Zaintrygowana siadałam do seansu Sabriny. Zwiastuny pokazywały bowiem zupełnie odmienny świat, od tego, który pamiętałam z dzieciństwa. I wsiąknęłam, przepadłam, jestem zakochana. W sumie… nie czytajcie dalej, tylko idźcie oglądać.

Pomimo że od premiery minęło już dużo czasu, spoilerów brak.

Zacznijmy od tego, o co burzy się największa część fanów. Salem nie mówi. Ba, nie ma go za dużo w serialu, bo aktorka okazała się uczuloną kocią sierść i gra nafaszerowana lekami. I rozumiem, że może to komuś przeszkadzać, ale mnie nie ruszyło to zupełnie.

Wtedy, gdy Salem jest potrzebny, natychmiast się pojawia, Sabrina prowadzi z nim jednostronne rozmowy, kto wie, może kiedyś usłyszymy jego głos. Jednak, moim zdaniem serial nie tylko nie traci nic z tego powodu, ale wręcz zyskuje, bo mówiący Salem za nic nie pasuje mi do całej koncepcji.

Chilling Adventures of Sabrina nie ma nic wspólnego z ciepłą komedią znaną wszystkim z lat 90. Równocześnie, nie jest ani kontynuacją, ani nową wersją tamtego serialu. CHAOS (prawda, że nazwa serialu ma ładny skrót?) jest ekranizacją komiksu o tym samym tytule, wychodzącym w ramach serii Archie Comics. Co nie pozostaje bez znaczenia także dla serialu Riverdale, ponieważ oba są dokładnie z tego samego uniwersum.

Jestem z Riverdale do tyłu, ale Internet donosi, że oba seriale są także w takiej same linii czasowej, bo trzecio/czwarto planowe wydarzenia z okolicy się w obu serialach pokrywają. Może to też tłumaczy całe dziwne szaleństwo w jakie Riverdale coraz bardziej brnie.

Serial jest mroczny, zarówno w sposobie kręcenia, gdzie przeważają stonowane kolory, w których wybija się czerwień, ale także w tematyce, jaką porusza. Sabrina ze swoimi ciotkami należą do kościoła Szatana, a wraz ze swoimi 16-tymi urodzinami, młoda czarownica ma wpisać się do księgi, by oddać swoją duszę, w zamian za nieskończoną potęgę.

Nawet znając ogólną tematykę, zdziwiłam się jak brutalne sceny, czy nawiązania Sabrina porusza, choć z drugiej strony, bez tego serial dużo by stracił. Od początku wiadomo, że magia wiedźm oraz czarnoksiężników jest mroczna i nie tyle ociera się o śmierć, ale z niej czerpie.

Fabuła kręci się wokół Sabriny, która jest na rozdrożu dwóch światów. Tak jak w znanej wersji różowego serialu z lat 90, Sabrina jest pół wiedźmą, pół człowiekiem, wychowuje się z ciotkami i żyje pomiędzy dwoma światami.

Niestety, zwykli ludzcy przyjaciele Sabriny są bardzo nijacy i nudni. Ukochany naszej wiedźmy, Harvey (Ross Lynch), nie przejawia żadnego charakteru, choć może to też wina tego, że w sumie nie bardzo ma co ta robić. Być może zmieni się to w drugim sezonie, choć na razie wszystko wskazuje na to, że nadal będzie się plątał bez celu. Z tą różnicą, że ze smutną miną. Widać każdy serial potrzebuje smutnego bohatera wpatrzonego w przestrzeń.

Susie (Lachlan Watson) z kolei jest postacią, która pokazuje ciekawy problem społecznej nie akceptacji – dziewczyna ma krótkie włosy, według otoczenia nie ubiera się wystarczająco kobieco, przez co rówieśnicy nie umieją wsadzić jej w konkretne ramy. A to prowadzi do wyzwisk, ośmieszania, a nawet molestowania seksualnego. Serial próbuje pokazać, jak dużym jest to dla niej problemem, tym bardziej że Susie sama nie do końca wie, jak się określić i czy w ogóle chce się dać wpisać w jakieś społeczne ramy.

Równocześnie, sam problem jest gdzieś z tyłu i nie wybrzmiewa wystarczająco mocno. Jednak to dopiero pierwszy sezon, pozostaje mieć nadzieję, że scenarzyści nie porzucą tego wątku. Sama postać Susie, choć porusza istotne kwestie, trochę znika w całym tym zamieszaniu. Końcówka sezonu daje jednak pewne wskazówki, że jej wątek może się ciekawie rozwinąć.

Rosalind (Jaz Sinclair) jest z kolei jedną z postaci, które starają się walczyć z ograniczeniami i dyskryminacją zarówno w imieniu Susie, jak i samych ograniczeń, jakie narzuca im szkoła. Równocześnie, cierpi na chorobę, która może jej odebrać wszystko, co kocha. Ona także może mieć coś do powiedzenia w przyszłości, z tym że…

Cała ta trójka bohaterów, nawet dziewczyny, które teoretycznie mają ciekawe możliwości, giną w porównaniu z bohaterami magicznymi. Są jak nijakie tło. Trudno powiedzieć, czy jest to zabieg celowy – świat magiczny ma być dużo bardziej pociągający – czy scenarzyści tak bardzo skoncentrowali się na postaciach z wiedźm i czarnoksiężników, że zabrakło im dobrych pomysłów na zwykłych ludzi.

Bo część magiczna obsady nie zawodzi.

Ciotki dobrane są perfekcyjnie. Hilda (Lucy Davis) wprowadza trochę punktu komediowego, równocześnie będąc tą, która lepiej rozumie Sabrinę. Wraz z rozwojem sytuacji, sama zaczyna zastanawiać się nad swoim życiem, rozważając, czy oddanie się w pełni Szatanowi – co było dla niej naturalnym wyborem – faktycznie było dobrym posunięciem.

Zelda (Miranda Otto) to ta o niezachwianej wierze. Może nawet trochę dewotka w wersji dark. Z jednej strony, za nic nie rozumie dylematów Sabriny, z drugiej, nastawi dla niej własny kark, jak zajdzie taka potrzeba. Ale jej miłość jest często szorstka i objawia się jako próba usadzenia bratanicy tam, gdzie jej miejsce.

Zestawione ze sobą, stanowią świetną, komiczną parę. Ich światopogląd jest tak różny, nawet względem siebie samych, a gra aktorska doskonała, że mogłabym oglądać serial poświęcony tylko ich perypetiom.

Kolejną ciekawą osobistością z rodziny Spellmanów, jest Ambrose (Chance Perdomo), zamknięty w areszcie domowym i kolejny punkt komiczny serialu. To on rzuci żartem dla rozładowania sytuacji i to on jest domowym powiernikiem problemów Sabriny. To również on wprowadza wątek homoseksualizmu do serialu, co ciekawe – wiedźmy są otwarte na wszelkie miłosne wybory, więc orientacja seksualna Ambrose nie jest w CHAOSie traktowana jako temat tabu, czy coś wstydliwego.

A jestem dopiero w połowie wyliczania, bo przecież nie mogę pominąć najwyższego kapłana wspólnoty, ojca Faustusa Blackwooda. Grający go Richard Coyle musi mieć niesamowity ubaw. Faustus jest z jednej strony totalnie nakierowany na władzę, z drugiej sztywny i przerażający, z jeszcze innej, totalnie przerażony myślą, że jakakolwiek kobieta mogłaby namieszać w odwiecznym porządku męskiego panowania.

Genialna w swojej roli jest Michelle Gomez, jako Mary. Mary jest czymś złym, czymś, co bardzo chce namieszać w świecie Sabriny. A samą Sabrinę zmanipulować tak, by zdecydowała się oddać Szatanowi (nie jest to spoiler, od pierwszych minut serialu jasno jest to powiedziane). To, z jaką gracją Michelle weszła w rolę i jak wiele wnosi do serialu, ciężko nawet opisać. Jej postać stoi w totalnej opozycji do Faustusa, ciągle go napomina, by nie lekceważył kobiet i wręcz wyśmiewa jego metody działania.

Oczywiście, ludzki chłopak Harvey, musi mieć przewagę w czarnoksiężniku, Gavin (Darren Mann). Bo, pomimo że Sabrina może typową teendramą nie jest, tak trójkąt miłosny nikomu nie zaszkodzi. Przyznam tylko, że… nie widzę tutaj żadnego problemu, bo choć Gavin może jeszcze nie ma za dużo do grania, to i tak jest ciekawszy, bardziej interesujący i przynajmniej rozumiejący zasady. Plus, Sabrina wybitnie do niego pasuje.

Na koniec zostały nam trzy upiorne siostry, Agatha (Adeline Rudolph), Dorcas (Abigail F. Cowen) oraz najważniejsza Prudence (Tati Gabrielle). Jeżeli Sabrina w swojej zwykłej szkole nie ma nikogo, kto by ją gnębił, tak w uczelni dla wiedźm, ta trójka dokładnie odgrywa taką rolę. Przyznam, że dla mnie są wyrwane jak z koszmaru sennego o szkolnych prześladowczyniach.

Ale po co ja Wam opisałam praktycznie każdego z bohaterów z osobna? Spójrzcie jeszcze raz na listę. Zdecydowana przewaga kobiet, prawda? No właśnie.

CHAOS nie ucieka od wątków feministycznych, wręcz przeciwnie. Cała relacja Mary i Faustusa opiera się na jej niezgodzie, przeciwko męskiej butności i zbytniej pewności siebie, przekonaniu, że tylko mężczyźni są nieomylni. Ostatni odcinek oraz czyn Zeldy, dobitnie podkreśla, jak męski to świat.

Doskonałym pomysłem, było przedstawienie kościoła satanistycznego, jako odbicie tego, co znamy na co dzień – bo w sumie trochę tak jest. Nazewnictwo i określenia, jak nieświęta msza, czy wypowiadane z ulgą praise Satan (zamiast praise the Lord), dodaje serialowi komediowości, bo nie brzmi to dla nikogo naturalnie (poza satanistami, rzecz jasna).

Ale pomijając dozę humoru, jaką te powiedzonka wnoszą, serial pokazuje doskonałe odbicie, jak w takich ośrodkach – trwających od wieków, ze swoimi tradycyjnymi obrzędami – traktowane są kobiety. To one mają się poświęcać na ołtarzach, ale nie mogą pełnić żadnej znaczącej funkcji. Są zależne od decyzji mężczyzny, nawet jeżeli ta jest błędna. I nie mają zbyt wielkiego pola do działania, bo wszystko osaczone jest takimi zasadami i przepisami, by każde odstępstwo było zniewagą.

Sam proces inicjacji, w którym Sabrina musi zdjąć sukienkę i klęczeć w samej halce przed najwyższym kapłanem, jest poniżający w bardzo prosty sposób.

Serial nie ucieka także od mówienia takich rzeczy wprost. Gdy Sabrina pyta, dlaczego Szatan oczekuje od niej pełnego poddania się, dostaje odpowiedź: Bo Szatan również jest mężczyzną.

Sama Sabrina również jest pokazana, jako bohaterka silna i robiąca wszystko, by móc decydować o sobie samej. I owszem, w Intrenecie pojawiły się głosy, że jest ona irytująca. Ale… nie do końca się z nimi zgadzam.

Bo trudno nie przyznać racji, że pewne decyzje młodej wiedźmy były nierozważne. Sabrina ma tendencję do upartego stawiania na swoim, nawet jak cały świat jej mówi, że podjęte działania nie mogą przynieść niczego dobrego. Z tym że dla mnie właśnie przez to, jej postać jest spójna.

Sabrina starając się połączyć oba światy ze sobą, musi w pewien sposób być nieustępliwa. 

Dziewczyna, która boi się podejmować decyzje, nie byłaby w stanie powiedzieć głośno, że nie wie, co zrobić i nie chce rezygnować z niczego. I to prawda, jej bałagan często muszą później sprzątać inni. Ale Sabrina ma 16 lat. Trudno oczekiwać, by zawsze wiedziała, co robi.

Zamiast tego, brnie uparcie do przodu i stara się kierować swoim życiem tak, jak uważa za słuszne, za nic mając opinie innych. I, na bloga, jak ja bym chciała mieć taką bohaterkę za przykład, będąc nastolatką (choć narzekać nie mogę, bo przecież dostałam Hermionę).

Bo Sabrina doskonale pokazuje, że walka o samą siebie jest trudna i usiana decyzjami, które będą bolały innych. Że trzeba usiąść i się zastanowić, czy jesteśmy gotowi na taką walkę, niezależnie od konsekwencji. Sabrina rzadko siada i się zastanawia, ale czy nie jest przez to doskonałym przykładem, mówiącym „nie zawsze otoczenie chce ci zrobić na złość, oni mogą mieć rację”. W przypadku wieku nastoletniego, gdzie bez przerwy ma się uczucie, że cały świat spiskuje przeciwko nam, jest to doskonałe pole, by uczyć się na czyiś błędach.

Ale pokazuje także, że o samych siebie należy walczyć. Sabrina dopiero się uczy, jest podatna na manipulacje, złe decyzje, ale także te dobre. Stara się przeciwstawić obowiązującemu porządkowi, bo uważa, że nie jest fair. I serial pokazuje, że nie wszyscy dorośli są do niego na 100% przekonani, ale nigdy nie mieli odwagi powiedzieć tego głośno. Takie osoby jak Sabrina wprowadzają chaos, ale równocześnie mogą być zaczątkiem zmian, jakie następują w społeczeństwie.

Czy Sabrina jest irytująca? Jest dokładnie taka sama, jak jej koledzy z innych seriali, którzy działają według ich widzimisię. Różnica jest taka, że przez lata przyzwyczailiśmy się i kulturowo, i historycznie, że mężczyzna może podejmować szalone decyzje. Sabrina wprawia w irytacje, bo jest dziewczyną. Powinna być grzeczna, ułożona i posłuszna. A nie jest.

Serial ma fantastyczną ścieżkę dźwiękową i naprawdę dobre aktorstwo. Jednak sposób, w jaki został nakręcony, potrafi wybić z historii i momentami mocno drażnić.

Niestety wprowadzono zabieg rozmazanych krawędzi. Nie występuje on zawsze, z reguły w momencie, gdy mają się wydarzyć jakieś ponadnaturalne rzeczy, ale w bardzo niewielu scenach wygląda dobrze. Niby rozumiem, dlaczego to zrobiono, ale gdy nagle jakieś postacie ważne dla danej sceny są na tym rozmazanym polu, to psuje to cały efekt.

Cicho chciałabym liczyć na to, że z tego zrezygnują w 2 sezonie, ale zaczęli go kręcić praktycznie równo z premierą pierwszego. Mam więc poczucie, że to nie zniknie – a nie jest to tylko mój zarzut. Gdzie się  Internecie nie obejrzałam, nikt nie był tym zachwycony.

Sabrina nie jest serialem, który będzie najmądrzejszy i najinteligentniejszy. Ma sporo głupotek, które są charakterystyczne, dla tego typu produkcji. Równocześnie, proponuje jednak pewien komentarz społeczny, czarne poczucie humoru i daje nam silne kobiece bohaterki. Nie mogłam więc nie zakochać się w nim po uszy i piszczeć z radości, na nadchodzący odcinek specjalny (już 14 grudnia!).

Jeżeli zastanawialiście się, czy warto dać mu szansę, to zdecydowanie tak.

Myślę, że tytuł nie pozostawia złudzeń. Zbrodnie rozczarowały mnie mocno, a im więcej czasu minęło od seansu, tym gorzej. Zaraz po opuszczeniu kina, nie wiedziałam co myśleć. Zakończenie wstawiło mnie w stupor, a choć na samym filmie bawiłam się całkiem nieźle, to nie umiałam nie widzieć braków i wad już na sali kinowej.

A jeszcze więcej widzę ich teraz. Ale żeby nie było, to nie jest film tragiczny. Przez wielu został okrzyknięty strasznie nudnym. Osobiście się z tym nie zgadzam, choć bywają w nim niepotrzebne dłużyzny.

Jednak, Zbrodnie Grindelwalda mają ogromny problem i to nie tylko dlatego, że wywalają do góry nogami cały znany nam do tej pory kanon Harry’ego Pottera. I choć kanon mam ochotę omówić, to w tym wpisie spoilerów brak.

Efekty specjalne momentami są super, by w innych miejscach trącić latami dwutysięcznymi, ale jednak filmy z uniwersum Pottera zawsze dobrze się oglądało wizualnie. I tak było też tym razem. Fajne nowe zaklęcia, przyjemne efekty, czego można chcieć więcej?

Ano może lepszej pracy kamery i zmniejszenia ilości cięć. Bo gdy tylko na ekranie zaczyna się dużo dziać, kamera skacze jak szalona, ciemny ekran rozświetlają co chwilę oślepiające błyski i w sumie to nie wiadomo co, kto i dlaczego. Nie ogląda się tego ani dobrze, ani przyjemnie.

Irytuje mnie też niesamowicie ta cała moda, właśnie na takie rytmiczne błyski, gdy pozostałe sceny są ciemne i mało widoczne. Jasne przykrywa to idealnie niedorobione efekty specjalne (oślepiony widz nie jest w stanie ich zauważyć), ale równocześnie ciekawa jestem, ile ataków epilepsji tym wywołano.

I nie zrozumcie mnie źle – uwielbiam Aśkę. Dała mi uniwersum, na którym wyrosłam, do którego regularnie wracam, ba, jestem dumnym Puchonem. Ale równocześnie, Aśka nie ma pojęcia o pisaniu scenariuszy. Ten film ma tak bardzo niedopowiedziane i porwane wątki, jakby ktoś postanowił zekranizować albo szkic książki, albo zmieścić do jednego filmu tysiąc-stronicową powieść i 90% historii mu się tam nie zmieściło.

Aśka jest świetną pisarką, ale powieści rządzą się całkiem innymi prawami, niż scenariusze. Niech napisze komuś szkic pomysłu i niech dobry scenarzysta sam to przełoży na scenariusz. Bo niestety, ale to, co w powieściach sprawdza się świetnie – jak wprowadzanie dużej ilości postaci, przez co świat wydaje się tętnić życiem, w filmach wprowadza tylko dużo zamieszania.

Albo niech ktoś ją wyśle na kurs pisania scenariuszy. Trzyletni.

W Zbrodniach Grindelwalda pojawiają się postaci, które mają albo dwie linijki tekstu na krzyż, albo żadnej i tak naprawdę można by je wywalić z korzyścią dla całej opowieści. Ale kamera usilnie się ich trzyma i stara się nam wmówić, że są istotne.

I może miałoby to jakiś sens, gdybyśmy jakąkolwiek z nich wcześniej spotkali. Gdyby pojawili się też w części pierwszej, mieli jakąś rolę. Ale nie. Nic o nich nie wiemy, ale z jakiegoś powodu wymaga się od nas, byśmy się nimi przejmowali.

To samo z postaciami, wydawałoby się, naprawdę ważnymi. Jak brat Newta, Theseus. Próbuje się nam wmówić, że bracia są od siebie bardzo różni, ale tak naprawdę nie ma tego na ekranie. Nie dostajemy niczego, co nakreśliłoby nam wieloletni konflikt pomiędzy nimi. Theseus nie odgrywa żadnej roli w filmie, nie poznajemy go w żaden sposób. Ot, stoi w kadrze.

Z jakiegoś nieznanego mi powodu, zamiast rozwijać bohaterów, których poznaliśmy w części pierwszej, film usuwa ich na dalszy plan i przedstawia historię rodzinną ludzi, których nie znamy. Co jest dla mnie kompletnie nie zrozumiałe, bo do kina przyszliśmy dla Newtona, Jacoba, Queenie, czy Tiny.

Zamiast tego wrzuca się nas w centrum wydarzeń wokół Lety (której nazwiska Wam nie podam, bo to jest pewnego rodzaju spoiler). Nawet bohaterka, która wywołała największą burzę przed premierą, Nagini, po prostu jest i smutno patrzy w przestrzeń. Jej historia nie została rozwinięta poza tym, że jest kobietą zamieniającą się w węża i kiedyś zapewne w tej formie zostanie na zawsze. Co wiemy, do cholery, z samych zwiastunów i książek o Harrym Potterze.

Z kolei Nicolas Flamel wrzucony jest w roli uroczego dziadka, jako easter egg dla wszystkich fanów Pottera. Ale nie dowiadujemy się o nim niczego, a szkoda, bo spodziewałam się tam sceny rodem z Insygniów Śmierci, gdy trójka bohaterów trafia do domu taty Luny.

Jude Law jako Dumbledore jest cudowny i widać, że bardzo go cieszy grani tej postaci. I że rozumie Albusa. Tylko niestety w całym filmie ma może z pięć scen. Pokazują one co prawda skłonności, do manipulacji młodymi chłopcami o wielkim sercu, jednak daleko do tego, by Dumbledore zaczął odgrywać jakąś rolę w filmie. Gdybyśmy wycięli z nim sceny, tak naprawdę nie ucięlibyśmy niczego z fabuły. Bo choć, jak widać na zwiastunach, Albus namawia Newta do misji, młody mag decyduje się na nią z zupełnie innych powodów.

Jeżeli czekaliście na jednoznaczne potwierdzenie, że Albus był gejem, a miłością jego życia był Grindelwald (jak ciągle powtarza Rowling), to nie doczekacie się. To znaczy, są oczywiście wskazówki i moim zdaniem bardzo jasne, ale jeżeli ktoś nie zgadza się z wizją homoseksualnego Dumbledora, to równie dobrze może je odczytać, jako bardzo bliską i zażyłą przyjaźń.

Powiem tak. Droga Rowling. Jeżeli po wydaniu 7 książek i asyście przy 8 filmach, po tylu dodatkowych opowiadaniach oraz sztuce, mówisz wszystkim radośnie: Albus był gejem, to nie bój się tego pokazać lub choć jasno powiedzieć ustami któregoś z bohaterów. Nie, twoja odwaga na twitterze i w wywiadach się nie liczy. Pokaż to w filmach.

Na szczęście nie zepsuli Newtona. Jeżeli ktoś go uwielbiał, za to jaki jest speszony światem, będzie go uwielbiał dalej. Niestety, nie postarano się o żadne rozwinięcie jego postaci i historii, bo nie dowiadujemy się o nim niczego nowego. Jakby po pierwszym filmie uznano, że nam już wystarczy i w sumie to postać nie musi się dalej rozwijać.

Tina została potraktowana jako pionek całkowicie z boku fabuły. Dosłownie. Nawet zalążek zauroczenia pomiędzy nią i Newtem został sprowadzony do jednej (co prawda bardzo uroczej) sceny. Ich rodzące się uczucie można by spokojnie opisać. W pierwszej części pominąć ewentualne zauroczenie i pokazać wspólną przygodę, i dopiero w tej części stworzyć sceny, które mogłyby prowadzić do romantycznego zwrócenia na siebie uwagi. Ale zamiast tego dostajemy dwójkę bohaterów, która obok siebie głównie stoi. Brakowało tylko lektora mówiącego, że powinni być razem.

Queenie z kolei miała świetny wątek, ale… całkowicie niewykorzystany. Zamiast skoncentrować się na tym, jak wielki problem świat czarodziejów stawia przed nią i Jacobem, dano jej znów kilka scen, które w przyspieszeniu traktują jej przemianę. I najgorsze w tym jest to, że jest to przemiana, która dla tej postaci byłaby jak najbardziej logiczna. Jednak została tak potraktowana, że wydaje się mało sensowna. Zgaduję, że to efekt końcowych cięć i wtrącania się producentów, bo nie chce mi się wierzyć, że w oryginalnym scenariuszu ten wątek był tak płytki.

(Po napisaniu recenzji, zorientowałam się, że całkowicie pominęłam wątek Jacoba. I niech to mówi samo za siebie).

Grindelwald. Z jednej strony, nie mogę się przyczepić do tego, jak Johnny Depp grał, bo zrobił to dobrze. Z drugiej, prywatnie aktora tak bardzo nie lubię, że czuję się niekomfortowo, oglądając go na ekranie. W dodatku, niestety dla Deppa, w tej samej roli widzieliśmy Colina Farrella. I był on o niego charyzmatyczniejszy. Bardzo żałuję, że casting nie był odwrotny i że finalnie to nie Colin gra Grindelwalda.

Jednak – pomimo bardzo ciekawego wątku – czegoś brakowało. A tym czymś były tytułowe Zbrodnie. Bo widzicie… nie ma tu żadnych zbrodni. Nie dowiadujemy się również, jakie zbrodnie kiedyś popełnił. Znów, mamy postać, którą pasuje rozwinąć, której nazwisko mamy w tytule i nic z tym się nie dzieje.

Równocześnie, muszę dać ogromny plus za przemowę i to, jak sprawnie zostało pokazane manipulowanie tłumem. Nie mam wątpliwości, dlaczego Grindelwald posiadał tylu popleczników.

Credence. Oh, Credence. Fabuła Zbrodni niby kręci się wokół ciebie, ale jakoś nikt nie chce dać ci nic do zagrania. I choć cała oś filmu polega na tym, że wszyscy Credence’a szukają, a Credence szuka z kolei swoich korzeni, to jego rola w tym filmie polega na przemieszczaniu się z miejsca na miejsce. I nawet za wielu scen nie ma. I nie mówi za dużo. Jak można mieć na planie tak utalentowanego aktora, jak Ezra Miller, i nie dać mu dosłownie NIC do zagrania. Instrukcja w scenariuszu brzmiała chyba: plątasz się przez cały film ze smutną miną.

Fabułę opisałam już wyżej. Wszyscy szukają Credence, miejscami także sami się gubią, więc szukają siebie nawzajem, a z kolei Credence szuka wyjaśnienia swojej przeszłości. Między czasie dostajemy wątek o problemach pomiędzy małżeństwami czarodziei i mugoli, rodzinne sekrety i dylematy oraz pokazanie, jak odpowiednia manipulacja tłumem, potrafi stworzyć cały ruch.

I wiecie co? To naprawdę brzmi jak fabuła na dobry film. Gdzie jest miejsce na rozwój każdej z postaci. Gdzie dodatkowo możemy poznać nowe miasto, Paryż, oczami czarodziejów.

Ale nie. Nie dostajemy nawet połowy z tego. Wątki, które mogłyby być głębokie i rozwijające, są zamknięte w kilku scenach. Z kolei te, które nas nie obchodzą, rozciągane są na cały film. A najgorsze jest to, że przez prawie dwie godziny próbujemy rozwiązać zagadkę pochodzenia drugoplanowych postaci, która zostaje streszczona w dwie minuty w taki sposób, że potrzebna jest karta i długopis, by rozpisać wszystkie powiązania. Które finalnie nie mają żadnego znaczenia.

Nie dostajemy także Paryża. Narzekałam w części pierwszej, że pokazano nam za mało czarodziejskiego Nowego Jorku. Jak ja się myliłam! Tam to był dokładny opis życia czarodziei w USA! Tu mamy wierzę Eiffla. I cyrk. I budynek ministerstwa. Ale nic o francuskich mieszkańcach, nic o zasadach, nic o tamtejszej kulturze.

Najbardziej boli mnie chyba właśnie to, że to jest opowieść z bardzo zaprzepaszczonym potencjałem.

Jednak najgorsze jest dopiero przed nami. Bo gdy już nam się wydaje, że wszystko już zobaczyliśmy, zaraz będą napisy i w sumie to może nie był to film wybitny, ale nie był to też film tragiczny, ot zaprzepaszczone dobre pomysły. Gdy już jesteśmy bezpieczni, Rowling postanawia wywalić cały kanon do góry nogami.

Gdy wyszłam z kina, nie byłam pewna co o tym myśleć. Sięgnęłam więc po Insygnia Śmierci i z każdym kolejnym zdaniem byłam na Aśkę coraz bardziej wściekła. Bo tak się nie robi. Szczególnie tak się nie robi, gdy widzisz, że fani nie przyjęli dobrze zmian w kanonie, jakie wprowadzało Przeklęte Dziecko. Ale ono aż tak nie zmieniało historii z samego Harry’go Pottera, jak to ostatnie zdanie.

Nic więcej nie napiszę, bo miało być bez spoilerów. Jednak bardzo rzadko się zdarza, by ostatnie zdanie, jakie pada w filmie, tak bardzo zniszczyło cały film.

Niestety, Zbrodnie to nic więcej, jak leniwe pisarstwo. Z tak rozległym i ciekawym światem, nie tylko za wiele nie widzimy, ale nawet nie rozwijają się nasi bohaterowie. Magicznych rodzin w tym świecie są trzy na krzyż, bo Rowling nie chce się wymyślać innych nazwisk. I jest mi zwyczajnie smutno.

Chciałabym być daleka od mówienia, co Rowling robić wolno z jej światem, a co nie. Bo wiem, że ani mi, ani nikomu innemu nie jest nic winna. Jak będzie chciała, to zrobi z tego świata Modę na Sukces i nikt z nas nie będzie miał prawa się przeciwstawiać. Ale jednak, jak tworzy się uniwersum, gdzie każdy z bohaterów ma datę urodzenia i śmierci, wraz z całym swoim życiorysem, a później wrzuca się jedną z postaci do filmu, którego fabuła dzieje się przed jej narodzeniem, tylko po to, by fani zobaczyli kogoś znajomego na ekranie, to… to jest coś mocno nie tak.

Nie mam pojęcia, jak dalej rozwiną się Fantastyczne Zwierzęta, ale na kolejny film pójdę z duszą na ramieniu i tabletkami uspakajającymi. Na szczęście, zawsze można sobie w duchu odmówić uważania za kanon to, co pokazują Fantastyczne Zwierzęta.

Główny problem, jaki mam z tym filmem, to ten, że gdyby zabrać z niego muzykę, zostajemy dosłownie z niczym. A szkoda. Bo przecież nie trzeba nikomu tłumaczyć, jak duży potencjał ma historia Queen. Szkoda tylko, że finalnie ani reżyser, ani scenarzysta, ani nikt z produkcji nie bardzo wiedział, co chcą pokazać. Pokazali więc wszystko i nic. A zespół pilnował, by nie pokazali przypadkiem czegoś niefajnego.

Zacznijmy jednak od plusów, bo choć mało, to film nadal je ma.

Aktorzy byli dobrani dobrze, a Rami Malek udźwignął rolę Freddiego. A przynajmniej na tyle, na ile pozwalał mu to zrobić scenariusz. Bo to, jak dobrze czuł się w tej roli, nie pokazywały wątki obyczajowe, a muzyczne. Fragmenty koncertów, gdzie nie musiał wypowiadać tych okropnych dialogów, a przedstawić światu po raz pierwszy genialną muzykę, były zdecydowanie najlepsze.

Pozostali członkowie zespołu też byli dobrze dobrani, przynajmniej wizualnie. Szczególnie rzucało się to w oczy w przypadku Gwilym Lee, który dosłownie zdaje się być młodą kopią Briana May. Tyle że sam film nic tak naprawdę o całym zespole nie mówi. Pokazuje niby jakieś kłótnie między muzykami, stara się podkreślać to, co podkreślał sam Mercury – wszyscy w zespole są równi i nie ma lidera. Jednak to nie jest film o zespole, a o Freddiem. Nic więc nie wiemy o jego członkach, prócz tego, że mieli żony i wyższe wykształcenie.

Co trochę dziwi, bo z tego, co donosił Internet, główną kością niezgody była właśnie tematyka filmu. Członkowie zespołu chcieli, by był to film o Queen.

W sumie ciekawa jestem, jaki to byłby film, gdyby reżyser pod sam koniec zdjęć się nie zmienił i doprowadził swoją wizję do końca. (Powody odejścia podawane są różne, od niezgodności co do końcowej wizji, po nieobecność reżysera na planie i opóźnienia w kręceniu. Prawda jest pewnie gdzieś po środku).

Film muzyką stoi, ale chyba nie ma się co dziwić. Nigdy nie przechodziłam okresu fascynacji Queen, a ich kawałki i tak sprawiają, że mam się dreszcze na plecach. I przez większość seansu ten dreszcz się ma. Tyle że zadbał o to wiele lat temu Freddie z chłopakami, a nie reżyser biografii Mercurego.

Sceny z koncertów, a szczególnie z ostatniego pokazanego w filmie - Live Aid, wciskały łzy z oczy. Mogę więc sobie tylko wyobrazić, jak na finale łkali jego zagorzali fani.

Sam Live Aid został pokazany w dużej części, a gdy porównałam nagrania oryginalne, z tymi filmowymi, byłam pod jeszcze większym wrażeniem. Twórcy i Rami zadbali o każdy, najdrobniejszy szczegół, od poprawy wzmacniacza po podrywanie kamerzysty.

Drugą ciekawą częścią filmu było pokazanie, jak zespół pracował nad piosenkami. Mam jednak ogromne wrażenie, iż było to trochę za bardzo anegdotyczne, za mało realne. Ale nadal, jest to druga najmocniejsza strona filmu. Trudno pozbyć się radości podczas oglądania, gdy słyszy się znajome nuty, ale jeszcze nieobrobione. Gdy czeka się, aż muzycy zobaczą w nich potencjał. I choć wiemy, że zobaczą, to jest w tym pewne napięcie i nadzieja, że nie odpuszczą tego hitu.

Problem jest taki, że to tyle z plusów filmu.

To, czego film nie udźwignął, to ta najciekawsza część. Dlaczego Queen był taki niezwykły? Co sprawiało, że tworzyli tak odważne i międzypokoleniowe hity? Jaka była osobowość członków zespołu, która sprawiła, że razem skomponowali utwory wyprzedzające swoją epokę?

Tego się nie dowiemy. Niby gdzieś jest powiedziane, że nie zawsze się dogadywali, ale tak naprawdę na ekranie konflikt nie istnieje. Nie ma też pokazanego charakteru Freddiego, który ponoć był trudny w codziennej pracy. Coś tam film próbuje nakreślić, że się spóźniał, czy nie lubił, gdy dyktowano mu, co ma robić, ale… kto z nas tak nie ma?

Życie prywatne Mercury’ego jest tak bardzo nijakie, jak na życie rockmana w tamtych czasach, że aż boli. Pokazano jedną szaloną imprezę i to w bardzo ugrzecznionej wersji. A przecież Freddie słynął z szalonych przyjęć, na które wydawał fortunę. Narkotyki? Według filmu wziął je może raz. Wręcz scenariusz mówi, że Mercury zorganizował tylko jedną posiadówkę, a za resztę odpowiedzialny był manipulujący nim Paul. Momentami, aż miało się wrażenie, jakby do tych imprez (po których widzieliśmy tylko pozostałości), Mercury był zmuszany.

Biseksualność? Nie, nie, nie, przecież jeszcze widzowie będą zdezorientowani! Skoro Freddie finalnie związał się z mężczyzną, to musi być gejem i tak w filmie został przedstawiony. Pomimo że sam nazywał siebie wymiennie – film nie pozostawia złudzeń. Żadnej biseksualności nie było. W dodatku nie jest to powiedziane ustami Freddiego, a jego narzeczonej. Gdy on wyznaje, że jest biseksualny, ona poprawia go i mówi, że jest gejem.

Aż chce się podejść do niej i powiedzieć, że skoro gość uważa się za biseksualnego, to tak jest. I nie ważne, czy związał się z mężczyzną, czy kobietą na stałe. To jak, jakby osoba biseksualna związała się z płcią przeciwną i nagle zostawała hetero. No… tak to nie działa.

I wiecie, nie chodzi o to, by biografia pokazywała ostry seks i wciąganie kreski. Ale chodzi o to, by pokazywała, jak było, jeżeli decyduje się wziąć na tapet życie prywatne artysty. Co innego, gdyby kamera nie opuszczała studia i sceny muzycznej. Ale skoro podejmuje temat seksualności i narkotyków, to byłoby dobrze, gdyby nie traktowała tego, jako punkt do odhaczenia na liście. 

Szczególnie że nadal żyjemy w czasach, gdy seksualność inna niż hetero jest problematyczna (delikatnie mówiąc).

Jakie trudne relacje? Problemy rodzinne były pokazane łącznie przez jakieś pięć minut, w tym zawarto wpadanie sobie w ramiona i pełną akceptację syna.

Relacja pomiędzy Freddiem a Mary Austin (Lucy Boynton) została sprowadzona do: on ma problemy, a ona jest bardzo wyrozumiała i trwa przy nim po wieki wieków. Nie unosi głosu, nie irytuje się, jest obok. Naprawdę mamy uwierzyć, że Mary była w życiu Mercury’ego tak bardzo bezbarwną postacią? Przy czym, przywiązanie z jego strony jest widoczne. Nie rozumiem przywiązania jej.

Freddie kupuje dom obok niej i bardzo krępującym telefonem zmusza do wieczornej rozmowy, reaguje negatywnie na wieść o tym, że Mary jest w ciąży z kimś innym. Oczekuje, że pomimo rozstania, ona nadal będzie nosiła pierścionek zaręczynowy. Odcina się od niej i dopiero jej błagania sprawiają, że wraca na dobre tory. Dlaczego film nie pokazał, co sprawia, że ona jest tak do niego przywiązana?

Większość par po rozstaniu nie może na siebie patrzeć, a na prześladującą drugą połówkę najlepiej nasłaliby policję. Nie ma nawet pół sceny, jaka by próbowała wyjaśnić złożoność ich relacji po rozstaniu.

A ktoś, kto przyjaźnił się z artystą całe życie, nawet po zerwanych zaręczynach, musi mieć w sobie coś więcej, niż bycie cichą postacią z boku.

Oczywiście pojawia się w filmie wątek choroby, ale mam z nim ogromny problem. Bo pojawia się nie jako rezultat szalonego życia, jakie Frieddie prowadził, a jako swego rodzaju kara. Kara za odejście z zespołu, kara za danie się zmanipulować przez Paula Prentera (Allen Leech). A AIDS było w tamtych latach poważnym problemem, głównie osób homoseksualnych, ale przecież nie tylko. 

Brak zabezpieczeń, hulaszczy tryb życia łatwo prowadził do zarażenia. AIDS nie było, tak jak film twierdzi, karą za próbę solowej kariery, a wynikiem zabawy bez ograniczeń oraz braku wiedzy, do czego to może prowadzić i jak temu przeciwdziałać.

Film pokazuje również, jakby to właśnie choroba sprowadziła Freddiego na dobre tory powrotu do zespołu. I mam z tym ogromny problem. Tym bardziej że według wieloletniego partnera Freddiego, Jima Huttona, Mercury o chorobie dowiedział się wiosną 1987, a koncert Live Aid odbył się w 1985 roku.

To nie jest dobra biografia. To biografia wyprana z wszelkich możliwych kontrowersji. Próbuje opowiedzieć wszystko – od życia prywatnego po twórczość i nie opowiada tym samym niczego. Nie da się w dwugodzinnym filmie pokazać każdego aspektu życia, trzeba wybrać. Czy koncentrujemy się na tym, jakim był artystą? Czy jakie wiódł życie prywatne?

Ten film broni się tylko muzyką. Z tym, że to przecież nie jest muzyka filmu. A zespołu. Legendy. A bez niej, dostajemy drętwe dialogi i nic nieznaczące urywki z życia jednego z największych artystów wszech-czasów.

To równocześnie nie jest film zły (choć jest złą biografią), bo ma masę fajnych scen, doskonale pokazanych koncertów i naprawdę dobry finał.

Biorąc to wszystko razem w całość, pozostaje nam film bardzo nijaki o niesamowicie genialnym zespole. Czy obejrzeć w kinie? Jeżeli oczekujecie tylko zanurzenia się w muzyce Queen, to tak. Jeżeli szukacie czegoś więcej, polecam poczekać na DVD (a może Netflixa?) i puszczenia sobie go w domu na dobrych głośnikach.

Cargo nie jest filmem najnowszym, swoją premierę miał już jakiś czas temu, ale mam wrażenie, że wcale nie był szczególnie głośnym objawieniem kina. Dlatego pomyślałam, że właśnie jego podrzucę Wam na Halloween.

Daleko mu do typowego horroru halloweenowego, bo zwyczajnie nim nie jest. Jest to bowiem film do Zombie. Ale znowu, nie jest typowym filmem o Zombie. Proponuje bardzo świeże i ciekawe spojrzenie na temat.

Co w tak bardzo wyeksploatowanym temacie jest zaskakujące.

Gdy myślę o filmach biorących na tapet tematykę zombie od razu mam w głowie kilka klisz. Po pierwsze, musimy się dowiedzieć, jak zaraza wybuchła, a najlepiej być świadkami wybuchu zarazy. Po drugie, nasi bohaterowie przez większość filmów strzelają Zombie w głowę i są przez nie ścigani. Po trzecie, główny bohater albo nigdy nie zostanie ugryziony, albo tuż przed napisami wynajdą lekarstwo, by go uratować. Po czwarte, zaraza musi zostać zatrzymana. Musi. Nawet jeżeli nie na naszych oczach, to musimy zostać świadomi, że jest ratunek.

A i zapomniałabym. Miejsce akcji to USA.

No cóż, nie tym razem.

Po pierwsze, nie mamy pojęcia, jak zaczęła się zaraza Zombie i nikt nie ma zamiaru nam tego tłumaczyć. Lądujemy w świecie, w którym istnieje i tyle. Kropka. End of story.

Po drugie, ilość zabitych zombie można łatwo policzyć. Bo choć dość chętnie atakują one ludzi, to jednak film nie jest o strzelaniu na ślepo.

Po trzecie, lekarstwo? Tu nikt nie szuka lekarstwa.

Po czwarte – nie nasz bohater nie jest super mózgiem i nie postawił sobie życiowego celu, by uratować całą ludzkość.

Po piąte, akcja dzieje się w Australii.

Cargo traktuje swojego widza, jako inteligentną osobę. Zombie mają swoje zachowania, inne od tego, co znamy z filmów. Nie chodzą i nie mówią „brains”, próbując wyżreć mózgi. Ale równocześnie, nikt nam tego nie tłumaczy. To jakie są, kiedy należy uciekać, a kiedy nie, jak sobie z nimi radzić – to musimy wywnioskować sami z obserwacji naszych bohaterów.

I chwała za to scenarzystom. Bo jakże komicznie by to wyglądało, gdyby bohaterowie tłumaczyli sobie nawzajem, o co chodzi zachowaniu zombie. W świecie, w którym państwa zdążyły wyprodukować ulotki informujące co i jak. Razem ze strzykawką, która pozwala popełnić samobójstwo wszystkim, którzy zostali pogryzieni.

Sam zombiryzm również jest interesujący. Każdy ugryziony ma dokładnie 48 godzin do przemiany. W ciągu tych godzin zaczyna chorować i powoli zamieniać się w bezmyślne stworzenie. Jednak właśnie w ciągu tych 48 godzin może zrobić coś, by nie zagrażać innym. Zabić się.

I nie będzie to żadnym spoilerem, ponieważ zwiastun jasno to pokazuje, że nasz główny bohater zostaje ugryziony. Sam pewnie podjąłby decyzję o szybkiej śmierci, ale jednak jest coś, co trzyma go przy życiu. Jego mała córeczka, Rosie. Andy (Martin Freeman) ma więc 48 godzin, by znaleźć kogoś, kto jest zdrowy i może się nią zająć. Zanim sam się przemieni i ją zabije.

Równocześnie obserwujemy wątek aborygeńskiej dziewczynki Thoomi (Simone Landers). Nie chcę zdradzać Wam jej wątku, natomiast od początku wiadomo, że w końcu drogi Thoomi i Andy’ego muszą się przeciąć.

Ich relacja rozwija się na zasadzie wzajemnych potrzeb, ale także zwykłego poczucia, że we dwoje jest bezpieczniej. Martin i Simone stworzyli na ekranie bardzo sympatyczny duet, który doskonale grał od początku do końca.

To, co podobało mi się niezmiernie, to również fakt pokazania aborygenów. Zwykle przecież pomijanych. Jeden z bohaterów mówi nawet zdanie, że to właśnie Aborygeni wiedzą, jak sobie radzić – jakby od dawna byli na to wszystko przygotowani.

Nie będę ukrywać, Cargo podobał mi się bardzo. Tym bardziej że nie miałam pewności, jak się skończy i czy będzie to zakończenie, które mnie usatysfakcjonuje. Filmy o Zombie rzadko takie mają. Ale ten film zostawił mnie z poczuciem dobrze spędzonego czasu, a finał pokazał, że twórcy nie boją się logicznych i dobrych rozwiązań.

Próba streszczenia fabuły komukolwiek, kto nigdy nie spotkał się z Doctorem, zawsze kończy się zdziwionymi spojrzeniami. Jeżeli jest na tym świecie coś, czego nie da się opowiedzieć łatwo i zrozumiale, to jest to Doctor Who.

Bo jak wyjaśnić, że jeden odcinek serialu może dziać się w dalekim kosmosie, a w drugim walczymy o równość rasową w USA na początku XX wieku? I to wszystko ma sens?

Wiem jednak, że w ten wpis kliknęli ci, którzy nie dziwią się przeskokami w czasie i przestrzeni. Czas podzielić się wrażeniami.

Omawiam konkretne odcinki, więc bardzo możliwe są spoilery.

Pierwszy odcinek pozostawił nas daleko w przestrzeni kosmicznej, z dala od TARDIS. Jasne było, że nasi bohaterowie muszą znaleźć się bardzo szybko na jakimś statku kosmicznym, żeby przeżyć. Ponieważ Doctor Who zawsze trochę naginał obowiązujące w kosmosie prawa fizyki, nowi widzowie mogli się trochę skrzywić: jak to nie udusili się i nie zamarzli od razu?

Ale to jest Doctor Who i tymczasowa lewitacja w przestrzeni kosmicznej wpisana jest w ryzyko zawodowe.

Zostajemy wrzuceni na pustynną planetę. W porównaniu z odcinkiem pierwszym jest zatrważająco jasno (choć zejście do tuneli szybko niweluje różnice). Na szczęście twórcy postanowili zrezygnować z potworów i miejsc wymagających wielkich efektów specjalnych. Doctor Who nigdy do końca nimi nie stał i o ile w ciemnej scenerii wiele można ukryć, jak trudno byłoby to zrobić, gdy z góry praży słońce, a wszędzie dookoła piasek.

I bądźmy szczerzy – o ile sama planeta była ciekawa, a wątek z wymarłym społeczeństwem całkiem zgrabnie ograny, wszyscy czekaliśmy na jedno.

TARDIS. Czekaliśmy na ten moment. Aż Doctor wejdzie do środka, pokarze ją swoim towarzyszom. I choć oni jeszcze nie wiedzą, niebieska budka stanie się ich domem na długi czas. I nie wiem jak Was, ale mnie ta scena nie zawiodła.

Ten zachwyt Trzynastki nad innym kolorem i jej zaskoczenie po zobaczeniu środka. A nowy wygląd TARDIS jest fantastyczny! Wszystko kojarzy się z lawą, jest utrzymane w złotawych odcieniach i tak różne od poprzednich odsłon niebieskiej budki.

Reakcja towarzyszy również spełniła moje oczekiwana – te niedowierzające komentarze, czy na pewno się wszyscy NA RAZ zmieszczą, były cudowne.

Choć sam odcinek nie był jeszcze porywający i nie był tym, czego u Doctora szukamy, tak kulminacja w TARDIS zostawiła mnie całkowicie zaspokojoną.

Za to odcinek poświęcony Rosie Parks zostawił mnie we łzach.

To jak została przedstawiona Ameryka w 1955 roku, zasługuje na głośny aplauz. I nie byłoby to możliwe, gdyby nie obecność wśród towarzyszy Yasmin i Ryana. Nie ukrywajmy ani 10 ani 11 Doctor nie byłby wstanie tak oddać klimatu rasizmu w tamtych czasach, z towarzyszami, których mieli.

To, jak na dzień dobry Ryan dostał w twarz za samo bycie czarnoskórym, który ma czelność zwrócić się do białej kobiety, sprawiło, że miałam ciarki na plecach. Momenty, w których oboje musieli się chować, nie byli obsłużeni w restauracji, a samo zostawienie tej dwójki bez opieki groziło niebezpieczeństwem – naprawdę, Chris Chibnall staną na wysokości zadania.

I scena końcowa, gdy Graham zaczyna rozumieć, że wszystko, co się wydarzy, dzieje się przez niego. Będzie częścią historii, osobą, przez którą Rosa Parks odmówi wstania z miejsca. Przez niego zostanie aresztowana i przez niego rozpocznie krajowy bunt czarnoskórych.

Spojrzenie, jakie miał, gdy dotarło do niego, że będzie pośrednim sprawcą jej poniżenia i cierpień, tylko dlatego, że ma biały kolor skóry i nie ma gdzie usiąść, odebrało mi mowę. I, no cóż, nie wstydzę się, ryczałam jak głupia.

I bardzo mnie cieszy decyzja, by Doctor przedstawił reszcie towarzyszy oraz widzom, streszczenie dalszej historii życia Rosy. Bo nie było ono łatwe, nawet po wywalczeniu pierwszych przywilejów dla czarnoskórych.

Doskonała była także rozmowa Ryana i Jasmin, gdy siedzieli za kontenerem i porównywali swoje życie, do życia w roku 1955. Ten smutek Ryana, jak wiele jest jeszcze do zrobienia w sprawie rasizmu i entuzjazm Jasmin, że w ciągu 60 lat tak wiele się zmieniło, że kto wie, co będzie za drugie 60.

Mam nadziej, że dziewczyna ma rację i będzie coraz lepiej.

Jest również jasne, że to właśnie spotkanie z Rosą, było tym wydarzeniem, które zadecyduje o dalszym podróżowaniu z Doctorem. Planeta w odcinku drugim może i była ciekawa, inna oraz daleko w kosmosie, ale jednak nie miała tego czegoś, co sprawiłoby, że ta trójka chciałaby ryzykować swoje życie.

Odcinek historyczny, pokazanie, że bieg historii trzeba bez przerwy chronić, możliwość spotkania z ikonami – to jest ten moment, gdy wszyscy podskórnie poczuli, iż nie chcą się z Doctorem rozstawać.

Doctor i Graham, Graham i Doctor

Nie wiem, jak dla Was, ale dla mnie największą niespodzianką tych odcinków, był Graham. Miał najwięcej fajnych kwestii ze wszystkich towarzyszy i widać, że ma z Doctorem pewną nić porozumienia.

Zaskoczyło mnie to i ucieszyło zarazem. Bo nie od dziś wiadomo, że starsi aktorzy mogą głównie marzyć o ciekawych rolach i byłam przekonana, że Graham będzie na doczepkę. Szczególnie że świetnie funkcjonował w odcinku pierwszym w komplecie ze swoją żoną, ale bez niej wydawał się trochę nijaki.

A tu proszę, nie tylko doskonale bez niej działa, ale staje się jednym z najciekawszych towarzyszy.

To, co mnie jeszcze uderzyło i bardzo ucieszyło zarazem, to fakt, że ciągle przywoływana jest Grace. W serialach z reguły jest tak, że po śmierci jakiegoś bohatera, mamy kilka minut na żałobę po nim, a potem nie pamiętamy, że w ogóle był w serialu. Tym razem jest inaczej – Ryan i Graham mają rozmowę na temat żałoby, przywołują wspomnienia o niej, jeden drugiego na swój własny sposób pociesza.

Jest to fajnie przemyślane i równocześnie – jeszcze nie padło hasło, by Doctor cofnął się w czasie i ją uratował. Myślę, że prędzej czy później się pojawi, jestem też przekonana, że Grace, choć na chwilę do serialu wróci. Ale samo to, że bohaterowie poznali możliwości TARDIS i nie żądają przywrócenia Grace do życia, wręcz przeciwnie, starają się rozpracować żałobę, nie jest codziennym widokiem w serialach.

Na chwilę obecną mój zachwyt nad 13 Doctor nie znika. Myślę, że będę ją lubić niezależnie od poziomu odcinków – poczułam do niej tę samą chemię, co do mojego ukochanego 11 Doctora. A odcinek „Rosa” pokazał, że czeka nas wiele wzruszeń. I że Doctor ciągle ma w sobie to coś.