera do aktorów, jak i aktorów do reżysera.